کارگردان زندگی‌ات باش!
تاریخ انتشار: ۳ اردیبهشت ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۶۷۹۸۲۳
بسیاری از ما این روزها تصمیم داریم قلم و کاغذ برداریم و هدف‌ها و برنامه‌هایمان را برای سال پیش رو بنویسیم. برای موفقیت هر چه بیشتر در این راه، باید اصول و باید و نبایدهای تعیین هدف و برنامه‌ریزی را بدانیم.
به گزارش ایسنا، روزنامه همشهری نوشت: «اولین هفته‌های یک سال تازه، بهترین فرصت برای یک برنامه‌ریزی جامع است تا بدانیم قرار است هفته‌ها و ماه‌های پیش رویمان را به چه شکل و برای رسیدن به چه اهدافی سپری کنیم تا در پایان آن سال، با مرور عملکردمان احساس رضایت داشته باشیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
۵ گام برای موفقیت
باید تلاش کنیم در سال جدید، تبدیل‌شدن به یک انسان موفق را هدف قرار دهیم. بعضی از ما در زندگی برنده‌ایم چون مثلا در مزایده‌ای پیروز شده‌ایم، بعضی از ما پیشرفته‌ایم چون دانشی مثل اقتصاد دیجیتال یا چند زبان خارجی بلدیم، اما فقط آنها موفق محسوب می‌شوند که توانسته‌اند از وضعیت موجود، کمی به وضعیت مطلوب نزدیک‌تر شوند. حواستان باشد که کمی نزدیک‌ترشدن به وضعیت مطلوب هم، موفقیت محسوب می‌شود و لازم نیست حتما تغییرات بزرگی را شاهد باشیم. لازم نیست حتما از صفر به صد رسیده باشیم، از صفر به یک رسیدن هم قابل قبول است و در فرآیندی تدریجی و طبیعی، در مسیر موفقیت حرکت خواهیم کرد. بودن در مسیر موفقیت و منحرف‌نشدن از مسیر، به خودی خود ارزشمند است. برای قدم‌گذاشتن و ماندن در مسیر موفقیت، در قدم اول باید اهدافمان را مشخص کنیم. در مرحله دوم باید برای رسیدن به اهدافمان، برنامه‌ریزی داشته باشیم. مرحله سوم شروع اجرای برنامه، مرحله چهارم پیگیری برنامه و مرحله پنجم، داشتن ارزیابی است.
ساعت کوک کنید
برای موفقیت در اجرای برنامه‌ریزی‌های روزانه، توجه به خواب اهمیت باورنکردنی دارد. به موقع خوابیدن باعث می‌شود در زمانی که بدن از نظر فیزیولوژیک سرد می‌شود، به آن استراحت دهیم تا برای فعالیت روز بعد آماده و پرانرژی باشد. یکی دیگر از ملاحظات برنامه‌ریزی موفق این است که خط قرمزهایی برای خود مشخص کنیم و به آنها پایبند باشیم. به این ترتیب دیگران هم متوجه می‌شوند که ما مسئول تامین خواسته‌های آنها به بهای کنارگذاشتن برنامه‌های خود نیستیم. کوک‌کردن ساعت! همین کار به ظاهر ساده می‌تواند تأثیر عجیبی بر پایبندی بر برنامه‌ریزی داشته باشد. برای هر کاری، از بیدارشدن گرفته تا زمان مطالعه و مهمانی و ورزش، ساعتمان را تنظیم کنیم تا بدانیم چقدر زمان به هر برنامه اختصاص دهیم و هر کاری را سر وقت شروع و تمام کنیم. یکی دیگر از کارهایی که برای مدیریت زمان در برنامه‌ریزی مفید است، توجه به زمان‌های خاکستری است؛ زمان‌هایی که صرف حضور بی‌هدف در فضای مجازی، تماشای برنامه‌های تکراری تلویزیون یا مکالمات طولانی تلفنی می‌شوند؛ بدون این که بهره‌ای داشته باشند سپری می‌شوند.
باید و نبایدهای نوشتن برنامه
برای برنامه‌ریزی باید در قدم اول، اولویت‌بندی داشته باشیم. باید ترتیب کارها را برای خودمان تعیین کنیم. حتما تا به حال نام کتاب «قورباغه‌ات را قورت بده» نوشته برایان تریسی را شنیده‌اید. در این کتاب نویسنده توصیه می‌کند اگر قرار است مجبور به قورت‌دادن ۳ قورباغه باشیم، بهتر است اول آن را که بزرگ‌تر و زشت‌تر است انتخاب کنیم. اما تعجب خواهید کرد اگر بشنوید که اتفاقا در اولویت‌بندی رسیدگی به کارها، بهتر است برعکس این الگو عمل کنید! یعنی اگر امروز قصد انجام ۳ کار ساده، متوسط و دشوار را دارید، به جای شروع‌کردن از کار دشوار، از ساده‌ترین کار شروع کنیم. این مدل شبیه به قانون گرم‌کردن در ورزش است. در واقع باید کارهای مهم را از کارهای بی‌اهمیت‌تر جدا کنیم اما لازم نیست حتما ابتدا سراغ سخت‌ترین کارها برویم.
نکته دیگری که موقع برنامه‌ریزی باید رعایت کنیم این است که اگر تصمیم به انجام کاری گرفتیم، بهتر است خیلی این تصمیم را با دیگران در میان نگذاریم؛ چرا که این کار معمولا نتیجه منفی بر عملکرد ما می‌گذارد. یکی دیگر از نکات مهم، اجتناب از شتاب‌زدگی در برنامه‌ریزی است. لزومی ندارد در مدتی خیلی کوتاه، به یک هدف بزرگ برسیم. کار دیگری که باید از آن اجتناب کنیم، به تأخیر انداختن برنامه‌هاست. آن جمله معروف «باشد از شنبه»، مانع بزرگی سر راه برنامه‌های ما خواهد بود.
روشن‌کردن چراغ هدف
وقتی درباره هدف حرف می‌زنیم، ممکن است درک روشن و درستی از این که هدف دقیقا چیست، نداشته باشیم. تعاریف روانشناسی می‌گویند که هدف، آن معنایی است که ما باید در زندگی دنبال کنیم. برای یکی معنای زندگی، فراهم‌کردن اسباب شادی و آرامش برای خانواده‌اش است. برای دیگری تجربه عشق، آرامش و لذت معنای زندگی است. بعد از این که هدف خود را مشخص کردیم، ۷ نکته هست که باید درباره این هدف در نظر داشته باشیم:
نکته اول این است که هدف باید روشن و واضح باشد و کلی و مبهم نباشد. مثلا اگر هدفمان رسیدن به آرامش است، باید دقیقا برای خودمان تعیین کنیم که منظورمان از این آرامش چیست و چه جزئیاتی درباره آن مهم است؟ نکته دوم، وجود جنبه ایجادی در اهداف است؛ یعنی جنبه‌های مثبت هدف را تعیین کنیم، یعنی مثلا بگوییم هدف ما شادی است و این شادی، چه آثار مثبتی در زندگیمان خواهد داشت. نکته سوم این است که حتما اهدافمان را بنویسیم، حتی اگر بتوانیم درباره آنها نقاشی بکشیم مفید است. نکته چهارم این است که اهدافمان را جلوی چشم‌مان بگذاریم تا مدام آنها را به یاد بیاوریم. نکته پنجم، توجه به اهمیت زمان‌بندی است، گاهی مبتلایان به اختلال پارکینسون، انجام کارها را به آخرین دقایق موکول می‌کنند و بنابراین از هدف خود دور می‌افتند. نکته ششم این است که اهداف حتما قابل سنجش و اندازه‌گیری باشند تا بتوانیم تشخیص دهیم با گذشت زمان، چقدر به هدفمان نزدیک شده‌ایم؟ آخرین و هفتمین نکته هم این است که حتما الگو داشته باشیم و نمونه‌های موفق در اهدافمان را بشناسیم.
آرمانی برنامه نریزید
یادتان باشد برنامه‌ریزی باید قابل اجرا و ممکن باشد، یعنی نباید آرمانی برنامه‌ریزی کنیم. اگر داوطلب کنکور هستیم، ۱۷ ساعت درس خواندن در شبانه‌روز ممکن نیست. اگر برای موفقیت شغلی تلاش می‌کنیم، حذف همه ساعات تفریح و حتی خواب، اجرای برنامه ما را با اختلال روبه‌رو می‌کند. بنابراین نیازی نیست آرمانی و کمال‌گرایانه ناسازگار برنامه‌ریزی کنیم. یکی از بهترین تمرین‌ها برای پایبندی به برنامه‌ریزی این است که این برنامه‌ها را، به عادت تبدیل کنیم. بسیاری از موفقیت‌ها، در دایره عادات خوب و ترک عادات بد محقق می‌شوند؛ مثلا اگر به تاب‌آوری، سر وقت خوابیدن، ورزش و مطالعه عادت کنیم، بخشی از برنامه‌هایمان به شکل روتین انجام می‌شوند. برای عادت‌کردن، دست کم به ۳ چیز نیاز داریم؛ تمرین و تکرار، تلقین و تحمیل. اگر قصد داریم در برنامه‌ریزی برای سال جدید موفق باشیم، باید از توجیه و دلیل‌تراشی دور بمانیم. سعی کنیم جزو آن دسته افراد نباشیم که کوتاهی‌هایمان را با بهانه‌جویی از گردن خود باز کنیم.
۴ اولویت در برنامه‌ریزی
با همه حرف‌هایی که درباره برنامه‌ریزی زدیم، هرچند برنامه‌ریزی فردبه‌فرد متفاوت است و هر کس می‌تواند با توجه به نیازها، اهداف و علایقش برنامه بریزد اما قبل از همه اینها، ۴موضوع موقع برنامه‌ریزی در اولویت هستند. اولی، برنامه‌ای است که برای سلامتی خود در نظر می‌گیریم، چه سلامت جسمی و چه سلامت ذهن، عاطفه، رفتار و روان ما. اولویت دوم در برنامه‌ریزی، داشتن برنامه برای ارتباط انسانی با دیگران است؛ از ارتباط با همسر و فرزندان گرفته، تا بستگان، همکاران، همسایگان و دوستان. اولویت بعدی که موقع برنامه‌ریزی باید در نظر بگیریم، داشتن برنامه برای کسب‌وکارمان است. مدیریت موضوعات اقتصادی، ارتقای سطح شغلی و یادگیری مهارت‌هایی برای پیشرفت در کسب‌وکار، زیرمجموعه این بخش از برنامه‌ها هستند. چهارمین اولویت ما در برنامه‌ریزی هم، داشتن برنامه برای تفریح، سرگرمی و لذت‌های حلال است. شاید فکر کنیم حذف این برنامه‌ها پیامدی ندارد اما واقعیت این است که این برنامه‌ها، وقت هدر دادن نیست و اتفاقا ضامن موفقیت در بخش‌های دیگر برنامه‌ریزی محسوب می‌شود.
مدلی از یک برنامه‌ریزی روزانه
هرچند روش‌های مختلفی برای برنامه‌ریزی وجود دارد اما می‌توانیم یکی از بهترین مدل‌های برنامه‌ریزی در شبانه‌روز را با هم مرور کنیم تا الگوی مناسبی پیش رویمان باشد: بهتر است بین ساعت ۶ تا ۷ صبح، از خواب بیدار شویم. در این ساعت‌ها دمای بدن رو به افزایش است و در واقع زنگ بیداری بدن به صدا درمی‌آید. تا ساعت ۸ صبح، باید صبحانه بخوریم تا سوخت‌وساز بدن فعال و قند، کورتیزون و آدرنالین خون تنظیم شود. در فاصله ساعت ۹ تا ۱۱صبح، چون آدرنالین و سطح هوشیاری بالاست، فعالیت‌هایی که به آمادگی ذهنی نیاز دارد مانند برنامه‌ریزی، تحلیل و مطالعه موفق خواهند بود. نزدیک به اذان ظهر، یک خواب کوتاه نیمروزی می‌تواند نیروهای ما را تجدید کند. از ساعت ۱۵ تا ۱۷، دوباره آدرنالین به بالاترین سطح خود می‌رسد و دوباره زمان مناسبی برای فعالیت‌های نیازمند هوشیاری بالا داریم. از ساعت ۱۸ شرایط بدن ما طوری است که فرصت مناسبی برای ورزش داریم. بعد از ورزش می‌توانیم شامی سبک بخوریم و از ساعت ۲۱ که دوباره دمای بدن رو به کاهش می‌رود، باید کم‌کم خودمان را برای خواب آماده کنیم.»
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: سبك زندگي برنامه ریزی برنامه ریزی برنامه ریزی داشته باشیم برای موفقیت برنامه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۶۷۹۸۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بهره‌گیری از گیمیفیکیشن در برنامه‌ریزی شهری
استفاده از گیمیفیکیشن در طراحی و برنامه‌ریزی شهرهای امروزی بسیار رایج است و حتی می‌توان پیش از اجرای طرح‌ها در دنیای واقعی، آن را در بازی‌های ویدئویی مورد آزمایش قرار داد.
به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، گیمیفیکیشن شامل استفاده از عناصر بازی و اصول طراحی برای ایجاد تجربیات جذاب و انگیزشی برای اهداف مختلف است و در برنامه‌ریزی شهری می‌تواند ابزاری قدرتمند برای افزایش مشارکت عمومی، آگاهی و بازخورد در مورد پروژه‌ها و موضوعات مختلف باشد.
امروزه در بسیاری از شهرهای جهان برای توسعه پروژه‌های شهرسازی از بازی‌های کامپیوتری محبوبی هم‌چون فورتنایت (Fortnite)، ماین‌کرافت (Minecraft) و ردپای شهر (UrbanFootprint) استفاده می‌شود. به نظر می‌رسد شبیه‌سازهای رایانه‌ای با تکیه بر شهود و کاربرد گسترده، ابزار جدید و مهمی در برنامه‌ریزی شهری هستند که از این طریق شهروندان را به مشارکت دعوت می‌کنند و پروژه‌های برنامه‌ریزی‌شده را سرگرم‌کننده می‌سازند. کاربرد بازی‌های شبیه‌سازی شهری در زندگی واقعی نشان می‌دهد که برنامه‌ریزان شهری درنهایت همیشه به ورودی‌هایی نیاز دارند که شهر به آنها تعلق دارد و این ورودی‌ها شهروندان هستند.
بازی‌های ویدئویی شبیه‌سازی شهر با توجه به دشواری ایجاد تعادل در سیستم‌های پیچیده، چندین دهه است که بازتابی از نحوه درک شهرها بوده و به‌تدریج به تغییر برنامه‌ریزی‌های استراتژیک، مدیریت منابع یا معیارهای ارزیابی ابتکارات مختلف برای شهرهای فیزیکی و مجازی منجر شده است. ساخت‌وساز شهرها نیز در طول تاریخ به‌تدریج پیچیده‌تر شد، تا جایی که تبدیل به یک شبکه متراکم از تعاملات شده است.
بیشتر شبیه‌سازها هنوز روی جاده‌ها و بزرگراه‌ها تمرکز می‌کنند، با این حال به‌تدریج نگرانی‌های دیگری در میان شهروندان شروع به ظهور کرد که در نهایت به بازی‌های ویدئویی منتقل شد و مطابق آنها مردم سراسر جهان خواستار تغییر شیوه‌های جابه‌جایی، انرژی و فعالیت‌های محلی، همچنین مدیریت کارآمد زباله (ترجیحاً دور از مناطق مسکونی) و شهرداران به استفاده از فناوری برای مدیریت شهرها ملزم شدند.
تقاضای شهروندان برای خدمات بهداشتی، آموزشی، نظافت و مواردی از این قبیل نیز یک امر ثابت در برنامه‌ریزی شهری است، بنابراین خیلی زود بازی‌های ویدئویی ظهور کردند که شهروندان در آنها میزان رضایت یا نارضایتی خود را از مدیریت نشان می‌دادند.
بازی‌های شهرسازی به‌تدریج ابعاد و شاخص‌هایی را اضافه کردند که شامل محیط زیست، حاکمیت، اقتصاد، انسجام اجتماعی، سرمایه انسانی، گسترش بین‌المللی، فناوری و مواردی از این قبیل بود و سیستم‌های مدیریت شورای شهر با نمونه‌های بازی، دیجیتالی شد.
بازی‌های ویدئویی امروزی به پیچیدگی پانل‌های مدیریت شهری هستند و سطح دشواری آن به میزان قابل‌توجهی افزایش داشته است. سطح پیچیدگی این بازی‌ها به‌حدی بالا رفته است که با دوقلوهای دیجیتالی شهرهای واقعی رقابت می‌کنند. پیچیدگی و تراکم روابط اکوسیستمیک شهرها در این بازی‌ها افزایش داشته و تغییر هر یک از متغیرها، برای مثال بهبود حمل‌ونقل، بدون تأثیرگذاری بر دیگر موارد غیرممکن است.
از سوی دیگر بازیکنان این بازی‌ها همانند شوراهای شهر باید با تعداد بی‌پایانی از وظایف چالش‌برانگیز مقابله کنند. یک روش جالب برای مقایسه رابطه بین بازی‌های ویدئویی برنامه‌ریزی شهری و برنامه‌ریزی شهری واقعی به این شرح است که بازیکنان ساعت‌ها تلاش می‌کنند تا شادی شهروندان دیجیتال خود را به حداکثر برسانند و داده‌های بیشتری نسبت به بسیاری از مدیران شهری در چند دهه پیش در دسترس دارند.
ماین‌کرافت یکی از محبوب‌ترین بازی‌های کامپیوتری در جهان است که بازیکنان را دعوت می‌کند دنیای ساختمان‌ها، دهکده‌ها و دیگر عناصر فضایی خود را بسازند. هر ماه بیش از ۱۱۰ میلیون نفر ماین‌کرافت بازی می‌کنند، اما می‌توان از آن برای برنامه‌ریزی شهری نیز استفاده کرد.
یک مدیر پروژه سوئدی در سال ۲۰۱۳ به اجرای تعدادی از پروژه‌های برنامه‌ریزی شهری با استفاده از ماین‌کرافت پرداخت. این اقدام منحصربه‌فرد شامل کارگاه‌های مشارکتی انجام گرفت که طی آن ساکنان تشویق می‌شدند به همراه کارشناسان از این بازی کامپیوتری استفاده و فضاهای عمومی را طراحی و بازطراحی کنند. این قبیل پروژه‌های محله‌ای سازمان‌دهندگان را قادر می‌سازد بافت شهری محیط خود را تغییر دهند.
امروزه نیز کارگاه‌های بسیاری در این زمینه برگزار می‌شود. شرکت‌کنندگان در این کارگاه همیشه اعضای جامعه محلی هستند. در اصل از افرادی برای شرکت در این کارگاه‌ها دعوت می‌شود که ساکن محیط‌های اطراف فضاهای عمومی شهرها و کارشناسان واقعی موقعیت‌های محلی هستند. در این کارگاه‌ها همچنین از همه ذی‌نفعان پروژه، معماران، شهرسازان یا برنامه‌ریزان شهری به‌عنوان شرکت‌کنندگان کلیدی دعوت می‌شود تا بتوانند در طول کارگاه به صحبت‌های شرکت‌کنندگان گوش دهند و جهت پروژه‌های شهری را تعیین کنند.
استفاده از ماین‌کرافت دو دلیل دارد، اول اینکه برای نسل‌های جوان‌تر که می‌توانند از طریق بازی در موضوعات شهری و فرآیندهای مشارکتی قرار گیرند، بسیار جذاب است. دلیل دوم اینکه این بازی یک ابزار بسیار آسان برای استفاده محسوب می‌شود. مخاطبان ماین‌کرافت از هر رده سنی و فرهنگی هستند و در عرض ۲۰ دقیقه می‌توان آن را به افراد بی‌سواد نیز آموزش داد.
این کارگاه‌ها به جوانان می‌پردازد، اما از همه گروه‌های سنی دیگر نیز دعوت می‌کند و قصد دارد شکاف‌های دیجیتالی و نسلی را پر کند. این واقعیت که کودکان اغلب به شرکت‌کنندگان بزرگ‌تر یاد می‌دهند که چگونه از ماین‌کرافت استفاده کنند، به پویایی‌های جالبی منجر می‌شود.
با این حال از آنجا که ماین‌کرافت برای معماران و برنامه‌ریزان شهری در نظر گرفته نشده است، جزئیات کافی برای برنامه‌ریزی ایجاد ساختمان‌ها یا محله‌ها را ارائه نمی‌دهد. بنابراین زمانی که پروژه‌ای از یک کارگاه طراحی مشارکتی توسط شورای محلی تصویب شد، مسائل فنی به برنامه‌ریزان شهری واگذار می‌شود.
Cities:Skylines نمونه دیگری از بازی‌های برنامه‌ریزی شهری است. این بازی کامپیوتری محبوب به دلیل جزئیاتی که دارد، بسیار مورد علاقه برنامه‌ریزان شهری است و حتی توسط شهر استکهلم در برنامه‌ریزی یک منطقه شهری جدیدی مورد استفاده قرار گرفته است. Cities:Skylines در کنار سایر شبیه‌سازهای شهرسازی، یک محیط کم استرس را برای توسعه یک شهر ارائه می‌دهد که کیفیت زندگی را برای شهروندان و حل مشکلات به هنگام بروز مشکلات زیرساختی و اقتصادی فراهم می‌کند. بسیاری از برنامه‌ریزان شهری از این بازی برای نمایش ایده‌های برنامه‌ریزی و آزمایش آنها استفاده می‌کنند.
حضور یک متخصص فضای عمومی در کارگاه‌های برنامه‌ریزی شهری این بازی برای راهنمایی شرکت‌کنندگان بسیار مهم است. این متخصص به‌عنوان مثال راه‌های مختلفی را برای افزایش امنیت و در عین حال طراحی یک فضای عمومی محبوب پیشنهاد می‌کند که شاید پیش آن هرگز تصور نشده بود.
توجه به این نکته ضروری است که بازی‌هایی مانند Cities:Skylines نشان می‌دهد که چه مشکلاتی در برنامه‌ریزی شهری در دنیای واقعی وجود دارد. این امر با نحوه شروع ساخت شهر با اتصال مجموعه‌ای از جاده‌ها، خیابان‌ها و بزرگراه‌ها به ورودی‌های اصلی و بخش‌های از قبل موجود شهر توسط بازیکنان نشان داده می‌شود.
شهرهای هوشمند نیز می‌توانند به لطف بازی‌های ویدئویی، پیاده‌سازی مدل‌های دیجیتالی مانند دوقلوهای دیجیتال را قبل از استفاده در شهرهای واقعی مورد آزمایش قرار دهند. گیمیفیکیشن افزوده مهمی به ایده‌آل‌های شهرهای هوشمند محسوب می‌شود و طراحی مشارکتی بخش مهمی از این فرآیند است. با استفاده از بازی‌های رایانه‌ای رایج و آسان برای یادگیری، شهروندان می‌توانند با هزینه و تلاش کم به تغییر محیط شهری خود برای همه افراد درگیر در فرآیند برنامه‌ریزی کمک کنند. نتایج برنامه‌ریزی شهری مشارکتی از طریق گیمیفیکیشن می‌تواند بخشی از طراحی شهر هوشمند باشد و در آینده، این امکان وجود دارد که هر شهروند در یک شهر هوشمند به اپلیکیشنی دسترسی داشته باشد که در آن نه‌تنها می‌تواند اخبار را ببیند و به مسائل شهر خود رأی دهد، بلکه بتواند در برنامه‌ریزی ایده‌ها و ابتکارات نیز مشارکت داشته باشد. گیمیفیکیشن یک راه بسیار مناسب برای درگیر کردن بخش‌های بزرگی از مردم و جمع‌آوری نظرات آن‌هاست.
در واقع طراحی شهری و برنامه‌ریزی فضاهای عمومی با ایجاد اجتماع و زیست‌پذیری برای شهروندان همراه است. عناصر شهر هوشمند می‌توانند به بهبود و افزایش این جنبه‌ها کمک کنند، اما اگر شهروندان از فضاها استفاده نکنند، هوشمندی‌ها بیهوده خواهد بود. بنابراین حمایت و توانمندسازی مشارکت شهروندان از طریق بازی در طراحی شهری می‌تواند راهکار مناسبی باشد، چراکه جوامع در مرکز این فرآیند قرار دارند.
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت