به نقل از «جام جم آنلاین»

لطفی، وقار موسیقی ایران بود

تاریخ انتشار: ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۷۷۶۱۰۱

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم، مرحوم لطفی پرستیژ و استایل خاصی داشت. از نوع نشستن‌اش و ساز به دست گرفتن‌اش تا مرام و برخوردش با اهالی موسیقی و مردمی که به روش‌های مختلف ارادت خود را به او نشان می‌دادند. شاید اگر عمر لطفی به دنیا بیشتر بود، موسیقی سنتی ایران اکنون حال و روز و شرایط بهتری داشت و جوانان بیشتری با این موسیقی همراه می‌شدند، چرا که لطفی راه و رسم ارتباط با جوانان را بلد بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند! در سالگرد درگذشت زنده‌یاد لطفی با محمد گلریز، خواننده ایرانی هم‌صحبت شدم تا او برایمان از دوست دیرینه‌اش بگوید و این که لطفی چگونه « لطفی» شد و در اوج ماند و در اوج رفت.  
 آغاز رفاقت از پادگان
گلریز درباره آشنایی‌اش با محمدرضا لطفی می‌گوید: من و آقای لطفی از دوره سربازی با هم آشنا شدیم. دوره آموزشی‌مان در پادگان عشرت‌آباد بودیم و از همان اول مشخص شده بود بعد از آموزشی باید برویم برای سرباز معلمی.   در همین پادگان و رفاقت سربازی بود که متوجه شدم ساز می‌زند و چه می‌کند با تارش. او هم فهمید من ته‌صدایی دارم و در خانواده‌ام از پدر و برادرم اصول اولیه خواندن را یاد گرفته‌ام. وقتی فرماندهان پادگان متوجه شدند، به ما اجازه دادند بنوازیم و بخوانیم.   گاهی لطفی تارش را به پادگان می‌آورد و شب‌ها وقتی خاموشی می‌زدند، او می‌زد و من می‌خواندم. دوره آموزشی که تمام شد ما را تقسیم کردند و من برای ادامه خدمت رفتم تربت‌حیدریه و لطفی رفت سنندج. شهری که در موسیقی سنتی قدر بود و کامکارها در این شهر بودند و همه می‌دانند این خانواده ذاتا اهل موسیقی بوده و هستند.   لطفی با خانواده کامکار آشنا شد و آنها برایش کلاس گذاشتند که تار آموزش بدهد، بعد هم او آنقدر با این خانواده نزدیک و مانوس شد که با دختر خانواده کامکار ازدواج کرد. من گاهی تلفنی با او صحبت می‌کردم و قرارمان این بود بعد از پایان سربازی یکدیگر را ببینیم.
 اولین خواننده گروه شیدا
بعد از سربازی سال 53 بود که روزی به من تلفن کرد و گفت بیا رادیو، من اینجا هستم و گروه کامکارها هم هستند و تصمیم داریم گروهی تشکیل بدهیم. آن زمان آقای ادیب خوانساری در رادیو کلاس آموزش آواز داشتند که از استادان بنام آن دوره بودند. به کلاس‌های آقای خوانساری رفتم و اصول کلاسیک آواز را آموزش دیدم.   سال 55 که آقای لطفی گروه شیدا را راه‌اندازی کرد، من به عنوان اولین خواننده با این گروه همکاری کردم. سال‌های خوبی بود و آدم‌های مهمی در بخش موسیقی رادیو بودند، آقای ابتهاج (سایه) رئیس گروه موسیقی رادیو بود و لطفی در دو سالی که من آموزش می‌دیدم مرتب به دیدار آقای ابتهاج می‌آمد و درباره گروه شیدا با هم صحبت می‌کردند و البته کار نوازندگی‌اش را هم به موازات ادامه می‌داد.
آن زمان، موسیقی پاپ بیداد می‌کرد و همه دنیای موسیقی را به خود اختصاص داده بود. آقای ابتهاج برنامه‌ای را طراحی کرد به نام گلچین هفته که مخصوص موسیقی سنتی بود. گروه شیدا که تشکیل شد، بیشتر آهنگ‌هایی که در این گروه ساخته می‌شد از این برنامه پخش می‌شد و مخاطبان زیادی داشت.   گاهی موسیقی‌های قدیمی را بازسازی می‌کردیم و گاهی هم لطفی خودش آهنگ جدیدی آماده می‌کرد و ما در این برنامه اجرا می‌کردیم. مخاطب زیادی داشت و آن زمان نوار کاست‌هایش مشتری زیادی داشت و الان هم علاقه‌مندان به موسیقی سنتی، گلچین هفته گوش می‌کنند و دیده‌ام در شبکه‌های اجتماعی هم دست به دست می‌شود. آقای شهرام ناظری و زنده‌یاد شجریان هم در این برنامه اجرا داشتند. مرحوم شجریان و آقای ناظری بعد از من به گروه شیدا اضافه شدند.
 محدودیت و ممنوعیتی نداشت
به گلریز می‌گویم برخی از نزدیکان آقای لطفی گفته‌اند ایشان در ماه‌های نزدیک به پیروزی انقلاب چون از طرف رژیم شاه، زیر ذره‌بین قرار گرفته بود و به‌سختی می‌توانست کار کند،گروهش را به زیرزمین خانه‌اش می‌برد و آنجا کار می‌کردند. شما از فعالیت‌های زیرزمینی آنها خبر داشتید؟
می‌گوید: تا جایی که من خبر دارم آقای لطفی هیچ‌وقت نه قبل از پیروزی انقلاب و نه بعد از آن تحت فشار نبود و ممنوعیت و محدودیتی برای کار نداشت. می‌دانم گروه چاووش را راه‌اندازی کرد. اما ما آزادانه در رادیو و تلویزیون در زمینه موسیقی سنتی فعالیت داشتیم و هیچ‌کس مانع کارمان نبود. اگر محدودیتی به وجود می‌آمد حتما به من می‌گفت. ما سال 56 حتی به تلویزیون رفتیم و برنامه اجرا می‌کردیم. یادم هست همان زمان آقای لطفی یک کار برای بهار و نوروز ساخت که خواننده‌اش من بودم و در بخشی از آن می‌خواندم: « ای از بهار تازه‌تر، تازه‌تر / بهار کیستی؟...»

از آوازهای انقلابی تا مهاجرت و بازگشت به ایران
سال 57 هر چه به پیروزی انقلاب نزدیک می‌شدیم، گروه‌های موسیقی از طرف مردم بیشتر تحت فشار قرار می‌گرفتند و کارشان محدودتر می‌شد. انقلاب که پیروز شد، برای ما که در زمینه موسیقی سنتی کار می‌کردیم مشکل جدی پیش نیامد و به سمت موسیقی انقلابی رفتیم.   آقای لطفی ریاست مرکز حفظ و اشاعه موسیقی را به عهده گرفت که دفترش در خیابان نجات‌اللهی بود و سال 58 چند کار انقلابی هم ساخت که معروف‌ترینش «ای ایران، سرای امید» بود که زنده‌یاد شجریان آن را خواند و خیلی هم سر وصدا کرد.   آواز جانبازان را هم لطفی ساخت که من خواندمش. بعد از این کارها بود که آقای لطفی، سفر کوتاهی به اروپا رفت اما زود برگشت، ولی دوباره رفت و حدود 20سال آنجا ماند. باز هم در زمینه موسیقی ایرانی کار کرد. بعد از بازگشتش به ایران، دیگر ارتباطی با او نداشتم اما دورادور پیگیری می‌کردم و می‌دانستم با همه وجود برای موسیقی سنتی ایران کار می‌کند و اصلا نگرش و نوع کارش تغییر نکرده و اتفاقا پرکارتر هم شده.   آقای لطفی حق زیادی به گردن موسیقی سنتی ایران دارد با گروه‌هایی که تشکیل می‌داد و هنرمندان خلاق و مستعدی که دور هم جمع می‌کرد. هیچ‌وقت هم بر ضد ایران یا ضد انقلاب کاری نکرد. عاشق ایران و هنر و موسیقی ایران بود. این که می‌گویند با انقلاب زاویه پیدا کرد که از ایران رفت، یک مشت حرف بیهوده و دروغ است. او همه عمر خود را به پای موسیقی اصیل ایران گذاشت و هرگز به بیراهه نرفت.

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: لطفی موسیقی تار روزنامه جام جم موسیقی سنتی گروه شیدا آقای لطفی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۷۷۶۱۰۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

عاشقانه‌های مولانا در تالار وحدت پراقبال شد/وقتی موسیقی سنتی رنگ و بوی تازه می‌گیرد+فیلم

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا،‌ کنسرت گروه موسیقی هوران به سرپرستی بهروز قهاری آخر هفته گذشته به تهیه کنندگی مجید فلاح پور ،‌ خوانندگی علیرضا جعفرزاده در تالار وحدت تهران به صحنه رفت.

قطعات «گذرگاه»، «جان و‌ جهان»، «ساحل عشق»، «قاب عکس»، «گرجان عاشق»، «بی همگان»، «دنیا همه هیچ»، «تنهایی»، «کابوس»، «دلتنگ»، «حیلت رها»، »با من صنما» و  «آن دلبر من» در این کنسرت اجرا شد. بخش عمده‌ای از این قطعات به تازگی مجوز گرفته و برای نخستین بار به اجرا در می‌آمدند و تنظیم قطعات نیز همگی با فردین فیروزکوهی بود.

یکی از بخش‌های جذاب این کنسرت اجراهای بی کلام گروه دف‌نوازان به سرگروهی سبا حسنی و معصومه ابراهیمی و اجرای گروه کر به سرپرستی «تانیا شیخ» بود که مخاطبان را در سالن به وجد آورد. گروه دف با تعداد قابل توجهی که داشتند، توانستند قطعات بی کلام جذابی را به اجرا در بیاورند و حتی بهروز قهاری سرپرست گروه نیز یک تک نوازی دف به زیبایی به نمایش در آورد.

علیرضا جعفرزاده خواننده جوان این کنسرت نیز به خوبی توانست از پس قطعات دشوار مولانا با تحریرهای پیچیده بر بیاید.

قهاری سرپرست گروه در بخشی از اجرا با تشکر از اعضای گروه که ماه‌هاست برای یک اجرا مشغول هستند و معرفی میهمانان گفت: در روزگاری که موسیقی درست آنطور که باید و شاید مورد توجه قرار نمی گیرد، از حضور همه شما تشکر می‌کنیم و امیدواریم بتوانیم این چراغ را روشن نگه داریم.

قهاری در انتهای کنسرت تمامی اعضای گروه را جلوی سن دعوت کرده و آنها را معرفی کرد .

فردین فیروزکوهی (سنتور)، مجتبی اسحاقی (سه‌تار)، مونا سعیدی و امیرحسین عبدالله‌پور (کمانچه)، ستاره مستفیضی (عود)، معصومه نژادحسن و فرخ حقیقی (تار)، ایلیا سعیدی (سنتورباس) و حامد جوهرستانی (پرکاشن) نوازندگان گروه هوران را تشکیل می‌دهند که با همراهی گروه کُر به سرگروهی تانیا شیخ و گروه دف نوازان به سرگروهی سبا حسنی و معصومه ابراهیمی در تالار وحدت روی صحنه می‌روند.

دانلود فیلم اصلی کد ویدیو دانلود فیلم اصلی کد ویدیو

 

انتهای پیام/