زندگی همچنان ادامه دارد

داوود کیانیان و حسن دادشکر در گفت‌وگو با «ایران» به این سه سؤال پاسخ داده‌اند که «طی یکسال اخیر، کودکان و نوجوانان تقریباً از هر نوع تغذیه فرهنگی محروم بوده‌اند. آسیب و نتیجه چنین اتفاقی از نظر شما چیست؟»، «در این دوره چه کارهایی می‌شد انجام داد که در عین حفظ سلامت، محتوای مناسبی برای در خانه ماندن این قشر سنی فراهم آورد» و «در کشورهای پیشرفته الگو یا حرکت‌های قابل توجهی وجود داشته که بتوان درباره آن سخن گفت؟» یادداشت های زیر حاصل گفته های ایشان است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یادداشت

داوود کیانیان
کارگردان، نمایشنامه نویس و پژوهشگر نمایش کودک
بیش از یک سال است که کودکان و نوجوانان ما محکوم به خانه نشینی شده‌اند، اما از خوراک فرهنگی مناسب برای این دوران پر فراغت محروم بوده‌اند. این به آن معنی نیست که نهادهای مربوطه دست روی دست گذاشته‌اند و هیچ کاری انجام نداده‌اند بلکه آنها در حد بضاعت جیب، بضاعت پژوهشی و بضاعت مدیریتی قدم هایی برداشته‌اند که بعضی جواب داده و خیلی از آنها هم جواب نداده است. هنگامی که نهادی می‌گوید؛ بودجه نداریم یعنی نه می‌تواند پژوهشی انجام دهد و نه می‌تواند تولیدی داشته باشد که آن را برای مخاطبانش مدیریت کند.  متأسفانه این پاسخی بود که در این یک سال و اندی از اکثر نهادها برای تولید خوراک فرهنگی می‌شنیدیم و هنوز هم می‌شنویم. وقتی بودجه نیست، کارهایی که انجام می‌شود دم دستی و باری به هر جهت خواهد بود و این گرفتاری تداوم داشته است. آن دسته حداقلی هم که این مشکل را نداشتند، هرگز با اقدام به «پژوهش» دست به این تولیدات نزدند، بلکه در واقع اقدام به یک تولید داخلی و محدود کردند که یا با پژوهش همراه نبود و اگر بود با پژوهشگر درون سازمانی خودشان انجام شد تا بودجه به بیرون درز نکند و پژوهشگران خبره آن حوزه به کار گرفته نشدند. در حالی که ما با یک پدیده جهانی و ملی روبه‌رو بودیم که در داخل با ویژگی‌های جغرافیایی، تاریخی و اجتماعی خاص خودش مواجه بود. بویژه مدیریتی خاص که فقط مربوط به کشور ما می‌شد.
اما در این رابطه هنرمندان ما با توجه به بیکاری، خانه نشینی و دست به گریبان بودن با معضلات اجتماعی خوب عمل کردند، شاعران شعر گفتند و چاپ کردند. قصه گو‌ها دست به کار شدند و انواع و اقسام قصه‌ها را برای کودکان خوانش کردند. تئاتری‌ها نمایش‌هایشان را به‌صورت آنلاین برای آنها به نمایش گذاشتند و جولان آثار سایر هنرمندان را نیز در این عرصه مشاهده می‌کردیم. اما اینجا پای تقاضای ملی در میان بود. وقتی نهادها نمی‌توانستند به تنهایی پاسخگوی این تقاضای کشوری باشند، چگونه می‌شود از هنرمندانی که وابسته به نهادی هم نیستند انتظار داشت که پاسخگوی این تقاضای میلیونی باشند؟ در این میان هنرمندانی بودند که پا را از عرصه هنر« برای» کودکان و نوجوانان فراتر گذاشتند و هنر را به خانه‌ها بردند تا تولیدات «با» کودکان و نوجوانان شکل بگیرد. مثلاً کودکان و نوجوانان قصه بنویسند، آنان نمایش بدهند، آنان نقاشی بکشند، عروسک درست کنند و خلاصه از طریق هنر به آموزش، تربیت و سرگرمی سالم آنان پرداخته شود. گو این که این حرکت آنان بسیار ارزشمند بود و هست، اما در مقیاس کمیت عرضه و تقاضای کلان بیشتر به باز شدن یک گل در زمستانی سرد شبیه بود. این دو دسته هنرمند نیاز به حمایت‌های مالی و مدیریت اطلاع‌رسانی و پخش داشتند که دریغ از حمایت. پس وضعی به وجود آمده که اکنون شاهد آن هستیم؛ بیکاری، بی‌حوصلگی، بی‌انگیزه بودن و... .
در این زمینه پژوهشگران زیادی داشتیم که دست به کار شدند و بدون آن که سفارشی به آنها داده شده باشد، روی احساس مسئولیت ایده‌هایی را به نهاد مطرح کردند که می‌توانست منشأ اثرات خوبی باشد، اما طرح‌هایشان یا بایگانی شد  یا به‌طور ناقص به صورتی دیگر مورد بهره‌برداری قرار گرفت که طراح اصلی را پشیمان می‌کرد که چرا طرحش را با فلان نهاد مطرح کرده است. نتیجه آن که طراحان و هنرمندان دست از طراحی کشیدند، خانواده‌ها دچار سردرگمی و ندانم کاری شدند و کودکان و نوجوانان با دو ساعت کلاس آنلاین و یکی دو ساعت رفع تکلیف تن به تحصیلی سپردند که آنچنان هم خوشایندشان نبود. آنها با برنامه‌های جدید زندگی‌شان زیر و رو شد و اکنون با روندی خو گرفته‌اند که مورد تأیید مربیان آموزشی و پرورشی نیست.
انسان برای هر دردی درمان آن را یافته است. مربیان خلاق، معلمان عاشق، هنرمندان پیشرو و دانشمندان کاشف، همگی می‌توانند در رفع این مشکلات قدم های بزرگی بردارند. کافی است آنها به بازی گرفته شوند. کم نبود پیشنهادات سازنده‌ای که از طرف این طراحان دلسوز طرح و ارائه شد، اما به تولید نرسید. در حالی که اینها برای این موقعیت‌های جدید روش های جدیدی خلق کرده بودند که می‌توانست آموزش و پرورش کشور را نه تنها از بحران نجات دهد، بلکه آن را دچار تحول های اساسی نماید که در آینده نیز مورد استفاده قرار گیرد. کافی بود فراخوان می‌دادند تا ببینند که چه حجم ایده برای تولید محتوا وجود دارد، البته برای یک کار بزرگ ملی همه باید دست به دست هم بدهند. پژوهشگران طرح‌های خود را ارائه دهند، نهادها جدا از موازی کاری برای این طرح‌ها زمینه تولید فراهم کنند و سپس اطلاع‌رسانی و انجام کار. ما در تمام این زمینه‌ها متأسفانه دست به اقدامی جمعی نزدیم. مگر حرکت‌های مقطعی و فردی که در جای خود دارای ارزش هستند. مثلاً، اقدام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برای فراخوان ایده‌های نو جهت تولید محتوا که منجر به برگزیده شدن طرح‌هایی شد که می‌تواند بسیار مفید باشد، از جمله سازه نمایش که کودکان و نوجوانان می‌توانند با آن در خانه‌ها نمایش عروسکی بدهند  یا اقدام جهاد دانشگاهی هنر برای انتشار مجموعه شش جلدی کتاب در مورد نمایش خلاق که می‌تواند مربیان، خانواده‌ها و کودکان و نوجوانان را در خانه به اجرای نمایش خلاق وادارد.
مطمئنم فعالیت‌های فراوان و متنوعی در این زمینه‌ها صورت گرفته است که ما از آنها بی‌اطلاعیم. مسأله کرونا یک مسأله جهانی بوده است. بدون شک فرهنگ جهانی واکنش‌های گسترده‌ای نسبت به آن داشته‌اند که می‌شود با ترجمه آنها با توجه به فرهنگ بومی مورد استفاده قرار گیرند. متأسفانه ما در این زمینه هم برای اطلاع‌رسانی کوتاهی‌های فراوان داشته‌ایم.

حسن دادشکر
پیشکسوت تئاتر کودک و نوجوان
فعالیت‌های مختصر و مفیدی از طرف برخی ارگان‌های فرهنگی مملکت انجام شده اما باید گفت در چنین اتفاقاتی مانند سیل، زلزله و در نهایت همین ویروس کرونا که بر ما حادث شده تمام ارگان‌های جامعه باید بسیج شوند و با هم همیاری و همکاری داشته باشند. در حیطه فرهنگی متأسفانه بیشتر به مسائل تحصیلی و ارتباط معلم و شاگرد پرداخته شده است اما به‌نظر من فرهنگ یعنی باور یک ملت و اعتقادات و زبان و ادبیات و هنر آن جامعه و البته کلیه پدیده‌های اجتماعی و ارتباط انسان‌ها با یکدیگر. به عقیده من در مدت اخیر، تصمیم ها یک‌جا و هماهنگی در این زمینه گرفته نشد و بیشتر ارگان‌ها و سازمان‌ها رأساً اقداماتی کردند تا بتوانند به‌گونه‌ای اوقات فراغت و بیکاری کودکان و نوجوانان را در منازل پر کنند. در دوره‌ای که ما در آن حضور داریم متأسفانه کودکان و نوجوانان به دلایل شرایط موجود نمی‌توانند از خانه بیرون بروند و باید برای بچه‌ها به تناسب فرهنگ، سواد و وسعت فکرشان چاره‌ای اندیشیده شود و اگر این اقدامات بدون برنامه‌‌ای درست اجرا شوند صرفاً به برنامه‌هایی تکراری و به‌درد نخور تبدیل می‌شوند؛ در صورتی که باید با تولید و ساخت برنامه‌هایی خلاقانه این رخوتی که کرونا برای همه پیش آورده به عقب رانده شود چرا که چنین تکراری انسان را به نوعی بی‌خیالی و بی‌فکری و در خود فرورفتن دچار می‌کند و چون مفری برای بیرون رفتن از این حالت پیدا نمی‌کند دچار افسردگی می‌شود. به‌همین دلیل کشورها و جوامع مختلف باید دائماً ستادهایی داشته باشند آماده برخورد با چنین پدیده‌هایی؛ آن‌هم ستادهایی که بیشتر تخصص‌شان در بحث فرهنگ و آسیب‌های اجتماعی است و متشکل از چهره‌های خبره و شاخص است. متأسفانه تلویزیون که در تمام خانه‌ها وجود دارد و می‌توانست نقش بسزایی ایفا کند صرفاً به یکسری برنامه‌های تکراری روی آورد و نتوانست نقش قابل قبولی ارائه دهد. در یک جمع‌بندی کلی می‌توانم بگویم کارهایی انجام شد اما به‌لحاظ کیفی و کمی کارهای آنچنان شایان توجهی نبود و علاوه بر فقدان یک دغدغه جمعی، کمبود امکانات هم به‌چشم می‌آمد.
به‌دلیل محدودیت‌هایی که وجود دارد شاید بهترین شیوه ، راه استفاده از پدیده‌های الکترونیک و اینترنتی باشد اما باید آن را برنامه‌ریزی کرد و کانال‌های خصوصی و دولتی و... باید در این زمینه پا پیش بگذارند و مثمرثمر باشند و نمی‌شود فقط از یک نهاد و سازمان و... انتظار حضور داشت. به‌عنوان مثال کانون پرورش فکری کودک و نوجوان به قدر بضاعت خود  با تولید و ارسال کتاب و فیلم و تئاتر به مناطق مختلف کشور کارهایی از پیش برد و نشان داد می‌خواهد مثل همیشه در خدمت کودکان باشد. به نظر من هنوز هم می‌شود کارهای خلاقانه و بدیعی انجام داد. مثلاً گروه‌های کودکانه دونفره و سه‌نفره در قالب نمایش‌های کوتاه و شاد و آموزنده را به محله‌ها فرستاد و برای کودکان و خانواده‌های آنها در محیط باز نمایش اجرا کرد. راه دیگر، تولید برنامه و پخش از آن در بستر اینترنت است که می‌شود مسابقات و کارهای سرگرم‌کننده تعاملی تولید کرد که بچه‌ها فقط بیننده نباشند و ارتباط دو طرفه باشد. این‌طور ذهن بچه‌ها در حال کار و فعالیت خواهد بود. پارک‌ به‌دلیل فضای بازی که دارد می‌تواند محیط خوب و بی‌خطری برای اجراهای نمایشی باشد آن‌هم به این شکل که با فاصله اجتماعی صندلی برای حاضرین مهیا کرد و آنها را پای برنامه‌ نشاند. مسأله بعد حضور گروه‌های تئاتری کم نفر در مجتمع‌های کم خانوار است که می‌شود تئاترهای محیطی را به این مناطق برد که  با اجرای تئاتر، خانواده‌ها و کودکان را سرگرم کرد و البته آموزش داد. به‌هر صورت نمی‌شود زندگی را تعطیل کرد بلکه باید بتوانیم در کنار کرونا، دشمن جان‌مان، زندگی کنیم.
من آ‌نچنان دقیق از فعالیت کشورهای دیگر خبر ندارم اما می‌دانم در بسیاری از کشورها مربیان مهدکودک‌ها و... با رعایت پروتکل‌های بهداشتی کارشان را با بچه‌ها ادامه داده‌اند و آنها را به امان خدا رها نکرده‌اند و در این کلاس‌ها ضمن آموزش‌ به بچه‌ها برای مراقبت از خودشان، سرگرمی‌سازی و پالایش ذهن کودکان را هم از یاد نبرده‌اند. شنیده‌ام مربی به محله بچه‌ها می‌رود و آنها را گروه‌گروه می‌کند و به بچه‌ها یاد می‌دهد که ما می‌توانیم زندگی عادی‌مان را داشته باشیم. از طرف دیگر آنها از بسترهای مختلفی مثل اینترنت استفاده کامل را داشته‌اند و اجراهای زنده و میدانی را هم از یاد نبرده‌اند و حتی در سالن هم با تماشاچی‌‌های محدود برنامه اجرا کرده‌اند تا ثابت کنند اگر چه ریتم زندگی کند شده اما همچنان جریان دارد. اولین کاری که تئاتر می‌کند این است که به جامعه آموزش می‌دهد تک‌تک مردم در برابر این بیماری مسئول هستند و اگر بهداشت را رعایت نکنیم باعث مرگ نزدیکان خود خواهیم شد. متأسفانه این آموزش‌های هنرمندانه طی یکسال اخیر بشدت نادیده گرفته شده در صورتی که می‌شد به جای امر و نهی، با کارهای خلاقانه هنری به مردم، بچه‌ها و خانواده‌های خود هم آموزش و هم قوت قلب بدهیم.

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: کودکان و نوجوانان خانواده ها طرح ها بچه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۸۱۳۸۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آموزش حلقه مفقوده حریم خصوصی در اینترنت

اینترنت و فضای مجازی به همان میزان که مفید و سودمند است، می‌تواند مخرب باشد به‌خصوص برای کودکان و نوجوان که نمی‌توانند محتوای نامناسب و مناسب را از یکدیگر تشخیص دهند و این امر نیازمند کنترل مستقیم از سوی والدین و آموزش‌ از سوی معلمان است. - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، در عصر تکنولوژی و فناوری استفاده از تبلت و گوشی میان کودکان و نوجوانان رواج پیدا کرد؛ اما استفاده از فناوری چه اندازه کنترل شده است تا کودکان محتوا‌های مربوط به سنین خود را مشاهده کنند؟

اینترنت و فضای مجازی به همان میزان که مفید و سودمند است، می‌تواند مخرب هم باشد به خصوص برای کودکان و نوجوان که نمی‌توانند محتوای نامناسب و مناسب از یکدیگر تمییز و تشخیص دهند و نیازمند کنترل مستقیم از سوی والدین هستند؛ اما این کنترل نمی‌تواند به صورت مستمر صورت بگیرد از طرفی رهاشدن در این فضا خطراتی به همراه دارد.

حفاظت از کودکان اینترنت در کشور‌ها با وضع قوانین سختگیرانه

با پررنگ شدن استفاده از اینترنت در سراسر جهان کشورها به سمت وضع قوانینی رفتند تا فضای مناسب تری جهت استفاده کودکان و نوجوانان فراهم کنند. مثلا یکی از ایالات امریکا کودکان زیر 18 سال را بین ساعت 10:30 شب تا 6:30 صبح از استفاده رسانه‌های اجتماعی منع  کرده و استفاده از رسانه‌های اجتماعی در این ایالت برای کودکان نیاز به تأیید سن دارد. برخی قوانین در دیگر ایالت‌های امریکا نشان می‌دهد که والدین می‌توانند به حساب‌های فرزندشان دسترسی داشته باشند و شرکت‌ها از جمع‌آوری اطلاعات مربوط به کودکان زیر 13 سال بدون رضایت والدین منع شده‌اند.سنگپور

در سنگاپور نیز قوانینی برای مقابله آزار آنلاین کودکان در نظر گرفته شد، طبق این قوانین پلتفرم‌های آنلاین موظف هستند در صورت گزارش محتوای مخرب اقداماتی انجام دهند و سیستم‌هایی مانند فیلتر‌های مختلف برای محافظت از کودکان به کار گیرند.

اتحادیه اروپا

اتحادیه اروپا استراتژی بهتری در این زمینه در نظر گرفته و این استراتژی مجموعه‌ای از اقدامات پیشنهاد می‌‌کند که نخستین گام آن تولید محتوای آنلاین خلاقانه و آموزشی برای کودکان است که تنظیمات حریم خصوصی با استفاده از کنترل والدین انجام می‌شود. لایحه‌ای نیز برای جلوگیری و مبارزه با سوءاستفاده جنسی از کودکان در فضای آنلاین ارائه شده است.

فرانسه

فرانسه تولیدکنندگان موبایل و رایانه مانند اپل و ... را وادار می‌کند گزینه‌ای برای محدودکردن دسترسی کودکان به اینترنت را برای والدین فراهم کنند. این قانون به طور کاملاً واضح استفاده و جمع آوری اطلاعات شخصی کاربران زیر سن قانونی را برای مقاصد تجاری مانند بازاریابی مستقیم ممنوع کرده است.

هند

کشور هند دستورالعملی را برای معلمان و والدین درباره ایمنی بازی‌های آنلاین صادر کرده است. طبق این دستورالعمل خرید دراپ‌های بازی بدون تاییدیه والدین مجاز نیست و باید از روش‌های پرداخت با رمز یکبار مصرف استفاده شود. والدین و معلمان باید به کودک آموزش دهند تا حریم خصوصی خود را در فضای آنلاین محافظت کنند.

استرالیا

استرالیا پیش نویس قانونی را ارائه کرده تا شبکه‌های اجتماعی را وادار کند برای کاربران کمتر از 16 سال رضایت والدین را دریافت کنند. به این ترتیب استرالیا نیز به جمع کشور‌هایی می‌پیوندد که مشغول کنترل سنی شبکه‌های اجتماعی هستند و تلاش دارند قدرت شرکت‌های فناوری بزرگ را کنترل کنند.

انگلیس و آمریکا

سال گذشته میلادی انگلیس قانونی شامل 15 استاندارد را اجرا کرد که هدف آن حفظ حریم خصوصی برای کودکان در فضای آنلاین است.در این میان آمریکا نیز در کنار اروپا و آسیا سعی دارد از کودکان محافظت کند. طی این لایحه پلتفرم‌های آنلاین موظف می‌شوند به والدین برای کنترل بهتر فعالیت‌های آنلاین فرزندانشان کمک کنند.همچنین ابزار‌هایی در اختیار والدین کودکان زیر 16 سال قرار می‌گیرد تا از آنها محافظت شود.

چین
چین اقداماتی سختگیرانه علیه شرکت‌های فناوری بزرگ را آغاز کرد که پلتفرم‌های بزرگ باید به طور مرتب میزان حفاظت سایبری از افراد زیر سن قانونی را ارزیابی کنند تا محیطی سالم برای آنها فراهم شود. چین قوانینی برای محدود کردن وقت گذرانی افراد زیر 18 سال در بازی‌های ویدئویی نیز وضع کرد و مدت زمان مجاز برای این گروه سنی را به 3 ساعت در هفته کاهش داد.

ایران و اینترنت کودکان

سال گذشته در کشور ما با راه‌اندازی سرویس اینترنت کودک و نوجوان (سرویس 456) برای خانواده‌ها سه روش به‌منظور حفاظت از کودکان در فضای مجازی فراهم کرد که نخست با شماره‌گیری #456*، دوم از طریق سایت و سوم از طریق اپلیکیشن 456 این امکان برای خانواده‌ها فراهم‌شده تا دسترسی کودکان و نوجوانان خود به اینترنت را متناسب با سن و شرایط هر کدام تعریف و مدیریت کنند. زیرا حفاظت از کودکان در محیط اینترنت نیازمند تلاش هماهنگ والدین، تولیدکنندگان، ارائه‌کنندگان خدمات و قانونگذاران است.      

فراهم سازی فضای مجازی ویژه کودکان و نوجوانان در چارچوب فرهنگ 

در دولت سیزدهم صیانت به منظور ایجاد شرایط مناسب برای استفاده مفید، سالم کودکان و نوجوانان از فضای مجازی و مراقبت از آنان در برابر آسیب‌های ناشی از آن انجام می‌شود. از جمله اهداف اجرای طرح صیانت از کودکان و نوجوانان در فضای مجازی می‌توان به فراهم سازی فضای مجازی ویژه خردسالان، کودکان و نوجوانان در چارچوب فرهنگ اسلامی-ایرانی برای استفاده مناسب از فضای مجازی و پیشگیری از آسیب‌های احتمالی آن اشاره کرد.

عیسی زارع پور وزیرارتباطات و فناوری اطلاعات با توجه به اینکه حوزه کودک و نوجوان در فضای مجازی حوزه بسیار مهمی است اما آن‌چنان‌که باید و شاید به آن پرداخته نشده است گفته بود که سابقه بحث حفاظت از کودکان در فضای مجازی قریب به دو دهه است که در دنیا دنبال می‌شود و در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود هم فعالیت‌های خوبی در کشور انجام شد البته در ادامه کمتر به این حوزه توجه شده است و اقدامات انجام‌ شده یا کافی نبوده یا متناسب با چارچوب‌های فرهنگی کشورمان نبوده است.

تکالیف در نظر گرفته‌شده در سند صیانت از کودکان در فضای مجازی، وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات مکلف شده تا با همکاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سایر نهادهای فرهنگی یک محیط امن در فضای مجازی برای کودکان فراهم کند تا آن‌ها کمتر در معرض محتواهای نامناسب قرار گیرند. همچنین فراهم سازی محیط امن متناسب با سن و محتوایی که در اختیار کاربر قرار می گیرد، از دیگر تکالیف وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات است که با همکاری خیلی خوب خانواده ارتباطات کشور و در رأس آن اپراتورهای تلفن همراه این امکان فراهم شده است.

سند صیانت از کودکان و نوجوانان در فضای مجازی یکی از مهمترین سند‌هایی است که در راستای تاکیدات مقام معظم رهبری در مورد رها بودن فضای مجازی تدوین شده است

سند صیانت از کودکان در فضای مجازی
سند صیانت از کودکان و نوجوانان در فضای مجازی یکی از مهمترین سند‌هایی است که در راستای تاکیدات مقام معظم رهبری در مورد رها بودن فضای مجازی تدوین شده چرا که بر آسیب پذیرترین بخش جامعه که کودکان هستند تاکید داشته و برای کاهش آسیب پذیری در این حوزه موثر است. 

سند حمایت از کودکان و نوجوانان در فضای مجازی، از سال 1398 در دستور کار شورای عالی فضای مجازی قرار گرفته بود تا به واسطه آن اینترنت کودکان از اینترنت عمومی جامعه مستقل شود و هم تولید محتوای گسترده‌ای مخصوص کودکان و نوجوانان در فضای اینترنت انجام شود سند صیانت از کودکان در فضای مجازی خردادماه سال 1400 به تصویب رسید. 

این سند مصوب شورای عالی فضای مجازی خالق الگوی ملی برای نظم بخشی حقوقی و مدیریت فضای مجازی در ارتباط با کودکان و نوجوانان ایرانی است؛ و اصل این سند، ایجاد محیط مجازی صیانت شده برای کودکان و نوجوانان است.

کلام آخر 

محافظت از کودکان و نوجوانان در فضای اینترنت لازم و ضروری است و باید همه نهادهای مربوطه از جمله وزارت ارتباطات و شورای عالی فضای مجازی و وزارت فرهنگ پای کار باشند اما این نقش پررنگ والدین است که می تواند نتیجه مطلبوب را ارائه دهد و از آن مهم‌تر آموزش به کودکان و نوجوان از سوی خانواده و معلمان نکته پررنگی است که باید به صورت ویژه به آن پرداخت.

منبع: آنا

انتهای پیام/