به نقل از «ایران آنلاین»

دمای خورشید مصنوعی انگلیس به ۱۰۰ میلیون درجه می‌رسد

تاریخ انتشار: ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۸۸۳۷۴۹

دمای خورشید مصنوعی یا همجوشی هسته‌ای یک شرکت انگلیسی در اتفاقی که می‌تواند ما را یک قدم به منابع بی‌پایان انرژی نزدیک کند، به صد میلیون درجه خواهد رسید.

شرکت همجوشی هسته‌ای "توکامک انرژی"(Tokamak Energy) ادعا کرده است که این اولین شرکت خصوصی در جهان خواهد بود که به دمای ۱۰۰ میلیون درجه پلاسما دست پیدا خواهد کرد و این یک گام بزرگ برای انرژی همجوشی تجاری است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

"توکامک انرژی" در ماه مارس تصاویری از پلاسما را در "توکامک" کروی خود که اخیراً به روز شده است و "ST۴۰" نام دارد، منتشر کرد.

"توکامک"(Tokamak) نام نوعی دستگاه است که کار آن محصورسازی پلاسما است و برای ایجاد پایداری پلاسما بر مبنای محصورسازی مغناطیسی طراحی شده‌ است. این سیستم‌ها حاوی پلاسمای دوتریوم-تریتیوم هستند که توسط دو سری میدان مغناطیسی نگهداری می‌شوند و شکلی مانند چنبره تشکیل می‌دهند.

"توکامک" یکی از گونه‌های مختلف از دستگاه‌های هم‌جوشی محصورسازی مغناطیسی و یکی از نامزدها برای تولید کنترل قدرت همجوشی گرما است که بیشترین تحقیق روی آن انجام شده ‌است. در توکامک‌ها از میدان‌های مغناطیسی برای محصور کردن پلاسما استفاده می‌شود، زیرا که هیچ مواد جامدی نمی‌تواند درجه حرارت بسیار بالای پلاسما را تحمل کند.

در دستگاه توکامک سعی می‌شود پلاسما را توسط ابزارها و میدان‌های مغناطیسی مختلف، در محفظه‌ای چنبره‌ای شکل محصور کنند تا از برخورد آن به دیواره و فروپاشی جلوگیری شود. از مهم‌ترین میدان‌های مغناطیسی در توکامک می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.

اکنون این شرکت انگلیسی که دستگاه انرژی همجوشی آن در سال ۲۰۱۸ به دمای بالاتر از مرکز خورشید رسیده بود، قصد دارد در چند ماه آینده به دمای همجوشی ۱۰۰ میلیون درجه دست پیدا کند.

"جاناتان کارلینگ" مدیرعامل "توکامک انرژی" گفت: اولین پلاسما یک نقطه عطف مهم در مسیر ما برای تولید انرژی همجوشی است. دستگاه ""ST۴۰" ما طی سال گذشته با منابع تغذیه و سیستم‌های گرمایشی پلاسما به روز شده است.

وی افزود: در چند ماه آینده این دستگاه به دمای ۱۰۰ میلیون درجه پلاسما که بسیار فراتر از آن چیزی است که سایر شرکت‌های همجوشی خصوصی به دست آورده‌اند و دمای مورد نیاز برای انرژی همجوشی تجاری است، دست خواهد یافت.

وی این اولین همجوشی خصوصی را به اولین پرواز یک نمونه اولیه هواپیمای جدید تشبیه کرد و گفت تمام سیستم‌های ما قبل از اینکه به دمای پلاسما ۱۰۰ میلیون درجه برسیم، مطابق انتظار تأیید خواهد شد.

رآکتورهای همجوشی هسته‌ای اساساً برای بازتولید فرآیند مورد استفاده توسط خورشید و دیگر ستارگان برای تولید انرژی ساخته شده‌اند.

به منظور همجوشی اتم‌های هیدروژن در کنار هم برای ایجاد هلیوم و جمع‌آوری انرژی گرمایی حاصل از آن برای تولید برق، آهنرباهای بزرگی مورد نیاز است که در حال حاضر انرژی بیشتری از میزان تولید خود مصرف می‌کنند. در حال حاضر این بزرگترین مانع برای تأمین انرژی تقریباً بی‌پایان از انرژی نیروگاه های همجوشی هسته‌ای است.

دکتر "گرگ بریتلز" مهندس ارشد آهنربا در "توکامک انرژی" در مصاحبه اخیر خود با بی‌بی‌سی توضیح داد که نیرویی که توسط آهنرباهای این شرکت تولید می‌شود، قابل مقایسه با فشار دو برابری در عمیق‌ترین نقاط اقیانوس‌ها است.

"توکامک انرژی" یکی از مراکز تحقیقات جهانی همجوشی در آزمایشگاه "کولهام" در نزدیکی "آکسفورد" در انگلیس است. این شرکت تنها شرکت خصوصی نیست که به چنین موفقیتی در همجوشی هسته‌ای می‌رسد، چرا که ماه گذشته شرکتی موسوم به "TAE Technologies" اعلام کرد رآکتورهای آن ممکن است تا پایان دهه ۲۰۲۰ میلادی انرژی با دوام و قابل اعتماد همجوشی تجاری تولید کنند.

فناوری همجوشی بخشی از برنامه ۱۰ پله‌ای دولت انگلیس برای یک انقلاب صنعتی سبز است و این کشور اخیراً اعلام کرده که به دنبال زمینی برای ساخت اولین نیروگاه تلفیقی هسته‌ای خود است. در عین حال، ایالات متحده برنامه‌های خود را برای افتتاح نیروگاه تلفیقی هسته‌ای خود تا دهه ۲۰۴۰ اعلام کرده است./ایسنا

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: ۱۰۰ میلیون درجه همجوشی هسته ای انرژی همجوشی توکامک انرژی برای تولید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۸۸۳۷۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا نمی‌توانیم همه زباله‌های‌مان را داخل آتشفشان‌ها بسوزانیم؟

درست است که گدازه آنقدر داغ است که می‌تواند مقادیری از زباله‌های ما را بسوزاند اما همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند و فارغ از دما، موارد دیگری همچون خطرناک بودن، اعتقادات و کمبود آتشفشان وجود دارد که اجازه انجام چنین کاری را نمی‌دهد.

به گزارش ایسنا،  هنگامی که آتش‌فشان کیلاویا(Kilauea) در جزیره بزرگ هاوایی در سال ۲۰۱۸ فوران کرد، جریان گدازه داغ‌تر از ۲۰۰۰ درجه فارنهایت(۱۱۰۰ درجه سانتیگراد) بود. این دما از دمای سطح سیاره زهره نیز بیشتر است و به اندازه‌ای داغ است که بسیاری از سنگ‌ها را ذوب می‌کند. همچنین به اندازه کوره‌های زباله‌سوزی که معمولا زباله‌ها را در دمای ۱۸۰۰ تا ۲۲۰۰ فارنهایت(۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد) می‌سوزانند، داغ است.

به نقل از کانورسیشن، با این وجود همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند. فوران‌ها در هاوایی نوعی گدازه به نام بازالت تولید می‌کنند. بازالت بسیار داغ‌تر و سیال‌تر از گدازه‌هایی است که در آتشفشان‌های دیگر فوران می‌کنند. به عنوان مثال، فوران سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ در کوه سنت هلن یک گنبد گدازه‌ای با دمای سطحی کمتر از حدود ۱۳۰۰ فارنهایت(۷۰۴ درجه سانتیگراد) ایجاد کرد.

به غیر از دما، دلایل دیگری برای نریختن زباله‌هایمان در آتشفشان‌ها وجود دارد.

در وهله اول اگرچه گدازه در دمای ۲۰۰۰ درجه فارنهایت می‌تواند بسیاری از مواد درون سطل‌های زباله ما از جمله ضایعات غذا، کاغذ، پلاستیک، شیشه و برخی فلزات را ذوب کند اما به اندازه کافی داغ نیست که بسیاری از مواد رایج دیگر از جمله فولاد، نیکل و آهن را ذوب کند.

علاوه بر این آتشفشان‌های زیادی روی زمین وجود ندارند که دریاچه‌های گدازه‌ای یا دهانه‌های کاسه‌مانند پر از گدازه داشته باشند که بتوانیم زباله‌ها را در آن‌ها بریزیم. از میان هزاران آتشفشان روی زمین، دانشمندان تنها هشت مورد را با دریاچه‌های گدازه فعال می‌شناسند. بیشتر آتشفشان‌های فعال دارای دهانه‌های پر از سنگ و گدازه‌های سرد شده هستند.

مشکل سوم این است که ریختن زباله در آن هشت دریاچه گدازه فعال کار بسیار خطرناکی است. دریاچه‌های گدازه با پوسته‌ای از گدازه‌های خنک کننده پوشیده شده‌اند، اما درست در زیر آن پوسته مذاب و به شدت داغ قرار دارد. اگر سنگ‌ها یا مواد دیگر روی سطح دریاچه گدازه‌ای بیفتند، پوسته را می‌شکنند، گدازه زیرین را مختل می‌کنند و باعث انفجار می‌شود.

این اتفاق در کیلاویا در سال ۲۰۱۵ افتاد. بلوک‌های سنگ از لبه دهانه به درون دریاچه گدازه سقوط کرد و باعث انفجار بزرگی شد که سنگ‌ها و گدازه‌ها را به بالا و بیرون از دهانه پرتاب کرد. هر کسی که زباله را به دریاچه گدازه می‌اندازد باید فرار کند و از زباله‌ها و گدازه‌های شعله ور دور شود.

اما فرض کنید می‌شد زباله‌ها را با خیال راحت در یک دریاچه گدازه ریخت. در آن صورت برای زباله‌ها چه اتفاقی می‌افتاد؟ وقتی پلاستیک‌ها، زباله‌ها و فلزات می‌سوزند، گازهای سمی زیادی آزاد می‌کنند. آتشفشان‌ها در حال حاضر تُن‌ها گاز سمی از جمله گوگرد، کلر و دی اکسید کربن منتشر می‌کنند.

گازهای گوگرد می‌توانند مه اسیدی ایجاد کنند که ما آن را «وُگ» یا مه آتشفشانی می‌نامیم. این گازها می‌تواند گیاهان را از بین ببرد و باعث مشکلات تنفسی برای افراد نزدیک به آن شود. مخلوط کردن این گازهای آتشفشانی خطرناک با گازهای دیگر ناشی از سوزاندن زباله‌های ما، بخار حاصل را برای مردم و گیاهان نزدیک آتشفشان مضرتر می‌کند.

در نهایت، بسیاری از جوامع بومی، آتشفشان‌های مجاور را مکان‌های مقدسی می‌دانند. به عنوان مثال، دهانه‌ای در کیلاویا خانه پله Pele، الهه آتش بومی هاوایی در نظر گرفته می‌شود و منطقه اطراف دهانه برای بومیان هاوایی مقدس است. پرتاب زباله در آتشفشان‌ها توهین بزرگی به آن فرهنگ‌ها خواهد بود.

انتهای پیام