کرونا بحث «علم بهتر است یا ثروت» را پررنگ کرد
تاریخ انتشار: ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۹۵۸۷۰۱
ایسنا/اردبیل عضو هیات علمی دانشگاه محقق اردبیلی گفت: واکسیناسیون در آموزش عالی و آموزش و پرورش برای اساتید، معلمان، دانشجویان و دانش‌آموزان از ضروریاتی است که باید همه جامعه آن را مطالبه کنند.
علی خالق خواه در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: اگر چه انسان ها به لحاظ خلقت هیچ فرقی با هم ندارند اما از دست دادن یک اندیشمند خیلی صدمات زیادی برای جامعه خواهد داشت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی با بیان اینکه در کشور سعی می کنند واکسن تولید کنند ولی به دلیل کمبود واکسن، اولویت‌بندی‌هایی در دریافت واکسن وجود دارد، اضافه کرد: افرادی از قبیل پزشکان، پرستاران و ... که مستقیما با این بیماری رودررو هستند باید در درجه اول واکسن را دریافت کنند و این امر طبیعی است و نیازی به بحث و بررسی ندارد اما در اولویت‌بندی‌های دیگر محل بحث و بررسی وجود دارد.
این استاد دانشگاه اضافه کرد: اگر در کشوری مشاهده می‌کنید سیستم آموزشی آن کشور در اولیت‌های آخر نسبت به دریافت واکسن قرار می‌دهند بدانید که در آن کشور به آموزش توجه کافی نمی‌شود اما در هر کشوری که علم و آموزش اهمیتی نداشته باشد آن کشور محکوم به عقب ماندن است و آنجایی که اولویت مباحث دیگری است آن کشور به یقین در رقابت اقتصادی، علمی، فرهنگی و ... عقب خواهد ماند.
وی با بیان اینکه اهمیت دادن به آموزش عالی و توجه به علم را امروز در تولید واکسن کرونا به عینه دیدیم، تصریح کرد: آن کشورهایی که آموزش عالی پویا داشتند به راحتی توانستند به تولید واکسن کرونا اقدام کنند و واکسیناسیون در این کشورها تقریبا تمام شده است و در این کشورها آموزش وارد عرصه حضوری شده است.
وی با بیان اینکه برای رسیدن به روزی که کرونا مهار شده و آموزش به روند طبیعی برگشته نیاز به واکسیناسیون احساس می‌شود، افزود: واکسیناسیون که در دنیا به ویژه در کشورهای پیشرفته در حال انجام است و به نظر می تواند این بیماری را مهار کند اگر چه تعدادی بر این باور هستند که بیماری به دلیل جهش امکان مهار شدن ندارد ولی با وجود این نمی توان به احتمالات توجه کرده و دست روی دست گذاشت.
خالق خواه ادامه داد: در این بحران مشاهدات نشان داد کشورهایی که در آموزش عالی و آموزش عمومی سرمایه گذاری کرده بودند و آگاهی مردم را بالا برده بودند توانستند به صورت نسبی بر کرونا فائق آیند اما کشورهایی همچون هند که هنوز آگاهی و فقر مردم اجازه درست اندیشیدن را از آنها گرفته است، در این میان بیشترین صدمات را دیدند.
عضو هیات علمی دانشگاه محقق اردبیلی تصریح کرد: وقتی اعضای هیئت علمی آموزش عالی در بین مردم جامعه ای اهمیت نداشته باشند و با کوچکترین لطفی در حق اعضای هیئت علمی دانشگاه ها، همه جامعه برآشفته شوند، نشان از این دارد که جامعه به علم و آموزش آن اهمیتی که باید را نمی دهند.
این استاد دانشگاه ادامه داد: در بحران کرونا موضوع کلاسیک «علم بهتر است یا ثروت؟» پررنگ شد و ما به عینه دیدیم که علم با تولید واکسن توانست هم جان انسان ها را نجات دهد و هم کشورهایی که علمِ تولید واکسن داشتند را صاحب ثروت کند، به عبارتی بهتر با علم می شود ثروت اندوخت اما با ثروت نمی شود علم اندوخت.
به گفته خالق خواه، علم اندوزی نیاز به اهمیت دادن به ساحت علم و ساحت اندیشمندان و دانشمندان دارد تا زمانی که جامعه ارزش علم را نداند امکان پیشرفت در آن جامعه وجود نخواهد داشت.
وی تشریح کرد: علم را باید مورد توجه قرار داد و به تبع آن باید هر کاری که برای تولید علم و توجه به آموزش باشد را انجام داد و جامعه را باید به سویی سوق داد که وقتی در مورد اندیشمندی هزینه‌ای می شود همه جامعه آن را واجب بدانند نه اینکه در برابر آن مقاومت کنند.
وی با بیان اینکه کرونا یکی از معضل‌های امروز جامعه بشری شده است، بیان کرد: طبعا این بیماری بسیاری از نهادها را از خانواده گرفته تا نهادهای اداری و تجاری تحت تاثیر قرار داده است.
فقدان آموزش اساتید و مدرسان برای تدریس مجازی
خالق خواه با بیان اینکه این بیماری ضررهای جبران‌ناپذیر و زیادی را به بشریت زده است، گفت: بسیاری از افراد زیان‌های زیادی از جمله از دست دادن عزیزان، دچار شدن به افسردگی و اختلالات دیگر روانی و صدمات اجتماعی، اقتصادی و ... را تچربه کرده اند.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه دانش آموزان زیادی به خاطر ماندن در خانه و امکان فعالیت و بازی نداشتن به اختلالات جسمی و روانی و ... مبتلا شده‌اند، افزود: بیماری کرونا منجر به تعطیلی مدارس و از جمله آموزش عالی شده است، اگر چه مدارس با نرم افزار شاد و آموزش عالی با نرم افزارهای مختلفی سعی در آموزش مجازی کرده اند اما به نظر روند یاددهی و یادگیری آنگونه که باید و شاید به نحو احسن مثل آموزش حضوری روند طبیعی را طی نکرده است.
خالق خواه اظهار کرد: از دلایل این امر می توان به عدم آموزش کافی مدرسان و اساتید اشاره کرد و باید اذعان داشت هر تغییری در روند آموزش باید طراحی و نقشه از پیش تعیین شده داشته باشد.
وی ادامه داد: آموزش مجازیچجه در نهاد آموزش و پرورش و چه در نهاد آموزش عالی ایران آنگونه که باید طرح و نقشه از پیش تعیین شده نداشت و در این زمینه مشخص نشده بود که چگونه باید وارد این بحث و این نوع از آموزش شویم تا از این شیوه بهترین بهره را ببریم از آن جمله آموزش‌های لازم را اعمال نکردند و نقشه از پیش تعیین شده و طراحی در برنامه درسی نداشتند.
عضو هیات علمی دانشگاه محقق اردبیلی اظهار کرد: آموزش شیوه استفاده از نرم افزار یک بحث است و آموزش شیوه تدریس و استفاده از فنون تدریس به شیوه مجازی بحث دیگری است و محتواهای مجازی باید به شیوه دیگری ارائه شوند و این نیاز به آموزش دارد.
به گفته خالق خواه، به نظر می رسد در بحران کرونا آنگونه که باید آموزش‌های لازم برای مدرسان و دانشجویان و خانواده ها وجود نداشته است و این مساله در نهاد آموزش و پرورش نیز به همین گونه خود را نشان می‌دهد.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: تجربه آموزش مجازی اگر چه در ایران قبلا به این شکل گسترده وجود نداشت و بحران به وجود آمده منجر به ایجاد آن شد و اگر چه اشکالات زیادی بر این نحوه آموزش و مدیریت آن وارد است ولی باید این شیوه به صورت ترکیبی یعنی مجازی و حضوری در آینده نزدیک که بر بیماری فائق آمدیم، ادامه یابد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: استانی اجتماعی واکسیناسیون آموزش و پرورش واکسن کرونا استاد دانشگاه علمی دانشگاه تولید واکسن آموزش عالی آن کشور اگر چه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۹۵۸۷۰۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آموزش صلح و صلح‌طلبی، سنگ بنای روابط انسانی
آموزش صلح نقشی حیاتی در تربیت نسل‌هایی صلح‌طلب و توانمند در حل و فصل مسالمت‌آمیز چالش‌ها ایفا می‌کند؛ این فرایند شامل طیف وسیعی از مفاهیم مانند همدلی، احترام به حقوق بشر، حل مسالمت‌آمیز منازعات و عدالت اجتماعی است که باید مورد توجه قرار گیرد و در این بین نقش مدارس، خانواده و دوستان بسیار مهم است.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، هدف آموزش صلح، ساختن جامعه‌ای است که در آن، خشونت جایی نداشته باشد و صلح و گفت‌وگو، سنگ بنای روابط انسانی قرار گیرد؛ در این جامعه افراد با احترام متقابل به یکدیگر، اختلافات خود را از طریق گفت‌وگو حل و فصل می‌کنند و صلح و آرامش بر همه جا سایه می‌افکند.
آموزش صلح، دانش‌آموزان را با مهارت‌هایی مانند حل مسالمت‌آمیز منازعات، همدلی و ارتباط مؤثر آشنا می‌کند که برای موفقیت در زندگی و مشارکت فعال در جامعه ضروری است، همچنین آموزش صلح به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌های موجود در جهان را درک و برای ایجاد جامعه‌ای عادلانه‌تر و فراگیرتر تلاش کنند.
معلمان نقش کلیدی در ترویج آموزش صلح در کلاس درس دارند؛ آنها باید با مفاهیم و روش‌های آموزش صلح آشنا باشند و بتوانند آنها را به طور مؤثر به دانش‌آموزان خود آموزش دهند؛ علاوه بر آن والدین می‌توانند با آموزش ارزش‌های صلح به فرزندان خود و تشویق آنها به مشارکت در فعالیت‌های صلح‌آمیز، نقش مهمی در این زمینه ایفا کنند.
سازمان‌های جامعه مدنی می‌توانند با ارائه برنامه‌های آموزشی، انجام تحقیقات و حمایت از سیاست‌های مربوط به آموزش صلح، به پیشبرد این امر کمک کنند.
اسماعیل صالح‌زاده، جامعه‌شناس و پژوهشگر مسائل اجتماعی در خصوص اهمیت آموزش صلح اظهار می‌کند: در دنیایی که تشنه صلح و آشتی است، آموزش صلح نقشی حیاتی در تربیت نسل‌هایی صلح‌طلب و توانمند در حل و فصل مسالمت‌آمیز چالش‌ها ایفا می‌کند؛ این امر فراتر از آموزش صرف مفاهیم صلح است و شامل مهارتی ارزشمند برای زندگی در دنیایی پویا و متنوع می‌شود.
وی ادامه می‌دهد: آموزش صلح به افراد می‌آموزد که چگونه نزاع‌های اجتماعی را به طور مسالمت‌آمیز حل کرده و از خشونت به عنوان ابزار رفع مشکلات اجتناب کنند؛ آموزش صلح می‌آموزد که چگونه به حقوق و ارزش‌های دیگران احترام بگذاریم و برای ایجاد جوامعی عادلانه تلاش کنیم.
این پژوهشگر مسائل اجتماعی تصریح می‌کند: آموزش صلح، زیربنای همکاری و همیاری میان افراد را شکل می‌دهد تا با اتکا به یکدیگر، مشکلات مشترک را حل و فصل کنند؛ این آموزش‌ها به ما می‌آموزند که چگونه با محیط زیست خود رفتار کنیم تا از منابع طبیعی به طور پایدار و مسئولانه استفاده کنیم و برای نسل‌های آینده نیز زمین قابل سکونتی باقی بگذاریم.
وی در خصوص نقش مدرسه و معلمان در آموزش صلح بیان می‌کند: گنجاندن دروسی مانند حل تعارض، مدارا، همدلی و حقوق بشر در کنار دروس سنتی، دانش‌آموزان را با مفاهیم بنیادی صلح آشنا می‌کند و زمینه را برای نهادینه شدن فرهنگ صلح در جامعه فراهم می‌سازد، همچنین کارگاه‌های آموزشی با تمرکز بر مهارت‌های میانجی‌گری، مذاکره و حل مسئله، به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا در مواجهه با چالش‌ها و اختلافات، رویکردی صلح‌آمیز داشته باشند.
صالح‌زاده اضافه می‌کند: استفاده از روش‌های خلاقانه برای شبیه‌سازی زمینه‌های صلح، بازی‌ها و داستان‌سرایی، مفاهیم صلح را به شیوه‌ای جذاب و ملموس به دانش‌آموزان منتقل می‌کند، علاوه بر آن برگزاری اردوهایی با محوریت گفت‌وگوی بین فرهنگی، همبستگی اجتماعی و خدمات داوطلبانه، فرصتی ارزشمند برای دانش‌آموزان جهت تجربه عملی صلح در دنیای واقعی فراهم می‌کند.
وی می‌گوید: تبادل دانش‌آموز با فرهنگ‌ها و ملل مختلف، زمینه را برای درک متقابل، احترام به تفاوت‌ها و صلح‌آفرینی در سطح جهانی فراهم می‌کند، مشارکت در فعالیت‌های داوطلبانه مانند کمک به نیازمندان، پاک‌سازی محیط زیست و ترویج صلح، حس مسئولیت اجتماعی و تعهد به صلح را در دانش‌آموزان تقویت خواهد کرد.
این جامعه‌شناس با اشاره به جایگاه خانواده‌ها در آموزش صلح اظهار می‌کند: گفت‌وگوی صلح‌آمیز با فرزندان در مورد مسائل روزمره، چالش‌ها و اختلافات، الگوی رفتاری مناسبی برای حل صلح‌آمیز تعارضات در اختیار آنها قرار می‌دهد.
وی ادامه می‌دهد: به اشتراک گذاشتن داستان‌ها و کتاب‌هایی با مضامین صلح، همدلی و احترام به دیگران، بذرهای صلح را در قلب و ذهن کودکان می‌کارد، همچنین مشارکت در فعالیت‌های داوطلبانه به عنوان یک خانواده، روحیه همبستگی، مسئولیت اجتماعی و تعهد به صلح را در فرزندان تقویت می‌کند.
صلح درونی مهم‌تر از صلح بیرونی استصالح زاده تصریح می‌کند: صلح درونی، مقدمه صلح بیرونی است؛ این جمله مفهومی عمیق و پرمغز دارد که به ارتباط بین آرامش و ثبات درونی انسان با صلح و صفا در دنیای بیرون می‌پردازد؛ این جمله بیانگر این است که برای رسیدن به صلحی پایدار در جامعه، ابتدا باید در درون خودمان به آرامش و صلح برسیم.
وی اضافه می‌کند: شاعران و اندیشمندان بسیاری در طول تاریخ بر این موضوع تأکید کرده‌اند؛ مولانا در مثنوی معنوی به وضوح این ارتباط را بیان می‌کند و نقل به مضمون اشعار آن این است که صلح واقعی از درون ما آغاز می‌شود؛ وقتی با خودمان در صلح باشیم، می‌توانیم صلح را به دیگران نیز گسترش دهیم، بخشی از این اشعار مانند «جنگِ فعلی هست از جنگِ نهان......زین تخَالُف آن تخَالُف را بدان
جنگِ طبعی، جنگِ فعلی، جنگِ قول...... در میان جزوها حربیست هول
گوهرِ جان چون ورای فضل‌هاست......خویِ او این نیست، خوی کبریاست» است.
این جامعه‌شناس در جواب این سوال که چرا صلح درونی تا این اندازه مهم است، پاسخ می‌دهد: انسان‌هایی که در صلح با خودشان هستند، کمتر دچار خشم، اضطراب و افسردگی می‌شوند؛ آنها تمایل بیشتری به همدلی، بخشش و صبر دارند، احتمال کمتری دارد که وارد درگیری‌ها و خشونت‌ها شوند، بنابراین با تلاش برای رسیدن به صلح درونی، نه تنها به آرامش و خوشبختی خودمان کمک می‌کنیم، بلکه به صلح‌آمیزتر شدن دنیای اطرافمان نیز یاری می‌رسانیم.
وی تصریح می‌کند: مسئولیت صلح بر عهده خودمان است؛ صلح هدیه‌ای نیست که منتظر آن باشیم، بلکه باید آن را بسازیم، هیچکس نمی‌تواند صلح را به ما تحمیل کند و صلح واقعی از درون ما و از طریق تلاش‌های خودمان به وجود می‌آید، بنابراین صلح، گلی نیست که در باغچه بکاریم و منتظر شکوفه آن باشیم، بلکه صلح بنایی است که باید با آجرهای صبر، مدارا و گفت‌وگو بنا کنیم.
صالح‌زاده اضافه می‌کند: به یاد داشته باشید که صلح درونی یک سفر است، نه یک مقصد؛ به عبارت دیگر صلح سفری نیست که به آن برسیم، بلکه روشی است که طی می‌کنیم، از این رو می‌توان برای ایجاد صلح درونی کارهایی از جمله گذراندن وقت در طبیعت، ارتباط با عزیزان، کمک به دیگران، بخشش خود و دیگران انجام داد.
زهره سادات کاظمی، روان‌شناس و مشاور تربیتی در خصوص ویژگی‌های شخصیتی مرتبط با صلح‌طلبی اظهار می‌کند: صلح‌طلبان قادر هستند احساسات و دیدگاه‌های دیگران را درک و با آنها همدلی کنند؛ آنها نسبت به رنج دیگران دلسوز هستند و تمایل دارند به آنها کمک کنند.
وی ادامه می‌دهد: صلح‌طلبان به این باور دارند که حتی در شرایط سخت می‌توان به صلح دست یافت؛ آنها خوشبین هستند و معتقدند که انسان‌ها می‌توانند برای حل و فصل درگیری‌ها با یکدیگر همکاری کنند، همچنین صلح‌طلبان در تلاش برای صلح صبور هستند؛ آنها می‌دانند که ایجاد تغییر زمان می‌برد و حاضر هستند برای رسیدن به اهداف خود تلاش و پشتکار داشته باشند.
این روان‌شناس تصریح می‌کند: صلح‌طلبان قادر هستند دیگران را ببخشند، حتی کسانی را که از آنها آزار دیده‌اند؛ آنها کینه به دل نمی‌گیرند و به دنبال انتقام نیستند و صلح‌طلبان صادق و راستگو هستند؛ آنها به تعهدات خود پایبند بوده و در روابط خود با دیگران شفافیت دارند، بنابراین صلح‌طلبان مسئول اعمال خود هستند، آنها از اشتباهات خود درس می‌گیرند و برای جبران آنها تلاش می‌کنند.
وی در پاسخ به این سوال که چگونه افکار و باورهای ما بر صلح تأثیر می‌گذارد، بیان می‌کند: افکار و باورهای ما نقش مهمی در ترویج یا بازدارندگی از صلح دارد؛ افکار و باورهای منفی، مانند افکار مربوط به نفرت، ترس و بی‌اعتمادی می‌توانند منجر به درگیری و خشونت شود و از سوی دیگر، افکار و باورهای مثبت، مانند افکار مربوط به عشق، همدلی و درک متقابل، می‌تواند صلح و همکاری را ترویج کند.
کاظمی ادامه می‌دهد: باور به اینکه "ما" و "آنها" وجود دارد، باور به اینکه خشونت تنها راه حل است، باور به اینکه صلح غیرقابل دسترس است؛ این موارد چند نمونه از افکار و باورهایی است که از صلح جلوگیری می‌کند و مهم است که باورهای متقابل به این معنا خشونت راه حل نیست و صلح قابل دسترسی است، باید جایگزین باورهای نادرست درباره صلح شود.
وی در خصوص نحوه تأثیر احساسات بر رفتار ما در قبال دیگران می‌گوید: وقتی عصبانی هستیم، ممکن است بیشتر احتمال داشته باشد که پرخاشگرانه عمل کنیم، به عنوان نمونه داد بزنیم، ناسزا بگوییم یا حتی به دیگران آسیب برسانیم؛ وقتی غمگین هستیم، ممکن است از دیگران کناره‌گیری کنیم و تمایلی به معاشرت اجتماعی نداشته باشیم.
این روان‌شناس ادامه می‌دهد: وقتی می‌ترسیم، ممکن است از دیگران دوری کنیم یا برای محافظت از خود رفتارهای پرخاشگرانه داشته باشیم؛ وقتی شاد هستیم، بیشتر احتمال دارد که با دیگران رفتار دوستانه و سخاوتمندانه داشته باشیم؛ وقتی فردی را دوست داریم، بیشتر احتمال دارد که به او توجه و محبت نشان دهیم و از او حمایت کنیم.
وی در پاسخ به این سوال که چه رفتارهایی به صلح منجر می‌شود؟ می‌گوید: رفتارهایی که به صلح منجر می‌شود، بر احترام، درک و همدلی متمرکز است؛ رفتارهایی از جمله ارتباط مؤثر، گوش دادن فعال، حل مسالمت‌آمیز تعارض، همدلی و بخشش، رفتارهایی هستند که موجب ایجاد صلح خواهد شد.
کاظمی توضیح می‌دهد: توانایی برقراری ارتباط واضح و صادقانه با دیگران به حل سوءتفاهم‌ها و ایجاد روابط قوی کمک می‌کند؛ گوش دادن فعال به معنای گوش دادن با دقت و بدون قضاوت به صحبت‌های دیگران است؛ این کار به شما کمک می‌کند تا دیدگاه آنها را درک و با آنها همدلی کنید.
وی ادامه می‌دهد: همدلی به معنای توانایی درک و به اشتراک گذاشتن احساسات دیگران است؛ این کار به شما کمک می‌کند تا با دیگران ارتباط عمیق‌تری برقرار کنید و روابط معناداری ایجاد کنید، همچنین بخشش به معنای رها کردن خشم و کینه نسبت به کسی بوده که به شما ظلم کرده است، این کار می‌تواند به شما کمک کند تا از گذشته عبور کنید و روابط خود را با دیگران بهبود بخشید.
این روان‌شناس در مورد اینکه چگونه روابط ما با دیگران بر صلح تأثیر می‌گذارد؟ اظهار می‌کند: روابط قوی و مثبت می‌تواند به ما احساس تعلق، حمایت و عشق دهد؛ این احساسات می‌تواند به ما کمک کند تا با دیگران با احترام و همدلی رفتار کنیم و از خشونت پرهیز کنیم.
وی ادامه می‌دهد: خانواده اولین جایی است که ما در مورد روابط و نحوه تعامل با دیگران یاد می‌گیریم؛ روابط سالم خانوادگی می‌تواند به ما در رشد حس قوی عزت نفس، همدلی و مهارت‌های حل مسالمت‌آمیز تعارض کمک کند، همچنین دوستان می‌توانند منبع حمایت و تشویق باشند و به ما کمک کنند تا موضوعات جدیدی در مورد خودمان و جهان یاد بگیریم.
بنا بر آنچه که بیان شد، صلح، تنها در سایه آموزش، گفت‌وگو و همبستگی قابل تحقق است، آموزش صلح، فرایندی مستمر و پویا است که نیازمند تعهد و مشارکت تمام ارکان جامعه از جمله خانواده‌ها، مدارس و دانشگاه‌ها است؛ با اینکه چالش‌هایی در مسیر آموزش صلح وجود دارد، اما همچنان یک ابزار ضروری برای ایجاد دنیایی عادلانه‌تر است، بنابراین سرمایه‌گذاری در آموزش صلح سرمایه‌گذاری برای آینده‌ای روشن‌تر است.
کد خبر 748684
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟