اعتماد AFC به داوران ایران اتفاق خوبی بود/ تصمیم درستی گرفتم
تاریخ انتشار: ۵ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۰۲۹۹۰۳
به گزارش خبرنگار مهر، تیم ملی فوتسال ویتنام در دیدار برگشت مسابقات انتخابی جام جهانی لیتوانی سه شنبه در امارات به مصاف تیم لبنان رفت که این بازی با نتیجه تساوی یک-یک به پایان رسید. دیدار رفت دو تیم با نتیجه تساوی بدون گل تمام شده بود.
به این ترتیب تیم ویتنام موفق شد به جام جهانی فوتسال که شهریور و مهرماه در کشور لیتوانی برگزار می‌شود، صعود کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
گلاره ناظمی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اعتراض لبنانی‌ها به عملکرد قضاوت در بازی گفت: بازی دو تیم لبنان و ویتنام حساس بود چرا که برنده بازی به مسابقات جام جهانی صعود می‌کرد. به همین دلیل حساسیت بازی بسیار بالا بود. در چنین بازی حساسی به همراه محرابی قضاوت را بر عهده داشتیم.
وی تاکید کرد: تیم لبنان نسبت به صحنه‌ای اعتراض شد که اعتقاد داشت قبل از به ثمر رسیدن گل خطا رخ داده است. اگر خطا گرفته می‌شد تیم ویتنام می‌توانست معترض شود. به نظر و تشخیصم صحنه خطا نبود. بازی ادامه پیدا کرد و مشکلی هم پیش نیامد. طبیعی است در چنین بازی که دو تیم پایاپای هستند و فقط سه دقیقه تا جام جهانی فاصله دارند حساسیت به وجود آید.
داور ایرانی درباره مسابقات گفت: با توجه به شیوه پلی آف بودن مسابقات و تعیین کننده بودن برای تیم‌های صعود کننده به جام جهانی لیتوانی قطعاً یکی ازحساس ترین مسابقات بود. استفاده AFC از داوران زن نشانه خوبی بود چرا که نخستین بار بود که AFC در مسابقات خود از داوران زن استفاده کرد. در گذشته در مسابقات خارج از AFC این اتفاق رخ داده بود. اما نخستین بار بود که AFC در مسابقات خود به داوران زن اعتماد کرد و در چنین مسابقات حساسی به داوران زن اعتماد کرد.
ناظمی افزود: مهم‌تر نیز استفاده از ۳ داور ایرانی بود که نشان دهنده اعتماد AFC به قضاوت داوران ایرانی است. محرابی از ۴ مسابقه ۲ بازی را قضاوت کرد و این نشان دهنده سطح داوری ایران به آسیا و جهان بود.
وی در پایان درباره شانس قضاوت داوران ایرانی در جام جهانی گفت: هر ۴ نامزد ایرانی شانس قضاوت دارند و تا پیش از مسابقات داوران انتخاب خواهند شد.
کد خبر 5220905منبع: مهر
کلیدواژه: گلاره ناظمی فوتسال ویتنام لبنان فوتبال تیم فوتبال استقلال تهران لیگ برتر فوتبال ایران تیم فوتبال پرسپولیس تکواندو المپیک 2020 توکیو کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال مهدی طارمی تیم ملی فوتبال ایران فوتسال والیبال تیم صنعت نفت آبادان کسب سهمیه المپیک تیم فوتبال ذوب آهن اصفهان جام جهانی داوران زن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۰۲۹۹۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شک و تردید سالم است، اما در پزشکی می‌تواند خطرناک باشد!
فرارو- وقتی صحبت از اعتماد عمومی به میان می‌آید در پزشکی بر سر دوراهی قرار داریم. پس از وقوع پاندمی کووید که علم را تحت الشعاع سیاست قرار داد جای تعجبی نیست که اعتماد به علم پزشکی روندی فرسایشی را طی می‌کند. در واقع، اعتماد به پزشکان از ژانویه ۲۰۱۹ میلادی به این سو به پایین سطح خود رسیده است. در نتیجه، افراد بیش تری به دنبال صدا‌های کم‌تر متعارفی در عرصه سیاست هستند که به باور‌های آنان نزدیک‌تر است و تمایل دارند آن صدا‌ها را بپذیرند. برای مثال، "رابرت اف کندی جونیور" از نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری باوری به واکسن ندارد و از جمله افراد بدبین نسبت به این موضوع قلمداد می‌شود. نتیجه برخی از نظرسنجی‌ها از حمایت دو رقمی از او حکایت دارد. این می‌تواند زنگ خطری برای علم پرشکی باشد.
به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، این در حالیست که سیستم پزشکی در جلسات حضوری و هم چنین بولتن‌های بهداشت عمومی به اعتماد متکی است. بی اعنمادی می‌تواند پزشکان را به سوی فرسودگی شغلی سوق دهد و باعث بروز نتایج منفی‌ای برای بیماران شود که در صورت وجود اعتماد قابل اجتناب خواهند بود. زوال اعتماد به علم پزشکی و پزشکان تا حدی عامل افزایش نرخ سرخک در بین کودکان واکسینه نشده، عدم رعایت غربالگری سرطان توصیه شده و امتناع از مصرف دارو‌های پیشگیری کننده است. هیچ راه حل آسانی در این مورد وجود ندارد. اگر راه‌هایی برای بازگرداندن و تقویت اعتماد به بیماران پیدا نشود جان افراد بیش تری از دست خواهد رفت.
در مورد پزشکان امریکایی این بی اعتمادی فضای نسبتا تازه‌ای می‌باشد و پیش‌تر چندان موضوع بی اعتمادی به پزشکان مطرح نبود.
تردید نسبت به پزشکی معادل نیهیلیسم پزشکی نیست. داده‌های پشت دارو‌هایی که پزشکان تجویز می‌کنند و تصمیماتی که می‌گیریم نباید تنها در اختیار ما باشد. افراد حق دارند اعداد را بررسی کنند و در مورد ریسک و منافع خود تصمیم بگیرند. با این وجود، زمانی که این شک و تردید به ناباوری مذموم و جبران ناپذیر تبدیل می‌شود می‌بینیم که برخی از بیماران تصمیمات خطرناکی اتخاذ می‌کنند و زمانی که پزشکان با ناامیدی پاسخ می‌دهند این موضوع صرفا باعث جدایی و فاصله بیشتر بین پزشک از بیمار می‌شود.
اعتماد گاهی اوقات با ارائه واضح حقایق و ارقام قابل ترمیم است واقعیت آن است که اعتماد چیزی فراتر از توضیح اعداد است. پزشکان چیز‌هایی در مورد بدن به بیماران می‌گویند که قابل مشاهده نیستند. پزشکان تغییرات سبک زندگی و دارو را برای درمان یا پیشگیری از مشکلاتی که ممکن است توسط بیمار احساس نشوند توصیه می‌کنند. جراحان به نسخه عمیقی از اعتماد به نام قرارداد جراحی اشاره می‌کنند: این ایده که وقتی افراد زیر چاقو می‌روند به جراح خود اجازه می‌دهند که بدن شان را باز کند تا آنان را بهتر کند. این اعتماد را باید به دست آورد.
در مواقع اضطراری بیماران این فرصت را ندارند که انتخاب کنند به چه کسی اعتماد کنند و تصمیمات پزشکی باید عجولانه و حتی در کسری از دقیقه اتخاذ شوند. بنابراین، بخشی از کار پزشکان ایجاد رابطه سریع است. این تصمیم گیری زمانی که اعتمادی که پیش‌تر بین بیمار و پزشک وجود داشته اکنون از بین رفته دشوارتر می‌شود.
در پزشکی به ایده تصمیم گیری مشترک اشاره می‌شود که در آن تصمیمات پزشکی به طور مشترک توسط پزشک و بیمار برخلاف لحن پدرانه سالیان گذشته گرفته می‌شوند. در نتیجه، پزشک به بیمار خود نمی‌گوید چه کاری را انجام دهد در عوض اطلاعات لازم را به او ارائه می‌دهد تا بیمار بتواند مسیری را که برایش مناسب است انتخاب کند. اگر بیمار نخواهد یا نتواند آن چه را که پزشک مطرح می‌کند باور کند دانش پزشکی بی فایده می‌شود.
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند