به نقل از «دانا»

زیرخاکی می‌خنداند و وقت مخاطب را تلف نمی‌کند/ سامان ثابت کرده که بلد این کار است

تاریخ انتشار: ۹ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۰۷۳۷۷۱

دو شبی است که فصل دوم سریال «زیرخاکی» به کارگردانی جلیل سامان به روی آنتن است، سریالی که ثابت کرده طنزی شریف است و به هر بهانه ای نمی خواهد مخاطب را بخنداند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ فصل دوم سریال «زیرخاکی» با همه حاشیه هایی که برای فصل نخست آن بوجود آمد، درنهایت دو شبی است که راهی آنتن شبکه اول سیما شده تا هر شب روایت گر داستان های «فری خاکی» باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ماه رمضان سال گذشته بود که فصل اول «زیرخاکی» هر شب میهمان خانه های مردم بود و توانست عنوان پربیننده ترین سریال رمضانی را با اختلاف از آن خود کند. سریالی که جلیل سامان پس از سه گانه خود درباره گروهک منافقین، با تغییر لحنی کاملا متفات و در فضایی طنز، روایتگر ماجراهای فربیرز باغبیشه در پیدا کردن گنج و اتفاقاتی که در این میان پشت سر می گذارد شد. البته سامان با زیرکی و طنازی انتقاداتی را نیز به گروه های مبارز چپ و مارکسیستی در زندان دارد که با حضور فریبرز دیدنی تر می شوند.

جلیل سامانی که همان ابتدا با «ارمغان تاریکی» مهارت خود در کارگردانی را به رخ تماشاگر کشانده، این بار در «زیرخاکی» نیز ثابت می کند که علاوه بر بازی های تحسین برانگیز پژمان جمشیدی و ژاله صامتی، این توانایی کارگردان است که آنقدر بازی ها درست و به اندازه تعریف شده باشند که به ابتذال و لودگی کشیده نشود و برعکس، تماشاگر از طنز موقعیت و کلامی سریال در هر سکانس لذت ببرد.

برخی رسانه ها تنها با گذشت یک قسمت از سریال، شروع به نوازش آن کردند و فصل دوم را کپی کاری از سینمایی «لیلی با من است» توصیف کردند؛ درصورتی که سامان با کارنامه به نسبت درخشان خود ثابت کرده نه تنها اهل کپی کاری نیست بلکه به عنوان فردی مولف، فیلمنامه و قصه همیشه برایش در اولویت بوده و اهل آب بستن به قصه و وقت تماشاگر را به بیهودگی تلف کردن نبوده و طنز خود را در موقعیت داستان و کلام به خوبی نهادینه کرده است.

پژمان جمشیدی نیز پس از حدود یک دهه از ورودش به سینما و تلویزیون، دیگر برای همه ثابت کرده که بازیگری باتجربه و توانا برای خودش شده که نام او تضمین کننده گیشه و سریالش خیابان خلوت کن است. ژاله صامتی نیز پس از دوری تقریبا دو دهه ای خود از تلویزیون، به خوبی از پس نقش پریچهر در این سریال درآمده و با هنرمندی تمام، نقش زنی ده شصتی را با تمام ظرافت های زنان آن دهه از لجبازی ها، سادگی ها و عاشقانه های خود تا خانواده دوست بودن و مهربانی های همراه با تشرهای مادرانه به خوبی به تصویر کشیده است. زوج جمشیدی صامتی بدون شک تا سال ها نمونه مثال نقادان سریال های تلویزیونی خواهند بود.

هومن برق نورد، نسرین نصرتی،گیتی قاسمی، مریم سرمدی، فروغ قُجابگلی، ستاره پسیانی، خسرو احمدی، اکبر رحمتی و مهری آل آقا از جمله بازیگرانی اند که در فصل دوم این سریال به تیم بازیگران قبلی اضافه شده اند و قرار است شاهد هنرنمایی های آنها باشیم. هر چند در این دو قسمت هومن برق نورد در نقش یک فرمانده ارتشی و نسرین نصرتی در نقش زن برادر فریبرز توانایی های بازیگری خود را به تماشاگر نشان داده اند.

با وجود انتقادات اندکی که از سریال «زیرخاکی» وجود دارد، جلیل سامان ثابت کرده که می تواند طنزی شریف را به مخاطبان خود عرضه کند.

انتهای پیام/

منبع: دانا

کلیدواژه: جلیل سامان ثابت کرده فصل دوم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۰۷۳۷۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«کمی دیرتر» به چاپ هفدهم رسید

این اثر که از چهار فصل زمستان، پاییز، تابستان و بهار تشکیل شده، نگاهی متفاوت و نقادانه به فضای انتظار جامعه امروز است. رمان با یک اتفاق شگفت و غریب آغاز می‌شود، جشن نیمه‌شعبان و مجلسی پرشور و بسیاری که فریاد «آقا بیا» سرداده‌اند… در این میان جوانی و فریادی که: «آقا نیا…» این شروع جذاب ما را با شخصیت‌هایی آشنا می‌کند که همه مدعی انتظارند اما وقتی هنگام عمل می‌رسد و هنگامه عمل به شعارها می‌رسد، آن نمی‌کنند که می‌گفتند. رمان در فضایی مکاشفه‌گونه و بی‌زمان پیش می‌رود و مواجه همه آدم‌ها را می‌بینیم با قصه ظهور… و کشف چرایی «آقا نیا» ی جوان.

شجاعی در این رمان همه اقشار و همه آدم‌ها را با بهانه‌هایشان برای نخواستن امر ظهور، دقیق و ظریف معرفی می‌کند. تا آنجاکه حتی به راوی هم رحم نمی‌کند و در فضایی بسیار بدیع، خودش را هم در معرض این امتحان می‌گذارد. نویسنده در «کمی دیرتر» همه آفت‌های انتظار را با شخصیت‌های قصه‌اش برای مخاطب روایت نمی‌کند، بلکه به تصویر می‌کشد و نشانش می‌دهد… انسان‌های مدعی انتظار و منتظر ظهور غریبه نیستند؛ خودمانیم و شجاعی در رمانش به خوبی به این زبان دست یافته که وقتی از هر قشر و صنف و گروهی یک نمونه آورده با مصادیق کار ندارد و در پی اثبات شمول ادعایش است.

نویسنده در پایان همه موشکافی‌ها در نقد منتظران به دنبال آن است که مخاطب منتظر واقعی را بشناسد و ببیند که انتظار به فریادهای بلند «آقا بیا» نیست؛ به دلی است که برای حضرت می‌تپد و اخلاصی که میان زندگی جاری است و آقایی که خودش به دیدار منتظرانش می‌آید…

خدیجه زمانیان یزدی