به نقل از «ایران آنلاین»

قصه غریب آمد و گوینده هم

تاریخ انتشار: ۱۸ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۱۵۶۵۵۵

تلویزیون همچنان در فرهنگ رسانه‌ای ما، جایگاه مرکزی دارد و نُرم‌های ارتباطی را تعیین می‌‌کند؛ فرهنگ رسانه‌ای اما ایستا نیست، بلکه پویایی دارد و از مهم‌ترین وجوه آن، نزاع بین رسانه‌هاست. با وجود این، تلویزیون نمی‌‌خواهد جایگاه مرکزی خود را از دست بدهد.

 برای نمونه، مدام در برنامه‌های مختلف به نحو خود-ارجاعی نشان مان می‌‌دهد که تنها رسانه مشروع و معتبر یا شاخص تمییز بین واقعیت و اخبار جعلی، خود او است؛ رسانه‌ای قدرقدرت در نزاع با سایر رسانه‌‌ها بویژه آنهایی که به لحاظ امکانات، مقولاتی چون «خبر»، «سرگرمی»، «گفت وگو» یا دیالوگ را با انعطاف بالایی ترکیب و به مخاطب عرضه می‌‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگر از این زاویه دید به برگزاری مناظره‌‌های انتخاباتی در تلویزیون بنگریم چه دریافت می‌‌کنیم؟
تلویزیون رسانه‌‌ای مونولوگ یا تک‌گو است: ما در برابر تلویزیون صرفاً بیننده و شنونده هستیم. نمودش زمانی است که کاندیدای محترم رو به دوربین با ما مردم سخن می‌‌گوید و ما را خطاب می‌‌کند. اما ارتباط فرایندی است دست‌کم میان متکلم و مخاطب؛ به عبارتی مخاطب نیز بخشی از ارتباط است و نمی‌توان نقش آن را به دستگاه گیرنده امواج تقلیل داد.
 گزینش فرم مناظره بعنوان یکی از عناصر کلیدی کمپین‌های تبلیغاتی چنان شایع شده، که محل تردیدی باقی نمی‌‌گذارد. اما انتخاب این فرم در برنامه‌‌سازی تلویزیون به‌دلیل خصلت مونولوگ بودنش بیش از پیش مسأله‌‌مند می‌‌شود. مناظره می‌تواند گفت وگو محور باشد؛ می‌‌گویم «می‌‌تواند»، چون مناظره‌ای که ما این روزها در تلویزیون می‌بینیم، همچنان تک‌ گومحور است، حتی آن‌جا که افراد یکدیگر را خطاب می‌کنند، مخاطب به هر دلیلی تصمیم می‌‌گیرد نه تنها به فرد متکلم نگاه نکند (چینش کاندیداها در استودیو هم یاری‌دهنده است)، بلکه مثلاً باز هم خطاب به ما مردم، با نقش متکلم سخن خود را ادامه دهد. گفت‌وگو خصلت فرهنگ است، اما مناظره بیش از اینکه گواهی بر فرهنگ سیاسی ما، یا دست‌کم بازنمود الگوی مطلوبی از آن باشد، کوششی برای بلند بلند خواندن مانیفست‌هاست و نه برقراری گفت‌وگو میان برنامه‌‌ها.
 زنده بودن پخش مناظره‌‌ها، از مهم‌ترین پیامدهای مخدوش شدن جایگاه مرکزی تلویزیون است، آن هم در شرایطی که مجری تنها وقت نگهدار است. آیا تنها فاکتور مهم و اثرگذار در معنابخشی به مناظره و گفت وگو میان کاندیداها، «زمان» است؟ آیا مثلاً «مکان» مناظره در معنی‌ بخشی و اثرگذاری آن فاقد اهمیت است؟ پیامد پخش زنده پیش از این در سال 1388 دریافت شد. نکته فراتر از مقایسه تاریخی، تلاش رسانه‌‌های حاشیه یا کوچک برای زیرسؤال بردن اعتبار تلویزیون است. در این موقعیت تلویزیون دست به اعتبارزایی می‌‌زند و از مصادیق آن، زنده پخش کردن مناظره‌‌هایی است که بنا به آمار خود تلویزیون، از پرتماشاگرترین برنامه‌‌های تولیدی است. پیش‌بینی‌ناپذیری جریان پخش زنده، انعطاف و دینامیک جریان تلویزیون را شبیه به رسانه‌‌های کوچک می‌‌کند، اما با این همه قرار نیست در رسانه مرکزی، همه چیز غیرقابل پیش‌بینی باشد.
 نقش مجری در مناظره‌‌ها: در اولین مناظره‌ای که در این دوره برگزار شد مجری با ماشین چه تفاوتی داشت؟ می‌توانستیم به جای او یک روبات یا کامپیوتر یا تایمر داشته باشیم! فقدان مجری-کارشناس در تلویزیون، فرایند اجرا را به مکانیکی ‌ترین شکل ممکن تبدیل می‌‌کند، در حالی که از مهم‌ترین خصلت‌‌های برنامه‌‌های تلویزیونی به‌طور عام و برنامه مناظره به‌طور خاص، اجرایی بودن اش است. برای لحظه‌ای تصور کنیم اگر مثلاً آقای حیدری نبود، چه اتفاقی می‌‌افتاد؟ جالب این است که پیش از این تصور می‌‌کردیم اگر جای یک مجری، یک مدیر بنشانیم، می‌‌توانیم جریان را با اقتدار بیشتری مدیریت کنیم، اما از قضا سرکنگبین صفرا فزود. انتخاب آقای حیدری در غیاب مجری-کارشناس و با ترکیب احتیاط و شجاعت صورت می‌گیرد، اما «اجرا» که ماهیتش «ارتباط» است، در نهایت چیزی می‌‌شود همچون یک «اتصال». اکنون اگر جای آقای حیدری، کسی یا چه بسا کسانی را می‌‌نشاندیم که هم به مسأله اشراف دارند و هم به خصلت‌های نمایشی اجرا و طرح سؤال و گرفتن پاسخ... چه می‌‌شد؟! مجری نمی‌تواند کاندیداها را به چالش بکشد بلکه تنها باید پرسشی را که به او داده می‌شود قرائت می‌کند و این بیش از هر چیز بر غیاب نمایندگی افکار عمومی دلالت دارد. غیاب کسی یا کسانی که مسأله را می‌شناسند و می‌توانند در پاسخی که نامزد انتخاباتی می‌دهد مداخله کرده و حتی سؤال از پیش تعیین شده را تفسیر کنند تا فرایند مکانیکی پرسش و پاسخ را پویایی بخشند. اما اکنون و در مناظره‌های انتخاباتی با این کنش‌ها مواجه نیستیم و این فقدان، در رسانه‌های غیررسمی و حاشیه که دینامیک‌تر هستند و امکان گفت‌وگو را فراهم می‌کنند، تاحدی جبران می‌شود.

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: گفت وگو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۱۵۶۵۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نامه غریب‌آبادی به کمیسر عالی حقوق بشر برای سرکوب خشونت‌آمیز جنبش‌های دانشجویی حامی فلسطین

دبیر ستاد حقوق بشر در نامه‌ای به کمیسر عالی حقوق بشر، از سرکوب خشونت‌آمیز تجمعات مسالمت‌آمیز دانشجویی در آمریکا به شدت انتقاد کرد.

به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از میزان، کاظم غریب‌آبادی در نامه‌ای به ولکر تورک، کمیسرعالی حقوق بشر سازمان ملل، نوشت:

«همانطور که مطلع هستید اندیشمندان، نخبگان، اساتید و دانشجویان در سراسر دانشگاه‌های آمریکا که از حمایت‌های کورکورانه زمام‌داران کاخ سفید از رژیم صهیونیستی به ستوه آمده‌اند، شخصاً به صحنه آمده و با برپایی تجمعات گسترده و به مسالمت‌آمیزترین شکل ممکن به جنایت علیه بشریت، نسل‌کشی و نقض‌های جدی و فاحش حقوق بشر در غزه و حمایت‌های همه‌جانبه دولت‌مردانشان از این جنایت‌ها، اعتراض می‌کنند.

امواج بلند اعتراض‌های دانشجویی که از دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک آغاز شد و به سرعت دیگر دانشگاه‌های این کشور از جمله ییل، نیویورک، هاروارد، تگزاس، کالیفرنیای جنوبی و … را در برگرفته است، به دیگر کشورهای غربی از جمله انگلیس، فرانسه، آلمان، کانادا، استرالیا و… نیز رسیده و اینک شعارهای اعتراضی «نه به نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در غزه»، «فلسطین آزاد»، «آتش‌بس فوری»، «نه به تسلیح، حمایت و همراهی با رژیم صهیونیستی در کشتار مردم بی‌گناه غزه» از نیویورک تا پاریس، از لندن تا برلین و از ملبورن تا اتاوا طنین‌انداز شده و به گوش می‌رسد.

اساتید و دانشجویان معترض در آمریکا، خواسته‌های مشخص و صریحی را مبنی بر «برقراری آتش‌بس دائمی در غزه»، «قطع کمک نظامی آمریکا به رژیم اسرائیل»، «پایان همکاری تحقیقاتی دانشگاه‌ها با تامین‌کنندگان سلاح به رژیم صهیونیستی و دیگر شرکت‌هایی که از جنگ سود می‌برند»، و «عفو دانشجویان و اعضای هیئت علمی که به دلیل اعتراض به حمایت‌ها از رژیم اسرائیل، تنبیه یا اخراج شده‌اند» مطرح کرده و به مدنی‌ترین شکل ممکن با برپایی تجمعات مسالمت‌آمیز در محیط دانشگاه‌ها، خواستار پاسخ‌گویی و مسئولیت‌پذیری و شنیده شدن خواسته‌هایشان از سوی رؤسای دانشگاه‌ها و مقامات دولت آمریکا شده‌اند.

متأسفانه، دولت آمریکا که از زمان شروع تهاجم کور و همه‌جانبه رژیم صهیونیستی به غزه در کنار این رژیم ایستاده و ضمن حمایت‌های نظامی و اطلاعاتی همه‌جانبه، از ظرفیت‌های سیاسی و مالی و رسانه‌ای خود برای سرپوش نهادن بر جنایت‌های رژیم صهیونیستی در غزه و به بن‌بست کشاندن ابتکارات و تلاش‌های بین‌المللی برای دست‌یابی به آتش‌بس فوری استفاده کرده است، به جای شنیدن نصایح و ندای اعتراض اساتید و دانشجویان، به شدیدترین وجه ممکن با این اعتراض‌های مسالمت‌آمیز برخورد کرده و با توسل به زور افراطی سعی در سرکوب جنبش‌های اعتراضی دانشجویان داشته است؛ پاسخی که توسط دیگر دولت‌های غربی حامی رژیم صهیونیستی از جمله فرانسه و انگلیس و آلمان نیز اتخاذ شده و به‌وضوح، مبین دروغین و متزورانه بودن ادعاهای کشورهای غربی در زمینه آزادی بیان و حقوق بشر است.

بدون شک، سرکوب خشونت‌آمیز جنبش‌های دانشجویی در آمریکا و دیگر دولت‌های غربی در امتداد سیاست حمایت علنی آنان از کشتارها و جنایت‌های جنگی رژیم صهیونیستی قرار داشته و موجب تشویق این رژیم به ادامه جنگ‌افروزی، نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در سرزمین‌های اشغالی خواهد شد.

تلاش برای سرکوب و خفه کردن صدای اساتید و دانشجویان معترض و ارعاب آنان از حمله از طریق بازداشت خودسرانه، اخراج و محرومیت از کار و تحصیل و امنیتی کردن فضای دانشگاه‌ها، در تضاد آشکار با تعهدات این کشورها در تضمین آزادی بیان، آزادی اجتماعات مسالمت‌آمیز، منع بازداشت خودسرانه و تضمین حق بر آموزش و … تحت معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی به‌ویژه میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی قرار دارد.

بدیهی است در شرایطی که اعتراض‌های دانشجویی موجی از خوشحالی و امید نسبت به آینده حقوق بشر و روحیه عدالت‌جویی جوانان و دانشجویان در آمریکا و کشورهای غربی را ایجاد کرده و اهرم فشاری برای جلوگیری از کشتار بی‌رحمانه رژیم صهیونیستی در نوار غزه محسوب می‌شود، سکوت و انفعال سازوکارها و نهادهای حقوق بشری ضمن اینکه به ترغیب رژیم‌های ناقض حقوق بشر غربی به‌ویژه آمریکا در سرکوب بیشتر جنبش‌های دانشجویی منجر می‌شود، رژیم صهیونیستی را برای ادامه نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و نقض فاحش و جدی حقوق بشر در غزه گستاخ‌تر خواهد کرد.

در این چارچوب، ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی ایران ضمن حمایت کامل از جنبش‌های اعتراضی دانشجویی در آمریکا و دیگر کشورهای غربی، از جنابعالی به‌عنوان عالی‌ترین مقام حقوق بشری سازمان ملل انتظار دارد تا به‌صورت حرفه‌ای و غیرگزینشی به وظایف خود عمل کرده و ضمن محکوم کردن و ابراز انزجار از سرکوب اعتراض‌های مسالمت‌آمیز جنبش‌های دانشجویی در آمریکا، به‌صورت همدلانه و جدی اهداف این جنبش‌های اعتراضی مبنی بر «پیگیری فوری آتش‌بس در غزه و پایان دادن به نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در غزه» و «پیگیری مسئولیت عاملان و حامیان غربی این جنایت‌ها» را در دستور کار قرار داده و ترتیبات و سازوکارهای بین‌المللی حقوق بشری را در راستای دستیابی به این اهداف هدایت، ترغیب و تشویق کنید؛ افکار عمومی منتظر واکنش مناسب و اقدام‌های فوری شما است.»

کد خبر 748667