به نقل از «ایسنا»

ما بودیم و سلبریتی‌ها نبودند

تاریخ انتشار: ۲۴ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۲۲۰۲۸۹

در دوران کرونا دیگر خبری از سلبریتی‌ها نبود، آنان که به واسطه حضور در تئاتر هم کسب درآمد می‌کردند. حالا فقط بچه‌های عاشقی بودند که بر سر جان خود قمار می‌کردند.

این جملات بخشی از صحبت‌های مریم منصوری است که این روزها نمایش «آمده بودیم اینجا بمیریم» را روی صحنه می‌برد.

او در گفتگو با ایسنا از عشق بچه‌های جوانی گفت که در سخت‌ترین دوران، چراغ تئاتر را روشن نگه داشتند و تاکید کرد به جای ریسک کردن و منتظر ماندن، ترجیح داده نمایش خود را در مقطعی دشوار روی صحنه ببرد تا این کار به سرانجام برسد و در روندی فرسایشی گرفتار نیاید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

منصوری با یادآوری آسیب‌های فراوانی که کرونا به تئاتر وارد کرده است، گفت: از میان همه هنرها، کرونا بیشترین آسیب را به تئاتر زد چراکه لازمه اجرای تئاتر به عنوان هنری زنده، حضور همزمان گروه اجرایی و تماشاگر است و این ویژگی منحصر به فرد تئاتر است.

این کارگردان سپس از دلتنگی بچه‌های تئاتری برای صحنه هم سخن گفت و افزود: در این مقطع که با تعطیلی اجباری تئاتر رو به رو بودیم، بچه‌های تئاتری واقعا دلتنگ بودند، بخشی از این دلتنگی به دلیل بیکاری طولانی مدت آنان بود و بخشی هم به خاطر اینکه اصولا دل‌شان برای صحنه و اجرا تنگ بود. به همین دلیل همه ما که در این دوره کار کردیم، می‌دانستیم با تماشاگران پرشمار و فروش عجیب و غریبی رو به رو نخواهیم شد ولی ترجیح دادیم بیش از این از صحنه دور نمانیم.

منصوری تاکید کرد: کسانی که در این دوره کار کردند، خیلی عاشق بودند. آنان نشان دادند با تمام وجودشان تئاتر را دوست دارند، آنقدر که حاضرند با جان‌شان قمار کنند ولی جالب است که در این مقطع، خبری از سلبریتی‌ها در تئاتر نبود، کسانی که با حضور روی صحنه کسب درآمد می‌کردند و همین موضوع هم نشان داد صندلی‌هایِ پرِ سالن‌های تئاتر الزاما دلیلی بر عیار بالای هنری نیست.

او که ابتدا نمایش خود را در جشنواره تئاتر مقاومت اجرا کرده است، ادامه داد: همه ما فکر می‌کردیم کرونا زودتر از اینها تمام می‌شود. وقتی فراخوان جشنواره مقاومت آمد، فکر کردم متن را بدهم تا بعد ببینیم چه می‌شود. جالب است که بعد از پذیرش متن، به هر یک از دوستان که برای حضور در این اجرا تماس گرفتم، همه با اشتیاق آمدند و ثابت شد که بچه‌های تئاتری واقعا این هنر را دوست دارند.

منصوری با اشاره به تعطیلی چند باره تئاتر در دوران کرونا افزود: قرار بود از 19 فروردین امسال سالن را در اختیار داشته باشیم که پیش از این تاریخ، تئاتر برای چندمین بار تعطیل شد و بعد از بازگشایی آن اجرای ما به 3 خرداد موکول شد.

او اضافه کرد: در این شرایط اجرا کردن را به اجرا نکردن ترجیح می‌دهم چون اگر اجرایم را به زمانی دیگر مثلا نیمه دوم امسال موکول می‌کردم که واکسیناسیون انجام شده باشد، هیچ تضمینی نبود که بتوانم اجرایم را انجام بدهم چراکه اتفاقات، قابل پیش بینی نیست بخصوص که امسال انتخابات داریم و قطعا تغییراتی در مدیران بخش‌های گوناگون خواهیم داشت.

این نمایشنامه‌نویس البته از مساله‌ای دیگر هم صحبت کرد و توضیح داد: فارغ از بحث سالن و تغییر مدیران، بحث خود گروه‌ها هم هست. نمی‌توان اعضای یک گروه را به خاطر درآمد ناچیز تئاتر مدت‌ها منتظر نگه داشت چون هر لحظه ممکن است پیشنهاد تلویزیونی یا سینمایی داشته باشند و طبیعی است به دلیل درآمد بالای این دو رسانه، این پیشنهادها را بپذیرند. بنابراین پاشیده شدن گروه، خطری جدی است.

منصوری خاطرنشان کرد: حتی در مقطع خارج از کرونا هم وقتی اجرای یک نمایش خیلی کشدار بشود، آن کار دچار فرسایش خواهد شد و وقتی گروه کسل و خسته شود، طبیعتا انرژی خوبی هم به تماشاگر منتقل نخواهد کرد. به همین دلیل دوست نداشتم پرونده این اجرا برای مدتی طولانی باز بماند.

او درباره جلب اعتماد تماشاگران برای حضور در سالن‌های تئاتر گفت: واقعیتی هست که بدون در نظر گرفتن آمار هم قابل مشاهده خواهد بود. از اول می‌دانستم حتی بعضی از نزدیکترین دوستانم به دلیل بیماری‌های زمینه‌ای یا زندگی کردن با پدر و مادری سالمند، به تماشای نمایش من نخواهند آمد و طبیعتا این بخش از تماشاگرانم را از دست خواهم داد. اما در مقابل تماشاگرانی داریم که بسیار عاشق تئاتر هستند و با رعایت سفت و سخت پروتکل‌ها به تماشای آثار نمایشی می‌نشینند. اما عجیب‌ترین گروه، کسانی هستند که به رستوران، کافه، مرکز خرید، مهمانی و ... می‌روند ولی به سینما و تئاتر نمی‌روند. اینها تناقض عیجبی دارند.

منصوری در عین حال با اشاره به مشکلات اقتصادی مردم در یکی دو سال گذشته اضافه کرد: در این مدت شرایط اقتصادی و بخصوص وضعیت دشواری که کرونا پیش روی بسیاری از مشاغل قرار داده، سبب شده تئاتر از سبد خانوار خارج شود. گو اینکه قبلا هم حضور چندان پررنگی در سبد مصرف بیشتر خانواده‌ها نداشته ولی در حال حاضر وضعیت، دشوارتر هم شده است.

او در پاسخ به این پرسش که از اجرای نمایش در این وضعیت پشیمان نشده است، توضیح داد: پشیمان نشدم. هرچند در برخی اجراها تماشاگران زیادی نداشتیم ولی خوشحالم که پرونده این کار بسته می‌شود تا اینکه بلاتکلیف بماند و دچار فرسایش شود. ضمن اینکه هیچ ضمانتی نبود که اگر اجرایمان را انجام ندهیم، سالن‌ها همچنان باز بماند.

مریم منصوری در پایان اضافه کرد: امیدوارم بتوانیم از اجرای‌مان فیلم بگیریم و پایگاه‌های اینترنتی هم از اجرای آثار نمایشی حمایت کنند تا از طریق این پلتفرم‌ها پخش شوند. این کمک بزرگی به ما خواهد بود. همچنانکه مخاطبان هم می‌توانند اجراهایمان را ببینند. به هر حال اینها نمایش‌هایی است محصول همین شرایط و متناسب با همین وضعیت.

نمایش «آمده بودیم اینجا بمیریم» تا روز 28 خرداد ماه در تماشاخانه «سرو» روی صحنه است.

انتهای پیام

  

  

منبع: ایسنا

کلیدواژه: مریم منصوری نمایش آمده بودیم اینجا بمیریم تئاتر در دوران کرونا کروناویروس روی صحنه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۲۲۰۲۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رجوع و روایت آتش بلاگری و سلبریتی شدن در روابط زن و شوهری

نمایش «رجوع» این روزها در تهران روی صحنه می‌رود تا به اختلافات متداولِ این روزها در روابط بین زن و شوهرها بپردازد. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، داستان‌ها و ماجراهای مربوط به روابط زن و شوهری همیشه دستمایه ساخت آثار نمایشی بوده است. از فیلم‌های «همسر»، «آتش بس»، «توفیق اجباری» تا نمایش‌های «بازیگر و زنش»، «تن شوری» و ... هنرمندان را به سمت خلق آثاری با این موضوعِ همیشه جذاب سوق داده است.

جذابیت همیشگی این سوژه باعث شده پدید آورندگانِ تئاترِ «رجوع» نیز به سمت تولید اثری نمایشی با موضوعِ روابط زن و شوهری بروند. رجوع به قلم کیمیا خلج و کارگردانی سعید حشمتی در قالب اپیزودهای مشابه به چالش‌های زندگی زناشویی می‌پردازد. روایت داستان در بستر دادگاه، اندکی کلیشه‌ای و تکراری به نظر می‌رسد. اگر از این زاویه به دادگاه نگاه کنیم که عموماً ارجاع به دادگاه و قاضی آخرین راهکار برای حل بحران‌ها باشد پس باید این اشکال را متوجه نویسنده‌ی نمایش «رجوع» دانست که هیچ فرصتی را برای سازش بین زوجین قائل نبوده و صدور حکم قضایی را فصل الخطاب قرار داده است.

کلنل دست به دامن عارف شد / نازنین بیاتی انتخاب مناسبی بود؟

البته در نمایش اشاراتی به فرصت دادگاه برای ایجاد سازش بین زوجین برای تفکر و تأمل بیشتر شده اما این اقدام نویسنده ناکافی به نظر می‌رسد و شاید اگر به جای فضای دادگاه، اتفاقات نمایش در حضور شخص دیگری مانند یک مشاور خانواده رخ می‌داد، فرجام مثبت و امیدوار کننده‌تری برای کاراکترهای نمایش قابل تصور بود.

اپیزود نخست این نمایش روایت زن و شوهری بود که اختلافاتشان مربوط به استقلال زن و زیبایی‌های ظاهری بود.

در «رجوع» دیالوگ‌ها چکشی و پینگ پونگی است و نویسنده به خوبی موفق به ایجاد بده بستان‌ها در نمایشنامه شده است. داستان زندگی کاراکترها به شکل صحیحی پرداخت و روایت شده و نویسنده به شناخت درستی از کاراکترهای نمایشش رسیده است. در هر اپیزود تفاوت کاراکترها به وضوح قابل دریافت است و نویسنده در نگارش آنها خلاق و پویاست.

اما نکته مهمی که در مورد متن وجود دارد نوع نگارش آن است. اخیراً در بسیاری از آثار، نویسندگان را نمی‌توان مؤلف محسوب کرد. مؤلفی که ایده دارد، مشق می‌دهد، درس می‌دهد و شاید راهی نشان می‌دهد و....

اپیزود دوم؛روایت کارگردانی بود که به عنوان یک سلبریتی، در عین ازدواج با همسری روستایی، ارتباطاتی موازی داشت و همین موضوع موجب اختلافات شدید بین او و همسرش شده بود.

بخش زیادی از نویسندگان نسل جدید روایت‌هایی گزارش گونه دارند. روایت‌هایی که گویی تنها برای صرفا جهت اطلاعِ مخاطب نوشته شده‌اند یا اینکه گویی یک گزارش خبری هستند تا یک نمایشنامه با هدفی والا و نتیجه‌گیری که به کارِ زندگیِ مخاطب بیاید.
البته که در بسیاری از  آثار خبری، خبرنگاران نتیجه گرا و هدفمند هستند و تنها صرفاً راوی یک رویداد نیستند؛ بلکه موجب ایجاد چالش‌های جدی می‌شوند. اما در «رجوع» نویسنده فقط «گزارشگر» است. گزارشگری که گزارش می‌دهد؛ در بطن جامعه خانواده‌هایی هستند که شرایط ویژه و متفاوتی بر زندگی آنها حاکم است.

کیمیا خلج با نوشتنِ متن «رجوع» فقط به مخاطب خبر می‌دهد و مخابره‌گر یک اتفاق است؛ البته که همین هم ارزشمند است. اما نباید فراموش کنیم که نویسنده‌ی این نمایش‌نامه راهکار ندارد، ایده ندارد و هدایت گر نیست.

شاید به همین علت است که به رغم هدایت صحیح و خوب بازیگران توسط کارگردان، حس و حال تماشای یک اثر تئاتری ویژه به مخاطب منتقل نمی‌شود.

اپیزود سوم مربوط به زن و شوهری بود که تفاوت‌های اعتقادی و فرهنگی عمیقی با همدیگر داشتند و همین مسئله اختلافات شدیدی بین آنها ایجاد کرده بود.

اساساً در شرایط مشابه هیچ راهی برای به چالش کشیده شدن خلاقیت کارگردان وجود ندارد و یا حداقل بیننده تلاشی برای خلق یک اثر بصری ویژه از کارگردان را شاهد نیست. آفتی که گریبان برخی یا شاید بسیاری از آثارِ این روزهای تئاتر ایران را گرفته است.

کارگردانان در آثار مشابه و این نمایش، به «صندلیسم!» دچار شده‌اند. آفتی عجیب که با اسم رمز «مینی مال» و فقط با چیدن چند صندلی ساده در صحنه روز به روز در حال نفوذ در جان تئاتر است. هر کدام از کارگردانان هم دلایل خاصی را برای انتخاب این سبک کاری دارند که غالباً چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.  اجرای «صندلیسم» هرچه هست نه تنها تئاتر محسوب نمی‌شود بلکه شاید در چهارچوب یک اثر رادیویی ویژه هم گنجانده نشود.

البته که نمایش «رجوع» با وجود اینکه صحنه‌ای خالی دارد و تنها به چند صندلی روی صحنه پناه برده، اما تلاش کرده تا جنبه‌های نمایشی و تصویری هم در کار باشد تا اثر صرفا به یک نمایش رادیویی تبدیل نشود.

اپیزود چهارم این نمایش به روایت خانواده‌ای اختصاص داشت که زنِ خانواده در فضای مجازی بلاگر بود و همین مسئله پایه و اساس اختلافاتِ شدیدی شده بود.

رفتن سراغ موضوع‌های اجتماعی که در دل جامعه و در میان مردم جاری هستند و هر کدام از ما بارها و بارها در اطراف‌مان آنها را دیده‌ایم، بسیار ارزشمند است. پرداختن به این موضوع‌ها حتی اگر بدون ارائه‌ی راهِ چاره یا راهی تازه باشد، با زدنِ تلنگرهایی هرچند کوچک به مخاطب، می‌توانند اثرگذار باشند.

منصفانه نیست اگر از بازی خوب بازیگران (رجوع) سخن نگوییم. از اپیزود اول تا آخرین اپیزود که با بازی شیرین و دقیقِ افشین سنگ چاپ مواجه می‌شویم، همه بازیگران بسیار دقیق و حساب شده ایفای نقش می‌کنند و این نکته‌ای است که به واسطه آن نمی‌شود از نقش ویژه کارگردان چشم پوشی کرد.

در پایان باید گفت علیرغم کاستی‌هایی که در نمایش «رجوع» به چشم می‌خورد، اما این اثر ارزش یک بار دیدن را دارد.

توضیحات نمایش:

 رجوع

نویسنده: کیمیاخلج
کارگردان: سعیدحشمتی

بازیگران:

نیما هاشمی سرشت، الهام احمدی، میثاق جمشیدی، پریسا علی نیا، کیمیا خلج، هومن بنایی، روناک برخوردار، فاطمه توانا، محمد روشنفکر و افشین سنگ چاپ

-------------------------
نوشته: هبت اله یگانه
-------------------------

انتهای پیام/