ناتو و تقابل با دوگانه روسیه-چین/بن بستی که به جنگ سرد ختم می شود
تاریخ انتشار: ۲۶ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۲۴۴۴۶۴
خبرگزاری مهر، گروه بین الملل- مریم خرمائی: همه جا، از نشست جی ۷ در انگلیس گرفته تا اجلاس ناتو در بلژیک، صحبت از یک چیز است – مهار چین! پروژه به بند کشیدن اژدهای زرد در چهار گوشه جهان و در همه جوانب، از صحنه سیاست و اقتصاد گرفته تا دنیای سایبری، با جدیت از سوی دولت واشنگتن و متحدان اروپایی و حتی آسیایی دنبال می شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در آمریکا، فارغ از آنکه سکان اداره امور دست چه شخصی باشد؛ یک اجماع فراحزبی میان دموکرات‌ها و جمهوریخواهان وجود دارد مبنی بر اینکه چین اصلی‌ترین «رقیب راهبردی» است.
دموکرات‌ها به مراتب بیشتر از جمهوریخواهان از مقولاتی چون دموکراسی و آزادی بیان برای پیشبرد منافع خود استفاده ابزاری می‌کنند و شاید این روزها سهم چین از این اتهامات، بیش از هر کشور دیگری باشد. مثلاً، آنها می گویند که چین برای پشبرد پروژه اقتصادی «یک کمربند-یک جاده» یا «راه ابریشم جدید»، منافع خود را به کشورهایی که خواهان سهیم شدن در این طرح هستند، به ویژه کشورهای کوچک کم درآمد، دیکته می کند و به همین دلیل، در نشست جی ۷ که از جمعه تا یکشنبه گذشته در انگلیس برگزار شد، از ارائه طرح اقتصادی موازی خبر دادند که به زعم خودشان، دموکراتیک تر است اما واقعیت می تواند فاصله زیادی با این ادعا داشته باشد. مثلاً اگر روند دخیل بودن پاکستان در پروژه راه ابریشم را بررسی کنیم؛ متوجه می شویم که دولت پکن خیلی جاها مجبور شده با توجه به وضعیت داخلی پاکستان، از مواضع خود کوتاه بیاید.
یک اجماع فراحزبی میان دموکرات‌ها و جمهوریخواهان وجود دارد مبنی بر اینکه چین بزرگترین «رقیب راهبردی» است و فاصله گرفتن از سیاست «چین واحد» یکی از اصلی ترین محورهای پروژه مهار پکن است برای مثال، وقتی قرار به ایجاد کریدور اقتصادی چین-پاکستان به عنوان بخشی از این پروژه شد؛ «نواز شریف» نخست وزیر وقت پاکستان، با هدف جلب آرای مردمی برای حزب متبوع خود، مسیر طرح را به سمت ایالت های سینده و پنجاب منحرف کرد. بعدها نیز به امید پیروزی مجدد در انتخابات ۲۰۱۸، تلاش کرد تا سرمایه گذاری های اولیه به پروژه های انرژی کریدور اختصاص داده شود تا به این ترتیب، مشکل کسری برق کشور حل شود. حتی گفته می شود که در دوره عمران خان هم این اعمال نفوذ ادامه دارد تا آنجا که به رغم عدم تمایل پکن، عمران خان ولایت «خیبر پختونخواه» را به عنوان ناحیه اقتصادی ویژه انتخاب کرد.
اما از مقوله رقابت اقتصادی-تجاری که بگذریم؛ فاصله گرفتن از سیاست «چین واحد» که خط قرمز پکن محسوب می شود یکی از اصلی ترین محورهای پروژه مهار چین است که تحت عنوان اتهام های حقوق بشری مطرح می شود و بر تحریک جریان های جدایی طلب مناطق تابع چین نظیر هنگ کنگ، تبت، تایوان و سین کیانگ متمرکز است حال آنکه مناقشات دریای چین جنوبی و شرقی نیز از مدت ها پیش، راهی برای مداخله غرب در روابط پکن و همسایگانش به شمار می رود.
در واقع، از پنج ماه پیش که جو بایدن دموکرات سکان امور را در کاخ سفید به دست گرفت، اتهامات حقوق بشری به منزله چارچوبی بوده است که با تکیه بر آن، هرگونه رفتار خصمانه با پکن در تمامی حوزه ها از سیاسی گرفته تا اقتصادی، اجتماعی و نظامی جایز شده است.
ناتو و چالش دوگانه چین-روسیه
در مقوله نظامی، همزمان با برگزاری نشست سران ناتو که در بروکسل برگزار شد، لفاظی ها علیه پکن تند و تیزتر از همیشه ایراد می شود. اینکه «ینس استولتنبرگ» دبیرکل پیمان آتلانتیک شمالی می گوید چین در «ارزش های ما سهیم نیست» و باید در برابر قدرت یابی آن بایستیم؛ حاکی از مانور ویژه ای است که آمریکا و شرکایش روی ابزار حقوق بشر برای پیشبرد اهدافشان می دهند.
چین و روسیه در ابعاد نظامی-سیاسی همکاری های گسترده ای دارند که می تواند به چالش های جدی برای اعضای پیمان آتلانتیک شمالی تبدیل شود اما در این کارزار که غربی ها اصرار دارند با حذف برچسب «جنگ سرد»، عنوان آن را به «رقابت راهبردی» تغییر دهند؛ چین تنها نیست. روسیه هم به اشکال مختلف با اتهاماتی مشابه مواجه است که مهمترین آنها «همدستی» با پکن است. این را می توان به خوبی از این جمله جو بایدن رئیس جمهور آمریکا که در آغاز نشست امسال ناتو گفت «در مواجهه با چین و روسیه با چالش های جدیدی روبرو هستیم»؛ فهمید.
یا وقتی که «جیک سالیوان» مشاور امنیت ملی کاخ سفید از تعریف یک مفهوم راهبردی جدید برای پیمان آتلانتیک شمالی صحبت می کند که برخلاف راهبرد قبلی که فقط نوع رابطه با روسیه را تعریف کرده بود؛ این بار نوع رابطه با چین را هم پوشش می دهد.
سران ناتو بر این باورند که چین و روسیه در ابعاد نظامی-سیاسی همکاری های گسترده ای دارند که می تواند به چالش های جدی برای اعضای پیمان آتلانتیک شمالی تبدیل شود.
پیشتر در مطلبی با عنوان «آمریکا و چالش هژمون های منطقه ای»، به این موضوع پرداختیم که چگونه روسیه و چین تا حد زیادی موفق شده‌اند که از همان ابتدا، سیاست چرخش به ایندوپاسیفیک آمریکا و اروپا را که تهدیدی برایشان محسوب می‌شود به فرصت تبدیل کنند یا به عبارت بهتر، واشنگتن و متحدانش را در همان دامی گرفتار کنند که خودشان پهن کرده‌اند.
حتی بسیار پیشتر از بایدن، این «جوزف بورل» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا بود که درباره عمیق تر شدن رابطه روسیه و چین ابراز نگرانی کرد.
این در حالی است که ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه در پایان سال ۲۰۱۹، در مصاحبه اختصاصی با یکی از رسانه های چین گفته بود: تشکیل یک اتحاد میان مسکو و پکن کاملاً امکان پذیر است.
مقامات چینی نیز بارها اعلام کرده اند که همکاری های پکن- مسکو هیچ محدودیت، مرز و یا ممنوعیتی ندارد و این می تواند به آغاز دوره ای از تقابل میان دنیای شرق و غرب تبدیل شود.
ناتو ۲۰۳۰؛ تعقیب تا مرز دنیای سایبری
اما مفهوم راهبردی جدید که پیمان آتلانتیک شمالی قرار است از آن برای مقابله با قدرت یابی روسیه و چین استفاده کند؛ چیست؟
این مفهوم راهبردی جدید سندی است به نام «ناتو ۲۰۳۰» که از آن به عنوان نقشه راه نشست ۲۰۲۱ سران ناتو یاد می شود و چشم انداز ۱۰ ساله اهداف و رویکردهای پیمان آتلانتیک شمالی را ارائه می دهد.
در سند ناتو ۲۰۳۰، پیمان آتلانتیک شمالی که در دهه قبل خود را به عنوان یک نهاد نظامی عرضه کرده بود؛ این بار به همان اندازه بر جنبه سیاسی خود نیز پافشاری می‌کند و با ارائه الگویی ایدئولوژیک، می کوشد تا مجموعه‌ای از کشورهای به زعم خود تمامیت خواه را که در رأس آنها چین قرار دارد؛ به چالش بکشد.
در این سند که پیشتر در گزارشی با عنوان «ناتو پلیس جهان می شود» به آن پرداخته ایم، ۸۲ بار به نام چین اشاره شده و همین تقابل ایدئولوژیک محور است که دولت پکن از آن به عنوان رویکرد مبتنی بر ذهنیت جنگ سرد یاد می‌کند.
در توضیح بند پنج باید گفت این همان بند معروفی است که با اتکا به آن، ناتو می‌تواند حمله به هر یک از اعضای عضو پیمان آتلانتیک شمالی را حمله به همه اعضا تلقی کند اما رقابت با چین و روسیه، کارزاری تمام عیار است که فقط به دنیای واقعی خلاصه نمی شود چرا که به گفته مشاور امنیت ملی کاخ سفید، ناتو بعد از هفت سال، برای نخستین بار، یک استراتژی دفاع سایبری را نهایی خواهد کرد که ابعاد نظامی، سیاسی، اطلاعاتی فضای سایبری را در سراسر کشورهای عضو پیمان آتلانتیک شمالی ارتقا می دهد.
در سند ناتو ۲۰۳۰، بخشی ویژه به حملات سایبری و پاسخ به این پرسش اختصاص یافته که آیا باید «بند پنج» پیمان آتلانتیک شمالی در مواجهه با حملات سایبری هم فعال شود یا خیر.
اما در توضیح بند پنج باید گفت این همان بند معروفی است که با اتکا به آن، ناتو می‌تواند حمله به هر یک از اعضای عضو پیمان آتلانتیک شمالی را حمله به همه اعضا تلقی کند.
تا قبل از حادثه ۱۱ سپتامبر، این بند فقط در صورت حمله بازیگران دولتی به یکی از اعضا فعال می‌شد حال آنکه بعد از این حادثه، تصمیم جدیدی اتخاذ شد مبنی بر اینکه چنانچه حمله از سوی یک بازیگر غیردولتی (القاعده) هم تدارک دیده شده باشد؛ بند پنج فعال خواهد شد و به این ترتیب بود که به اسم مبارزه با تروریسم غیردولتی، پای ناتو به افغانستان، عراق و البته بحران سوریه باز شد.
در سال جاری میلادی، نخستین باری که بند پنج ناتو به ایجاد حساسیت منجر شد وقتی بود که جو بایدن رئیس جمهور جدید آمریکا در تاریخ یک اسفند ۹۹، به سخنرانی در کنفرانس امنیتی مونیخ پرداخت. این نکته هم حائز اهمیت است که در تاریخ حدوداً ۷۰ ساله این کنفرانس، اولین بار بود که یکی از روسای جمهور آمریکا، در آن سخنرانی می‌کرد.
در این سخنرانی، بایدن مدعی شد که «ائتلاف دو سوی آتلانتیک بازگشته است. حمله به یک طرف، حمله به همه است. آمریکا به ماده پنج پیمان ناتو متعهد است». او بار دیگر در نشستی که دیروز در بروکسل برگزار شد؛ این ادعا را که در هنگام ضرورت، بند پنج ناتو فعال خواهد شد؛ تکرار کرد.
پیشتر در گزارشی با عنوان «آماده باش ناتو در مرز دنیای سایبری» گفته بودیم چنانچه رهبران کشورهای عضو ناتو اختلاف نظر بر سر این مسئله را کنار گذاشته و بپذیرند که بند پنج شامل حملات سایبری می‌شود؛ شاهد تحولی بزرگ در مجموعه وظایف جنگی پیمان آتلانتیک شمالی خواهیم بود.
آنها دیروز، طی نشست بروکسل، درباره راهبرد امنیت سایبری جدید توافق کردند تا به این ترتیب، برای اولین بار بتوانند بعد از طرح اتهام حمله سایبری از سوی یکی از اعضا، واکنشی جمعی به کشور به اصطلاح متخاصم نشان دهند.
به این ترتیب، درک این مسئله آسانتر می شود که چرا آمریکایی‌ها از سال ۲۰۱۶ به این سو، تا این حد روی اتهام «کارزار سایبری» روسیه و چین در روند انتخاباتی ایالات متحده مانور می‌دهند.
کد خبر 5235215منبع: مهر
کلیدواژه: چین ایالات متحده امریکا ناتو روسیه جنگ سرد جنگ سایبری طرح یک کمربند یک جاده ایالات متحده امریکا فلسطین رژیم صهیونیستی روسیه عراق جو بایدن ناتو افغانستان ایران جی هفت برجام ولادیمیر پوتین لبنان رجب طیب اردوغان پیمان آتلانتیک شمالی چین و روسیه روسیه و چین بند پنج
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۲۴۴۴۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اصابت موشک کره‌شمالی به اوکراین؟
به گزارش خبرآنلاین در این گزارش ۳۲ صفحه‌ای که نسخه‌ای از آن دوشنبه به دست خبرگزاری رویترز رسید، آمده است ناظران تحریم‌های سازمان ملل «به این نتیجه رسیدند بقایای به دست آمده از موشکی که ۲ ژانویه ۲۰۲۴ در خارکیف اوکراین فرود آمد، از موشک سری «هوآسونگ-۱۱» (Hwasong-۱۱) کره‌شمالی ناشی می‌شود و این نقض تحریم تسلیحاتی کره‌شمالی است.»
هیئت‌های روسیه و کره‌شمالی در سازمان ملل در نیویورک به درخواست ناظران تحریم‌ها برای اظهارنظر درباره این گزارش پاسخ ندادند.
به نقل از ایسنا کره‌شمالی که به طور رسمی به‌عنوان جمهوری دموکراتیک خلق کره شناخته می‌شود، از سال ۲۰۰۶ تحت تحریم‌های سازمان ملل به دلیل موشک‌های بالستیک و برنامه‌های هسته‌ای خود قرار گرفته و این اقدامات در طول سال‌ها تقویت شده است. روابط نظامی پیونگ‌یانگ-مسکو هم بعد از جنگ اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ بیش از پیش تقویت شده اما طرفین جزئیات همکاری‌های خود را علنی نکرده‌اند.
این ادعاها در حالی مطرح می‌شود که سه ناظر تحریم‌ها اوایل ماه جاری برای بازرسی بقایای یافت شده به اوکراین سفر کردند و هیچ مدرکی دال بر ساخت این موشک در روسیه پیدا نکردند. آنها نمی‌توانستند به‌طور مستقل تشخیص دهند که موشک از کجا پرتاب شده و همچنین نمی‌دانستند چه طرفی آن را پرتاب کرده است.
با این حال آنها بعدا در گزارش ۲۵ آوریل به کمیته تحریم‌های کره‌شمالی در شورای امنیت مدعی شدند: «اطلاعات در مورد مسیر ارائه شده توسط مقامات اوکراینی، نشان می‌دهد که این موشک از داخل خاک فدراسیون روسیه پرتاب شده است. و اگر این موشک در کنترل نیروهای روسیه بوده باشد، اصابت در چنین نقطه‌ای احتمالا نشان‌دهنده این است که از سوی طرف‌های مرتبط با فدراسیون روسیه تهیه شده است. این می‌تواند نقض تحریم تسلیحاتی علیه کره‌شمالی باشد که سال ۲۰۰۶ معرفی شد.»
ایالات متحده و متحدانش، کره‌شمالی را به انتقال سلاح به روسیه برای استفاده علیه اوکراین متهم کرده‌اند، با این حالی مدرکی در اثبات ادعای خود ارائه نمی‌کنند. مسکو و پیونگ‌یانگ با اینکه سال گذشته متعهد شدند روابط نظامی خود را تعمیق کنند، هر دو این اتهامات را رد کرده‌اند.
در نشست شورای امنیت سازمان ملل در فوریه، ایالات متحده روسیه را به پرتاب موشک‌های بالستیک ارائه شده توسط کره‌شمالی علیه اوکراین در حداقل ۹ مورد متهم کرد. ناظران سازمان ملل همچنین گفتند که موشک‌های بالستیک سری هوآسونگ-۱۱ اولین بار در سال ۲۰۱۹ توسط پیونگ‌یانگ آزمایش شد.
روسیه ماه گذشته تمدید سالانه فعالیت ناظران تحریم‌های سازمان ملل را وتو کرد. این گروه به عنوان هیاتی متشکل از کارشناسان شناخته می‌شود که به مدت ۱۵ سال بر اجرای تحریم‌های سازمان ملل علیه کره‌شمالی به دلیل برنامه‌های موشکی و هسته‌ای این کشور نظارت داشته‌اند. ماموریت هیات کارشناسان فعلی امروز (سه‌شنبه) به پایان می‌رسد.
چند روز پس از حمله ۲ ژانویه، دفتر دادستانی منطقه خارکیف قطعاتی از موشک را در اختیار رسانه ها قرار داد و مدعی شد که این موشک با مدل‌های روسی متفاوت است و «ممکن است این موشکی باشد که کره‌شمالی تهیه کرده باشد.»
۳۱۱۳۱۱
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901253
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند