به نقل از «ایمنا»

استفاده از نانوحباب در استخرهای پرورش ماهی خاویار

تاریخ انتشار: ۲۶ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۲۴۹۵۳۸

محققان یک شرکت فعال در حوزه نانو موفق به تولید نانو حبابهایی شده‌اند که به گفته آن‌ها استفاده از این نانوحباب در استخرهای پرورش ماهی خاویار تأثیر مثبتی روی روند پرورش این ماهی‌ها گذاشته است.

به گزارش ایمنا، عارف دادگستر اظهار کرد: از سال ۱۳۹۰ تحقیقات روی تولید حباب‌هایی با ابعاد بسیار کوچک در حد میکرون را آغاز کردیم وقتی وارد این حوزه شدیم اهمیت حباب‌های کوچک‌تر برای ما بیشتر نمایان شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در نتیجه قدم بعدی ما تولید نانوحباب تعریف شد و پس از سه سال تحقیق به دانش فنی تولید نانوحباب دست پیدا کردیم. نتایج دستاوردهای ما موجب شد که در سال ۱۳۹۷ شرکتی را برای تجاری‌سازی این فناوری تأسیس کنیم.

وی افزود: پس از تأسیس شرکت پروژه‌ای را در حوزه پرورش آبزیان در شمال کشور شروع کردیم. در آن پروژه موفق شدیم با این فناوری میزان اکسیژن موجود در آب را افزایش دهیم که این موضوع موجب بهبود عملکرد در استخر ماهیان خاویاری شد. در گام بعدی وارد حوزه آب و فاضلاب شدیم و سه سال قبل پروژه‌ای را به صورت پایلوت در تصفیه خانه فاضلاب قیطریه آغاز کردیم و پس از یک سال تلاش نتایج بسیار خوبی به دست آوردیم.

مدیرعامل و بنیان‌گذار این شرکت دانش‌بنیان تاکید کرد: یکی از مهمترین ویژگی‌های این فناوری آن است که ما با استفاده از آن می‌توانیم قطر حباب‌ها را به زیر ۲۰۰ نانومتر برسانیم؛ گاز را در این حباب‌ها حبس کرده و به نقاط مختلف مایع برسانیم. ویژگی دیگر این فناوری مساحت سطحی و فصل مشترک گاز و مایع است که هر قدر این مساحت بیشتر شود توزیع گاز در محیط مایع بهتر انجام می‌شود.

عارف دادگستر درباره اعتبارسنجی نانوحباب‌های تولیدشده اظهار کرد: از دستگاه DLS برای اعتبارسنجی ابعاد نانوحباب‌های استفاده می‌شود، این دستگاه علاوه بر توزیع اندازه حباب‌ها، پتانسیل‌زتای آنها را نیز مشخص می‌کند که نشان‌دهنده پایداری آن‌ها در محلول هستند. یک روش چشمی هم برای سنجش حضور نانوحباب در محلول وجود دارد که با زدن ضربه به بطری برای مدتی رنگ محلول شیری می‌شود که دلیل آن این است که نانوحباب‌ها به هم متصل شده و میکرو حباب ایجاد می‌کنند و این میکروحباب‌ها شیری رنگ هستند. بعد از مدتی دوباره میکروحباب‌ها به نانوحباب تبدیل شده و رنگ محلول به حالت اولیه باز می‌گردد.

وی آب و فاضلاب، شیلات و کشاورزی را از جمله بازارهای هدف این فناوری نام می‌برد که می‌توانند از مزیت‌های نانوحباب استفاده کنند.

منبع: ایسنا

کد خبر 500867

منبع: ایمنا

کلیدواژه: شرکت پیام آوران شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق حباب ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۲۴۹۵۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اگر فضا پر از ستاره است پس چرا اینقدر تاریک است؟!

مردم می‌پرسند چرا فضا با وجودی که پر از ستاره هاست، اما تاریک است. این سوال نام خاصی دارد؛ «پارادوکس اولبرس». پارادوکس اولبرس نام یکی از پارادوکس‌های معروف است که نخستین بار توسط هاینریش البرس در سال ۱۸۲۳ پرسیده شد. صورت کوتاه این پارادوکس چنین است: «چرا آسمان شب تاریک است؟»

به گزارش «زی‌سان» به نقل از راز بقا، ستاره شناسان تخمین می‌زنند که حدود ۲۰۰ میلیارد تریلیون ستاره در جهانِ قابل مشاهده وجود دارد. بسیاری از آن ستارگان به روشنی یا حتی درخشان‌تر از خورشید هستند. بنابراین، چرا فضا با این همه نور خیره کننده پر نمی‌شود؟

مطالعه ستارگان و سیارات دور به ستاره شناسان کمک کرده تا بفهمند چرا فضا تا این حد تاریک است.

احتمالا حدس بزنید که این اتفاق به این دلیل است که بسیاری از ستارگان در جهان دور از زمین قرار دارند. البته این درست است که هر چه ستاره دورتر باشد، درخشش ان کمتر است– ستاره‌ای که ۱۰ برابر دورتر است، ۱۰۰ برابر تیره‌تر به نظر می‌رسد. اما این تمام پاسخ نیست.

یک حباب را تصور کنید

برای لحظه‌ای وانمود کنید که کیهان به قدری پیر است که نور ستارگان به اندازه کافی زمان داشته تا به زمین برسد. در این سناریوی خیالی، تمام ستارگان جهان اصلاً حرکت نمی‌کنند.

حباب بزرگی را تصور کنید که زمین در مرکز آن است. اگر قطر حباب حدود ۱۰ سال نوری بود، حدود ۱۲ ستاره را در خود جای می‌داد. البته، در فاصله چند سال نوری از زمین، بسیاری از آن ستارگان بسیار کم نور به نظر می‌رسند.

اگر قطر حباب را تا ۱۰۰۰ سال نوری، سپس به ۱ میلیون سال نوری و سپس ۱ میلیارد سال نوری بزرگ کنید، دورترین ستاره‌های درون حباب کم‌نورتر به نظر می‌رسند. اما ستاره‌های بیشتری در داخل حباب بزرگتر و بزرگتر وجود خواهند داشت که همه آنها نور را منتشر می‌کنند. حتی اگر دورترین ستاره‌ها کم نورتر و کم نورتر به نظر می‌رسند، تعداد آنها بسیار بیشتر خواهد بود و کل آسمان شب می‌بایست بسیار روشن به نظر برسد.

سن مهم است

در تصویر حباب خیالی، این پیش‌فرض را داشتید که ستاره‌ها حرکت نمی‌کنند و جهان نیز بسیار پیر و قدیمی است. اما جهان تنها حدود ۱۳ میلیارد سال سن دارد.

اگرچه این زمان از نظر انسانی بسیار طولانی است، اما از نظر نجومی کوتاه است. به اندازه‌ای کوتاه است که نور ستارگان دورتر از حدود ۱۳ میلیارد سال نوری هنوز واقعاً به زمین نرسیده است؛ بنابراین حباب واقعی اطراف زمین که شامل تمام ستارگانی است که می‌توانیم ببینیم، تنها تا حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین گسترش یافته است.

اگر فقط ستاره‌های درون حباب را در نظر بگیرید آنها برای پر کردن تمامی خطوط دید کافی نیستند. البته، اگر به برخی از جهت‌ها در آسمان نگاه کنید، می‌توانید ستاره‌ها را ببینید. اگر به بخش‌های دیگر آسمان نگاه کنید، هیچ ستاره‌ای را نمی‌بینید. به این دلیل که در آن نقاط تاریک، ستارگانی که می‌توانند خط دید شما را پر کنند بسیار دور هستند و نور آنها هنوز به زمین نرسیده است. با گذشت زمان، نور این ستارگان دورتر، زمان بیشتری خواهد داشت تا به زمین برسد.

تغییر داپلر

ممکن است بپرسید که آیا آسمان شب در نهایت به طور کامل روشن می‌شود یا نه؟ اما موضوع چیز دیگری را به ذهن متبادر می‌کند که در ابتدای نوشته تصور کردید: اینکه همه ستاره‌ها حرکت نمی‌کنند. جهان در واقع در حال انبساط است و دورترین کهکشان‌ها با سرعتی نزدیک به نور از زمین دور می‌شوند.

از آنجایی که کهکشان‌ها به سرعت دور می‌شوند، نور ستاره‌های آنها به رنگ‌هایی تبدیل می‌شود که چشم انسان نمی‌تواند ببیند. این اثر «تغییر داپلر» نامیده می‌شود. بنابراین، نور ستارگان حتی اگر زمان کافی برای رسیدن به زمین داشته باشد، باز هم نمی‌توان نور دورترین ستاره‌ها را با چشمان خود دید و آسمان شب به طور کامل روشن نمی‌شود.

اگر زمان بیشتر شود، در نهایت تمام ستارگان فرسوده و خاموش می‌شوند؛ ستارگانی مانند خورشید تنها حدود ۱۰ میلیارد سال عمر می‌کنند. اخترشناسان فرض می‌کنند که در آینده‌ای دور - هزار تریلیون سال دیگر - جهان تاریک می‌شود و تنها بقایای ستاره‌هایی مانند کوتوله‌های سفید و سیاه‌چاله‌ها در آن به حیات خود ادامه می‌دهند. 

اگرچه آسمان شب ما به طور کامل پر از ستاره‌ها نیست، ما در زمان بسیار خاصی از حیات جهان زندگی می‌کنیم، زمانی که به اندازه کافی خوش شانس هستیم تا از یک آسمان شب غنی و پیچیده پر از نور و تاریکی لذت ببریم.

tags # نجوم سایر اخبار آیا انسان می‌تواند در فضا تولید مثل کند؟ | رابطه جنسی و زایمان در فضا چگونه است؟ بعد از فضا چه چیزی وجود دارد، جهان کجا تمام می‌شود؟! (تصاویر) مرکز واقعی جهان کجا است؟ فضانوردان چگونه در فضا دستشویی می‌کنند؟ | سرنوشت مدفوع انسان در فضا چه می‌شود؟