نخستین قبرستان اسلامی در شهر خواهرخوانده تهران/ از مرکز فرهنگی فیلیپین چه می‌دانیم

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، «مانیل» پایتخت فیلیپین در شرق آسیا، خواهرخوانده شهر‌های تهران و اصفهان است. حدود ۶ درصد از جمعیت ۱۱۱ میلیون نفری فیلیپین را مسلمان‌ها تشکیل می‌دهند، با این حال، آن‌ها تا همین هفته گذشته برای دفن اموات خود در مانیل با مشکل مواجه بودند.

بیشتر بخوانید: 

از صلح جهانی تا جذب سرمایه گذاری در فرآیند خواهرخواندگی شهر‌ها

چون شهر ساحلی مانیل قبرستان ویژه مسلمانان نداشت و ۲۰ هزار مسلمان ساکن آن مجبور بودند پیکر درگذشتگان خود را برای دفن به سایر شهر‌ها انتقال دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

خوشبختانه ابتدای هفته گذشته، اولین مرکز اسلامی مانیل ـ شامل قبرستان ویژه مسلمانان به مساحت ۲۴۰۰ متر مربع ـ با حضور شهردار مانیل افتتاح شد.

اما به بهانه افتتاح این مرکز اسلامی در مانیل، نگاهی به بزرگترین مرکز فرهنگی فیلیپین در مانیل می‌اندازیم.

مرکز فرهنگی فیلیپین (CCP) در واقع نمادی از برترین هنر‌های فیلیپین است. این مرکز در سال ۱۹۶۹ میلادی تأسیس و در نیم قرن گذشته نسبت به اجرای برنامه‌های مختلف هنری از فیلیپین و سراسر جهان اقدام کرده است. رویداد‌های موسیقی، تئاتر، هنر‌های تجسمی، ادبی، سینمایی و طراحی همواره بخشی از فعالیت‌های این مرکز بوده است. در حال حاضر گروه‌های مختلف فرهنگی هنری در زمینه‌های باله، تئاتر، موسیقی‌های فولکلوریک، رقص‌های محلی، ارکستر فیلارمونیک فیلیپین، ارکستر سمفونیک دانشکده موسیقی دانشگاه سانتاتوماس، خوانندگان گروه مادریگال فیلیپین و واحد‌های مجری مسابقات موسیقی ملی بنیاد هنرمندان جوان (NAMCYA) و کارگاه‌های مختلف آموزشی در آن فعالند.

* میزبانی از هنر‌های هفتگانه در فضایی ۸۸ هکتاری

مرکز فرهنگی فیلیپین در زمینی به مساحت ۸۸ هکتار واقع شده است و ساختمان بازسازی‌شده آن، خود جزء آثار برجسته فرهنگی و تاریخی فیلیپین محسوب می‌شود و از هنر معماری بسیار زیبا و ارزشمندی برخوردار است و نظر به همین ویژگی ارزشمند هنر معماری آن، دولت در حال ساخت مجموعه جدیدی برای انتقال مرکز فرهنگی است و از این ساختمان به عنوان میراث و موزه فرهنگی، هنری فیلیپین استفاده خواهد شد. اگرچه پیش‌تر و در سال ۲۰۰۳ هم طرح گسترش مرکز اجرا و آن را به ۶ گروه با ۶ ساختمان بزرگ مجزا تقسیم کرده بود:

۱ـ تفرجگاه (Promenade) شامل فروشگاه‌ها و امکانات چندمنظوره است.

۲ـ جایگاه هنر (Arts Sanctuary) به عنوان هسته فرهنگی مجموعه به کار گرفته می‌شود که مرکز فیلم مانیل، مرکز هنرمندان، سالن تئاتر، مرکز طراحی و فضای باز را شامل می‌شود.

۳ـ منطقه سبز (The Green Zone) که ترکیبی از موزه‌ها، پارک‌ها و ساختمان‌های اداری و تجاری است.

۴ـ خوشه قطب خلاق (Creative Hub cluster) که فضایی برای صنایع خلاق است.

۵ـ اتاق هنر‌های زنده (The Arts Living Room) که برای پروژه‌های سکونتی در دسترس است.

۶ـ بریزوی (Breezzeway) که زیرساخت‌های تجاری با کمترین تراکم و امکانات تفریحی ساحلی را شامل می‌شود.

* رهبر ارکستر فیلیپین و آشنا با موسیقی ایرانی

در آخرین تحولات هنری مربوط به مرکز فرهنگی فیلیپین، ارکستر فیلارمونیک فیلیپین به سرپرستی دکتر رائول سونیکو، پیانیست، مدرس موسیقی و آهنگساز، موسیقی معاصر فیلیپینی را به اوج جایگاه جدید هنری خود می‌رساند.

سونیکو، آهنگساز «تصنیف عشق فیلیپینی» و رئیس سابق دانشکده موسیقی دانشگاه کاتولیکی سانتاتوماس و یکی از برجسته‌ترین موسیقی‌دانان و پیانیست‌های فیلیپین و رهبر فعلی ارکستر سمفونیک فیلیپین است که با هنر موسیقی ایران هم آشنایی دارد. این آشنایی زمانی حاصل شد که رایزنی فرهنگی ایران در سال‌های گذشته که مصادف با ریاست سونیکو در دانشکده موسیقی دانشگاه سانتاتوماس بود، فرصت را مغتنم شمرده و هر بار که گروه‌های موسیقی از کشورمان به فیلیپین سفر می‌کردند، ترتیب آشنایی و اجرای برنامه هنرمندان ایرانی را در دانشگاه‌های فیلیپین از جمله سانتاتوماس فراهم می‌کرد.

جالب اینکه بسیاری از این دانشکده‌های موسیقی در فیلیپین اظهار تمایل برای دریافت ملودی‌های موسیقی ایرانی را داشتند که ظاهرا بنا به دلایل فنی میسر نشد، این در حالی است که برخی از کشور‌های آسیایی از جمله اندونزی فرصت را مغتنم شمرده و با ادامه همکاری و تبادل نظر با این مراکز موسیقی در فیلیپین از جمله دانشکده موسیقی دانشگاه یو - پی موفق به گنجاندن موسیقی ملی خود در میان دروس این دانشکده‌ها و برقراری همکاری علمی در حوزه موسیقی شده‌اند.

خوشبختانه رایزنی فرهنگی کشورمان هم طی دو سال گذشته و با وجود شیوع کرونا، روابط حسنه‌ای با مرکز فرهنگی فیلیپین برای اجرای برنامه‌های مشترک برقرار کرده است. یکی از بستر‌های همکاری، ظرفیت سازمان آ. سه. آن است که کشور‌های آن در بخش سنتی و مدرن از ظرفیت‌های ارزشمند در حوزه فرهنگ و هنر از جمله موسیقی برخوردارند و می‌توان امید داشت با رایزنی و هماهنگی لازم ـ از طریق فیلیپین که جایگاه خوبی در این سازمان دارد ـ برنامه و همکاری‌های مشترکی را با این سازمان در حوزه فرهنگی هنری از جمله موسیقی داشت.

منبع: فارس

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: خواهر خوانده تهران مرکز فرهنگی فیلیپین دانشکده موسیقی دانشگاه مرکز فرهنگی فیلیپین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۲۴۹۷۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جای خالی «عیسی قلی‌پور» همیشه احساس می‌شود/ تشییع «بخشی» در زیر باران و درسی که مردم به مدیران فرهنگی دادند

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، عیسی قلی‌پور از بخشی‌های نامدار موسیقی مقامی شمال خراسان، روز جمعه چهاردهم اردیبهشت ماه در ۸۲ سالگی در بجنورد درگذشت.

زنده‌یاد قلی‌پور که نزد علاقه‌مندان موسیقی شمال خراسان به «عیسی بخشی» معروف بود، نوازندگی را از پدر و پدربزرگش که آنها نیز «بخشی» بودند آموخت. این هنرمند فقید، در بسیاری از جشنواره‌های داخلی و خارجی شرکت کرده بود و علاوه بر نوازندگی دوتار، صدای پرطنین و دلنشینی نیز داشت و نشان درجه یک هنری را نیز از وزارت فرهنگ و اراشد اسلامی دریافت کرده بود.

در همین ارتباط، سید حسن قدرتی هنرمند نوازنده دوتار در گفت‌وگو با خبرنگار آنا عنوان کرد: فوت زنده‌یاد «عیسی بخشی» اتفاقی تلخ و خلاء بزرگی برای اهالی موسیقی بود. در این دو دهه تعداد زیادی از بخشی‌های شمال خراسان را ازدست دادیم که شاید شاخص‌ترین آنها زنده‌یادان حاج قربان سلیمانی، رمضان بردری، علی غلامرضایی آلماجوقی و سهراب محمدی بودند. حالا با رفتن عیسی بخشی جای خالی این بزرگان هم بیش از پیش احساس می‌شود.

تفاوت «بخشی» و نوازنده

وی اظهار کرد: در فرهنگ خراسان جایگاه «بخشی» با نوازنده دوتار متفاوت است. نوازنده دوتار آن کسی است که صرفاً دوتار می‌نوازد، اما «بخشی» جایگاهی فراتر از یک نوازنده یا آهنگساز دارد و یک استاد یا مرشد محسوب می‌شود. در قدیم مردم معتقد بودند که خداوند به بخشی‌ها عنایت ویژه‌ای داشته و مقامی خاص اهدا کرده؛ یعنی نوعی معنویت در شخصیت آنها وجود داشت و مورد احترام مردم منطقه خود بودند.

این فرهنگی بازنشسته که از سال ۱۳۶۸ دوتارنوازی را به شکل حرفه‌ای آغاز کرده افزود: در قدیم، آموختن دوتار کار هرکسی نبود و یادگیری آن یک رابطه استاد ـ شاگردی سال‌ها طول می‌کشید. این شکل از موسیقی برپایه نت‌خوانی و نت‌نویسی نبود، بلکه با دیدن و شنیدن رقم می‌خورد. یعنی فردی که استعداد داشت باید به دست بخشی‌ها نگاه می‌کرد و خوب گوش می‌کرد تا بتواند ردراین مسیر قدم بردارد. طبیعی است که سختی‌های فراوانی را هم تحمل می‌کرد. عنوان «بخشی» اغلب اوقات مثل یک میراث به فرزندان منتقل می‌شد.

قدرتی عنوان کرد: بخشی‌ها علاوه بر تبحر در نوازندگی دوتار، خودشان شعر می‌سرودند و می‌خواندند؛ در ساختن و تعمیر دوتار مهارت داشتند؛ از نظر اخلاقی هم مورد قبول اهالی منطقه بودند و به صفات نیکو شناخته می‌شدند. برای همین در کنار حماسه‌سرایی و در کنار نقل داستان‌ها، پند و اندرز هم به مخاطبان خودشان عرضه می‌کردند. حافظه قوی و لحن گرم وگیرایی داشتند و به قول امروزی‌ها در فن بیان هم توانا بودند.

دانلود فیلم اصلی کد ویدیو

این نوازنده دوتار گفت: معمولاً به آن دسته از بخشی‌هایی که این هنر‌ها و مهارت‌ها را در حد اعلای خود داشتند «بخشی خودبند» می‌گفتند. مجموعه این مهارت‌ها بود که یک «بخشی» را از دوتار نواز جدا می‌‍‌کرد. بیشتر بخشی‌ها داستان‌ها و نقل‌ها و اشعار مختص به خودشان را داشتند که اغلب در جزوه‌های قدیمی و دستنویس نگهداری می‌کردند و برایشان بسیار ارزشمند بود. اگر یک «بخشی» نَقل، اشعار و حکایت‌های منحصر به فردی داشت برایش مزیت و افتخار بود.

وی افزود: در خراسان سه دسته نوازنده وجود داشت. یک گروه همین بخشی‌ها بودند که در کنار دوتارنوازی و روایت‌گری و داستان‌سرایی هم می‌کردند. گروه دیگرعاشیق‌ها بودند که صرفاً در مجالس شادی وعروسی نوازندگی می‌کردند. دسته سوم هم نوازندگان دوره‌گرد یا لوطی‌ها بودند که در یک زندگی کولی‌وار، منطقه به منطقه سفر می‌کردند و در کنار نوازندگی، وقایع هرمنطقه را هم به گوش اهالی منطقه دیگر می‌رساندند.

قدرتی عنوان کرد: البته این دسته سوم یعنی لوطی‌ها، دیگر منقرض شده‌اند. از بخشی‌های شمال خراسان چه ترک زبان و چه کرمانج و چه ترکمن هم کمتر از انگشتان یک دست باقی مانده‌اند.

مردی از تبار بخشی‌های خراسان قدیم 

وی افزود: مرحوم عیسی بخشی در نواختن دو تار تبحر فراوانی داشت و در روایتگری و داستان‌سرایی به سه زبان ترکی، کرمانجی و فارسی هم بسیار مسلط بود. با صدای گرمی هم که داشت این روایت‌ها را شیرین و جذاب ارائه می‌کرد. در جشنواره‌های متعددی شرکت کرده بود و توانست در کنار سایر بخشی‌ها، موسیقی شمال خراسان را پرآوازه کند. در این مسیر زحمات زیادی کشید تا بتواند فرهنگی را که از پدرانش گرفته بود به دیگران منتقل کند.

این دوتارنواز اهل شهرستان قوچان عنوان کرد: همه آثار مرحوم قلی‌پور شنیدنی بودند، اما خودِ من از شنیدن مقام‌های «نوایی» و «شاختایی» با زخمه دوتار و نوای او لذت بیشتری می‌بردم. باید بگویم جای خالی این استاد فقید به راحتی پرنخواهد شد.

قدرتی گفت: مردم قدر هنر و هنرمند را می‌دانند و به آنها احترام می‌گذارند. مراسم تشییع پیکر مرحوم عیسی بخشی در بجنورد زیر بارش شدید باران برگزار شد و نماز هم زیر باران خوانده شد. با این حال خیل عظیم همشهریان و طرفداران ایشان از چند ساعت پیش در این مراسم حاضر بودند.

وی افزود: امیدوارم مدیران فرهنگی ما از این قدرشناسی درس بگیرند و اقدامات بیشتر و موثرتری برای پیشکسوتان موسیقی مقامی انجام دهند.

قدرتی عنوان کرد: الان استاد محمد یگانه که از همان تعداد انگشت شمار بخشی‌های باقیمانده در خراسان است و به گردن من هم حق استادی دارد، با هفتاد و سه سال سن هنوز بیمه نیست و منبع درآمد ثابتی هم ندارد. این بخشی موسیقی شمال خراسان فرزند خلف استاد محمدحسین یگانه است که ایشان هم از بزرگان موسیقی خراسان بود و در سال ۷۱ درگذشت. با این حال و با همه این مشکلات، هنوز هم به فکر ساختن ساز و آموزش هنر به هنرجویان موسیقی مقامی است که جای تقدیر فراوان دارد.

انتهای پیام/