به نقل از «قدس آنلاین»

فلسفه شهرت امام رضا(ع) به عالم آل محمد(ص) / علوم اسلامی در زمان ثامن‌الائمه(ع) جنبه بین‌المللی یافت

تاریخ انتشار: ۳۰ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۲۹۸۲۲۰

یک کارشناس و سخنران مذهبی با شرح چرایی شهرت امام رضا(ع) به عالم آل محمد(ص)، گفت: در زمانه امام رضا(ع) علوم ناب اسلامی فراتر از جامعه اسلامی رفت و رویکرد برون‌مرزی و بین‌المللی یافت، این هم مقدر الهی بود که «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد».

به گزارش قدس آنلاین، به مناسبت فرا رسیدن دهه کرامت و در آستانه ولادت ثامن‌الحجج، حضرت علی‌بن موسی الرضا(ع) در سلسله گفتگوهایی اوصاف و القاب امام رضا(ع) و چرایی شهره شدن آن حضرت(ع) به این القاب را بررسی می کنیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه فلسفه شهره شدن امام مهربانی ها(ع) به «عالم آل محمد(ص)» را در گفتگو با یک کارشناس مذهبی بررسی کرده ایم که مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:

حجت الاسلام والمسلمین هادی الیاسی با اشاره به اوصاف و القاب امام رضا(ع)، اظهار کرد: هر یک از اهل بیت(ع) به یک لقب در میان مردم و جامعه اسلامی شهرت یافته اند، البته برخی از این القاب ریشه در نامگذاری از سوی پیامبر(ص) دارد همچون اوصاف زین‌العابدین، باقرالعلوم و صادق برای امامان چهارم، پنجم و ششم علیهم السلام.

این کارشناس مذهبی با اشاره به شهرت امام رضا(ع) به «عالم آل محمد(ص)» ادامه داد: ائمه معصوم علیهم السلام ما همگی خُزان علم و معدن علم الهی هستند چنان که در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: «خُزَّانَ الْعِلْمِ»؛ اما اینکه چرا حضرت رضا(ع) به این لقب شهرت یافته اند، جهات مختلفی دارد که به برخی از آنها اشاره می شود.

این مبلغ دینی در ادامه تصریح کرد: علوم از طریق اهل بیت عصمت و ظهارت(ع) به سه شیوه رواج یافت، نخست تربیت شاگران و یاران همچون دوره امام باقر(ع)، دوم از طریق شیوع و گسترش در جامعه همچون اتفاقی که در دوران امام صادق(ع) افتاد و علوم اسلامی در رشته های مختلف اعم از فقه، حدیث، تفسیر، تاریخ و ... بین جامعه اسلامی در شهرهای کوفه، بصره و ... رواج و گسترش یافت.

علم در زمانه امام رضا(ع) رویکرد برون مرزی و بین المللی یافت

وی اضافه کرد: اما در زمانه امام رضا(ع) این علم فراتر از جامعه اسلامی رفت و رویکرد برون مرزی و بین المللی یافت، این هم مقدر الهی بود که «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد». در آن دوران مامون عباسی به منظور تخریب جایگاه علمی اهل بیت(ع) و امام رضا(ع)، بزرگان مکاتب از یهود و نصارا و ... را برای مناظره با حضرت(ع) دعوت می کرد و مجالس مناظره را به راه می انداخت، اما وقتی حضرت ثامن الحجج(ع) مقابل آنها قرار می گرفتند مقام دینی خود را ثابت کرده و پاسخ پیروان از هر دین و مکتبی را با ادله خودشان می دادند.

سخنران مسجد مقدس جمکران با بیان اینکه مناظرات فرصت شناخته شدن وجهه علمی امام رضا(ع) برای بزرگان همه ادیان و مکاتب را فراهم کرد، افزود: با مرور روایات درمی یابیم بخش عمده احادیث آن دوران راویانی نقل شده که حتی مسلمان نبودند و بعد اسلام آوردند و برخی نیز بر مکتب خویش باقی ماندند. اینها نبود مگر به دلیل توفیق امام رضا(ع) در نمایش و اثبات علم اهل بیت(ع) به پیروان ادیان مختلف. و این طریقی است که ما هم امروز باید در شناساندن شیعه از آن بهره بگیریم تا دیگران هم از وجهه علمی اسلام و تشیع بهره ببرند.

 

امام رضا(ع) علوم وارداتی را به چالش کشیدند

وی با اشاره به نهضت ترجمه افکار و آثار در دوره مامون عباسی، ابراز کرد: ورود علوم غیراسلامی به دایره اسلامی فقط مختص به زمان امام رضا(ع) نیست بلکه در ادوار پیشین هم بودند افرادی که با این علوم آشنا شدند و از این مجرا شبهاتی را وارد دین کردند. اما به دلیل تاسیس بیت الحکمه یا دارالترجمه در زمان مامون، این رویه در زمان امام رضا(ع) شدت و نمود بیشتری داشت. هدف مامون کمرنگ کردن علوم اهل بیت(ع) و به چالش کشیدن این علم بود چنان که در مناظرات هم این هدف را پیگیری می کرد.   اما امام رضا(ع) در دوران حضور در مدینه و نیز در دوره چندساله ولایت عهدی به ویژه در مناظرات با دیگر روش ها، همه علوم وارداتی را به چالش کشیدند و حقیقت علوم اسلامی را به نمایش گذاشتند.

حجت الاسلام الیاسی برخورد و مبارزه با فرقه های انحرافی را دیگر وجه «عالم آل محمد(ص)» بودن امام رضا(ع) معرفی و تاکید کرد: فرقه های انحرافی به دلیل دور ماندن از منبع علم اسلام ناب و منع نقل، کتابت و تدوین صدساله حدیث که سنت سقیفه بود، شکل گرفتند، این باعث شد مردم فقط با ظواهر دین آشنا شدند و حتی در ظواهر هم از دین حقیقی دور ماندند! از این رو، فرقه ها و افکاری شکل گرفت که بعد از سده نخست هجری خود را بروز و ظهور دادند. برخی التقاطی بودند مثل مرجئه و زنادقه برخی انحرافی بودند مثل خوارج که بیشتر جنبه فکری یافتند تا نظامی؛ همچنین بود غالیان و صوفیان و سوفسطائیان و ... اینها روز به روز د ر حال گسترش بودند. از طرف دیگر اهل حدیث نیز فقط ظاهر قرآن و احادیث را می گرفتند و به باطن آن نظر نداشتند، از دیگر سو معتزلیان وحی را کنار گذاشته و عقل گرای محض بودند!

وی ابراز کرد: البته در زمان امام صادق(ع) هم اینها بودند اما حضرت(ع) افرادی را تربیت کردند و کلام و متکلمین از زمان حضرت صادق(ع) به نوعی پیدا شدند و ایشان شاگردانی را تربیت کردند که در فضاهای مختلف با مخالفان مناظره و تکلم می کردند؛ هشامین (هُشام بن سالم و هُشام بن حَکَم)، مومن طاق، ابوبصیر و دیگران در این مسیر بودند. اینها شاگردانی را تربیت کردند و برخی صاحب ایده و مکتب شدند مثل مکتب هشام و مکتب زُراره.

 

مبارزه با خطوط انحرافی التقاطی توسط امام رضا(ع)

این کارشناس و سخنران مذهبی اضافه کرد: اینها وقتی به زمانه امام رضا(ع) می رسند باز هم با سوالات بسیار مواجه بودند که در محضر امام رضا(ع) عرضه می کردند و پاسخ می گرفتند. از این رو، مبارزه با خطوط انحرافی التقاطی و تبیین اسلام ناب توسط حضرت ثامن‌الائمه(ع) نیز به عنوان عالم آل محمد(ص) همچون سایر ائمه معصوم(ع) انجام شده است.

وی با بیان اینکه کلام اهل بیت(ع) ثقل دیگر دین و همراه قرآن است، خاطرنشان کرد: همانطور که قرآن فقط متعلق به مسلمان زمان پیامبر(ص) نیست و تا بشر قیام قیامت به واسطه آن به راهی که اقوم است هدایت می شوند، کلام اهل بیت(ع) به عنوان هادیان امت نیز چنین است. یعنی اینطور نیست که کلامی از سوی امامان معصوم(ع) صادر شده و در زمان محصور مانده باشد بلکه اینها برای همه تاریخ به عنوان مفسران قرآن کاربرد دارد. اگر آموزه های رضوی نیز که همچون خط غدیر خط اسلام ناب است تبیین و تفسیر شود همانطور که ائمه(ع) در زیارت جامعه به «أعْلامِ التُّقی» پرچم های هدایت تعبیر شده اند، هادی ما در مسیر سعادت خواهد بود.

منبع: آستان نیوز

انتهای پیام/

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: امام رضا ع عالم آل محمد ص علوم اسلامی ثامن الائمه ع زمانه امام رضا ع بین المللی یافت عالم آل محمد ص جامعه اسلامی اهل بیت ع حضرت ع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۲۹۸۲۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فلسفه نام‌گذاری ماه‌های شمسی چیست؟

شروع زمان سنج هجری خورشیدی روز جمعه «۱ فروردین سال ۱ هجری خورشیدی» (۲۹ شعبان ۱ سال قبل از هجرت) مطابق با ۱۹ مارس ۶۲۲ میلادی قدیم (ژولینی) و ۲۲ مارس ۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) است. البته روز اول سال یک هجری خورشیدی (از ۱ فروردین تا ۲۴ شهریور) ۵ ماه و ۲۴ روز قبل از هجرت پیامبر (کمتر از یک سال) است.

فلسفه نام‌گذاری ماه‌های شمسی

سال، فصل‌ها، ماه‌ها و روزها

به گزارش بیتوته، این زمان سنج از ۳۶۵ روز در قالب ۱۲ ماه تشکیل شده‌است و طبق زمان سنج جلالی ابتدای آن اعتدال بهاری در نیمکرهٔ شمالی است. با این فرق که مبدأ آن هجری است. طراحان زمان سنج جلالی، گروهی ریاضیدان و اخترشناس بودند که نامدارترین آن‌ها حکیم خیام ریاضیدان و شاعر ایرانی بود.

این ها به سفارش ملکشاه سلجوقی و با اصلاح زمان سنج یزدگردی به این زمان سنج جدید دست پیدا کردند. زمان سنج جلالی با حفظ شروع و طول سال با تغییر مبدأ، اسامی و طول ماه‌ها در قالب زمان سنج هجری شمسی برجی درآمده و باز با تغییراتی در طول ماه‌ها ضمن تنوع اسامی آنها، عنوان تقویم هجری شمسی پیدا کرد.

این تقویم بر پایه سال اعتدالی خورشیدی برابر با ۳۶۵٫۲۴۲۱۹۸۷۸ روز است؛ که سال تقویمی آن ۳۶۵ و ۳۶۶روز (کبیسه) می‌باشد.

هر سال دارای ۴ فصل با نام‌های بهار، تابستان، پاییز و زمستان است و هر فصل ۳ ماه دارد و هر ماه تقریباً ۴ هفته و هر هفته ۷ روز با نام‌های شنبه، یکشنبه، دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه (آدینه) دارد. هر سال با ۱ فروردین و فصل بهار شروع می‌شود.

بلندترین روز سال در ۱ تیر و بلندترین شب سال در شب یلدا (از غروب ۳۰ آذر تا طلوع آفتاب در ۱ دی) اتفاق می افتد. طول ماه‌های این زمان سنج در طول تاریخ و در کشورهای گوناگون فرق داشته است، اما از حدود سال ۱۳۴۸ در ایران و افغانستان طول ماه‌ها یکسان است.

طول ماه‌ها در نیمه اول سال ۳۱ روزه و در نیمه دوم سال ۳۰ روزه است با این تفاوت که ماه پایانی (اسفند) ۲۹ روزه است و فقط در سال‌های کبیسه ۳۰ روز خواهد داشت. 

نام ماه‌های دوازده‌گانه پارسی

نام ماه‌های دوازده‌گانه پارسی تماما برگرفته از متون کهن زردشتی است که ریشه در اعتقادات و باورهای این آیین دارد.

فروردین نام اولین ماه فصل بهار و روز نوزدهم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا و پارسی باستان فرورتینام، در پهلوی فرورتین (فرورتن ) و در فارسی فروردین گفته شده که به معنای فروردهای پاکان و فروهرهای ایرانیان است. فروردین شکل تغییر یافته واژه فروهر است به معنای نیروی پیشرو. فروردین جمع مؤنث واژه ی فرورتی در حالت اضافی است و به معنی فروردهای پاکان و فروهرهای پارسایان است . پس «ین » علامت نسبت نیست .

- اردیبهشت نام دومین ماه سال و روز دوم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا به آن، اَشَه وَهیشتَه و در پهلوی اُرت وَهیشت گویند. مرکب از دو جزء است: اول اَرتَه به معنی درستی و راستی و پاکی و تقدس. دوم وهیشته صفت عالی از وِه به معنی به و خوبست و واژه ی مرکب به معنی بهترین راستی است .

در کل به معنی بهترین راستی است و همین طور نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند است.

- خرداد نام سومین ماه سال و روز ششم در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا و پارسی باستان هئوروتات، در پهلوی خردات و در فارسی خورداد یا خرداد گفته شده که کلمه ای است مرکب از دو بخش: بخش اول هئوروه که صفت است به معنای رسا، همه، درست و کامل. دوم تات که پسوند است برای اسم مونث، پس هئوروتات به معنای کمال و رسایی است. به معنی تندرستی نیز آمده و نیز نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند است.

- تیر نام چهارمین ماه سال و روز سیزدهم هر ماه زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا تیشریه، در پهلوی تیشتر و در فارسی صورت تغییر یافته آن یعنی تیر گفته شده که یکی از ایزدان است و به ستاره شعرای یمانی گفته می شود. فرشته مزبور نگهبان باران است و به کوشش او زمین پاک، از باران بهره مند می شود و کشتزارها سیراب می شود. تیشتر را در زبانهای اروپایی سیریوس خوانده اند.هر زمان تیشتر از آسمان سر بزند و بدرخشد مژده ریزش باران می دهد. تیر نام ستاره ای در آسمان هم هست.                            

- امرداد نام پنجمین ماه سال و روز هفتم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا امرتات، در پهلوی امرداد و در فارسی امرداد گفته شده که کلمه ای است مرکب از سه بخش: اول ا، ادات نفی به معنی نه، دوم مرتا به معنی مردنی و نابود شدنی و سوم تات که پسوند و دال بر مونث است. بنابر این امرداد یعنی بی مرگی و آسیب ندیدنی یا جاودانی. مرداد نام آخرین امشاسپند هم می باشد. نام این ماه اشتباه مرداد تلفظ می شود که باید امرداد خوانده شود.

- شهریور نام ششمین ماه سال و روز چهارم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا خشتروئیریه، در پهلوی شتریور و در فارسی شهریور می دانند. کلمه ای است مرکب از دو بخش: خشتر که در اوستا و پارسی باستان و سانسکریت به معنی کشور و پادشاهی است و بخش دوم صفت است از ور به معنی برتری دادن و ئیریه یعنی منتخب و آرزو شده و در کل یعنی کشور منتخب یا پادشاهی برگزیده.

این ترکیب بارها در اوستا به معنی بهشت یا کشور آسمانی اهورامزدا آمده است. شهریور به معنی بهترین شهریاری یا مدینه فاضله، فرشته ای موکل بر آتش و موکل بر همه فلزات و تدبیر امور و مصالح و همین طور نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند هم آمده است.

- مهر (پیوستن با مهربانی). نگهبانی ماه هفتم و روز شانزدهم هر ماه را به عهده ایزد مهر است. در اسطوره‌های ایرانی گرما و نور خورشید را ایزد مهر می دانستند. در سانسکریت میترا، در اوستا و پارسی میثر، و در پهلوی میتر، و در فارسی مهر گفته می شود، که از ریشه سانسکریت آمده به معنی پیوستن. مهر به معنای محبت ومهربانی هم آمده است.

- آبان نام ماه هشتم از سال خورشیدی و نام روز دهم از هر ماه است. آبان (آب‌ها(در اوستا آپ در پارسی باستان آپی و در فارسی آب گفته می شود. در اوستا بارها آپ به معنی فرشته نگهبان آب استفاده شده و همه جا به صورت جمع آمده است. کلا جلوه های طبیعی سودمند نزد ایرانیان خیلی ارجمند است پس بعضی روزهای ماه به نام مظاهر طبیعی نهاده شده است. در این ماه از سال به طور معمول باران می‌بارد. آبان، در زمان سنج باستانی شروع زمستان بزرگ بوده است.

- آذر نام ماه نهم از سال خورشیدی و نام روز نهم از هر ماه است. آذر (آتش(در اوستا آتر و آثر، در پارسی باستان و پهلوی آتر و در فارسی آذر می گویند. آذر فرشته نگهبان آتش و یکی از بزرگترین ایزدان است. آریائیان(هندوان و ایزدان) بیش از دیگر اقوام به عنصر آتش اهمیت می دادند. آفتاب در این ماه در برج قوس یا کماندار قرار می گیرد. سرما در این ماه به اندازه‌ای است که باید آتش روشن کرد.

- دی نام دهم از سال خورشیدی است. در بین سی روز ماه، روزهای هشتم، پانزده و بیست و سوم هم به دی (آفریدگار، دثوش) موسوم است. برای این که این سه روز با هم اشتباه نشوند نام هر یک را به نام روز بعد می پیوندند، یعنی هشتمین روز ماه را دی به آذر، نام روز پانزدهم ،دی به مهر و نام بیست و سومین روز هر ماه دی به دین بود. دی (دادار، دانای آفریننده) در اوستا داثوش یا دادها به معنی آفریننده ، دادار و آفریدگار است و بیشتر صفت اهورامزدا است و آن از مصدر دا به معنی دادن و آفریدن است. در خود اوستا صفت دثوش(=دی) برای تعیین دهمین ماه استفاده شده است. دی نام ملکی است که تدبیر امور و مصالح روز و ماه دی به او تعلق دارد.

- بهمن نام یازدهم از سال خورشیدی و نام روز دوم از هر ماه است. بهمن (منش نیک( در اوستا وهومنه، در پهلوی وهومن، در فارسی وهمن یا بهمن گفته شده که کلمه ای است مرکب از دو بخش: وهو به معنی خوب و نیک و مند از ریشه من به معنی منش است؛ بنابراین یعنی بهمنش، نیک اندیش و نیک نهاد. بهمن نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند هم هست.

- اسفند نام دوازدهم از سال خورشیدی و نام روز پنجم از هر ماه است. اسفند (آرامش افزاینده، پارسایی مقدس (دراوستا اسپنتا آرمیتی، در پهلوی اسپندر، در فارسی سپندار مذ، سفندارمذ، اسفندارمذ و گاه به اختصار سپندار و اسفند گفته شده است. اسفند یا سپنتا آرمیتی، آرامشی است که از عشق و ایمان سرچشمه می گیرد. در ادبیات اوستایی این جلوه اهورایی به صورت مادینه (مونث) به کار برده شده است.

پس در اسطوره‌های ایرانی این امشاسپند نگهبان زن و زمین محسوب می شده است. در بندهشن آمده که زن نیک مانند زمین نیک سختی‌ها را می گوارد و بر شیرین می دهد. از این روی جشن اسپندگان (29 بهمن ماه امروزی) مخصوص زنان بوده است. در این روز مردها با دادن هدیه به زنان از ایشان قدردانی می‌کرده‌اند. اسفند به معنای فروتنی هم هست و نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند است.

کانال عصر ایران در تلگرام