کارگردان نمایش زیپ: تئاتر مقاومت نیازمند دوری از شعارزدگی است

کارگردان نمایش زیپ، برگزیده جشنواره مهر کاشان معتقد است تئاتر دفاع مقدس در صورت دوری از شعار زدگی تأثیر بیشتری بر مخاطب داشته و در انتقال پیام موفق است. - اخبار فرهنگی -

کیانوش ایازی کارگردان نمایش زیپ، نمایش برگزیده بخش تئاتر صحنه‌ای جشنواره مهر کاشان در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در رابطه‌ با نمایش زیپ گفت: این نمایش قصه آدم‌هایی است که درگذشته خود گم شده‌اند و امروز در کنار هم قرار گرفته‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آدم‌هایی که با نسل و زمان زندگی خود متفاوت‌اند، یکی در آشپزخانه جنگ در خرمشهر و دیگری در اتاق‌خواب خود در تهران که هرکدام روایت نسل خود را دارند یکی در سال 61 و دیگری در سال 98 که بین آنها چالش‌هایی به وجود می‌آید و مخاطب را به دنبال خود می‌کشد.

کارگردان نمایش زیپ در رابطه‌ با موضوع زیپ و دلیل انتخاب آن بیان کرد: نمایش زیپ دغدغه علی دل‌پیشه بود و سبک اجرایی متفاوت دغدغه هر دوی ما، اینکه در فضای سورئال و گروتسک و با نگاهی متفاوت چطور می‌توانیم روایتگر شرایط جنگ باشیم که البته قلم علی دل پیشه بی‌نظیر بود.

وی در رابطه‌ با ساختار اجرایی نمایش زیپ بیان کرد: در ساختار اجرایی برای ما ریتم بسیار مهم بود چراکه کار دو پرسوناژ داشت و این موضوع سختی کار را دوچندان می‌کرد اما ما این کار را انجام دادیم و شکر خدا که به گواه مخاطبین موفق بودیم.

ایازی به بیان دغدغه خود در ساخت نمایش زیپ پرداخت و اظهار کرد: قصد داشتم بیان کنیم که می‌توان به‌دور از شعار هم موضوعاتی را به اجرا درآورد که مخاطب با تمام وجود آن را بپذیرد و دوست داشته باشد و فارغ از تکرار مکررات و چارچوب همیشگی با این نوع نمایش روبه‌رو شود.

این کارگردان تئاتر در رابطه‌ با ویژگی‌های نمایش زیپ تصریح کرد: ویژگی مهم زیپ ساختار اجرایی و نگاه متفاوت به موضوع جنگ فارغ از هرگونه شعارزدگی و تکرار است و برای رسیدن به این امر نیاز به تغییر ساختار و شیوه اجرایی بود، این کار را انجام دادیم و شیوه دیالوگ‌نویسی هم در متن به نحوی بود که اجازه این کار را به ما می‌داد و خدا را شکر که تمامی این کارها همراه با نتیجه مثبت بود.

وی با اشاره به استقبال خوب تماشاگران از این نمایش در بستر نمایش آنلاین گفت: استقبال چه در اجرای عمومی و چه در جشنواره که به‌صورت مجازی برگزار شد بسیار خوب بود و باید گفت که اجرای آنلاین هم توانایی زنده نگه‌داشتن تئاتر را دارد.

ایازی در پایان خاطرنشان کرد: باتوجه‌به ساختار نمایش اپیک (حماسی) و یا دفاع مقدس مخاطب در ذهن خودش شاید انتظار شعارزدگی و یا تکرار داشته باشد اما ما هم در متن و هم در ساختار اجرایی تفاوتی ایجاد کردیم که مخاطب به‌هیچ‌عنوان با این دو نکته مواجه نمی‌شود.

ماجرای آخرین بازمانده از یک "دورهمی خانوادگی"/ نمایش برگزیده جشنواره تئاتر مقاومت روی صحنه می‌رود

انتهای پیام/

 

 

منبع: تسنیم

کلیدواژه: تئاتر مقاومت تئاتر ۸ ۴۲ درصد ۳ ۴۶ درصد تئاتر مقاومت تئاتر ساختار اجرایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۳۴۸۴۱۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیاتی جالب درباره دنیای پرزرق و برق و باشکوه بازیگری بهرام افشاری

آفتاب‌‌نیوز :

نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجرا‌های خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روز‌ها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آن‌هایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود، اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضا‌های طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزد‌های وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آن‌ها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویا‌های او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردید‌های یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بار‌ها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

منبع: خبرگزاری مهر