به نقل از «شبستان»

از خواندن اذکار معمول روز به ویژه ذکر یونسیه تا مداومت بر نوافل نماز

تاریخ انتشار: ۶ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۳۶۷۵۹۰

مرحوم آیت الله قاضی سفارش هایی را در اول ماه ذی القعده به شاگردان خود می کردند از خواندن اذکار معمول روز به ویژه ذکر یونسیه تا مداومت بر نوافل نماز که این سفارشات را در کتاب آیت الحق جمع آوری کرده اند.

به گزارش خبرگزاری شبستان، مرحوم آیت الله قاضی سفارش هایی را در ماه ذی القعده به شاگردان خود می کردند که این سفارشات را در یک کتاب پر بار به نام «آیت الحق» جمع آوری کرده اند و رهبر معظم انقلاب درباره این کتاب می فرمایند که این اثر از کتاب های دمِ دستی من است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سفارش اول: توبه
در نخستین سفارش این کتاب آمده که قبل از هر چیز توبه باید کرد؛ اگر کسی به ویژه جوانان، گناهی انجام دادند، از رحمت الهی ناامید نشوند؛ کسی حق ندارد که گناه خود را برای دیگری بازگو کند و در شرع هم اجازه آن داده نشده است.

فردی گناهی انجام داده بود و نزد امام علی(علیه السلام) آمد و گناه خود را بازگو کرد؛ وی از حضرت خواست تا برای پاک شدن، حد الهی را بر او جاری کند؛ امیرالمؤمنین(علیه السلام) به وی فرمودند که اگر این گناه را میان خود و خدای متعال نگه می داشتی و توبه می کردی از اعتراف آن برای اجرای حد، پسندیده تر بود.

امام صادق(علیه السلام) نخستین گناه کبیره را ناامیدی از رحمت الهی می داند؛ زائران شهر مقدس قم بدانند که سوغات قم فقط سوهان نیست و می توانید با مشورت کتاب های خوبی از جمله کتاب آیت الله دستغیب که درباره گناهان است را انتخاب کرده و به سوغات ببرید.

سفارش دوم: مراقبه، محاسبه و معاقبه
مراقبه، محاسبه و معاقبه که از اهمیت بالایی در اسلام برخوردار است؛ مراقبه به معنای مراقبت از ارتکاب به گناه، محاسبه به معنی حسابرسی به اعمال هر روز خود در انتهای آن روز بوده و معاقبه به این معنی است که اگر گناهی مرتکب شدیم، توبه کنیم و دیگر آن را تکرار نکنیم.

سفارش سوم: نریختن آبروی افراد
سومین سفارش، نریختن آبروی افراد است؛ اگر آهی پشت سر ما باشد و آبروی کسی را ریخته باشیم یا مؤمنی را به خاطر گناهی که مرتکب شده سرزنش کنیم، دعای ما هیچ گاه مستجاب نخواهد شد.

تهمت زدن کار بسیار زشتی است که دل افراد را می سوزاند؛ امام جواد(علیه السلام) با یکی از کفار در حال پرسش و پاسخ بود و هر سؤالی که آن فرد از حضرت می پرسید، ایشان پاسخ وی را می دادند؛ زمانی که آن فرد متوجه شد که توانایی مقابله با امام جواد(علیه السلام) را ندارد، به حضرت تهمتی ناروا زد و (نعوذا باالله) گفت که گویا شما مست هستی؟ در آن لحظه امام محمدتقی(علیه السلام) سرش را به طرف آسمان بلند کرد و آن فرد را نفرین کرد؛ این روایت نشان دهنده این است که زخم زبان به حدی دل را می سوزاند که حضرت آن فرد را نفرین کردند.

سفارش چهارم: تقید به انجام واجبات
چهارمین سفارش، مقید بودن به انجام واجبات است؛ شخصی خدمت امام صادق(علیه السلام) آمد و گفت که خیلی اهل انجام مستحبات نیستم اما مواظب انجام واجبات هستم؛ حضرت به وی فرمودند که تو از عابدترین افراد هستی.

سفارش پنجم: مداومت بر نوافل نماز به ویژه نماز شب
سفارش پنجم خواندن نوافل نماز به ویژه نماز شب است؛ افرادی که می گویند در نماز حضور قلب نداریم برای جبران آن به خواندن نوافل نماز بپردازند؛ در روایات آمده که نافله نماز صبح برکت دنیا و آخرت را برای افراد دارد.

سفارش ششم: تلاوت روزانه قرآن کریم
تلاوت قرآن کریم ششمین سفارش آیت الله قاضی است و دستور داده اند که کمتر از یک جزء تلاوت نشود؛ امام رضا(علیه السلام) روزی 10 جزء قرآن تلاوت می کردند؛ مراجع عظام تقلید سفارش می کنند که روزتان را با سوره مبارک یاسین و زیارت آل یاسین شروع کنید و آن را به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) هدیه کنید و از ایشان بخواهید که فقط گوشه چشمی به شما داشته باشند.

سفارش هفتم: خواندن اذکار معمول روز به ویژه ذکر یونسیه
سفارش هفتم خواندن ذکرهای معمول روز است؛ ذکر یونسیه «لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین» و سجده معروفه از اذکاری است که بسیار سفارش شده است؛ علامه ملا حسین قلی همدانی برای سیر و سلوک به آیت الله ملکی تبریزی سفارش می کند که همیشه یک انگشتر فیروزه یا عقیق در دست باشد و هر روز یک سجده طولانی داشته باش و در آن، ذکر یونیسه را زمزمه کن.

سفارش هشتم: زیارت روزانه اهل بیت(علیهم السلام)
آیت الله قاضی چون در نجف بودند سفارش هشتم را اینگونه بیان می کنند که هر روز به زیارت امیرالمؤمنین(علیه السلام) مشرف شوید؛ شما که در قم هستید هر روز حضرت معصومه(سلام الله علیها) و آن هایی که در مشهد هستند، هر روز به زیارت امام رضا(علیه السلام) بروند و آن هایی هم که در قم و مشهد نیستند، هر روز یکبار زیارت امیرالمؤمنین(علیه السلام) را بخوانند.

سفارش نهم: تسبیحات حضرت زهرا(سلام الله علیها)
سفارش نهم یکی از اعمالی است که بسیار آسان بوده و تأکید زیادی بر آن شده است و آن سفارش این است که هرگز بعد از نماز، تسبیحات حضرت زهرا(سلام الله علیها) ترک نشود؛ در روایات آمده که تسبیحات حضرت زهرا(سلام الله علیها) ذکر کبیر است و ثواب آن از هزار رکعت نماز بالاتر است.

سفارش دهم: خواندن روزانه دعای فرج
دهمین سفارش بر دعای فرج که همان دعای «الهی عظم البلاء» است تأکید دارد؛ منتظران حضرت حجت(عج) هر روز باید این دعا را بخوانند؛ برخی علما در قنوت های نمازشان جز دعای سلامتی حضرت «اللهم کن لولیک الحجة ابن الحسن» را نمی خواندند.

سفارش یازدهم: ملاقات دوستان خوب
اگر می خواهید که زندگی شما به انحراف کشیده نشود با دوستان بد قطع رابطه کنید؛ منتظران امام زمان(عج) آنقدر که برای ظهور حضرت دعا می کنند، باید برای آمادگی و قابلیت داشتن ظهور هم دعا کنند.

سفارش دوازدهم: مداومت بر زیارت اهل قبور
زیارت اهل قبور که در احادیث و روایات هم بر آن تأکید شده، دوازدهمین سفارش آیت الله قاضی است؛ زیارت اهل قبور بهتر است که یک روز در میان و آن هم در هنگام روز انجام شود، چرا انجام این عمل در شب کراهت دارد.

 

 

پایان پیام/49

منبع: شبستان

کلیدواژه: ماه ذی القعده ذکر یونسیه ذی القعده آیت الله قاضی سلام الله علیها آیت الله قاضی علیه السلام ذکر یونسیه نوافل نماز معمول روز آن فرد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۳۶۷۵۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کمال نامه ی مستان حیدری / امیرالمؤمنین در شعر خواجوی کرمانی

خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب، طاهره تهرانی: کمال‌الدین ابوالعطا محمود بن علی بن محمود مرشدی کرمانی که «نخلبند شُعرا» و «خلاّق‌المعانی» و «ملک‌الفُضَلا» نیز خوانده می‌شده، عارف بزرگ و شاعر استاد ایران در قرن هشتم هجری و متولد سال ۶۸۹ هجری قمری است. تخلص او در همه شعرهایش «خواجو» است که از باب تحبیب، مصغر خواجه است.

دوران کودکی و جوانی

او فرزند خانواده‌ای بزرگ در کرمان بود، دوران کودکی را در همان شهر ماند و سپس سفرهای طولانی خود را به حجاز و شام و بیت‌المقدس و عراق عجم و عراق عرب و مصر و بعضی از بندرهای خلیج‌فارس آغاز کرد، بهره او از این سفرها تجارب زیاد و توشه‌های بسیار از دانش بود.

سال‌های سفر و گشت و بازگشت

خواجو مدتی در بغداد اقامت داشت و در سال ۷۳۶ به ایران بازگشت، اما ممدوحش ابوسعید بهادرخان کشته شده بود و غیاث‌الدین محمد هم مدتی، پس از ورود خواجو به‌دست مخالفانش به قتل رسید. و خواجو سلطانیه بی‌سلطان را لایق اقامت ندید:

از آن خواجو ازین منزل سفر کرد

که سلطانیه بی‌سلطان نخواهد

سپس به اصفهان و از آنجا به کرمان و فارس سفر کرد و در پناه خاندان اینجو، علی‌الخصوص در سایه لطف و عنایت شاه شیخ ابواسحق زندگی کرد، هرچند که روابطش با امیر مبارزالدین رقیب او نیز خوب بود.

حافظ و خواجوی کرمانی

حافظ مشهورترین هم‌عصر خواجو است، و چون به سال و تجربه شاعری خواجو بر او مقدم بود، در مدتی که مقیم شیراز بود مانند دوستی که سِمَت رهبر و استاد هم داشته باشد بر اندیشه حافظ تأثیر گذاشت؛ و به‌همین دلیل در دیوان حافظ بیت‌های زیادی به تقلید یا به استقبال از غزل‌های خواجو می‌بینیم، در بسیاری موارد هم در معنی و لفظ از او اقتباس کرده است. البته که حافظ ابیات و مصراع‌های زیادی هم از سعدی به کار برده، چنانچه در بیتی منسوب به حافظ به هر دو اشاره شده:

استاد سخن سعدی ست پیش همه کس اما

دارد سخن حافظ طرز سخن خواجو

شیوه سخن سرایی

مضامین عرفانی در غزلیات او بسیار زیاد است، و همچنین مبارزه با زهد و ریا و بی‌اعتباری دنیا و مافیها نیز در شعر او پرتکرار است؛ ضمن اینکه با زبان طنز و هزل به انتقادات اجتماعی از شرایط ادیان و ریاکاران در آن روزگار پرداخته است. او به سبک سنایی غزل‌سرایی می‌کرده و در مثنوی، فردوسی را الگوی خود داشته؛ در ریاضیات طب و نجوم هم صاحب نظر بوده است.

در دیوان اشعار او به سبک باقی شعرای آن عصر در منقبت و مدح پیامبر و خلفا اشعاری هست، اما او در دو شعر به صورت جداگانه امیرالمؤمنین علی علیه السلام و در شعری دیگر چهارده معصوم را مدح کرده و به آنها متوسل شده است که به اختصار به آنها می‌پردازیم. نخست ابیاتی از قصیده منقبت حضرت علی (ع):

وجه برات شام بر اختر نوشته اند

و اموال زنگ بر شه خاور نوشته اند

مستوفیان خسرو کشور گشای هند

بر باختر مواجب لشکر نوشته اند

در باب ظلمت آنچه خضِر نقل کرده است

بر گرد بارگاه سکندر نوشته اند

دیوانیان عالم علوی به مُشک ناب

واللیل بر حواشی دفتر نوشته اند

کتابیان رقعه نویسِ سوادِ شام

والنَّجم برِ صحایف اختر نوشته اند

دانی که چیست اینکه خطیبان آسمان

برطرف هفت پایه‌ی منبر نوشته اند؟

یک نکته از مکارم اخلاق مرتضیست

کانرا برین کتابه به عنبر نوشته اند

در معنیِ فضیلتِ داماد مصطفی

پیران هفت زاویه، محضر نوشته اند

منظومه‌ی محبت زهرا و آل او

بر خاطر کواکبِ ازهر نوشته اند

دوشیزگان پرده نشین حریم قدس

نام بتول، بر سر معجر نوشته اند

انجم، کلام مرتضوی را ز راه یُمن

برگرد این رواقِ مدوّر نوشته اند

بر هفت هیکلِ فلکی هر دعا که هست

آن از زبان صاحب قنبر نوشته اند

رمزی که در مطاوی طومار کبریاست

بر نام اهل بیت پیمبر نوشته اند

از دست و پنجه اسدالله کنایتی‌ست

حرفی که بر جبینِ غضنفر نوشته اند

نامش نگر که قلعه نشینان موسوی

مهر گشاد بر در خیبر نوشته اند

نعتش نظاره کن که رهابین عیسوی

بهر شرف بر افسر قیصر نوشته اند

القاب عالیش ز پی اکتساب قدر

بر سقف چار صفّه ی شش در نوشته اند

ابیاتِ شوقِ آنکه نبی را برادرست

اجرام بر روانِ چو آذر نوشته اند

لشکرکشان عالمِ جان، نام دُلدُلش

بر کوهه های زین تکاور نوشته اند

صنعت گران چرخ، به زر وصفِ ذوالفقار

بر تیغ خور نوشته و در خور نوشته اند

ذکر غبارِ درگه آن میر هاشمی

شاهان سرفراز بر افسر نوشته اند

در گوش ما مدایح شبّیر خوانده اند

بر جان ما مناقب شبّر نوشته اند

اشعار من که مادح اولاد حیدرم

هم بحر مشق کرده و هم بر نوشته اند

شادم بدین که بر صفحات عقیدتم

شرح خلوص آن شه صفدر نوشته اند

خواجو کمال نامه‌ی مستان حیدری

بر جان عارفان قلندر نوشته اند...

در قصیده هفتاد بیتی از بخش بدایع الجمال دیوان اشعار خواجو این ابیات در منقبت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام آمده است:

سالکِ دل یافته نکهتِ روح القدس

چون نبیِ یثربی، بوی اویس قرن

انوری خاوری، از سر صدق و صفا

ورد زبان ساخته مَحمِدَتِ بوالحسن

قاضی دین رسول، خازن گنج بتول

قامع کیش هبل، ماحی نقش وثن

خون شفق در کنار، چرخ به سوگ حسین

دود غشق در جگر، دهر به داغ حسن

چون برسیدی بحال دم مزن از قیل و قال

چون بگذشتی ز قال بیش مگو ما و من

تا نکنی ورد خویش، ذکر شه اولیا

از ورق خاطرت محو نگردد مِحَن

شیردلِ لافتی، شیر خدا مرتضی

حیدر خیبر گشا صفدر عنتر فکن

ناصب رایات علم، شارح آیات حق

واسطه‌ی کاف و نون، کاشف سرّ و علن

شاه ولایت پناه، میر ملایک سپاه

کهف مکین و مکان، زین زمین و زمان

مرغ سلونی صفیر، بحر خلیلی گهر

تازی دُلدُل سوار، مکّی قدسی سنن

ازهر زهرا حرم، گوهر دریا کرم

روح مسیحا شیَم، خضر سکندر فطن

مکتب دین را ادیب، راه خدا را دلیل

فلک ملل را خطیب، شاه رسل را ختن

گفته ز تعظیم شأن، مَحمِدَتش مصطفی

خوانده ز فرط جلال، منقبتش ذو المنن

نعل سم دلدلش تاج سر فرقدین

خاک ره قنبرش سرمه چشم پرن

سبحه طرازان قدس، در حرمش معتکف

قلعه گشایان چرخ، بر علمش مفتتن

دست مده جز بدو، تا نشوی پایمال

فتنه مشو جز بر او، تا بره‌ی از فتن

جان ثنا خوان من، تا ابد از مدحتش

باز نیاید چو مرغ، از گل و برگ سمن

در ره مهرش فلک، مشوره با من کند

زانک بود مستشار، نزد خرد مؤتمن

چون ببرم از جهان، حسرت آل رسول

روز جزا در برم، سوخته بینی کفن

ترکیب بند خواجو در منقبت حضرت رسول و ائمه اطهار نیز بسیار مفصل و خواندنی است:

به نوک خامه‌ی صورت گشای کن فیکون

که بست در شکن کاف تاب طره نون

حروف مصحف مجدش منزه از کم و کیف

سطور لوح جلالش مقدس از چه و چون

چو صفر هیچ بود در ازای قدرت او

هر آنچه در قلم آید ز لوح بوقلمون

به حکم اوست که ضحّاک صبح کشور گیر

دهد به مهر دُرفشان درفش افریدون

بنات غیب ز بهر نظاره‌ی صنعش

سر از دریچه‌ی ابداع می‌کنند برون

فلک به چرخ درآید چو نام او شنود

ملک سجود کند چون کلام او شنود

به ماه روی شب افروز الذی اَسری

که یافت مشتری از مهر او عُلُّو بها

گشوده دیده ی ما زاغ در جهانِ اَبیت

فکنده تختِ دنی در مکان او اَدنی

کشیده رختِ لعُمرک به خیمه‌ی لَولاک

چشیده نُزل فاَوحی ز خوانِ ما اوحی

به عکس روی چو مه، صبح طیبه و یثرب

به چین زلف سیه، شام مکّه و بطحا

نداده بی نظرش اختران به کعبه شرف

ندیده بی قدمش رهروان ز مَروه صفا

ز نور معجز او اقتباس کرده کلیم

ز خوان دعوت او چاشت خورده ابراهیم

بدان امیر که شد شاه چرخ چاکر او

نمونه ای‌ست مه نو ز نعل استر او

ز تختگاه سَلوُنی از آن علم بفراخت

که بود مملکت لَو کشف مسخّر او

به حکم قاطع کشور گشای مصطفوی

نبی مدینه‌ی علم آمد و علی در او

هلال شامی اَبرَش سوار قلعه نشین

شده ست حلقه به گوش غلام قنبر او

چو کعبه مولد او گشت از آن سبب شب و روز

کنند خلق جهان سجده در برابر او

گدای درگه او شو که شاه مردان اوست

پلنگ بیشه‌ی اسلام و شیر یزدان اوست

در ادامه در هر بند از حضرت زهرا سلام الله علیها تا امام حسن عسکری علیه السلام را نام برده و سپس به ذکر حضرت حجت بن الحسن می‌پردازد:

به مقدم خلف منتظر امام همام

مسیح خضر قدوم و خلیل کعبه مقام

شُعَیب مدین تحقیق، حجت القائم

عزیز مصر هدی، مهدی سپهر غلام

خطیب خطه افلاک، منهی ملکوت

ادیب مکتب اقطاب، محیی اسلام

شه ممالک صاحب الزمان که زمان

به دست رایض طوعش سپرده است زمام

به انتظار وصول طلیعتش خورشید

زند درفش دُرفشنده صبحدم بر بام

نه در ولایت او در خورست رایت ریب

نه با امامت او لایق ست آیت عیب

که شمع جان من از نور حق منور باد

دماغ من ز نسیم خرد معطر باد

مرا که مالک ملک ملوک معرفتم

جهان معرفت و ملک دین مسخّر باد

دلم که مهر زند آل زر بر احکامش

فدای حکم جهانگیر آل حیدر باد

ضمیر روشن خواجو که شمع انجمن است

چراغ خلوتیان رواق شش درباد

روان او که شد از آب زندگی سیراب

رهین منت ساقیِّ حوضِ کوثر باد

در آن نفس که بود مرغ روح در پرواز

مباد جز به رخ اهل بیت چشمش باز

در رباعی دیگری نیز به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، امیرالمؤمنین علیه السلام و حضرت زهرا سلام الله علیها اشاره می‌کند:

آن شاه که شهر علم را آمد در

پشت سپه و ابنِ عَمِ پیغمبر

شاه شهدا، میر نجف، جفت بتول

داماد رسول و شیر یزدان، حیدر

دیگر آثار خواجو عبارت اند از خمسه خواجو یا پنج مثنوی همای و همایون، گل و نوروز، روضة الانوار، کمال‌نامه و گوهرنامه؛ رساله‌ی البادیه؛ رساله‌ی سبع المثانی؛ رساله‌ی مناظره شمس و سحاب.

آرمیده در تنگه الله اکبر

سرانجام در سال ۷۵۲ هجری قمری در شیراز از دنیا رفت و بدنش را در تنگ الله‌اکبر شیراز (نزدیک دروازه قرآن) به خاک سپردند.

کد خبر 6091788 طاهره تهرانی