ارتباطات سلولی که کلید درمان اختلالات مغزی هستند
تاریخ انتشار: ۶ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۳۷۱۱۶۸
به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا به نقل از وبسایت رسمی دانشگاه کارولینای شمالی، هنگامی که به مغز فکر میکنیم، به نورونها هم فکر میکنیم اما بخش زیادی از مغز، از سلولهایی موسوم به "سلولهای گلیال" تشکیل شده است که به تنظیم کردن رشد و عملکرد مغز کمک میکنند. پژوهشگران دانشکده پزشکی "دانشگاه کارولینای شمالی"(UNC) برای نخستین بار، نقش مهم یک پروتئین گلیال موسوم به "hepaCAM" را در تشکیل مغز و عملکرد آن در زندگی نشان دادهاند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
یافتههای این پژوهش، پیامدهایی را برای درک بهتر اختلالاتی مانند اوتیسم، صرع و اسکیزوفرنی و همچنین ارائه روشهای درمانی برای بیماریهایی مانند اختلال مغزی موسوم به "MLC" در بر دارد.
سلولهای گلیال مدتها به عنوان گروهی از سلولهای پشتیبانی کننده در نظر گرفته میشدند که مانند نوعی چسب مغزی، نورونها را در محل کار واقعی خود در مغز نگه میدارند اما دانشمندان طی ۳۰ سال گذشته، اهمیت سلولهای گلیال را به عنوان تنظیمکنندههای رشد و عملکرد مغز نشان دادهاند. هنوز هم موضوعات ناشناخته بسیاری در مورد سلولهای پیچیده گلیال موسوم به "آستروسیتها" وجود دارد که هزاران شاخه را در سراسر مغز گسترش میدهند و به طور مستقیم با سلولهای عصبی و سایر سلولهای مغز در تعامل قرار میگیرند.
بیماری کرونا با عوارض مغزی ارتباط دارد| آیا خود ویروس به مغز حمله میکند؟
آستروسیتها طی رشد مغز پیش از تولد و پس از آن، یک شبکه پیچیده از نواحی متمایز ایجاد میکنند. این سلولها برای برقراری ارتباط در سراسر این شبکه، از اتصالات ویژهای استفاده میکنند که "اتصالات شکافدار"(Gap Junctions) نامیده میشوند.
پژوهشگران در این پروژه، بر hepaCAM تمرکز کردند که به وفور در غشاهای آستروسیتها بیان میشود. آنها یک مدل جونده «تراژن» ایجاد کردند که hepaCAM در سلولهای آستروسیتهای آنها بیان نمیشد. پژوهشگران از این مدلها به همراه روشهای پیشرفته ژنتیکی و تصویربرداری استفاده کردند تا آستروسیتهای در حال رشد را مورد بررسی قرار دهند.
"کیتی بالدوین"، سرپرست این پژوهش گفت: حذف hepaCAM از آستروسیتها، قلمرو آنها و اتصالات شکاف را مختل میکند. این آستروسیتها دیگر برقراری ارتباط با همسایگان خود را به خوبی انجام نمیدهند. همچنین ما دریافتیم که حتی اگر هیچ اختلالی در نورونها ایجاد نکنیم، از دست دادن hepaCAM در آستروسیتها، تعادل تحریک سیناپسها و مهار آنها را تغییر میدهد.
وی افزود: ما باور داریم که یافتههای این پژوهش، پیامدهای مهمی برای درک آسیبشناسی MLC و نقش کلی اختلال عملکرد آستروسیتها به عنوان عامل محرک اختلالات عصبی مانند صرع به همراه خواهد داشت.
بالدوین ادامه داد: ما این پژوهش را برای پاسخ دادن به سوال بزرگتری در مورد نحوه تعامل آستروسیتها با سایر سلولهای مغز آغاز کردهایم تا مشکلاتی را که آستروسیتها میتوانند برای انسانها ایجاد کنند، حل کنیم و به افرادی کمک کنیم که به اختلالات جدی و پیچیده مبتلا هستند.
این پژوهش، در مجله "Neuron" به چاپ رسید.
کد خبر 610354 برچسبها مغزمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: مغز آستروسیت ها سلول ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۳۷۱۱۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جویدن ناخن با کدام اختلالات سلامت روان ارتباط دارد؟
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از سلامت نیوز، ناخن جویدن یک عادت بیمارگونه در نظر گرفته می شود که با ناخن جویدن تکراری و به ظاهر کنترل نشده مشخص می شود.
در کنار سایر رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن، جویدن ناخن در DSM-IV تحت عنوان «سایر اختلالات وسواسی اجباری» طبقهبندی میشود و مطالعات نشان میدهد که اونیکوفاژی با چندین اختلال روانپزشکی مرتبط است، از جمله:
اختلال کمبود توجه بیش فعالی: با تکانشگری و بیش فعالی و همچنین مشکل در توجه مشخص می شود.
اختلال نافرمانی مخالف: با سرپیچی و نافرمانی نسبت به افرادی که در موقعیت های قدرت هستند مشخص می شود.
اختلال اضطراب جدایی: با اضطراب بیش از حد در هنگام جدا شدن از افراد یا حیوانات خاص مشخص می شود.
سندرم تورت: با حرکات و صداهای غیر ارادی مشخص می شود.
رفتارهای مرتبط شامل کندن مزمن پوست، کشیدن مو، گاز گرفتن گونه و دندان قروچه است.
علائم اختلال جویدن ناخن چیست؟
اونیکوفاژی ممکن است علائم زیر را داشته باشد:
احساس تنش قبل از گاز گرفتن (که می تواند به صورت اضطراب، ناراحتی، هیجان و غیره ظاهر شود)
احساس هایی مانند خارش، سوزن سوزن شدن یا درد
احساس لذت و آرامش بعد از گاز گرفتن و کندن ناخن
احساس گناه یا شرم از جویدن ناخن
آسیب به بافت های اطراف انگشتان و کوتیکول ها
آسیب به دهان یا مشکلات دندانی
در حالی که جویدن ناخن در کودکان شایعتر است، اونیکوفاژی میتواند در نوجوانان و حتی بزرگسالان رخ دهد که ممکن است این عادت را به عنوان یک تیک عصبی داشته باشند.
چه چیزی باعث اونیکوفاژی می شود؟
در حالی که علت دقیق ناخن جویدن هنوز موضوع بحث علمی است و شناخته شده نیست، مطالعات نشان داده اند که ناخن جویدن ممکن است توسط عوامل زیر ایجاد شود:
کمال گرایی
کسالت
فشار
تنهایی
بلوغ
اکثر محققان بر این باورند که افرادی که رفتارهای تکراری مانند ناخن جویدن دارند، کمال گرا هستند. آنها ممکن است نتوانند یک کار را با سرعت متوسط به پایان برسانند و زمانی که به اهداف خود نمی رسند مستعد ناامیدی، بی حوصلگی و نارضایتی می شوند.
افرادی که ناخن های خود را می جوند معمولاً این عادت را از روی کسالت یا به عنوان واکنشی به یک موقعیت استرس زا انجام می دهند، اما این رفتار می تواند ناخودآگاه شود و در طول فعالیت های معمول مانند تماشای تلویزیون یا مطالعه روی آنها تأثیر بگذارد.
به طور معمول، ناخن جویدن در دوران نوجوانی و زمانی که نوجوان تجربیات و احساسات جدیدی را تجربه می کند، ایجاد می شود. دانشمندان معتقدند که اکثر مردم در نهایت از آن عبور می کنند.
گزینه های درمانی اونیکوفاژی چیست؟
اونیکوفاژی می تواند باعث اضطراب، استرس عاطفی و مشکلات جسمی شود. درمان آن نیز بستگی به شدت بیماری دارد. به عنوان مثال، اونیکوفاژی خفیف نیازی به درمان ندارد زیرا کودکان اغلب این عادت را ترک می کنند. نکاتی برای جلوگیری از جویدن ناخن عبارتند از:
اجتناب از تحریک بیش از حد که ممکن است محرک جویدن ناخن باشد.
مشغول نگه داشتن دهان و دست ها (مانند جویدن آدامس)
مدیریت استرس و اضطراب (مانند ورزش)
کوتاه نگه داشتن ناخن ها، مانیکور کردن یا پوشاندن آنها برای کاهش وسوسه جویدن
استفاده از ترکیبات تلخ مزه روی ناخن برای جلوگیری از جویدن ناخن (بیشتر پزشکان این روش را توصیه نمی کنند)
در برخی موارد رفتار درمانی ممکن است برای رسیدگی به هر گونه مشکل زمینه ای سلامت روان یا اختلالات روانی مورد نیاز باشد.