به نقل از «ایران آنلاین»

مساله مذاکره با طالبان روی میز کار ترامپ

تاریخ انتشار: ۹ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۳۹۹۹۰۹

گفت و گوها ادامه داشت که شاناهان به موضوع کاهش هزینه ها در نتیجه حفظ نیروهای ضد تروریسم در افغانستان، اشاره کرد اما قبل از این که چیز زیادی بگوید، ترامپ حرفش را قطع کرد تا از کنگره به خاطر خودداری از اختصاص بودجه برای ساخت دیوار مرزی در مکزیک شکایت کند. سپس گفت: «چرا نمی توانیم از سوریه و افغانستان خارج شویم؟

 من هرگز نباید با  افزایش 200 نیروی دیگر در سوریه که اکنون تعداد نیروهای ما در آن کشور را به  400 نفر رسانده است، موافقت می کردم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

» دانفورد توضیح داد که سایر کشورهای عضو ناتو خوشبختانه به نیروی ناظر بین المللی در سوریه کمک خواهند کرد و ترامپ پاسخ داد: «در هر صورت این ما هستیم که برای ناتو هزینه می کنیم»؛ اظهاراتی که در نهایت به تکرار دوباره برخی حرف ها در مورد اردوغان و اقداماتش در ترکیه، منجر شد. بعد از بازگشت به موضوع اصلی بحث یعنی افغانستان، تقریباً 45 ثانیه بیشتر طول نکشید که ترامپ دوباره پرسید: «چرا در آفریقا حضور داریم؟» و بلافاصله آشکارا گفت که قصد دارد نیروهای امریکایی را به طور کامل از آفریقا خارج کند و در ادامه برای دقایقی درباره بدهی ملی 22 تریلیون دلاری کشور و کسری تجاری امریکا در مبادلات بازرگانی با کشورهای خارجی توضیح داد. سپس باز هم از این شکایت کرد که با توجه به آنچه که رئیس جمهوری نیجریه شخصاً در دیدار قبلی با او تایید کرده چرا این کشور به رغم خودداری از خرید محصولات کشاورزی امریکا، سالانه 1.5 میلیارد دلار کمک خارجی دریافت می کند. بعد از طرح موضوع های دیگری درباره آفریقا، ترامپ دوباره به موضوع افغانستان بازگشت و گفت: «هزینه های سالانه ما را در افغانستان به 10 میلیارد دلار کاهش دهید (این رقم بر اساس منابعی بود که ما فکر می کردیم برای ادامه حضور نیروهای ما در افغانستان مورد نیاز خواهد بود)». رئیس جمهوری تاکید کرد: خیلی سریع هزینه ها را کاهش دهید.» موضوع بحث در ادامه به هزینه پایگاه های نظامی امریکا در کره جنوبی و اینکه سهم سئول برای جبران این هزینه ها چقدر است، کشیده شد. ترامپ با خوشحالی گفت ما در مذاکرات پایان سال 2018 میلادی 500 میلیون دلار بیشتر از کره جنوبی مطالبه کردیم (همان طوری که احتمالاً همه حاضران در اتاق تانک می دانستند، این رقم در واقع حدود 75 میلیون دلار بود). او همچنان خواستار این بود که کره جنوبی همه هزینه های پایگاه های امریکا در آن کشور را بعلاوه 50 درصد اضافی پرداخت کند. ترامپ به ما یادآوری کرد که هر چقدر هم که اختلافات سیاسی ما با عراق زیاد باشد، با توجه به هزینه ای که صرف ساخت پایگاه های خود در آن کشور کرده ایم، عراق را ترک نمی کنیم.
پس از گذشته کمتر از یک ساعت و با نزدیک شدن به پایان جلسه، در حالی که حاضران در حال جمع کردن وسایل شان بودند، ترامپ در مقابل همه از دانفورد پرسید: «سرپرست وزارت دفاع ما چه می کند؟» دانفورد که آشکارا شوکه شده بود، به عقب برگشت و فوراً پاسخ داد: «این جا همان جایی است که باید بگویم او چه کارهای فوق العاده ای انجام داده است»، و همه خندیدند. من فقط می خواستم از اتاق بیرون بروم، بنابراین من و پمپئو بلند شدیم و کاغذها را جمع کردیم. سپس بقیه حاضران همه بلند شدند و همگی به سمت ورودی پنتاگون حرکت کردیم که تیم اسکورت در آنجا منتظر بود. من و پنس دوباره سوار خودروی ویژه رئیس جمهوری شدیم. حرف هایی که در خودرو رد و بدل شد، کلاً درباره زمین گیر شدن هواپیماهای بوئینگ مدل737 مکس بود. در بازگشت به بال غربی کاخ سفید، با شاناهان تماس گرفتم تا به او به خاطر نتیجه این جلسه تبریک بگویم و به او اطلاع بدهم که می تواند بقیه روز را در مرخصی باشد! همان طوری که چند دقیقه بعد در تماس با دانفورد هم گفتم جلسه خوبی نبود اما قطعاً یک پیروزی محسوب می شد. دانفورد گفت: «ترامپ اکنون باور دارد که ما به حرف او گوش می دهیم؛ چیزی که قبلاً باور نداشت» که مطمئناً حرف او درست بود. پمپئو هم که روز بعد با او صحبت کردم اعتقاد داشت جلسه توجیهی یک بُرد برای ما بود.
مشکلی که هنوز حل نشده بود، مذاکره با طالبان بود. شاناهان و دانفورد در صبحانه کاری روز 21 مارس جدولی را با خود آورده بودند که نشان می داد وزارت خارجه به چند طریق از آنچه که به باور پنتاگون راهبرد مورد توافق برای مذاکرات بود، منحرف شده است. مساله ای که از نظر من مشکلات بیشتری را ایجاد می کرد این بود که اهداف وزارت خارجه درباره مذاکره با طالبان کاملاً با آنچه که من به عنوان اهداف واقعی در نظر داشتم، متفاوت بود: اهداف واقعی ما شامل حفظ توانایی و قابلیت های لازم برای جلوگیری از ظهور دوباره تروریسم و حفظ هوشیاری در برابر تهدیدهای هسته ای ایران و پاکستان بود. سطح منابعی که ترامپ تلویحاً در جلسه توجیهی اتاق تانک تایید کرده بود، نزدیک به سطحی نبود که ما در یک بحران مهم به آن نیاز داریم اما من فکر می کردم که دستکم با همین مقدار هم می توانیم چند پایگاه خود را در افغانستان حفظ کنیم و احتمالاً به سرعت قابلیت های خود را افزایش دهیم. با این وجود، پمپئو و خلیل زاد همچنان مشغول مذاکره بودند، انگار که قرار بود همه نیروهای خود را از افغانستان خارج کنیم. ما شاید در ظاهر کار طراحی سیاست امریکا در قبال افغانستان را از ماه نوامبر شروع کرده و اکنون به این مرحله رسیده باشیم ولی در واقع برای این کار مشقات بسیاری از گذشته های دورتر متحمل شده بودیم و من و شاناهان و دانفورد نگران از دست دادن چنین پیشرفتی بودیم. حدود نیم ساعت بعد از صبحانه کاری مشترک، با ترامپ تماس گرفتم و به او گفتم اینکه به خلیل زاد و وزارت خارجه اجازه می دهید با استقلال کامل مذاکرات را انجام دهند، به تصمیم خود شما بستگی دارد اما من فکر می کنم ادامه این وضعیت برای هدفی که شما برای سیاست های امریکا در قبال آن کشور تعیین کرده اید، خطرناک خواهد بود. ترامپ درباره خلیل زاد گفت: «من حتی نمی دانم او کیست» و در ادامه تاکید کرد:«هر کاری که فکر می کنید بهتر است، همان را انجام دهید.»
صبح همان روز با خلیل زاد دیدار کردم. همان طور که گفتم تقریباً از 30سال پیش او را می شناختم. خلیل زاد گفت که پمپئو از او خواسته است با من در ارتباط نباشد چون فکر می کند من جایگاه او را نزد ترامپ تضعیف می کنم. اتفاقاً این حقیقت نداشت و من به این فکر می کردم که شاید انگیزه واقعی پمپئو نیز مثل پدیده رایج در میان مقامات واشنگتن است و او هم ظاهراً فقط به دنبال کسب اعتبار شخصی برای خودش در موضوع افغانستان می باشد. حتی اگر پمپئو چنین انگیزه ای داشت، اکنون جای آن نبود. من فکر نمی کردم که مذاکرات به طور واقعی هیچ شانسی برای دستیابی به نتیجه ای قابل قبول داشته باشد. بنابراین اصلاً مشتاق نبودم که «امتیاز و اعتبار» دستیابی به نتیجه ای موفق در مذاکرات را نصیب خود کنم. خلیل زاد موافقت کرد قبل از ترک واشنگتن برای از سرگیری مذاکرات با طالبان، نشستی غیررسمی با همه مقام های مربوطه به منظور رفع سوء تفاهمات، برگزار شود. به نظرم این پیشنهاد خوبی بود. اما چند روز بعد پمپئو با من تماس گرفت و از این شکایت کرد که مقام های ارشد پنتاگون و «لیزا کِرتیس » مدیر ارشد حوزه جنوب آسیا در شورای امنیت ملی در کار خلیل زاد دخالت می کنند و باید دست از سر او بردارند. به طور معمول چنین نشست هایی به «هماهنگی های بین سازمانی» نیاز داشت اما پمپئو آن را دخالت قلمداد می کرد. اینکه ما مشکلاتی در داخل دولت درباره افغانستان داشتیم امری عادی بود.
در بحبوحه چنین مشکلاتی، روز 12 آوریل خبر فوق العاده خوبی را دریافت کردیم. شعبه پیشا دادرسی دیوان بین المللی کیفری در گزارشی 32 صفحه ای نظر خود را در مخالفت با درخواست دادستان های این دیوان برای تحقیق درباره عملکرد نیروهای نظامی و اطلاعاتی امریکا در افغانستان منتشر کرد. من چند بار با «پیت هوکسترا » نماینده پیشین کنگره و سفیر فعلی ما در هلند (مقر دیوان در شهر لاهه هلند بود) صحبت کردم و متوجه شدم او هم مانند من از این که موفق شده بودیم جلوی قضاوت های نادرست را بگیریم، تا حدی غافلگیر شده است. من از مدت ها قبل مخالف تصمیم دادگاه بودم(3) و در ابتدای دوره خدمتم، درباره این موضوع در سازمان حقوقی «جامعه فدرالیست » در واشنگتن، سخنرانی کردم و گفتم که چرا دولت امریکا به عنوان یک اصل، با این تحقیقات مخالف است و آمادگی دارد اگر دادگاه شهروندان امریکایی را هدف قرار دهد، علیه آن اقدام کند(4). حدود ساعت 9 و 15 دقیقه صبح با ترامپ تماس گرفتم تا او را از این تصمیم دادگاه آگاه کنم. ترامپ گفت: «موضع قدرتمندی در این زمینه اتخاذ کن» که من از انجام آن خوشحال می شدم.
در رابطه با مذاکرات امریکا- طالبان، من کمتر از قبل نگران محتوای آن بودم و بنابراین کمتر از پنتاگون در این زمینه تلاش می کردم زیرا بر این باور بودم که ما  در نبرد اصلی که عمدتاً با ذهنیت ترامپ بود پیروز شده ایم. ایالات متحده به طور کامل از افغانستان خارج نمی شد و حضور دائمی خود را برای  مبارزه با تروریسم و تحقق دیگر اهداف حفظ می کرد. اگر در آینده معلوم می شد که تغییری در تصمیم ترامپ حاصل آمده است و او یک روز دوباره دستور بدهد فوراً از آن کشور خارج شویم (که گهگاه در مواقع عصبانیت چنین می کرد)، حتی چنین تصمیمی دیگر بستگی به وضعیت مذاکره با طالبان نخواهد نداشت. به طور خلاصه، وضعیت استقرار نظامی امریکا در افغانستان دیگر به روند صلح وابستگی نداشت. بنابراین، از نظر من فشار خاصی از سوی خلیل زاد برای دستیابی به نتیجه وجود نداشت و واقعاً تاریخی نیز برای پایان مذاکرات قابل تصور نبود.
با این وجود تا اول ژوئیه، وزارت دفاع متوجه شده بود که خلیل زاد آماده اعلام توافق با طالبان است بدون اینکه در واشنگتن کسی درباره محتوای آن اطلاعی داشته باشد. بی دلیل نبود که مارک اسپر وزیر دفاع (که جانشین شاناهان شده بود) با پمپئو، همکلاسی اش در دانشکده نظامی وست پوینت، تماس گرفت تا از او بخواهد متن توافق را برای بررسی به واشنگتن بیاورد. کوپرمن از رئیس دفتر اسپر شنیده بود که پمپئو اسپر را با جملات تندی مورد حمله قرار داده و به انتقاد از زیردستان وزیر دفاع به خاطر دخالت در مذاکرات افغانستان پرداخته است.
از قرار پمپئو که اغلب عادت داشت فریاد بکشد، به او گفته بود خلیل زاد دستور دارد بدون نظارت از بیرون به توافق دست یابد اما اشاره ای نکرده بود که خلیل زاد از چه کسی دستور می گیرد. شاناهان در دوره سرپرستی وزارت دفاع تلاش کرد منطقی باشد ولی ناکام شد و اکنون نوبت اسپر بود. وقتی روز بعد با اسپر صحبت کردم، متوجه شدم که نگرانی  او  بیشتر تاکتیکی است تا سیاسی، از جمله این که او به طور مشروع خواهان خروج امن نیروهای ما از افغانستان بود. اسپر مودبانه گفت: «مایک (پمپئو) کمی هیجان زده است» اما با ادامه صحبت های ما، معلوم شد که بین اهداف وزارت خارجه در به صفر رساندن تعداد نیروهای ما در افغانستان با خواسته من و (پنتاگون) برای حفظ نیروهای مبارزه با تروریسم و سایر توانمندی های ما در آن کشور تمایز وجود دارد. اسپر به طور منطقی نگران این بود که کاهش حضور ما در افغانستان بر روی کارآمدی عملیات های نظامی در آن کشور تاثیرات منفی داشته باشد.
در گفت وگو با خلیل زاد در 19 ژوئیه این نگرانی را مطرح کردم. هدف من این بود که بین دیدگاه های مختلف در داخل دولت به توافقی دست یابیم و اختلافات در مذاکرات داخلی را رفع کنیم، بویژه اینکه او از طرف ترامپ (پمپئو یا هر کس دیگری) دستور داشت نیروهای امریکایی را به صفر برساند و از طرفی هم مطابق با آنچه که در جلسه توجیهی اتاق تانک تصمیم گیری شده بود، بدون مشخص شدن تاریخی معین، از طرف ترامپ دستور داشت از حضور نیروهای ضد تروریسم ما در آن کشور حمایت کند. برنامه ما این بود که چگونه دولت افغانستان و طالبان را وادار کنیم که با به صفر رساندن نیروهای ما در عملیات خروج موافقت کنند و همزمان ماموریت جدیدی را برای حمایت از نیروهای مبارزه با تروریسم تعریف کنیم. خلیل زاد با آمادگی کامل موافقت کرد و گفت کاملاً درک می کند که ترامپ چه انتظاری دارد، بنابراین من این گفت و گو را یک پیشرفت مهم قلمداد می کردم. در اینجا هدف من اطمینان از این موضوع بود که دولت در داخل خود درباره شرایطی که در آن قرار داشت، اختلاف نظری نداشته باشد. اگر پمپئو به خلیل زاد اجازه می داد بیشتر چنین مکالماتی داشته باشد و ما مجبور نبودیم چنین جلساتی را مانند دیدار با یک جاسوس انجام دهیم، زودتر و آسان تر می توانستیم به چنین هدفی دست پیدا کنیم. در هر صورت، مذاکره با طالبان با سرعت در طول تابستان ادامه یافت./ ایران

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: مذاکره با طالبان نیروهای ما وزارت خارجه آن کشور خلیل زاد هزینه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۳۹۹۹۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

افغانستان در اقتصاد و سیاست رو به پیشرفت است

مولوی ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان در رابطه به سفر شماری زیادی از نمایندگان دیپلماتیک و هیئت‌های خارجی به افغانستان گفت: افغانستان هم از نگاه سیاسی و هم از نگاه اقتصادی گام‌های صعودی بر می‌دارد.

مجاهد در صفحه‌ ایکس خود نوشته است «در این اواخر پایتخت کشور شاهد سفر شمار زیادی از نمایندگان دیپلماتیک و هیئت‌‌های خارجی است. در این میان، دید و بازدید معاون سازمان همکاری‌های اسلامی و هیئت همراه اش و دیپلماتان کشورهای روسیه، مالیزیا، قزاقستان، ترکمنستان و اتحادیه اروپا با مقامات طالبان قابل توجه است.»

وی افزوده است اشتراک هیئت افغانی تحت ریاست ملا حمیدالله آخندزاده، سرپرست وزارت ترانسپورت و هوانوردی در یک نشست مهم در شهر ترمذ ازبکستان، نمایانگر آنست که طالبان در سطح گسترده پذیرفته شده و مناسبات با آن تامین بوده و رفت و آمدها وجود دارد.

به گفته‌ی وی؛ روابط یادشده با گذشت هر روز در حال گسترش است و بر موثریت آن افزوده می‌شود.

  به باور او؛ این تلاش‌‌ها برفعالیت دستگاه دیپلماسی و در عموم به تأمین مناسبات همه جانبه طالبان دلالت می‌کند، همچنین این دیدارها، نشست‌ها و رفت وآمدهای مهم نتایج خوب در عرصه اقتصادی برای افغانستان در قبال دارد.

مولوی ذبیح الله مجاهد بیان داشته است «برداشت بعضی‌ها که افغانستان دیگر منزوی و اقتصادش درحال خراب شدن است و مناسبات آن با کشورها تأمین شده نمی‌تواند، نادرستی اینها ثابت شد. اکنون معلوم شد که افغانستان هم ازنگاه سیاسی و هم از منظر اقتصادی گام های صعودی بر می دارد و این تلاش ها بیشتر گردیده و تسریع خواهد شد.»

باشگاه خبرنگاران جوان افغانستان افغانستان