موفقیت در ومبلی بعد از 55 سال، باز هم به لطف داور

عصرایران؛ اهورا جهانیان - انگلستان بالاخره بعد از 55 سال به فینال یک تورنمنت ملی رسید. شاگردان گرت ساوتگیت دیشب موفق شدند دانمارک را شکست دهند و به فینال جام ملتهای اروپا برسند. انگلیسی‌ها در 1966 هم بازی فینال جام جهانی را در ورزشگاه ومبلی برگزار کردند و قهرمان جهان شدند. آن‌ها این بار نیز بازی فینال را در ومبلی برگزار می‌کنند و می‌خواهند قهرمان اروپا شوند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اما ومبلی ظاهرا ورزشگاهی است که اگر در آن موفقیت مهمی برای انگلیس رقم بخورد، این موفقیت به شکلی سالم حاصل نمی‌شود. انگلیسی‌ها در فینال 1966 با یک گل قلابی در وقت اضافی از آلمان 3 بر 2 پیش افتادند و بعد هم گل چهارم را زدند. گل سوم انگلیس در آن بازی تاریخی، مردود بود چراکه توپ آشکارا از خط عبور نکرد؛ ولی آن روزها خبری از VAR نبود و داور هم ترجیحش این بود که گل مشکوک میزبان را بپذیرد. اینکه یک صحنۀ مشکوک را به نفع میزبان سوت بزنی، طبیعتا راحت‌تر است تا اینکه به نفع تیم میهمان سوت بزنی. و داور بازی فینال 1966 چنین کرد.

از عجایب است که در بازی دیشب انگلیس و دانمارک نیز داور ترجیح داد یک صحنۀ کاملا مشکوک را به نفع میزبان سوت بزند. رحیم استرلینگ در وقت اضافی آشکارا خودش را به زمین انداخت بدون اینکه مدافع دانمارک روی او خطایی کرده باشد. بسیاری از بزرگان فوتبال، از جمله آرسن ونگر و خوزه مورینیو نیز دیشب تاکید کردند که در آن صحنه خطایی رخ نداد. در چنین شرایطی، یعنی وقتی که صحت تصمیم داور به شدت زیر سوال است، قاعدتا داور صحنۀ خطا را دوباره چک می‌کند تا حقی از تیمی ضایع نکرده باشد.

اصلا VAR به همین دلیل وارد فوتبال شده است. برای تحقق عدالت یا دست کم رفع بی‌عدالتی‌های آشکار.

اما داور هلندی بازی انگلیس و دانمارک در کمال تعجب حاضر نشد برود لحظۀ به زمین افتادن رحیم استرلینگ را چک کند. چرا؟ به این چرا دو جواب متفاوت می‌توان داد. داور صرفا اشتباه کرد، داور حامی انگلیس بود. بدبختانه هر چقدر هم که بخواهیم حمایت‌های پشت پرده و فرامیدانی را نفی کنیم، این نفی و انکار چندان موجه به نظر نمی‌رسد. واقعا به نظر می‌رسد که داور ترجیحش این بود که انگلستان در ومبلی به فینال برسد؛ چراکه صحنه‌ای آشکارا عاری از خطا را خطای پنالتی اعلام کرد و مهم‌تر اینکه، حاضر نشد از ویدئو چک استفاده کند.

شاید هم واقعا در پس و پستو خبری نبوده باشد و داور تحت تاثیر جو ورزشگاه چنین تصمیم نادرستی گرفته باشد. الله اعلم. ولی هر چه بود، تصمیم داور هلندی، انگلیس را بعد از 56 سال راهی فینال کرد. این بار در یورو.

اینکه انگلستان جام جهانی 1966 را به لطف خطای داور برده و امسال نیز دوباره به لطف خطای داور به فینال یک تورنمنت مهم ملی رسیده، هیچ خوشایند نیست. چرا آن‌ها هیچ وقت نمی‌توانند بدون اتکا به خطای داوری، موفقیتی چشمگیر بدست آورند؟ سوالی که اگر بی‌جواب هم باشد، ذهن را تا همیشه می‌خلد.

انگلیسی‌ها متخصص باختن در ضربات پنالتی‌اند. دیشب هم اگر با یک پنالتی قلابی پیروز نشده بودند، نسبت به دانمارک احتمالا شانس کمتری برای پیروزی در ضربات پنالتی داشتند. داور هلندی آن‌ها را از جهنم پنالتی زدن در ومبلی نجات داد. آن‌ها طعم شکست در ضربات پنالتی در همین مرحله از همین جام را سال 1996 چشیده‌ بودند و این بار مردی از خویش برون آمد و کاری کرد که کارشان به پنالتی نکشد. مردی که داور بازی بود! دنی ماکلی. این نام را فراموش نمی‌کنیم.

اما برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد، حضور انگلیس در فینال احتمالا به سود ایتالیا است. انگلیس تیم زهرداری نیست. برعکس، دانمارک راحت گل می‌زد و جانانه دفاع می‌کرد. دانمارک ممکن بود با یک بازی به شدت دفاعی در بازی فینال، گلزنی را برای ایتالیا به شدت دشوار کند. ولی انگلیسی‌ها در فینال ومبلی، بعید است بازی دفاعی تمام‌عیاری را در برابر ایتالیا ارائه کنند. دانمارک، در صورت حضور در فینال، ممکن بود چنان بازی کند که کار به ضربات پنالتی بکشد، ولی انگلیسی‌ها طبیعتا علاقۀ چندانی به ضربات پنالتی ندارند. علاوه بر این، بازی در ورزشگاه ومبلی، نمی‌تواند با نمایشی یکسره دفاعی از تیم ملی انگلیس همراه باشد. گل زدن به انگلستانی که به مراتب بیش از دانمارک تهاجمی بازی می‌کند، برای ایتالیا راحت‌تر خواهد بود.

اما جدا از این نکته، مسالۀ اصلی این است که ایتالیا به مراتب قوی‌تر از انگلستان است و دقیقا به همین دلیل شانس بیشتری برای پیروزی در بازی فینال دارد. اگر داور در بازی فینال برای انگلیسی‌ها آستین بالا نزند، بعید است که آن‌ها دوباره در ومبلی دستشان به جام برسد.

البته در فوتبال هیچ چیز محال نیست و دقیقا هم به همین دلیل ممکن است انگلیس همۀ گل‌های نخورده در طول یورو 2020 را در بازی فینال دریافت کند و جردن پیکفورد، یکشنبه شب تاوان همۀ کلین‌شیت‌هایش را در برابر شاگردان شاداب و با انگیزۀ روبرتو مانچینی پس بدهد!

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: بازی فینال ضربات پنالتی انگلیسی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۴۷۲۹۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

هم قسم در رختکن: لیگ قهرمانان برای رویس!

به گزارش "ورزش سه"، حروفی زرد روی پس زمینه مشکی پیش چشمان رویس به نمایش درآمد که روی آن نوشته شده بود:« ما می‌خواهیم به ومبلی برویم. ما می‌خواهیم جام را به دورتموند بیاوریم.» به نظر می‌رسد که این آخرین رویای نماد این باشگاه است که روی این مقواها به نمایش درآمده است.

در فاصله دو روز تا برگزاری بازی برگشت از مرحله نیمه نهایی رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا برابر پاری سن ژرمن، تمام شهر بار دیگر پس از سال 2013 در رویای حضوری دوباره در فینال این مسابقات در ورزشگاه ومبلی هستند که قرار است در تاریخ اول ژوئن برگزار شود. این آخرین فرصت برای رویس در طول دوران فوتبالش به حساب می‌آید.

باشگاه دورتموند روز جمعه اعلام کرد که این بازیکن قرار است پس از پایان فصل جاری و در تابستان پیش رو و بعد از گذشت ۱۲ سال این تیم را ترک کند. او یک روز بعد با ارسال دو پاس گل و به ثمر رساندن یک گل نقش مهمی در پیروزی پرگل 1-5 تیمش برابر آگزبورگ ایفا کرد.

ادین ترزیچ پس از این بازی به خبرنگاران گفت:«او اسطوره‌ای زنده در اینجاست. این داستانی خاص در فوتبال مدرن است که یک بازیکن با تمام وجودش در اختیار یک باشگاه باشد.»

گفته می‌شود که بازیکنان دورتموند در رختکن این تیم برای رساندن این کاپیتان وفادار به آخرین آرزویش با یکدیگر هم قسم شدند. آنها حالا انگیزه مضاعفی دارند که بتوانند جامی بزرگ را به رویس هدیه دهند. آخرین تلاش برابر امباپه و یارانش که رقابتی احساسی برای دورتموند خواهد بود.

ترزیچ با اشاره به این موضوع اظهار داشت:«این یک دوره کامل خواهد بود. او در اولین فصل حضورش در دورتموند راهی ومبلی شد و این بهترین پایان ممکن است که بار دیگر در این ورزشگاه حضور داشته باشد.»

این در حالی است که رویس در طول دوران فوتبالش به دلیل مصدومیت‌های متفاوت و شکست‌های دقیقه آخری مانند تساوی فصل گذشته برابر ماینتس در آخرین بازی لیگ از شانس زیادی برای کسب افتخارات برخوردار نبود.

حالا دیگران مصمم هستند که این کار را برای او انجام دهند. انتظار می‌رود که او علی رغم درخشش برابر آگزبورگ، در بازی مقابل پاری سن ژرمن روی نیمکت بنشیند. این بازیکن در هر دو دیدار مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان مقابل اتلتیکو مادرید و در بازی رفت برابر پاری سن ژرمن تنها ۱۴ دقیقه بازی کرد.

بسیاری پیش از این از رابطه سرد این بازیکن ۳۴ ساله با ترزیچ صحبت کرده بودند و به نظر می‌رسد که او دیگر یکی از بازیکنان کلیدی تیمش در دیدارهای مهم نیست و باید به شکل یک بازیگر نقش دوم با تیمش وداع کند.

سباستین کل درباره جدایی رویس از دورتموند گفت:«ما به تصمیمی مشترک رسیدیم. مهم است که بتوانیم با هم به این تصمیم برسیم. او با انجام ۴۲۵ بازی و به ثمر رساندن ۱۶۹ گل تاریخ خودش را در این باشگاه نوشته است. اما مسئولیت برنامه‌ریزی برای آینده در کنار هم و قبول این مسئولیت هنوز پابرجاست.»

از مدتی پیش مشخص بود که رویس قرار نیست قرارداد جدیدی را در تابستان امضا کند. حالا این بازیکن شخصا به این تصمیم رسیده تا بتواند از همین تابستان با آینده‌ای اش کنار بیاید. او همین حالا هم پیشنهادهایی از آمریکا دارد.

در بهترین حالت، رویس هنوز چهار بازی دیگر با دورتموند در پیش خواهد داشت. اگر رختکن به قسمش وفادار بماند، زمان تاج گذاری او در اول ژوئن در ورزشگاه ومبلی خواهد بود.