ورزش ما یک بزرگتر ندارد!
تاریخ انتشار: ۲۷ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۵۵۳۴۶۴
نواب نصیرشلال یکی از آن ورزشکاران با اخلاق است.وزنه برداری که حقش در همان المپیک لندن طلا بود،اما دوپینگی ها شرایطی را رقم زدند تا این مدال طلا 8-9 سال بعد به او برسد.مدالی که انصاف حقش بود و بالاخره به او رسید.به بهانه المپیک پیش رو گپی زده ایم با این ورزشکار که حالا مربی شده است و دارد برای خودش در گوشه ای از این خاک کار می کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حضور خودم در المپیک
آن موقع ها شرایط فرق می کرد ما تیمی داشتیم که همه مدعی حضور در المپیک بودند.از آن هشت نفر همه شایسته بودند.فکر می کنم آن زمان حضور پیدا کردن در المپیک به اندازه رفتن به این تورنمنت و مدال گرفتن سخت بود.اینکه شما این شانس را پیدا کنی در تیم ملی ایران قرار بگیری و به المپیک برسی به اندازه مدال گرفتن در المپیک سخت بود.ما خیلی تلاش کردیم.در نهایت تیمی هم که به لندن اعزام شد همه مدال گرفتند غیر از سهراب مرادی.الان اما شرایط به این شکل نیست.دراین سال های آخر یک مقدار ضعیف شده ایم.هم کمی و هم کیفی.طوری که برای کسب همین دو سهمیه المپیک توکیو شرایط سخت شد.متاسفانه مهره های خوبی مثل سهراب و کیانوش را اصلا نتوانستیم در این قالب بیاوریم که شانس حضور در المپیک را داشته باشند.حتی این اواخر شنیدیم که کم کاری فدراسیون در معرفی این نفرات باعث شد تا آنها نتوانند مسافر توکیو شوند.
مدالی که طلا شد
خیلی ها شاید این را قبول نداشته باشند اما از دید خودم مدالی که آن زمان می شد گرفت حس و حالش متفاوت بود.حس بهتری بود.من فکر می کنم اگر یک کاری در زمان خودش انجام شود لذت بیشتری دارد.در نهایت الان مال نقره من به طلا تبدیل شد و این افتخار برای کشور است.هر طور که بخواهیم به این اتفاق نگاه کنیم قشنگ است.حس اش قشنگ است اما خب در همه زمینه هاهر چیزی جای خودش ارزش دیگری دارد.
ورزش نتیجه گرا و آموزش هایی که نمی بینیم
در ورزش مان ما یک مشکل بزرگ داریم.خیلی چیزها به ورزشکاران آموزش داده نمی شود.مشاوره های خوبی نداریم.از تجربه گذشتگان استفاده نمی کنیم.شما ببینید شرایط یک ورزشکار 2 روز قبل از المپیک با دو روز بعد از آن زمین تا آسمان فرق می کند.ورزشکار با استعدادی که خودش دارد می رود و مدال می گیرد اما بعد از آن نیاز به مراقبت های زیادی دارد به خصوص از لحاط روحی و روانی.باید حمایت شود.چه برای کسی که مدال گرفته و موفق نشده چه برای کسی که موفق نشده است.اینجا فقط نتیجه گرا هستیم و به دنبال نتیجه می گردیم و این باعث سرخوردگی کسانی می شود که نتوانسته اند مدال بگیرند.در ورزش ما هیچ تعادلی وجود ندارد.اینجا ما قهرمان های خودمان را کنار می گذاریم و سیستم مدیریتی را دست کسانی می دهیم که ورزشکار نیستند،بی تجربه هستند و به ورزش می آیند تا تجربه کسب کنند.ورشکار نیاز دارد که یک نفر از قدیمی ها کنارش باشد،به او آرامش بدهد،از لحاظ روحی و روانی کمکش کنند و باعث شوند تا بهترین عملکرد را داشته باشند.
وزنه برداری فقط در ایران افت کرده!
به نظر من وزنه برداری در جهان دارد راه خودش را می رود و فقط در ایران است که این ورزش افت پیدا کرده است.ما دیگر هیچ پشتوانه ای نداریم که پشتیبان تیم اصلی مان باشد.از هر چیزی که داریم بیشترین استفاده را می کنیم اما هر چه داریم روزی تمام می شود.در واقع حالا هیچی نداریم.یک زمانی در ایران برای فرستادن تیم به مسابقات جهانی و المپیک انتخابی برگزار می کردیم . ابتدا در اردو با بچه ها رقابت می کردیم اما حالا...
مشکل ما کمیت ورزشکار است؛دلسوز هم نداریم
استقبال جوانان از وزنه برداری کم شده است اما دلیل آن چیست؟ما کسی را نداریم که دلسوز باشد و بخواهد دلسوزانه زحمت بکشد.کلا وزنه برداری رها شده و هیچ کس دیگر به آن نمی پردازد.شما دقت کنید؛در سال های گذشته 11 ماه از سال اردوهای نوجوانان،جوانان و بزرگسالان دایر بود،با تعداد و کیفیت بالا.با رکوردهای خوب و جدید.اما حالا چطور؟
از لحاظ روحی هوای علی هاشمی و علی داوودی را داشته باشیم
علی هاشمی از با تجربه های ما است و علی داوودی مدت هاست از جوانان جدا شده است و قطعا در این چند سال تجربیات زیادی را کسب کرده است.می توانیم بگوییم که داریم دو وزنه بردار پخته را راهی این رقابت ها می کنیم.باید ببینیم که اوضاع رقبای این دو نفر به چه شکل است.باید ببینیم این دو نفر تمرینات خودشان را با چه کیفیت و چه رکوردهایی پشت سر گذاشته اند.این ها باعث می شود تا بدانیم که چقدر در المپیک شانش دارند.به نظرم تنها کار این است که این دو نفر را در شرایط فعلی از لحاظ روحی و روانی آماده کنیم.اگر تمرکز آنها خوب باشد،با انگیزه ای که به آنها بدهند می شود اتفاقات خوبی را رقم زد.امیدوارم عملکرد هر دو وزنه بردار ایران در این رقابت ها خوب باشد و به موفقیت برسند.
آینده وزنه برداری؛نیاز به تغییر
احساس می کنم نیاز به یک مقدار تغییر داریم.از دو جهت باید به این قضیه نگاه کرد.از نظر داخلی نیاز به استعدادیابی گسترده داریم برای سال های آینده که البته در کوتاه مدت هم جواب نمی دهد.ما خیلی وقت است که وزنه برداری را رها کرده ایم.در سطح جهانی هم نیاز به یک سری تغییرات داریم تا همه چیز مهیج تر از قبل شود.دنیای وزنه برداری کار زیاد دارد.ضمن اینکه هنوز حال وزنه برداری در دنیا خوب است و فقط در کشور ما است که این افت مشاهده می شود.علاقمندی به وزنه برداری کم شده آن هم به دلیل اینکه ما نتوانسته ایم بین جوان ها ایجاد انگیزه کنیم.اگر یک سری برنامه ریزی خوب را سال ها اجرا می کردیم حالا این مشکلات نبود.به نظرم هنوز هم دیر نیست و می شود شرایطی را فراهم کرد تا خانواده ها را مجاب کرد که فرزندان کم سن و سال شان را به وزنه برداری بفرستند.هنوز هم می شود اعتمادها را جلب کرد.اگر از حالا قدم اول را برداریم برای سال های آینده این دست خودمان است که بخواهیم جوان ها را به یسمت وزنه برداری بیاوریم یا نه.این اصلا دور از ذهن نیست.
ورزش ما یک بزرگتر ندارد
کسانی که در بالاترین سطح،ورزش می کنند و به مدال می رسند عمدتا ناراضی هستند.این مثل یک سم در جامعه پخش می شود و باعث می شود تا مردم ببینند و پیش خودشان بگویند:«این قهرمان ما است،پس بقیه چه کار کنند؟»یک ورزشکار حداقل 15 سال به صورت خیلی سخت تمرین می کند،رنج ها را به جان می خرد و همه سختی ها را تحمل می کند در نهایت شرایط آن طوری نیست که باب میل باشد و این قطعا نامیدی را به دنبال دارد.این باعث می شود تا علاقمندان از ورزش فاصله بگیرند.به صورت سیستماتیک ورزش در کشور ما واقعا ورزش نیست و ابزاری است برای بالا رفتن سطوح مدیرتی مدیران.اینجا خود ورزشکار زیاد اهمیتی ندارد.بدون تعارف؛چرا خیلی از ورزشکاران ما مهاجرت می کنند؟چرا خیلی ها گوشه نشین می شوند؟چرا خبری از خیلی از قهرمان ها نیست؟اینجا همه چیز مجازی شده است و این شرایط برای ورزشکاران اصلا خوب نیست.بیشتر قهرمان ها از فدراسیون های خودشان رانده شده اند یا با فدراسیون خودشان همکاری نمی کنند.این نشان می دهد که ورزش ما یک بزرگتر ندارد که بخواهد این مسائل را حل کند.یا اگر هم کسی هست به او اجازه نمی دهند تا در حیطه خودش دخالت کند.این است مشکلات ورزش ما.
منبع: ساعت24
کلیدواژه: وزنه برداری ورزش ما سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۵۵۳۴۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
هیچ مسئولی نمی‌تواند طلبکار رشته کشتی باشد / نمی‌خواهم نفر اول تیم ملی باشم!
رسول جزینی که در سه المپیک لندن، ریو و توکیو عضوی از کادر فنی تیم ملی کشتی فرنگی ایران بوده و سهم به‌سزایی در افتخارآفرینی این رشته داشت، در گفت‌وگو با ایمنا مروری بر هت‌تریک حضور او در بزرگترین فستیوال ورزشی دنیا دارد و از وضعیت این‌روزهای کشتی کشور و اصفهان می‌گوید.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، همیشه برایمان سوال است چطور او که روزی رفیق گرمابه و گلستان بزرگانی چون محمد بنا بوده است حاضر شده از کنار گود کشتی مسابقات المپیک و قهرمانی جهان بگذرد و در زادگاهش مشغول پرورش نسل جدید کشتی ایران باشد. رسول جزینی متولد آذر ۱۳۵۵ در اصفهان، کشتی گیر فرنگی‌کار است. وی طلای مسابقات غرب آسیا ۱۹۹۷ در وزن ۹۷ کیلوگرم را کسب کرده است و سابقه همراهی تیم ملی کشتی فرنگی ایران در سه المپیک لندن، ریودوژانیرو و توکیو را در کارنامه دارد.
سی و سومین دوره رقابت‌های کشتی فرنگی قهرمانی آسیا، طی روزهای بیست‌وهفتم و بیست‌وهشتم فروردین در شهر بیشکک قرقیزستان برگزار شد و در پایان سعید اسماعیلی در وزن ۶۷ کیلوگرم، ناصر علیزاده در وزن ۸۷ کیلوگرم، محمدهادی ساروی در وزن ۹۷ کیلوگرم و امین میرزازاده در وزن ۱۳۰ کیلوگرم به مدال طلا دست یافتند.
پویا دادمرز در وزن ۵۵ کیلوگرم، محمدرضا رستمی در وزن ۷۲ کیلوگرم و رسول گرمسیری در وزن ۸۲ کیلوگرم صاحب مدال نقره شدند و امیررضا ده‌بزرگی و ایمان محمدی در وزن ۶۳ کیلوگرم نیز به مدال برنز رسیدند. در رده بندی تیمی ایران مقتدرانه و با کسب ۲۰۰ امتیاز، به‌عنوان قهرمانی رسید و تیم‌های قرقیزستان با ۱۴۴ امتیاز و ژاپن با ۱۴۲ امتیاز دوم و سوم شدند.
با توجه به پشت سر گذاشتن مسابقات قهرمانی آسیا و کسب سهمیه المپیک همچنین پیش رو بودن المپیک پاریس ۲۰۲۴ شاید بتوان گفت رسول جزینی از معدود افرادی است که می‌تواند نظری کارشناسانه در خصوص شرایط تیم ملی کشتی فرنگی داشته باشد. رسول جزینی که یک‌سالی است چالش جدیدی را در زادگاهش آغاز کرده است طی روزهای گذشته با حضور در خبرگزاری ایمنا پاسخگوی سوالات خبرنگاران بود که مشروح این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید
ایمنا: از محمد بنا چه خبر، اطلاعی از وی دارید؟
جزینی: محمد بنا نیز مثل همه در حال گذران زندگی است نباید فراموش کنیم زندگی ادامه دارد و کشتی بخشی از زندگی است. به نظر من، بنا در حال حاضر فقط کشتی را دنبال می‌کند. در گذشته بیشتر زمانش را برای کشتی صرف می‌کرد، اما در حال حاضر این زمان را برای خانواده و فرزند کوچکش که بیشتر به پدر احتیاج دارد صرف می‌کند.
ایمنا: آیا بنا ندارید از محمد بنا برای حضور در تمرینات دعوت نمی‌کنید؟
جزینی: فکر نمی‌کنم محمد بنا دیگر به فضای کشتی ورود کند، اما ایده خوبی است که به آن فکر نکرده بودم. اگر امکانش به وجود داشته باشد حتماً پیشنهادش را مطرح می‌کنم. محمد بنا زمانی که به طور مستقیم در کشتی حاضر نیست در فضاهایی که به کشتی مربوط است کمتر ظاهر می‌شود اگر بتوانم حتماً این کار را می‌کنم، امیدوارم دعوت ما را قبول کند.
ایمنا: هفت سال از حضور شما در شورای شهر اصفهان می‌گذرد، با شنیدن نام شورای شهر اصفهان چه تصویری به ذهنتان خطور می‌کند؟
جزینی: جدای از زمان‌هایی که برای مردم خدمتی انجام می‌دادیم و گره‌ای باز می‌کردیم، برای من قسمت خوبی از زندگی‌ام نبود. در آن مدت چهار ساله به واسطه دل‌مشغولی‌های زیاد و مسئولیت بزرگی که بر دوش داشتم، نسبت به دیگر سال‌های زندگی بسیار اذیت شدم. کارهای بزرگی در نظر داشتیم که با پیگیری‌های زیاد و با شرایط ویژه توانستیم انجام دهیم.
ایمنا: به عنوان عضو سابق شورای شهر، به نظرتان وظایف شورای شهر و شهرداری در راستای پیشرفت ورزش همگانی چیست؟
جزینی: به نظر من شهرداری امکانات خوب و مطلوبی برای توسعه ورزش همگانی دارد. ورزش همگانی می‌تواند پایه و اساس ورزش قهرمانی باشد زیرا این دو مقوله علت و معلول‌اند. ورزش قهرمانی با الگوسازی و کسب افتخارات می‌تواند باعث پیشرفت و افزایش توجهات به ورزش همگانی شود. اگر ورزش همگانی نهادینه شود خانواده‌ها با ورزش بیشتر آشنا می‌شوند و فرزندان را به سمت ورزش حرفهای و قهرمانی سوق می‌دهند.
شهرداری با توجه به امکاناتی که دارد می‌تواند خیلی بهتر از این خدمات ارائه دهد و مردم را به ورزش تشویق و ترغیب کند. علت اصلی استفاده کمتر از امکانات شهرداری شاید به تعامل نداشتن هیئت‌های ورزشی باز می‌گردد. هیئت‌های ورزشی منفعل عمل می‌کنند در صورتی که می‌تواند خیلی فعال‌تر باشند و با کمک و استفاده از امکانات شهرداری اتفاقات بهتری را رقم بزنند. با شناختی که از عوامل ورزشی شهرداری اصفهان دارم، آماده همکاری با تمامی هیئت‌های ورزشی هستند. آنچه که دیده نمی‌شود فعالیت و مطالبه‌گری هیئت‌های ورزشی است.
ایمنا: چه پیشنهادی برای رسیدن ورزش همگانی به نقطه اوج و هدف غایی آن دارید تا از کلیشه‌ها دور شود؟
جزینی: توسعه و همه گیرکردن ورزش همگانی برای آشنایی عموم مردم با ورزش و کشف استعدادهای ورزشی، وظیفه اداره ورزش و جوانان است. بازوهای اصلی اداره ورزش و جوانان که مستقیماً وظیفه قهرمان پروری دارند هیئت‌های ورزشی هستند و باید با استفاده از امکانات شهرداری ضمن همه‌گیر کردن رشته‌های ورزشی قهرمان پروری انجام دهند.
ایمنا: علت دور ماندن کشتی استان اصفهان از کشتی کشور را چه می‌بینید؟
جزینی: علل مختلفی روی این موضوع تأثیر گذار است، اما یکی از بزرگترین علت‌ها حضور مدیران ضعیف در این ورزش است. به نظر من بزرگترین ضربه‌ای که کشتی اصفهان خورد حضور مدیران ناکارامد را در رأس آن می‌دانم. مدت زیادی کشتی اصفهان درگیر چنین افرادی بود و هنوز هم ارتعاش اتفاقات ناگوار قبل وجود دارد. انشاالله با تلاش‌هایی که صورت می‌گیرد آثاری از خرابی‌های گذشته باقی نماند.
جا دارد از مصطفی میرزایی، رئیس هیئت کشتی استان تشکر کنم. میرزایی دلسوزانه و پدرانه در راه پیشرفت و اعتلای کشتی استان تلاش می‌کند. افرادی هستند که به دلیل اختلاف سلیقه و موضوعات غیر ورزشی از وی ایراد می‌گیرند. به شخصه اختلاف سلیقه زیادی با میرزایی دارم، اما باید واقع بین بود و منصفانه نظر داد. در زمان سکان‌داری وی از نظر زیرساختی و عمرانی همچنین کسب موفقیت‌های تیمی و انفرادی در مسابقات و در کل موفقیت نسبی نسبت به گذشته کسب شده است. به نظرم نمره قبولی را می‌توان به میرزایی داد.
ایمنا: با شنیدن نام المپیک چه حسی پیدا می‌کنید؟
جزینی: المپیک قله ورزش است. طلای المپیک قله آرزوهای یک کشتی‌گیر، مربی و همه افرادی که در ورزش حضور دارند است. هر زمان اسم المپیک را می‌شنوم جای خالی نمایندگان کشتی اصفهان در کشتی و المپیک در ذهنم نقش می‌بندد. من سالیان سال در کنار تیم ملی بودم و سه المپیک را تجربه کردم، اما دریغ از یک همشهری و هم استانی که بتوانم هرچه که در توان دارم را در طَبق اخلاص برایش نمایان کنم تا بالاترین افتخار ورزشی دنیا را برای اصفهان کسب کند. ما در ورزش کشتی حرفهای بسیاری داریم و در المپیک همیشه قوی بوده‌ایم، اما متأسفانه اصفهان از این نقطه قوت کشور دور است.
ایمنا: در المپیک یک «سالتوی» خاطره‌انگیز اجرا کردید، بعد از چند سال آیا هنوز نیز توانایی اجرای چنین فنونی را دارید؟
جزینی: در همان زمان نیز آمادگی لازم برای سالتو زدن را نداشتم، بنا به جو و شرایطی که بود و میزان خوشحالی که داشتم، اتفاق افتاد. اگر عکس و فیلم‌های المپیک را نگاه کنید، متوجه می‌شوید که با عینک، ساعت و لباس نامناسب این حرکت را زدم. این حرکت سالتو یا لحظه‌ای که هادی ساروی را بر دوش انداختم چیزی نبود که برایش برنامه‌ریزی کرده باشم در لحظه اتفاق افتاد.
این لحظات از قبل پیش‌بینی نشده و بدون فکر بودند. واکنش‌هایی که از فرط خوشحالی «فی البداهه» رخ داد و ماندگار شد. وقتی به این تصاویر نگاه می‌کنم تداعی خاطرات می‌شود. امیدوارم افراد و کشتی‌گیرانی که در شهر و استان اصفهان فعالیت می‌کنند به چنین افتخاراتی برسند.
ایمنا: در سه دوره به عنوان مربی المپیک در کنار تیم ملی کشتی فرنگی بودید، چه زمانی سکان تیم ملی کشتی فرنگی را به عنوان سرمربی در دست می‌گیرید؟
جزینی: موقعیت‌های زیادی وجود داشت تا به عنوان سرمربی به تیم ملی خدمت کنم، اما واقعیت این است که در حال حاضر هدفی جز کمک به رشته کشتی در استان و شهرم، ندارم. اعتلای کشتی استان چالشی ست که پیش روی خود می‌بینم. به نظر افراد زیادی رساندن کشتی اصفهان به نقطه عالی و درخشش در سکوهای جهانی و المپیک نشدنی است، اما انشااله انجام خواهد شد. به دنبال نفر اول تیم ملی بودن نیستم زیرا موقعیت این اتفاق سال‌های سال برایم وجود داشت اما به علل مختلف قبول نکردم.
ایمنا: پس از رساندن کشتی استان اصفهان به مقصود نهایی در کنار تیم ملی خواهید بود یا خیر؟
جزینی: انسان در زمان‌های مختلف بنا به شرایط و اتفاقات تصمیمات مختلفی می‌گیرد. در حال حاضر به هیچ وجه حتی به سرمربی‌گری تیم ملی فکر نمی‌کنم اما از فردا و آینده اطلاعی ندارم. فردی نمی‌تواند پیش بینی کند چه چیزی رخ می‌دهد. اگر احساس کنم حضورم در تیم ملی می‌تواند روی کشتی شهر اصفهان تأثیر داشته باشد شاید قبول کردم.
ایمنا: در همه المپیک‌ها، بیشترین نماینده از کشتی و بعد وزنه برداری بوده است و برای المپیک پاریس نیز بیشترین سهمیه توسط کشتی‌گیران کسب شده و انتظارات و فشارها از کشتی بالا افزایش یافته است. آیا این وضعیت و فشارها را بر کشتی‌گیران به حق می‌بینید؟
جزینی: زمانی که فرزند بزرگ خانه باشی ریاضت‌ها به دوشت میفتند؛ کشتی نیز فرزند بزرگ ورزش کشور است. اکثر رشته‌ها به صورت سینوسی موفقیت کسب کرده‌اند، اما کشتی همیشه بوده و یک خط رو به جلو را دنبال کرده است. کشتی را ورزشی است که آبروی ایران را در المپیک حفظ می‌کند.
توقع مردم بیجا نیست زیرا مردمان ایران کشتی دوست هستند و کشتی ورزش ملی و آئینی ماست. هر کجای دنیا رفته‌ام اکثر مردم کشتی را دوست داشته‌اند. از زمانی که هابیل و قابیل با یک دیگر کشی گرفتند در جان آدمیان فرو رفت و محبوب شد. از طرف مردم کسب مدال‌های متعدد و خوش رنگ خواسته زیادی نیست، اما اگر مسئولان این انتظار را داشته باشند وضعیت متفاوت است.
سهم بودجه و امکاناتی که کشتی از ورزش کشور دارد نسبت به ورزش‌هایی که هیچ دستاوردی در سطح بین‌المللی نداشته‌اند ناچیز است، به همین علت هیچ مسئولی نمی‌تواند طلبکار رشته کشتی باشد ولی مردم حق دارد که به هر شکلی از کشتی و کشتی‌گیران انتظار داشته باشند و خواسته‌هایشان به حق است.
مقایسه کشتی با ورزش‌های دیگر فرار رو به جلو است. فوتبال، والیبال، بسکتبال و ورزش‌هایی از این قبیل تبدیل به صنعت شده‌اند. در رشته کشتی، ورزشکار ملی‌پوشی وجود ندارد که دغدغه شغل و درآمد و مسائلی از این قبیل را نداشته باشد. اگر همت شخص علیرضا دبیر و ارتباطات وی نبود کشتی‌گیران از نظر معیشتی در وضعیت مناسبی قرار نداشتند. جای شکرش باقی است که مدیری لایق در فدراسیون حضور دارد و جور دیگر مدیران که قیاس‌های اشتباهی در مورد کشتی دارند، را می‌کشد.
بازدید رییسی از کارخانه ایران خودرو دیزل