برای دوباره ساختن باید چند برابر تلاش کرد/ آموزش هدفمند کودکان
تاریخ انتشار: ۳ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۶۲۱۳۴۴
به گزارش خبرنگار مهر، قرار است اولین جشنواره آموزشی تئاتر پنجمک با مدیریت مریم کاظمی نمایشنامه‌نویس، بازیگر، کارگردان و سرپرست گروه تئاتر «مستقل» از ۳ تا ۷ مرداد ماه در پردیس تئاتر تهران برگزار شود.
در این جشنواره فعالیت سه سال آموزش تئاتر بیش از ۱۰۰ هنرجوی کودک و نوجوان با مربی‌گری مریم کاظمی اجرا خواهد شد که بر این اساس هفت نمایشنامه با اقتباس از هفت داستان کلاسیک کودکان و نوجوانان برای آموزش، تمرین و اجرا نوشته و آماده شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مریم کاظمی سال‌هاست که علاوه بر کارگردانی و اجرای نمایش‌های بزرگسال در حوزه تئاتر کودک و نوجوان نیز فعالیت چشمگیری چه در زمینه اجرای تئاتر و چه آموزش دارد و دبیری ۲ دوره از جشنواره تئاتر کودک و نوجوان همدان را نیز در کارنامه خود به ثبت رسانده است. با نیمه تمام ماندن اجرای نمایش «کلوچه دارچینی» و تمرین نمایش «ماه پیشونی» به دلیل بحران کرونا، کاظمی تصمیم به برپای نخستین فستیوال آموزشی تئاتر پنجمک گرفت که به همین بهانه گفتگوی کوتاهی با این هنرمند درباره دلایل شکل‌گیری و ویژگی‌های این جشنواره و مشکلات تئاتر کودک و نوجوان داشتیم که در ادامه می‌خوانید:
* ضرورت شکل‌گیری جشنواره تئاتر پنجمک با توجه به کمبودی که در زمینه آموزش تئاتر کودک و نوجوان و پرورش هنرجو وجود دارد از جانب شما چه بود؟
ایده برگزاری جشنواره پنجمک به منظور توجه به کمبود آموزش نبوده است بلکه به این منظور است که آموزش هدفمند شود و کوچک سالان و نوجوانان متوجه جنبه کاربردی آموزش‌هایی که می‌بینند، باشند. بسیاری از بچه‌ها دلیل آموزش‌های مدرسه‌ای را نمی‌دانند، کاربرد ریاضی و علوم پایه یا علوم انسانی را در جامعه نمی‌دانند و نقش خود را در زندگی دیر پیدا می‌کنند بنابراین قصد من این نبوده که به کمبود آموزش اشاره کنم که به نظرم کمبودی وجود ندارد، آموزش‌های بسیار خوبی در این زمینه در همه آکادمی‌ها و آموزشگاه‌ها توسط استادان و مربیان خبره وجود دارد و خانواده‌ها به راحتی می‌توانند با توجه به سلیقه و امکانات خود یکی را انتخاب کنند.
قصد من هدفمند کردن کار خودم به عنوان مربی و بالا بردن سطح تعامل بچه‌ها در رابطه با یک گروه اجرایی است. اگر دقت کنید این جشنواره در نخستین دوره صرفاً به کارهای اجرایی آموزشگاه تئاتر مستقل می‌پردازد ولی می‌تواند زمینهای برای گسترش این ایده برای علاقه‌مندان باشد.
* از لحاظ مالی هزینه‌های جشنواره چطور تامین می‌شود و آیا حمایت دولتی برای برپایی این رویداد داشته‌اید؟
این جشنواره کاملاً خصوصی و با حمایت خانواده‌های گروه‌های مختلف اجرایی فعالیت خود را شروع کرده است. مطالبه کمک و حمایت کرده‌ایم ولی تاکنون هیچ حمایت مالی دریافت نکردیم ولی کمک‌های مشارکتی داشته‌ایم مثلاً تمرین‌های ما در ۲ ماه گذشته در مجموعه سالن‌های یکی از مجتمع‌های فرهنگی تهران انجام شده و به طور کامل و تمام وقت حتی روزهای تعطیل ما را پوشش کامل داده‌اند. پردیس تئاتر تهران هم برای زمان جشنواره ۲ سالن اصلی و استاد محمد را برای اجراها در اختیارمان گذاشته است. همکاران و دوستان تئاتری در همه زمینه‌ها با دستمزد کم یا حتی رایگان به ما کمک رسانده‌اند چون همه به ماهیت برگزاری جشنواره ایمان داشته و داریم.
* برنامه‌ای برای اجرای عمومی نمایش‌های جشنواره دارید؟
بله. چنانچه خانواده‌ها موافق باشند و امکانات اجتماعی اجازه دهد حتماً این دورنما را داریم. این تصمیم به بعد از تعطیلات دوماهه محرم و صفر موکول خواهد شد.
* اینکه کارگردانی همه آثار برعهده خود شماست کار داوری را سخت نمی‌کند و برای خودتان در هماهنگی اجراها مشکل ساز نیست؟
بله. بسیار سخت است و کار زیادی می‌برد. تقریباً تمام وقتم صبح و شب به هماهنگی و برنامه‌ریزی و کارگردانی و آماده سازی اجراها و خود ستاد اجرایی جشنواره می‌گذرد. کارهای پایانی چندین دوره آموزشی به امسال موکول شد و دیگر نمی‌توانستم آن را به تعویق بیندازم زیرا بچه‌ها بزرگ می‌شوند و ایده آل‌ها و علایقشان عوض می‌شود و انگیزه‌های متفاوتی پیدا خواهند کرد و کار آموزش تئاتر که از چند سال پیش شروع کرده‌اند ناتمام و الکن می‌ماند.
* انتخاب داستان‌های کلاسیک برای اقتباس برچه اساس صورت گرفت و اینکه رده سنی هنرجویان هم در این انتخاب موثر بوده یا خیر؟
در انتخاب داستان‌ها خود گروه‌های اجرایی در ترم دوم آموزشی بسیار کمک کرده‌اند. با توجه به گزینه‌هایی که در اختیارشان قرار دادم انتخاب را به آنها سپردم ولی برایم مهم بود که داستان‌هایی باشد که یا خوانده‌اند و یا فیلم و انیمیشن آن را دیده‌اند.
رده سنی با توجه به اهمیت مطالعه در نظر گرفته شده است. به این توجه داشتم که ارتباط نسل فعلی با ادبیات کلاسیک کمرنگ شده است و به واسطه فیلم‌ها یا کارتون‌ها، کتابخوانی جذابیت خود را از دست داده است. اینکه داستان در نمایش بسیار مهم است و چگونه داستان به نمایشنامه تبدیل خواهد شد را با هم شروع کردیم و با هم به اجرا رساندیم.
* به عنوان هنرمندی که فعالیت گسترده‌ای در زمینه تئاتر کودک و نوجوان دارد مشکل اصلی این حوزه را در چه می‌بینید مخصوصاً با وجود بحران کرونا که به نظر می‌رسد تئاتر کودک بیشترین لطمه را خورده است.
همه گونه‌های تئاتری و حتی سینما با بحران تماشاگر روبرو است و از آنجایی که تئاتر به سمت گیشه‌ها هل داده شده این بحران جدی است و شاخص کمبود درآمد برای گروه‌های نمایشی است که وابسته به گیشه هستند. حمایت‌های دولتی تناسبی با هزینه‌ها ندارد و متعاقباً تولید تئاتر به دلیل عدم صرفه اقتصادی کمرنگ و فلج می‌شود. این موضوع به خصوص در تئاتر کودک و نوجوان خود را نشان می‌دهد زیرا توقف زمانی باعث می‌شود نسلی از بچه‌هایی را که در حال بزرگ شدن هستند از دست بدهیم، از عقاید و علایقشان دور بمانیم و متقابلاً بچه‌ها هم ارتباط اجتماعی را که به واسطه تئاتر می‌توانستند حس و درک کنند از دست می‌دهند و به این ترتیب رابطه‌ها از هم دور می‌شود و دور هم جمع شدن‌ها با تردید همراه خواهد شد. برای دوباره ساختن باید چند برابر تلاش کرد. آیا می‌توانیم؟. باید دید.
کد خبر 5261411منبع: مهر
کلیدواژه: تئاتر کودک و نوجوان مریم کاظمی تئاتر ایران کارگردان تئاتر فیلم کوتاه انیمیشن موسیقی ایرانی تئاتر ایران شبکه پنج سیما حضور هنر ایران در جهان جشنواره فیلم ونیز سریال ایرانی برنامه رادیویی ویروس کرونا کنسرت آنلاین برنامه تلویزیونی سینمای مستند انجمن موسیقی ایران تئاتر کودک و نوجوان خواهد شد بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۶۲۱۳۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمی‌گویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی، مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.
چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.
انتهای پیام/
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند