اختصاصی شهروندان کوچک
تاریخ انتشار: ۱ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۸۹۰۲۷۴
همشهری آنلاین _ سحر جعفریان: فضاهایی که به گفته کارشناسان شهری و روان‌شناسان در سلامت و رشد فیزیکی افراد به‌ویژه کودکان، تقویت تعاملات اجتماعی و همبستگی‌های گروهی و حتی آموزش و پرورش و خلاقیت تأثیر مستقیمی دارند. بنابراین مدیران شهری باید در جبران این محدودیت‌های محیطی، شیوه‌های جایگزین را در نظر بگیرند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سرانه فضاهای سبز منطقه با احتساب ۲۷ بوستان در محله‌ها و ۶ هزارمترمربع حاشیه‌های سبز، به عدد ۲۷ هکتار می‌رسد که با توجه به میزان مساحت و جمعیت، در وضعیت حداقلی قرار دارد. بنابراین سیاست کلی شهرداری منطقه تاکنون با اولویت بخشی به طرح‌های توسعه فضای سبز همراه بوده است. فعالیتهای عمرانی پروژه بزرگترین بوستان دوستدار کودک نیز با همین هدف از سال گذشته آغاز شده و اینک با حدود ۷۰درصد پیشروی فیزیکی، در حال ساخت بخش‌های نهایی است. این بوستان در حاشیه خیابان بدرالزمان قریب و در زمین‌های پادگان «جی» قرار دارد که پس از توافقات شهرداری منطقه با «ارتش جمهوری اسلامی ایران» به فضاهای عمومی و شهری تعلق گرفت.
از سمت خیابان‌های «استادمعین» و «نوری نیارکی» که به خیابان بدرالزمان قریب وارد شوید، میانه آن، جایی بین دیوارهای سیمانی و نقاشی شده، دَرِ بزرگی واقع شده است که آن سویش به بوستان دوستدار کودک منطقه یا بوستان «جی» راه دارد. بسیاری از عابران این خیابان تازه گشایش یافته و اهالی محله‌های «امامزاده عبدالله» (ع) و «شهید دستغیب» از عملیات عمرانی بوستان خبر دارند. «داود کریمی»، یکی از همین اهالی است که درباره بوستان جی یا دوستدار کودک منطقه می‌گوید: «سال‌ها است که محله‌های اطراف این خیابان از کمبود بوستان و پارک رنج می‌برند. به‌ویژه در روزهای تعطیل و اوقات فراغت. شاید نزدیک‌ترین بوستان به ما، بوستان «جرجانی» باشد که آن هم آنقدر شلوغ است که در این شرایط «کرونا» یی از رفتن و تفریح در آن پشیمان می‌شویم. چه خوب که برای این زمین‌های بلااستفاده پادگان جی، کاربری مناسب تعریف شده است.»
پروژه احداث بوستان ۴ هزار و ۵۰۰مترمربعی دوستدار کودک قرار است ۲۲ بهمن‌ماه ۱۴۰۰ به بهره‌برداری برسد. «امیر کاشانی»، از کاسبان محله شهید دستغیب می‌گوید: «فضای سبز داخل این بوستان بسیار غنی است. با این فضای باز و سبز می‌توانیم از حسرت سال‌ها نبود بوستان درست و حسابی درآییم. به‌ویژه برای کودکان و نوجونان این محدوده که تاکنون مراکز تفریحی درخوری نداشته‌اند. تعداد این گروه سنی در محله‌های ما بسیار است آنقدر که از مدت‌ها پیش از نیاز باید چاره‌اندیشی می‌کردیم. البته اینکه در طراحی بخش‌هایی از بوستان، از نظرات و ایده‌های کودکان محله نیز استفاده کرده‌اند، بسیار عالی است. هم به کودکان اعتماد نفس می‌دهد و هم بوستان را به سلایقشان نزدیک می‌کند.» «اقدس باوری» از ساکنان محله امامزاده عبدالله(ع) که هر روز ۷ صبح با تعدادی از بانوان هم‌محله‌ای در خیابان بدرالزمان قریب سرگرم ورزش و پیاده‌روی می‌شوند، می‌گوید: «در اغلب بوستان‌های این منطقه مانند سایر بوستان‌ها در سایر مناطق، انواع آسیب‌های اجتماعی جولان می‌دهند؛ به‌ویژه تجمع افراد معتاد و کارتن‌خواب که نمای بوستان‌ها را نیز برهم می‌زنند. بنابراین جای مناسبی برای تفریح کودکان نیستند. امیدوارم برای بوستان دوستدار کودک این سرنوشت رقم نخورد.»
سید مصطفی موسوی، شهردار منطقه ۹:
کودکان صاحبان آینده این محله هستندنخستین بوستان دوستدار کودک منطقه با همکاری و مشارکت فعالانه کودکان و نظارت شرکت پیمانکار در حال طراحی است. «سید مصطفی موسوی» با بیان این خبر می‌گوید: «شهر دوستدار کودک به کودکان اجازه می‌دهد که در برنامه‌ریزی و طراحی محیط زندگی خود اثرگذار و سهیم باشند تا از نگاه متفاوت آنها نیز برای ایجاد رفاه بیشتر بتوان بهره‌گرفت. با همین هدف و سیاست، ما نیز در مدیریت شهری، خود را ملزم به رعایت حقوق کودکان به‌عنوان بخشی از شهرنشینان و صاحبان آینده این محله‌ها دانستیم.» فاز نخست مشارکت کودکان در طراحی بوستان، مهرماه سال گذشته با پویش نامه به شهردار انجام شد که طی آن در محله‌های مختلف ۳۵۰ نامه از کودکان وصول شد.
مهم‌ترین ویژگی بوستان دوستدار کودک، بهره‌گیری از مشارکت فکری گروه سنی ۳ تا ۱۸ سال در طراحی و ساخت آن است. «امیر سمیاری»، معمار منظر، مدرس دانشگاه و طراح بوستان دوستدار کودک جی، با بیان این مطلب می‌گوید: «در محیط‌هایی که ویژه کودکان در نظر گرفته می‌شود، باید حقوق و نظرات آنها کاملاً مهندسی شده اعمال شود تا فرایند رشد و تربیت در محیط‌های اختصاصی این گروه‌های سنی بدون آسیب و نقصان انجام گیرد. یکی از این محیط‌ها، بوستان‌ها هستند که باید از آلودگی‌های مکانی و اجتماعی و ناامنی به دور باشند.» سمیاری ادامه می‌دهد: «طراحی بوستان جی را با رویکرد شمولگرا پیش برده‌ایم. به معنای ساده‌تر یعنی تلاش کرده‌ایم تا نیازهای مختلف کودکان و نوجوانان حتی گروه‌های خاص مانند کودکان مبتلا به بیماری «اتیسم» در آن تأمین شود. از سویی با بررسی‌های میدانی و توجه به نیازهای پایه در بخش پوشش گیاهی (ضد حساسیت) و طراحی مزرعه که کودکان با ایده‌هایشان در شکل‌گیری آن نقش بیشتری داشته‌اند، این بوستان را به استانداردهای ملی و بین‌المللی نزدیک کرده‌ایم. وجه تمایز این بوستان با سایر بوستان‌های منطقه، فرامحله‌ای بودن و ایجاد مسیرهای دوچرخه رو، قابل توجه است.»
کد خبر 621897 برچسب‌ها همشهری محله منطقه ۹ بوستان روانشناسیمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: همشهری محله منطقه ۹ بوستان روانشناسی بوستان دوستدار کودک دوستدار کودک منطقه بدرالزمان قریب بوستان ها محیط ها محله ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۸۹۰۲۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمی‌گویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی، مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.
چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.
انتهای پیام/
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور