به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

فروش تندیس جشنواره فجر شوخی یا واقعیت؟

تاریخ انتشار: ۴ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۹۲۲۴۹۵

به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، حدود یک هفته پیش ایمان افشاریان بازیگر و کارگردان تئاتر در اعتراض به بی توجهی به تئاتر و نبود حمایت‌های مالی و معنوی از هنرمندان این عرصه در صفحه مجازی خود خبر از فروش تندیس دریافت جایزه از سی و چهارمین دوره جشنواره تئاتر فجر داد.

وی در این صفحه نوشت: " فروش تندیس بهترین کارگردانی بخش بین الملل برای نمایش "جنایت و مکافات " از سی و چهارمین جشنواره سراسری تئاتر فجر.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای من که آمد نداشت. هربار به تندیس روی تاقچه (طاقچه) نگاه می‌کنم، دلم برای خودم، عمرم در تئاتر و خانواده بزرگ تئاتر می‌سوزد. حکایت جماعت ما "چه فکر می‌کردیم و چه شد" شد و نشد آن حداقل‌هایی که خیال می‌کردیم. در کل ما فقط خیال می‌کنیم و در خیال زندگی می‌کنیم. خیال می‌کنیم مهم هستیم، خیال می‌کنیم فرهنگ سازیم و هزاران خیال واهی دیگر.

به هر حال تئاتر قبل از کرونا تنگی نفس داشت و به زور اکسیژن عاریه دم می‌زد، حالا که دیگر کار او تمام است و ما جماعت تئاتری تمام تر. تمام‌تر از تمام خودش حکایتی است. این تندیس که روزی آرزوی داشتنش را داشتم به بالاترین قیمت پیشنهادی به فروش می‌رسد. کم کم همه چیز را می‌فروشیم حتی یادگاری‌های عتیقه مادربزرگت را. "

در همین رابطه با ایمان افشاریان گفت و گویی کوتاه کردیم که در ادامه می‌خوانیم.

هنرمندان تئاتر فرزند ناخواسته خانواده هستند

ایمان افشاریان، بازیگر و کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار ما درباره فروش تندیس جشنواره تئاتر فجر توضیح داد: مسئله فروش تندیس کاملا واضح و مشخص است و بحث فروش تندیس کاری نمادین بوده است و اصلا قصد من فروش تندیس نبوده و بیشتر می‌خواستم تلنگری زده باشم تا مسئولان امر به فکر حمایت از تئاتر باشند. گرچه پیشتر وقتی هم صنفی هایم در مقابل مجلس برای حمایت از تئاتر تجمع می‌کند و هیچ اتفاقی نمی‌افتد پس با پست من در صفحه مجازیم نیز اتفاق حمایتی نخواهد افتاد.

وی درباره آسیب تعطیلی‌های پیاپی بر فرهنگ سازی بیان کرد: کار فرهنگی کردن کار هزینه برداری است و دولت مخصوصا درباره تئاتر از چنین ماجرایی فرار کرده است. تئاتر به اسم خصوصی سازی که می‌توانست جریان مفیدی باشد کل سوبسیدی که به تئاتر می‌داده را برداشته است. در نتیجه اهالی تئاتر برای اجرای یک نمایش مستلزم هزینه اجاره سالن، اجرای دکور و طراحی لباس، اجاره پلاتو و دستمزد عوامل بودند. نود درصد اجرا‌ها روی کاغذ پر از ضرر بود و قبل از کرونا ما دنبال سرمایه گذار، اسپانسر و استفاده از بازیگران چهره برای اجرای کارمان بودیم.

این کارگردان درباره وابسته بودن هنر تئاتر به حضور تماشاچی گفت: مستلزم واقعی تئاتر تماشاگر است و همه مزه اجرای نمایش به این است که مخاطب در لابی تماشاخانه برای تماشای تئاتر بنشیند و همهمه داشته باشد که الان این اتفاق نمی‌افتد. بهترین کار در دوران کرونا این بود که دولت تئاتر را تعطیل کند و به همه افراد فعال در این حوزه بیمه بیکاری دهد. گرچه توقف اتفاق می‌افتاد، اما همین باعث تامل بیشتر افراد در نوشته هایشان بود. در نهایت تئاتر در ظاهر تعطیل نشد، اما در عمل به تعطیلی کشیده شد. در همین حین کرونا، موقعیتی برای بچه‌های علاقه‌مند به اجرای نمایش در غیاب افراد حرفه‌ای فراهم شد و همین بهانه‌ای برای وزارت ارشاد فراهم کرد تا زیر بار پرداخت حقوق بیکاری نرود.

وی افزود: اتفاق اصلی این است که درگیر شعارزدگی شده ایم و با شعار‌هایی مانند "جوانان تئاتر را زنده نگه داشته اند" باور نمی‌کنیم که تئاتر مرده است. چیزی که مرده نیاز به شوک برای احیا مجدد دارد. آخرین اجرای کامل سالن اصلی تئاتر شهر را با نمایش "فرانک اشتاین" در بدترین شرایط ممکن رفتم که بسیار متضرر شدم. حداقل کاری که مرکز می‌توانست در حمایت از کارم انجام دهد این است که ۱۵۰ میلیون تومان که بابت نه درصد ارزش افزوده بود از من دریافت نکند که در نهایت ۶۰ میلیون تومان پرداخت کردم. اما منظور از این بحثم این است که حداقل که از تئاتر حمایت نمی کنند سنگی هم جلوی ما نیندازند.

افشاریان در پایان افزود: هنرمندان تئاتر انگار فرزندان ناخواسته یک خانواده هستند. یک سری از بچه‌های تئاتری فکر می‌کنند نمایش‌های یک تا دو نفره بدون صحنه اسمش تئاتر است، اما این تئاتر نیست و نمایش بدون صحنه بی معنی است.الان یک سری از بچه‌های تئاتر می‌گویند که در این شرایط کرونایی باید تئاتر را زنده نگه داشت و روی صحنه برد.

بازی در یک نمایش به من پیشنهاد شد، اما گفتم آیا شما به من تضمینی می‌دهید که کرونا نگیرم؟ اگر مبتلا به کرونا شدم آیا تضمینی برای پرداخت هزینه‌های درمان من می‌دهید؟ اگر فوت کردم آیا هزینه معاش خانواده من را تامین می‌کنید؟ به نظرم قبل از هر چیز باید به مسئله سلامت توجه ویژه‌ای شود.

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: جشنواره تئاتر جشنواره فجر ایمان افشاریان فروش تندیس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۹۲۲۴۹۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«عشق به دیکتاتور‌ها کمکی نمی‌کند» روی صحنه رفت/ تئاتر نیازمند حمایت

علی روحی کارگردان نمایش «عشق به دیکتاتور‌ها کمکی نمی‌کند» گفت: نمایش «عشق به دیکتاتور‌ها کمکی نمی‌کند» به نویسندگی آرام محضری، در سال ۱۳۹۴ منتشر شد. این نوشته با ۴ پرسوناژ و صدای یک شخصیت خیالی، در دو پرده که بخش بیشتر صحنه آن در دفتر نخست‌وزیری طی میشد نوشته شده است؛ اما در نسخه‌ای که از ۹ اردیبهشت ماه امسال اجرا رفت، اصلاحاتی در نمایشنامه اعمال شد.

وی ادامه داد: در کنار متن نمایش، سعی شده است تا با استفاده از لباس، موسیقی، نورپردازی، صحنه آرایی و تیم بازیگران ترکیبی از جلوه‌های صمعی و بصری ایجاد شود تا مخاطب ارتباط بیشتری با نمایش و حس همزاد پنداری نزدیکتری با شخصیت‌ها و موقعیت‌هایی که در آن قرار می‌گیرند، برقرار کند.

روحی درباره خلاصه داستان توضیح داد: مرد جوانی به نام خوزه، شیفته دختری به نام مارتا است اما به دلیل شرایط جامعه مجبور به ترک او می‌شود تا به دنبال تحقق رویا‌های خود برود. سال‌ها بعد وقتی خوزه تبدیل به نخست وزیر خودخوانده شده دوباره مارتا را می‌بیند ولی اینبار شرایط به گونه دیگری متفاوت است.

این کارگردان درباره انتخاب اسم این نمایش گفت: اسم نمایش «عشق به دیکتاتور‌ها کمکی نمی‌کند» برگرفته از اسم خود نمایشنامه به نویسندگی آرام محضری است که سال ۱۳۹۴ به چاپ رسیده بود. البته نمایشی که درحال حاضر بر روی صحنه  است، تغییراتی نسبت به متن اصلی داشته که با هماهنگی و موافقت نویسنده بوده است. ضمن اینکه متن تغییرات اساسی نداشته است ولی تعداد پرسوناژ‌ها بیشتر شده است و موقعیت‌های چالش برانگیز تری در صحنه اتفاق می‌افتد.

وی بیان کرد:در این چند ماه تمام تلاش گروه از بازیگران گرفته تا سایر عوامل ارائه نمایشی درخور و مورد پسند برای هنردوستان به خصوص مخاطبان جدی و حرفه‌ای تئاتر بوده است که امیدواریم از تماشای این نمایش لذت ببرند و در آخر از همه دوست داران هنر‌های نمایشی درخواست دارم که از تئاتر و نمایش‌های درحال اجرا حمایت کنند.

شایان ذکر است که علی روحی فارغ‌التحصیل دوره فیلمسازی از کانون سینماگران جوان. با سابقه تولید چند فیلم کوتاه و ساخت فیلم مستند در ژانر اجتماعی و همچنین نویسندگی چندین فیلمنامه کوتاه. بعد از تجربه به اجرا بردن اولین نمایش تئأتر خود با نام "نوری که هست"نوشته آرام محضری. درحال حاضر از ۹ اردیبهشت ماه امسال نمایش "عشق به دیکتاتور‌ها کمکی نمی‌کند" را با همکاری مجدد نویسنده نمایشنامه و در عمارت ارغوان به روی صحنه خواهد برد.

نمایش «عشق به دیکتاتور‌ها کمکی نمی‌کند» به نویسندگی آرام محضری، کارگردانی و طراحی علی روحی و تهیه‌کنندگی محمد آئینی است. از عوامی دیگر این نمایش می‌توان به گروه بازیگران احسان شیخی، نازنین بیوک، رسول بابایی، شکیبا کیا و میرنادر مظلومی، دستیار کارگردان و اتاق فرمان سعیده سرلک، طراحی صدا و موسیقی شایان شعله، ضبط موسیقی استودیو بلوط، طراح گریم سولماز جانجان،، مجری گریم حدیث عقیلی، طراح لباس مهدیه خلج زاده، طراح نور رسول بابایی، دستیار صحنه پریسا رسولی، تیزر و استوری موشن بهرام لطفی، تدوین محسن جوادی، تایپوگرافی احمد کریمی، طراح پوستر و بروشور شیدا موحدی، عکاسان دیانا حبیبی، زهرا نیکخواه، ارتباطات رسانه ای علیرضا نیاکان، سیده سعیده  سادات موسوی سالار، مدیر روابط عمومی سعیده سرلک و همکار روابط عمومی شهره آگاه اشاره کرد.

این نمایش از  ۹ تا ۲۸ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳، ساعت ۱۹ در عمارت نمایشی ارغوان روی صحنه نمایش است.

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر