گواهینامه درجه یک هنری به محمدجلیل عندلیبی اعطا شد
تاریخ انتشار: ۹ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۹۶۸۵۷۳
«محمدجلیل عندلیبی» موسیقیدان پیشکسوت کشور نشان درجه یک هنری خود را دریافت کرد.
به گزارش روابط عمومی دفتر موسیقی، نشان درجه یک هنری از سوی شورای ارزشیابی هنرمندان، نویسندگان و شاعران کشور به محمدجلیل عندلیبی آهنگساز و نوازنده سنتور اعطا شد.
محمد اله‌یاری مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، احمد صدری دبیر شورای ارزشیابی هنرمندان، نویسندگان و شاعران کشور، علی نیکنام انزابی مدیرعامل انجمن موسیقی ایران بخاطر شیوع ویروس کرونا با حضور در منزل محمد جلیل عندلیبی درجه یک هنری را به این هنرمند تقدیم کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در این دیدار گفت: نشان درجه یک هنری شما از مدت‌ها پیش آماده شده بود اما متأسفانه به دلیل شیوع ویروس کرونا اعطای آن به تعویق افتاد. بنا داشتیم که مراسمی در تالار رودکی برگزار کنیم که تعدادی از عزیزان با برگزاری مراسم در همه‌گیری ویروس کرونا مخالفت کردند بنابراین تصمیم گرفتیم با حضور در منازل پیشکسوتان عرصه موسیقی، گواهینامه درجه یک هنری را به آنها تقدیم کنیم.
عندلیبی نیز اظهار داشت: فعالیت های خود را در زمینه موسیقی از ۱۳ سالگی شروع کردم. در گذشته سال ها رهبر ارکستر سنتی دفتر موسیقی بودم و آخرین کنسرت این ارکستر به دوره بیست و سوم جشنواره موسیقی فجر برمی‌گردد که در تالار وحدت برگزار شد. کاری را بر روی مثنوی مولانا به همراه همسرم آماده کردیم و به همراه ایشان در زمینه موسیقی آیینی بانوان کار می‌کنیم و سعی کردیم کاری انجام دهیم که حداقل الگوی خوبی برای بانوان باشد.
او ادامه داد: در حوزه موسیقی هرکاری از دستم برآمده انجام دادم و مهم‌ترین مسئله در زندگی و کارم رضایت خداوند است. اصولا سعی می‌کنم بدون حاشیه باشم که آرامش بیشتری داشته باشم.
محمدجلیل عندلیبی در سال ۱۳۳۳ در محله چهار باغ سنندج متولد شده است. او در خانواده‌ای پرورش یافت که هم از طرف مادری، یعنی داییش که خواننده رادیو بود به نام محکمت نوبری و هم از طرف پدری، ایرج عندلیبی که از خواننده‌های خوش صدا و مشهور رادیو و تلویزیون بود، کمک و راهنمایی شد.
از ۱۳ سالگی با خوانندگی وارد دنیای موسیقی شده و از ۱۵ سالگی نوازندگی سنتور را شروع کرده است.
وی قبل از عزیمت به تهران و شروع تحصیلات آکادمیک، در دبیرستان هدایت ارکستری تشکیل داد که در جشن‌ها شرکت می‌کردند. در سال ۱۳۵۲ وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و نزد هنرمندانی همچون نورعلی خان برومند، داریوش صفوت، احمد پژمان، علیرضا مشایخی،هرمز و شاهین فرهت – محمدتقی مسعودیه و مهدی برکشلی آموزش یافت.
عندلیبی به سال ۱۳۵۴ در دانشکده هنرهای زیبا علاوه بر ساز تخصصی سنتور و ساز الزامی پیانو، ساز دوم فاگوترا زیر نظر «پرژرف» بلغاری را فرا گرفت که باعث شد عملاً به‌طور آکادمیک موسیقی کلاسیک غربی را تجربه کند.
در سال ۱۳۵۵ به دعوت داریوش صفوت وارد تنها مرکز حرفه‌ای موسیقی سنتی یعنی مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران شد و ضمن تدریس سنتور، گروه مشتاق یا مولانا را تشکیل داد. گروه مولانا ادامه همان ارکستر فوق برنامه دانشگاه تهران بود.
وی با خوانندگان به نام ایران مانند شهرام ناظری و علیرضا افتخاری همکاری داشته‌است. او کنسرت‌های متعددی در کشورهای مختلف با گروه مولانا به سرپرستی و آهنگسازی خویش اجرا کرده و به معرفی و شناسایی موسیقی سنتی در تمام دنیا مبادرت ورزیده‌است.
شعر و عرفان، بی‌قرار، کیش مهر (شهرام ناظری) سروستان و بیاد یاران، مولانا با صدای رضوی سروستانی، شکوفه‌های جاویدان و گل افشان با صدای شاپور رحیمی، قسم با صدای کامیا بهزاد، جاده ابریشم، غریبستان، امان از جدایی، خداحافظ و تازه به تازه و گرفتار از جمله آلبوم های این آهنگساز است.
در سال ۱۳۹۲ مدرک درجه یک هنری، معادل مدرک دکتری به محمدجلیل عندلیبی اعطاء شد. او آثار کردی و عرفانی «هی گل» را با صدای بهروز توکلی، «از دست عشق» عزیز شاهرخ، «دوری» حسینی شریفی و «صدای تازه» را با صدای سالار عندلیبی منتشر کرده است.
همچنین در زمینه موسیقی عرفانی کردستان «با قدسیان ۱-۲-۳» ، پیام عزیزی و حسام لرنژاد و «با قدسیان ۴» با صدای جمیل خالدی، «تُنگ شکر» با صدای احمد کامیار و آلبوم موسیقی «صدای بی صدایی» با صدای رسول شریفی، از دیگر آثار اوست.
در سال ۱۳۵۶ عندلیبی برای اولین بار ساز عرفانی دف را به مجموعه ارکستر ایرانی اضافه کرده که تلفیق آن با ارکستر ایرانی تحرک و سرزندگی خاصی به موسیقی ایران داده است.
وی همچنین یک کتاب آموزشی برای ساز «دف» نوشته که براساس ذکرهای خانقاه کردستان است. در این کتاب برای اولین بار از دو حامل برای نت‌نویسی و همچنین کلید جدیدی مخصوص ساز دف استفاده شده است که به زودی منتشر خواهد شد.
او گردآوری و آوانویسی تمام آهنگ‌های تکایای کردستان را آماده کرده که مربوط به رساله پایانی وی در دانشگاه هنرهای زیباست.
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: محمدجلیل عندلیبی درجه یک هنری دفتر موسیقی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۹۶۸۵۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برای تماشای بازیگران ترکیه‌ای یا قصۀ شمس و مولانا؟
عصر ایران؛ رضا صائمی- نمی‌توان دل‌بستۀ هنر و ادبیات ایران‌زمین بود و به تماشای فیلم «مست عشق» وسوسه نشد. قصۀ رابطۀ شمس و مولانا آن‌قدر حیرت‌انگیز و پر رمز و راز و پرکشش است که تماشای «مست عشق» به قصد رمزگشایی آن می‌تواند هر علاقه‌مند به عرفان را به سالن‌های سینما بکشاند.
با این حال وقتی به تماشای فیلم به سینمای آزادی رفته بودم، از پچ‌پچ و واکنش‌های برخی از تماشاگران اطرافم دریافتم گویی برخی بیشتر برای تماشای بازیگران ترکیه‌ای به تماشای فیلم آمده بودند و با دیدن آنان بر پرده سینما یا کنار بازیگران ایرانی فیلم به وجد آمده و درباره حضور آنها در فلان سریال ترکی حرف می‌زدند.
البته یکی از عناصر و عوامل مهم جذب مخاطب و رونق گیشه و فروش هر فیلم، حضور ستارگان سینمایی و بازیگران محبوب در آن اثر است. چنان‌که برای بسیاری از مخاطبان حضور شهاب حسینی و پارسا پیروزفر در این فیلم و هم‌بازی شدن آنها یکی از انگیزه‌های مهم تماشای فیلم است و این فی‌الذات چیز بدی نیست و البته حضور یک ستاره سینمایی خارجی هم می‌تواند به همین اندازه جاذبه داشته باشد اما اینکه برخی از تماشاگران ایرانی تنها به حضور بازیگران ترکیه‌ای در فیلم بیش از قصه آن توجه کنند عجیب است. آن هم قصۀ دو تن از مفاخر و مشاهیر ایرانی که حیرت‌انگیزترین شخصیت‌ها در تاریخ و ادبیات کهن فارسی‌اند.
به گمانم آنچه در فیلم «مست عشق» بیش از بازیگران آن چه ترکیه‌ای و چه ایرانی مهم است خود شخصیت‌های اصلی قصه‌اند یعنی شمش و مولانا. شخصیت‌هایی که دراماتیک و سینمایی نیستند بلکه واقعی‌اند. شخصیت‌هایی که باید قدر ببینند و بر صدر نشینند.
اساسا فیلمی از جنس «مست عشق» ساخته شد تا دو تن از مهم‌ترین شخصیت‌های تاریخ ادبیات ما به مردم معرفی شود. شخصیتی که آوازه‌شان جهانی شده و در وطن خودمان کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. اینکه حضور بازیگران ترکیه‌ای و حتی ایرانی تنها انگیزه تماشای «مست عشق» باشد ضد فیلم است.
فیلمی که از زبان شمس و مولانا بر خودشناسی تاکید می‌ورزد تا بتوان از ظواهر دنیوی عبور کرد و به درک باطن جهان و جان خویش رسید. البته فیلم این ظرفیت ذائقه‌پذیری را در خود دارد و تماشای با‌بصیرت آن می‌تواند به تماشاگر کمک کند تا از ظاهر پرستی عبور کند.
با این همه چنان که اشاره شد این واقعیت غیر قابل انکار است که کثیری از تماشاگران ایرانی به شوق تماشای بازیگران ترکیه‌ای به دیدن «مست عشق» می‌روند و این در حالی است که «بنسو سورال» یکی از بازیگران ترکیه‌ای این فیلم گفته است حضور در این فیلم و حسن فتحی او را متحول کرده و بعد از این در هر نقشی بازی نمی‌کند.
ضمن اینکه از حیث بازیگری، بازیگران ما در سطح بالاتری قرار دارند و تماشایی‌ترند. گرچه مهم‌ترین مولفه و عنصر جذابیت و تماشایی بودن «مست عشق» نه بازیگران آن که دو شخصیت اصلی و واقعی آن یعنی شمس و مولاناست.
هیچ مایه و سرمایه ای برای تبلیغ«مست عشق» به اندازه خود این شخصیت نیست و کاش هر فیلمی را به تناسب جایگاه سوژه‌اش به تماشا بنشینیم نه چیدمان و ترکیب بازیگرانش. نمایش تصویری قصه شمس و مولانا کافی است تا از تماشای «مست عشق» سرمست شویم.
کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: «مست عشق» نیامده رکورد فروش روز اول سینمای ایران را شکست
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند