چگونه می‌توان تغییرات اقلیمی در شهرها را به حداقل رساند؟
تاریخ انتشار: ۱۳ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۰۰۳۸۵۰
بدیهی است که هر فرد به سهم خود می‌تواند گامی در جهت کاهش انتشار گازهای آلاینده و در نتیجه به حداقل رساند گرمای کره زمین ایفا کند؛ دولت‌ها نیز باید اصولی کارآمد برای مدیریت شهرها به کار گیرند تا از این طریق بحران اثرات جزایر گرمایی را به طور قابل توجهی کاهش دهند.
به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، امروزه نرخ بالای انتشار گازهای آلاینده از یک سو و زوال زیست‌محیطی و تهی‌سازی منابع طبیعی از سوی دیگر، کره خاکی را با تهدید جدی ناشی از اثرات جزایر اقلیمی مواجه کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
هر ساله یک کنفرانس اقلیمی توسط سازمان ملل متحد برگزار می‌شود که در آن دولتمردانی از سراسر قاره اروپا و حتی جهان گرد هم می‌آیند و به بحث و طرح ایده‌های خود برای پیشگیری از وقوع فاجعه ناشی از تغییرات اقلیمی می‌پردازند. توافق پاریس نیز که تحت عنوان پیمان پاریس شناخته شده گامی مؤثر در راستای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان بوده که تا کنون بسیار مؤثر واقع شده است.
اینکه هر یک از ساکنان کره خاکی چه نقشی می‌تواند در کاهش گازهای آلاینده ایفا کند بر هیچ کس پوشیده نیست، اما اینکه مدیران چه اقداماتی می‌توانند اتخاذ کنند تا جهان را در مسیر پایداری به سمت جلو سوق دهند در ادامه مورد بحث قرار می‌گیرد.
حفظ محیط زیست در رأس برنامه‌های مبارزه با تغییرات اقلیمی قرار دارد. در واقع، مقامات رسمی هر کشور باید توجه خود را هر چه بیشتر بر حفظ و احیای اکوسیستم‌های مهمی نظیر رودخانه‌ها، تالاب‌ها، اقیانوس‌ها، جنگل‌ها و باتلاق‌ها متمرکز کنند چرا که این فضاهای طبیعی بخش اعظمی از انتشار کربن را به خود اختصاص داده‌اند. باتلاق‌ها همچون مانعی بزرگ در مقابل طوفان‌های گرمسیری عمل می‌کند و این در حالی است که تالاب‌ها نیز نقش مهمی در جذب بخش اعظم آب باران و پیشگیری از وقوع سیل به عهده دارد. امروزه بسیاری از فضاهای طبیعی جهان به علت نادیده گرفته شدن، قابلیت خود را برای جذب کربن یا آب باران از دست داده است که این اتفاق بحران شدیدی در افزایش اثرات جزایر گرمایی به شمار می‌رود و باید مورد توجه مدیران شهری قرار گیرد.
طبق گزارشات ارائه شده از سوی فائو، سازمان خواربار و زراعت ملل متحد که در زمینه توسعه کشاورزی فعالیت دارد، بین ۱۵ تا ۱۸ درصد کل گازهای گلخانه‌ای منتشر شده در یک شهر در صنعت گوشت اتفاق می‌افتد که این مقدار حتی از گاز کربن ناشی از بخش حمل و نقل نیز بیشتر است. علاوه بر این، صنعت گوشت بیشترین سهم مصرف و آلودگی آب جهان را از آن خود کرده و این در حالی است که بیش از ۸۰ درصد محصولات کشاورزی برای تغذیه حیوانات و نه انسان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. گزارشات حاکی است که توسعه زمین‌های کشاورزی برای پرورش خوراک دام مهم‌ترین عامل جنگل‌زدایی در آمازون به حساب می‌آید که تبعات منفی زیادی بر کره خاکی به جای گذاشته است.
در این راستا، مهم‌ترین و کارآمدترین اقدامی که دولت‌ها می‌توانند انجام دهند اینکه از تولیدکنندگان محلی محصولات کشاورزی حمایت کنند که بر خلاف کارکنان مزارع صنعتی بزرگ، تمرکز خود را بر حفظ و پرورش صحیح محصولات معطوف می‌کنند ضمن اینکه امکان دسترسی راحت ساکنان هر منطقه به سبزیجات و میوه‌های سالم را فراهم می‌آورند.
بیش از ۳۵ درصد گازهای گلخانه‌ای منتشر شده جهان در پی تولید انرژی اتفاق می‌افتد و این در حالی است که ساخت و سازهای شهری هرروز بر مصرف آن افزوده و فصل جدیدی از بحران اقلیمی را در جهان گسترش داده است. البته اخیراً معماران در پروژه‌های توسعه‌ای خود از شیوه‌های بهتر و کارآمدتری نظیر انرژی گرمابرقی و هیدروالکتریک برای تولید انرژی بهره می‌گیرند که در کنار تمام مزایای خود، کمترین کربن را در هوا منتشر می‌کند.
مدیران می‌توانند در توسعه‌های شهری جدید از انرژی‌های تجدید پذیر مانند انرژی خورشیدی، بادی، گرما زمینی و سایر موارد مشابه بهره گیرند و از این طریق، انتشار گازهای آلاینده و به تبع، اثرات جزایر گرمایی را به حداقل برسانند.
دی اکسید کربن مضرترین گاز گلخانه‌ای در جهان به شمار می‌رود چرا که به مدت چند قرن در فضا باقی می‌ماند حتی اگر انتشار آن متوقف شود. اما خبر خوش اینکه گازهای آلاینده دیگری نیز در اتمسفر منتشر می‌شود که از طول عمری چند روزه یا در نهایت، چند ساله برخوردار است و امکان پایان یافتن آن وجود دارد. این گازها به آلاینده‌های اقلیمی ناپایدار شهرت دارد و بین ۳۰ تا ۴۵ درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای کره خاکی را از آن خود کرده است. از مهم‌ترین گازهای ناپایدار می‌توان به دوده یا کربن سیاه، متان، ازن و هیدرو فلورو کربن‌ها اشاره کرد که اغلب در خنک‌کننده‌های هوا یافت می‌شود. جالب اینکه مدیران شهری می‌توانند به راحتی و از طریق اعمال اقداماتی ساده انتشار این گازها را به حداقل برسانند و اثرات اقلیمی ناشی از آن‌ها را نیز کاهش دهند.
در مبارزه علیه تغییرات اقلیمی، اقداماتی نظیر به حداقل رساندن انتشار و توقف اثرات ناشی از گازهای گلخانه به عنوان تدابیر کاهش شناخته می‌شود. اگرچه این اقدامات از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند به طور قابل توجهی در به حداقل رساندن تغییرات اقلیمی مؤثر واقع شود با این حال، به تنهایی نمی‌تواند به این بحران بزرگ خاتمه دهد. به همین دلیل، سازگار سازی همزمان با تدابیر کاهش می‌تواند از وقوع فجایع اقلیمی پیشگیری به عمل آورد، پایداری را افزایش دهد و به کاهش آسیب‌پذیری کمک زیادی کند.
جالب است بدانید که پروژه‌های کاهش از نظر مالی برای مدیران شهری بسیار خوشایندتر از ایده‌های سازگار سازی به نظر می‌رسد، چرا که در مورد سازگار سازی، اغلب بر جوامع آسیب‌پذیر تمرکز می‌شود. با این حال، آگاهی از این واقعیت که اثرات جزایر گرمایی سراسر جهان را در بر گرفته است و اقدامات سازگار سازی می‌تواند مؤثر واقع شود بسیار حائز اهمیت است.
کد خبر 519321منبع: ایمنا
کلیدواژه: شهرهای جهان طراحی شهری کشورهای جهان تغييرات اقليمي تغييرات آب و هوايي انتشار کربن کاهش انتشار گاز کربن گازهای گلخانه ای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای گاز متان انرژی انرژی تجدیدپذیر انرژی پاک انرژی سبز کشاورزی احیای اکوسیستم شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق اثرات جزایر گرمایی گازهای گلخانه ای تغییرات اقلیمی گازهای آلاینده انتشار گازهای سازگار سازی کره خاکی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۰۰۳۸۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دانشمندان درباره «جهان‌های موازی» چه می‌گویند؟
نظریه جهان‌های فراوان که برخی از آن به جهان‌های موازی، بس‌گیتی یا چندجهانی یاد می‌کنند، شاید همه ویژگی‌های یک نظریه علمی معتبر را نداشته باشد، اما ویژگی‌ها و پیامدهای آن حتی توجه مردم عادی را جلب می‌کند. فیزیک‌دانان در تازه‌ترین پژوهش‌ها گفته‌اند که ابعاد جهان‌های موازی بی‌نهایت نیست، بی‌اندازه بی‌نهایت است!
به گزارش خبرآنلاین، «آلبرت اینشتین» با تمام نبوغ و دانش خود، تفسیر آماری مکانیک کوانتومی را قبول نداشت و این مفهوم را در جمله معروف «خدا تاس نمی‌اندازد» عنوان کرد. «نیلز بوهر» هم که از پایه‌گذاران مکانیک کوانتومی بود، در پاسخ اینشتین گفت: «به خدا نگو چه‌کار کند!».
تحقیقات فیزیک‌دانان طی نیمه دوم قرن بیستم نشان داد که نه‌تنها تعبیر اینشتین در تاس‌بازی اشتباه بود که کازینوی عظیم فیزیک کوانتومی به‌احتمال زیاد دارای اتاق‌هایی بسیار بیشتر از هر آن چیزی است که تاکنون تصور می‌کردیم. حال «ارسلان عادل» و همکارانش در دانشگاه کالیفرنیا در دیویس (UCD)، آزمایشگاه ملی لس‌آلاموس در ایالات متحده و انستیتو فدرال فناوری سوئیس در لوزان می‌گویند که به نظر می‌رسد تعداد این اتاق‌های اضافی، نهایتی ندارد!
این پژوهشگران در مقاله‌ای در آرکایو، نقشه واقعیت بنیادین را دوباره ترسیم کرده‌اند تا نشان دهند که نحوه ارتباط ما با اشیاء در فیزیک، ممکن است مانع از مشاهده چشم‌انداز عظیم عالم شود.
تفسیر آماری عالمنزدیک به یک قرن است که درک ما از واقعیت، تحت تأثیر نظریه‌ها و مشاهداتی که زیر پرچم مکانیک کوانتومی مطرح شده‌اند، پیچیده شده است. روزگاری که می‌شد اندازه‌گیری‌های دقیقی از اجسام انجام داد و سرنوشت محتوم آن‌ها را با معادلات مکانیک، ترمودینامیک، الکترومغناطیس و نسبیت تعیین کرد، گذشته است.
برای درک تاروپود بنیادینی که عالم را تشکیل داده است، به ریاضیاتی نیاز داریم که بازی احتمالات را به اندازه‌گیری‌های حدودی و غیرقطعی مرتبط کند؛ و این، به دور از دیدگاه شهودی عالم است.
بر اساس تعبیر کپنهاگی مکانیک کوانتومی، به نظر می‌رسد که امواج هر احتمالی همیشه وجود دارند، تا زمانی که آن اتفاق قطعی می‌شود و دیگر احتمالات به ناگاه ناپدید می‌شوند. حتی در حال حاضر هم کاملاً مشخص نیست که درنهایت، چه چیزی سرنوشت گربه شرودینگر را تعیین می‌کند.
نظریه جهان‌های موازیاما این‌همه ابهام، مانع از آن نشده است که دانشمندان از دیدگاه‌ها و ایده‌های مختلف دست بکشند. «هیو اِوِرِت» (Hugh Everett)، فیزیکدان آمریکایی در دهه 1950 (۱۳۳۰) نظریه جهان‌های موازی را پیشنهاد کرد که بر اساس آن، همه اندازه‌گیری‌های محتمل، واقعیت خود را پایه‌گذاری می‌کنند. به بیان ساده‌تر می‌توان این نظریه را چنین توضیح داد که انبوهی از جهان‌های موازی داریم که هر اتفاق امکان‌پذیری در یکی از آن‌ها به شکل تصادفی رخ می‌دهد. آنچه جهان ما را در مقایسه با دیگر جهان‌ها پراهمیت می‌کند، صرفاً آن است که ما در حال مشاهده آن پدیده هستیم.
مدل «جهان‌های متعدد» اِوِرِت را از نظر علمی نمی‌توان «نظریه» دانست (مانند نسبیت یا مکانیک کوانتومی) و نمی‌توان آن را با مکانیک کوانتومی مقایسه کرد که شگفتی‌های مطلق را در پدیده‌ای محسوس به نمایش می‌گذارد؛ بااین‌حال محاسبات فیزیک‌دانان نظریه ریسمان، تعداد حدود ۱۰ به توان ۱۰۰ جهان موازی را محتمل می‌داند؛ یعنی چند ده میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد عالم!
در مدل چندجهانی (برخی آن را «بس‌گیتی» ترجمه کرده‌اند)، با برداشتی از بی‌نهایت عالم از احتمال‌ها شروع می‌کنیم که به زبان فیزیک‌دانان، همان مجموع همه انرژی‌ها و موقعیت‌های شناخته‌شده تحت عنوان «هملیتونین سراسری» است و سپس، روی هر چیزی که توجه‌مان را جلب کند، تمرکز می‌کنیم. بدین ترتیب احتمال‌های نامتناهی را درون زیرسیستم‌های همیلتونی مشخص‌تر و به‌مراتب مدیریت‌پذیرتر، محدود می‌کنیم.
ذره‌بین فریبندهحال این سؤال مطرح می‌شود که این تمرکز یا بزرگ‌نمایی، درعین‌حالی که می‌تواند ادراکی از نامتناهی در اختیارمان قرار دهد، آیا می‌تواند مانع مشاهده چشم‌انداز کلی شود؟ آیا این کار، رویکرد کوته‌فکرانه‌ای نیست که از آشنایی ما با برخی از اشیاء ریزمقیاس (میکروسکوپی) برآمده باشد؟
به‌بیان‌دیگر، می‌توان این‌طور توضیح داد که در آزمایش گربه شرودینگر، ما به‌راحتی می‌پرسیم که آیا گربه در داخل جعبه، زنده است یا مرده؛ اما هرگز در نظر نمی‌گیریم که آیا بوی نامطبوعی از جعبه منتشر می‌شود یا اینکه میز زیر جعبه، گرم است یا سرد.
پژوهشگران در تلاش برای تعیین اینکه آیا تمایل ما به حفظ تمرکز بر آنچه در داخل جعبه است، اهمیتی دارد یا نه؛ الگوریتمی را توسعه دادند تا بررسی کنند که آیا ممکن است برخی از احتمالات کوانتومی موسوم به «حالت‌های اشاره‌گر»، کمی سرسختانه‌تر از دیگر احتمال‌ها تنظیم شوند و درنتیجه سبب شوند که برخی از ویژگی‌های حیاتی با احتمال پایین‌تری درهم تنیده شوند.
اگر چنین باشد، جعبه توصیف‌کننده گربه شرودینگر تا حدی ناقص است مگر آنکه ما فهرست طولانی عواملی را در نظر بگیریم که بالقوه در سراسر کیهان پراکنده‌اند.
ارسلان عادل، فیزیکدان UCD در توضیح این ایده می‌گوید: «برای مثال شما می‌توانید بخشی از زمین و کهکشان آندرومدا را در یک زیرسیستم داشته باشید و این زیرسیستم، کاملاً درست است». در تئوری، هیچ محدودیتی برای تعریف زیرسیستم‌ها وجود ندارد و فهرست طولانی از حالت‌های دور و نزدیک را می‌توان در نظر گرفت که هرکدام، واقعیت را با اندکی تغییر پدید می‌آورند.
پژوهشگران با اتخاذ رویکرد جدید در نظریه چندجهانی (جهان‌های متعدد) اِوِرِت، به پاسخی رسیده‌اند که آن را تفسیر «جهان‌های بسیار فراوان‌تر» نامیده‌اند. تفسیر جدید، مجموعه‌ای بی‌شمار از احتمال‌ها را در نظر می‌گیرد و آن را در بازه بی‌نهایتی از واقعیت‌ها ضرب می‌کند که در شرایط معمولی آن‌ها را در نظر نمی‌گیریم.
روش نوین هم با شباهت زیادی به تفسیر اصلی، بیش از آنکه درباره رفتار عالم توضیحی ارائه دهد، به تلاش ما برای مطالعه گام‌به‌گام آن در هر لحظه اشاره دارد.
پژوهشگران امیدوارند که این الگوریتم بتواند در توسعه راه‌های بهتر برای کاوش سیستم‌های کوانتومی مانند الگوریتم‌های داخل کامپیوتر، کاربرد داشته باشد.
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است