به نقل از «همشهری آنلاین»

سلامی به مکتب سقاخانه

تاریخ انتشار: ۱۸ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۰۵۸۰۹۰

نمایشگاه «سفیر، جست‌وجو در روایتی معاصر»، هم‌زمان با محرم ۱۴۴۳ هجری قمری کار خود را آغاز کرده و ۲۲ اثر نقاشی‌خط  از ۱۷ هنرمند در پردیس گالری ملت به‌نمایش گذاشته شده است؛ آثار زیبایی از «محمد احصایی»، «ایرج اسکندری»، «نصرالله افجه‌ای»، «ناصر اویسی»، «احمد آریامنش»، «عباس بلوکی‌فر»، «صادق تبریزی»، «محمدعلی ترقی‌جاه»، «جلیل رسولی»، «حسن روح‌الامین»، «هادی روشن ضمیر»، «علی شیرازی»، «عین‌الدین صادق‌زاده»، «محمد فاسونکی»، «مهدی فلاح»، «یدالله کابلی» و «احمد محمدپور».

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

«مهرنوش برادران»، مسئول گالری پردیس ملت درباره‌ی نحوه‌ی برگزاری این نمایشگاه می‌گوید: «از آن‌جایی که زمان برگزاری نمایشگاه هم‌زمان با ماه محرم بود، از هنرمندانی دعوت کردیم که در آثارشان به نشانه‌های مذهبی و ایرانی پرداخته بودند؛ مانند نقاشی‌خط‌ها که می‌تواند شامل اشعار مذهبی و فونت‌های ابداع‌شده در خوش‌نویسی باشد.»
او درباره‌ی سبک نقاشی‌ها می‌گوید: «نقاش‌ها همگی از مکتب سقاخانه هستند یا در دوره‌ای آثاری در این مکتب خلق کرده‌اند. پیدایش نقاشی‌خط از مکتب سقاخانه است.» شاید بپرسی مکتب سقاخانه چیست؟ در دهه‌ی ۴۰ شمسی، گروهی از هنرمندان ایرانی با استفاده از هنرهای تزئینی، سنتی و دینی ایران و عناصر مدرن، آثار ارزشمندی خلق کردند که به مکتب سقاخانه معروف شد.
برادران می‌گوید:‌ «آثار مرحوم «رضا مافی» از پیشگامان هنر نقاشی‌خط هم تحت‌تأثیر این مکتب بود. بعضی از آثار را از خود هنرمندان گرفتیم و آثار برخی دیگر از هنرمندان را که در قید حیات نیستند، از مجموعه‌داران جمع‌آوری کردیم.»
بعد از تعطیلی گاه و بی‌گاه گالری‌ها، تماشای آثاری هنری از نزدیک برایم لذت‌بخش است. سر ظهر است و هیچ‌کس در گالری نیست. می‌توانم با خیال راحت تابلوها را تماشا کنم. این نمایشگاه از سوم شهریور شروع شده و تا دوم مهرماه، هرروز از ساعت ۱۱ تا ۲۰ در طبقه‌ی منفی‌دوی پردیس گالری ملت، به نشانی خیابان ولی‌عصرعج، ابتدای بزرگراه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی (نیایش)، پذیرای علاقه‌مندان به تماشای آثار نقاشی‌خط است.

کد خبر 625370 برچسب‌ها نوجوان همشهری دوچرخه

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: نوجوان همشهری دوچرخه مکتب سقاخانه نقاشی خط

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۰۵۸۰۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رازهای نقاشی مرگ سقراط

افلاطون در رساله فایدون واپسین لحظات زندگی سقراط فیلسوف بزرگ یونان باستان را چنین روایت می‌کند: پس از خطابه دفاعیه علیه محکمه‌ای که خواستار مجازات مرگ برای او شده بود به شاگردانش می‌گوید: نگران من نباشید، شما فقط جسم من‌را در خاک خواهید گذاشت. سپس در میان اشک و غوغای یاران و حتی اندوه زندانبان جام شوکران را از شاگردش کریتو گرفته و می‌نوشد. مایع زهرآگین به‌سرعت بدنش را سست کرده، چشمانش بی‌حرکت مانده و او مرگ را پذیرا می‌شود، تا درسی برای زندگی دیگران باشد.

به گزارش ایرنا، پرسش‌های سیاسی و فلسفی سقراط شهروندان آتن را به تردید در حقیقت خدایان پانتئون و اصالت ارزش‌ها در اخلاق یونانیان فرامی‌خواند. او بخاطر این پنداشت‌ها به ناباوری نسبت به خدایان و فاسد کردن جوانان متهم شد که مجازاتش مرگ بود؛ مطابق رسم زمانه با نوشیدن جام‌زهر. سقراط بی‌مناقشه حکم قضات را پذیرفت و حتی شاگردانی را که وی را به نوشتن تقاضای عفو و یا فرار از آتن تشویق می‌کردند، به‌شدت سرزنش کرد. صحنه واپسین دم حیات او تا لحظه نوشیدن جام شوکران، بار‌ها توسط هنرمندان مختلف به تصویر کشیده شده که یادمانی‌ترین آن‌ها اثر چشمگیر نقاش نئوکلاسیک فرانسوی ژاک لوئی داوید است باعنوان مرگ سقراط (La Mort de Socrate) که حالا در موزه متروپلیتن نیویورک نگهداری می‌شود.

داوید این نقاشی ۱۳۰ در ۱۹۶ سانتی‌متری را بدون التزام دقیق به روایت افلاطون و برمبنای نگاهی ستایش‌آمیز به سقراط برای پذیرش شجاعانه مرگ خلق کرد تا تصویری حماسی از عزت و کرامت باشد. در مرکز صحنه سقراط با ردای سفید و در هیبتی قهرمانانه روی تخت نشسته با قامتی استوار دست راستش را برای گرفتن جام سرخ شوکران دراز کرده است. او با دست چپ به بالا اشاره می‌کند؛ به آسمان و جهان پس از مرگ. بدین‌سان در آخرین دقایق عمر نیز از موعظه و خطابه باز نمی‌ایستد؛ ترجیح می‌دهد بمیرد، اما از باور‌ها و تعالیم خود دست نکشد. این آخرین درس اوست برای شاگردانی که پیرامون وی در اندوه و اضطراب بسر می‌برند.

افلاطون، شاخص‌ترین آنها، غم‌زده و سر در گریبان، جلوی تخت نشسته و پشت‌به صحنه وقوع تراژدی را انتظار می‌کشد. مرد جوانی که فنجان شوکران را بسوی سقراط گرفته، از شدت تأثر روی برگردانده تا شاهد نوشیدن زهر توسط فیلسوف نباشد. مرد دیگری دست روی زانوی او گذاشته تا شاید وی را از این‌کار منصرف سازد. دیگرانی که تاب دیدن صحنه را ندارند، در عمق دالانی درحال دور شدن هستند. مضمون اصلی صحنه‌پردازی، تمجید از رویکرد فیلسوف به مرگ است و ابراز همبستگی با او که مرگ را نه پایان هستی، بلکه سویه دیگری از زندگی می‌پندارد.

ژاک لوئی داوید نقاش برتر زمانه خویش بود و در آثار تماشایی‌اش روایت‌های تاریخی را با فلسفه روشنگری در می‌آمیخت تا متفکرانه‌ترین نمونه‌های نقاشی آکادمیک را پدید آورد. زبان تصویری او فاخر متناسب با علائق طبقه اشراف فرانسه بود، لیکن برای قاطبه مردم نیز قابل فهم و عمیقاً الهام‌بخش بود. شاگردان وی، بعد‌ها از سبک کلاسیک و روایت‌های سخت و محکم آن فاصله گرفته به سوی امواج پرشور هنر رمانتیک رفتند. آثار او طلایه‌دار تمدن مدرن بودند، آکنده از بشارت‌های اخلاقی و روح انقلابی. در فرانسه او نقاش محبوب سه رژیم پیاپی بود؛ ابتدا در دربار لوئی شانزدهم سپس در عصر انقلاب و نهایتاً در دوره امپراطوری ناپلئون بناپارت. هر سه رژیم از آثار تاثیرگزار وی برای تبلیغ مشروعیت و اقتدار خویش بهره می‌گرفتند، اما در نهایت به اتهام خیانت به زندان انداخته شد.

نقاشی مرگ سقراط دو سال قبل از انقلاب کبیر فرانسه خلق شد و القاگر حس مقاومت در برابر بی‌عدالتی، پیام‌آور روشنگری و فداکاری قهرمانانه بود. داوید در روند انقلاب فعالانه شرکت داشت و تصاویری از نماد‌های شجاعت و ایثار خلق کرد. او سال‌های پایانی عمرش را در بیماری و تبعید گذراند. وساطت‌ها برای بازگشت او به فرانسه به‌ثمر ننشست تا این‌که در ۱۸۲۵ در بروکسل از دنیا رفت. در ۲۰۰‌مین سالگرد انقلاب (۱۹۸۹) دولت فرانسه تلاش کرد بقایای داوید را به کشورش بازگرداند، اما دولت بلژیک با این استدلال که قبر او بنایی تاریخی است، از این‌کار امتناع ورزید.