به نقل از «ایرنا»

کوچکی مریخ توانایی این سیاره را برای نگهداری از آب محدود می کند

تاریخ انتشار: ۳۱ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۱۸۰۳۷۵

به گزارش روز چهارشنبه گروه دانشگاه و آموزش ایرنا از خبرگزاری یونایتدپرس، برای اینکه یک سیاره قابل سکونت باشد، باید بتواند مقدار قابل توجهی آب مایع را در خود نگه دارد.

هنگام در نظر گرفتن قابلیت سکونت بالقوه یک سیاره ،محققان بیشتر به جو سیاره و فاصله آن از ستاره میزبان آن توجه می کنند. اما تحقیقات جدید محققان در «دانشگاه واشنگتن» در سنت لوئیس نشان می دهد که اندازه سیاره نیز برای این منظور مهم است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بر اساس نتایج این مطالعه جدید، سیاره مریخ بسیار کوچک است و نمی تواند ذخایر مهم آب را در خود نگاه دارد.

تصاویر ماهواره ها و تلاش های گسترده برای مدل سازی نشان می دهد که مریخ زمانی حجم قابل توجهی از آب از جمله دریاچه ها، اقیانوس ها و رودخانه ها  را در خود جای داده است.

اما امروزه سطح مریخ کاملاً خشک شده است. آنچه از آب باقی می ماند عمدتا یخ زده، در یخ های قطبی بسته شده یا در سایه دهانه ها پنهان شده است.

در طول سال ها، محققان سیاره ای توضیحات مختلفی را در مورد اینکه چرا مریخ جو و توانایی خود را برای نگه داشتن آب از دست داده است، ارائه کرده اند. برخی معتقدند ضعیف شدن میدان مغناطیسی مریخ باعث شده تا جو این سیاره سرخ به راحتی توسط بادهای خورشیدی دور شود.

با این حال تجزیه و تحلیل اخیر نشان می دهد که اتفاقی برای مریخ رخ نداده است و از زمانی که رشد مریخ متوقف شد قرار بود این سیاره سرخ  آب خود را از دست بدهد.

محققان برای تجزیه و تحلیل خود از ایزوتوپ های پایدار عنصر پتاسیم به عنوان فشارسنج برای برآورد فراوانی و توزیع عناصر فرار اجرام مختلف سیاره ای استفاده کردند.

ابتدا، محققان ترکیب ایزوتوپ پتاسیم شهاب سنگ های مریخ را که شامل سیلیکات فله، ماده ای که بیشتر مریخ را تشکیل می دهد ، اندازه گیری کردند.

«کان وانگ» استادیار علوم زمین و سیاره در دانشگاه واشنگتن و نویسنده ارشد این مطالعه می گوید: شهاب سنگ های مریخی تنها نمونه هایی هستند که برای مطالعه ترکیب شیمیایی توده مریخ در دسترس هستند. از طریق اندازه گیری ایزوتوپهای عناصر فرار متوسط، مانند پتاسیم، می توان میزان تخلیه فرار سیارات فله ای را استنباط کرد وبا اجرام  مختلف منظومه شمسی مقایسه کرد.

وی گفت: سن شهاب سنگ های مریخی از چند صد میلیون تا ۴ میلیارد سال متغیر است و تاریخ تکامل فرار مریخ را ثبت کرده اند.

این تجزیه و تحلیل تأیید کرد که مریخ در طول شکل گیری خود بیشتر از زمین پتاسیم و سایر مواد فرار خود را از دست داده است.

محققان با مقایسه یافته های خود با نتایج یک بررسی که قبلاً در مورد سنگ های ماه انجام داده بودند متوجه شدند که ماه حتی بیشتر از مریخ پتاسیم و مواد فرار را از دست داده است.

علاوه بر این تجزیه و تحلیل ایزوتوپی نشان داد که سیارک ۴-Vesta ، مواد فرار بیشتری نسبت به ماه از دست داده است.

تحقیقات جدید نشان می دهد مریخ در آغاز هرگز این همه فرار را نداشته است و اندازه کوچک آن این اطمینان را می دهد که این سیاره در نهایت خشک می شود.

 مشروح این مطالعه در مجله PNAS منتشر شده است.

برچسب‌ها مریخ فضا دانشگاه واشنگتن برگزیدگان علم

منبع: ایرنا

کلیدواژه: مریخ فضا دانشگاه واشنگتن مریخ فضا دانشگاه واشنگتن برگزیدگان علم دست داده تجزیه و تحلیل نشان می دهد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۱۸۰۳۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تازه‌ترین شواهد از وجود سیاره X در لبه تاریک منظومه شمسی

گروهی از دانشمندان سیاره‌شناس از کالتک (مؤسسه فناوری کالیفرنیا)، دانشگاه کوت د-ازور و مؤسسه تحقیقات ساوت‌وست شواهد جدیدی را مبنی بر وجود سیاره نهم گزارش کرده‌اند. آن‌ها مقاله خود را روی سرور preprint arXiv منتشر کرده‌اند و این مقاله برای انتشار در «آستروفیزیکال ژورنال لترز» پذیرفته شده است.

به گزارش خبرآنلاین، سال ۲۰۱۵ (۱۳۹۴) بود که دو اخترشناس کلتک، چندین جرم کمربند کایپر (کویی‌پر) را در خارج از مدار نپتون، در نزدیکی لبه منظومه شمسی پیدا کردند که به نظر می‌رسید در جهت‌گیری تقریبا نزدیکی نسبت به خورشید واقع شده‌اند. دانشمندان دلیل این انباشتگی را کشش گرانشی سیاره‌ای ناشناخته پیشنهاد دادند؛ سیاره‌ای که بعداً سیاره نهم نام گرفت. این سیاره پیشنهادی حدود ۶ برابر زمین سنگینی دارد و فاصله‌اش از خورشید می‌تواند بین ۳۵۰ تا ۶۰۰ برابر دورتر از فاصله زمین تا خورشید باشد.

البته داستان سیاره نهم هم داستان جالبی است. از زمان کشف سیاره کوتوله پلوتو در اوایل قرن بیستم تا سال ۲۰۰۶ (۱۳۸۵) که پلوتو هنوز جزء سیارات منظومه شمسی دسته‌بندی می‌شد، اخترشناسان به دنبال سیاره دهم بودند و آن را سیاره X می‌نامیدند.

طی سه دهه اخیر و با یافتن تعداد بیشتری از اجرام کمربند کایپر و فرانپتونی‌ها (TNOها)، شواهد آماری ضدونقیضی از وجود سیاره نهم ارائه شده است. برخی تحلیل‌ها، توزیع اجرام یافت‌شده را به نفع وجود سیاره نهم تفسیر می‌کنند و برخی دیگر، کفه ترازو را به نفع نبود این سیاره تغییر می‌دهند. مقاله جدید به نفع وجود سیاره نهم است.

پژوهشگران در تحقیق خود به ردیابی حرکت‌های اجرام بلنددوره‌ای پرداختند که از مدار نپتون می‌گذرند و در طول سفر خود، حرکت‌های نامنظمی نشان می‌دهند. آن‌ها از این مشاهدات برای ایجاد چند شبیه‌سازی کامپیوتری استفاده کردند که هرکدام، سناریوهای متفاوتی را به تصویر می‌کشند.

دانشمندان علاوه بر تصحیح اثر کشش گرانشی سیارات بزرگ منظومه شمسی بخصوص نپتون، داده‌های جزرومد کهکشانی را نیز به شبیه‌سازی اضافه کردند. جزرومد کهکشانی عبارت است از ترکیب نیروهای گرانشی اجرام راه‌شیری که در ورای مرزهای منظومه شمسی واقع شده‌اند.

شبیه‌سازی‌ها نشان داد که قابل‌قبول‌ترین توضیح برای رفتار اجرام فرانپتونی، تداخل جاذبه گرانشی از سیاره بزرگ دوردست است. متأسفانه شبیه‌سازی‌ها از آن نوع نبود که به تیم تحقیقاتی اجازه دهد مکان سیاره را نیز تعیین کند.

شرح عکس: مقایسه توزیع‌های مداری از شبیه‌سازی‌های حرکت nجسم شامل سیاره نهم ( P۹، چپ) و بدون آن (راست). هر دو پنل، فاصله حضیض (کمترین فاصله تا خورشید) را در برابر نیم‌محور اصلی ردپای مداری فرانپتونی‌های شبیه‌سازی‌شده با زاویه تمایل مداری کمتر از ۴۰ درجه (i