به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

سه‌گانه تاریک شخصیت افراد را چگونه شناسایی کنیم؟

تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۲۱۹۹۷۶

به گزارش خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، و به نقل از psychology today، در سال ۲۰۰۲ روانشناسان Delroy Paulhus و Kevin M. Williams سه گروه از انواع شخصیت را که معمولاً به عنوان آسیب شناختی معرفی می‌شوند، اما معیار‌های دقیق اختلال شخصیت یا آسیب شناسی محور را برآورده نمی‌کنند، شناسایی کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از آنجا که این مجموعه  شامل انوع شخصیت از جمله سایکوپث، ماکیاولی و خودشیفته است، به عنوان سه گانه تاریک شناخته شده است. افرادی که دارای هر یک از این ویژگی‌های متمایز و ناخوشایند هستند، ممکن است معیار‌های اختلال شخصیت خودشیفته یا اختلال شخصیت ضد اجتماعی را نداشته باشند، اما این بدان معنا نیست که آن‌ها نمی‌توانند آسیبی وارد کنند. حال روش شاناسایی این افراد و روش برخورد با آن‌ها را شرح می‌دهیم.

اگر تا به حال کسی با یکی از این شخصیت‌های سه گانه ملاقات نکرده اید، خود را خوش شانس بدانید. به گفته توماس پلانت، استاد روانشناسی در دانشگاه سانتا کلارا، این ویژگی‌ها در فرهنگ ما رایج است. در واقع، جامعه معاصر آمریکا حتی ممکن است به رفتار خودخواهانه‌ای که سه گانه تاریک ایجاد می‌کند، پاداش دهد ویا آن را تقویت کند. فقدان همدلی  معمولاً باعث می‌شود که روابط این شخصیت‌ها یک طرفه و دشوار باشد.

تحقیقات روی سه گانه تاریکی این ویژگی‌ها را با مشکلات قابل توجهی در روابط و طیف گسترده‌ای از رفتار‌های ناخوشایند بین فردی مرتبط کرده است. این به معنای سلطه جویی، خشونت، اجبار یا دستکاری در محل کار، لذت طلبی، شب زنده داری و استفاده از افراد برای رابطه جنسی است. بهتر است شخصیت‌های سه گانه تاریک را خلاصه کرده و بگوییم که حتی با هفت گناه کبیره مرتبط است.

تفاوت‌های سه گانه شخصیت‌های تاریک

برای اینکه در مورد سه گانه شخصیت تاریک دقیق‌تر باشیم باید آن‌ها را از یکدیگر متمایز کنیم. اولین دسته، خودشیفتگان به معنای عامیانه دقیقاً مطابق با آنچه انتظار می‌رود هستند. آن‌ها خودبین، بزرگ نما، دارای حق و دارای حس برتری در مقابل اطرافیان هستند. در مقابل، ماکیاولی‌ها عمدتا دستکاری کننده و فریبنده هستند و اغلب به دنبال رضایت از خود حتی به قیمت آسیب به دیگران هستند. از همه بدتر، تیپ‌های شخصیتی سایکوپاتیک هستند که گاهی اوقات سایکوپث یا ضداجتماعی نیز نامیده می‌شوند و با تکانشگری بی پروا، عدم پشیمانی و فقدان همدلی تقریباً مشخص می‌شوند. به گفته دارلن لنسر در روانشناسی امروز، هر سه این شخصیت‌ها از روی منافع شخصی، تهاجمی عمل می‌کنند و با دروغ گفتن، تقلب، سرقت و قلدری راه خود را برای به دست آوردن هنجار‌های اجتماعی و ارزش‌های اخلاقی نقض خواهند کرد تا به آنچه که می خواهند برسند.

سه زیر گروه تاریک از نظر روش‌های تحقیق روانی متفاوت هستد. با توجه به Paulhus & Williams، تنها عامل از پنج عامل بزرگ شخصیتی که در بین هر سه گروه مشترک بود، عدم رضایت است. سایکوپات‌ها بسیار کم نوروتیک هستند، یعنی  احساس نگرانی یا احساس گناه بسیار اندکی می‌کنند و از دو گروه دیگر متمایز می‌شوند. این امر تا حدی منطقی به نظر می‌رسد، زیرا به گفته محققان دانشگاه ویسکانسین مغز افراد سایکوپث ارتباطات کمتری بین مناطق عصبی که اضطراب از آن‌ها ناشی می‌شود نشان می‌دهد. بیماران روانی و همچنین ماکیاولی‌ها وظیفه شناسی پایینی از خود نشان دادند (یعنی به نظر می‌رسد آن‌ها تمایلی به انجام کار درست ندارند) و خودشیفته‌ها مطابق انتظار عموماً گرایش به خودشکوفایی دارند.

اگر با شخصی که دچار سه گانه شخصیت تاریک است، در ارتباطیم چه کینم؟

 طبق نظر روان درمانگر و نویسنده پل هوکمایر، از این شخصیت ها دور شوید. ممکن است در ابتدا باور داشته باشید که این آشنایی را به یک دوستی جدید، جذاب و پر زرق و برق تبدیل می‌کنید، اما به گفته هوکمایر افرادی که دارای شخصیت‌های سه گانه تاریک هستند نمی‌توانند این ویژگی مثبت را برای مدت طولانی حفظ کنند. ممکن است متوجه شوید که آشنای جدید شما اغلب در مورد قربانی شدن توسط دیگران صحبت می‌کند. همچنین ممکن است در داستان‌هایی که می‌گوید ناسازگاری‌های هشداردهنده‌ای مشاهده کنید. یا ممکن است احساس کنید که نیاز مزمن آن‌ها را برای تأیید برآورده می‌کنید.

اگر قرار است که به این اشخاص نزدیک شوید، حتماً افراد دیگری را در زندگی خود (مانند سایر دوستان نزدیک، اعضای خانواده یا یک درمانگر مورد اعتماد) حفظ کنید. اجازه ندهید که منزوی شوید. در نهایت، همانطور که هوکمایر می‌گوید، افراد با شخصیت سه گانه تاریک به احتمال زیاد با افزایش سن تغییر نمی‌کنند، بنابراین ممکن است مجبور شوید این رابطه را به پایان برسانید. اگر نیاز به قطع رابطه‌ای مانند این دارید، از افرادی که شما را  کنترل نمی‌کنند، کمک بگیرید تا بتوانید از احساس خود محافظت کرده و از آن دفاع کنید.

بیشتر بخوانید

۴ نشانه در روابط زوجین که ممکن است به خیانت منجر شوند

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: شخصیت افراد روانشناسی سه گانه تاریک شخصیت ها سه گانه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۲۱۹۹۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا با افزایش سن سرعت حرکت ما کم می‌شود؟

هنگامی که سن افزایش می‌یابد، کاهش تدریجی سرعت و چابکی بدن ما غیرعادی نیست. خواه قدم زدن آرام در اطراف محله باشد یا دستیابی به کنترل تلویزیون، حرکات ما با افزایش سن کاهش می‌یابد؛ بنابراین سوال این است که چه چیزی باعث این تغییر می‌شود؟ مطالعه‌ای که توسط مهندسان دانشگاه کلرادو بولدر (CU Boulder) رهبری می‌شود، به این سوال قدیمی پاسخ می‌دهد.

این مطالعه که در مجله JNeurosci منتشر شده است، یکی از اولین مطالعاتی است که به طور تجربی دلایل کندی حرکت را در میان بزرگسالان بالای ۶۵ سال بررسی کرده است. محققان دریافتند که افراد مسن ممکن است تا حدودی کندتر حرکت کنند، زیرا برای آنها برای حرکت کردن باید انرژی بیشتری نسبت به افراد جوان صرف کنند.

به نقل از اس‌اف، علا احمد (Alaa Ahmed)، یکی از نویسندگان این مطالعه، استاد دانشکده مهندسی مکانیک پاول ام رادی می‌گوید: نحوه حرکت ما، از حرکات چشم گرفته تا راه رفتن و صحبت کردن، دریچه‌ای به روی پیری و پارکینسون می‌گشاید. ما در تلاشیم تا اساس عصبی آن را درک کنیم.

برای این مطالعه، محققان از شرکت کنندگانی در محدوده سنی ۱۸ تا ۳۵ و ۶۶ تا ۸۷ سال خواستند تا یک کار ساده را انجام دهند: دستیابی به یک هدف روی صفحه نمایش که شبیه به انجام یک بازی ویدیویی بود. با تجزیه و تحلیل الگو‌های این دستیابی‌ها، محققان کشف کردند که به نظر می‌رسد افراد مسن‌تر حرکات خود را تحت شرایط خاصی تغییر می‌دهند تا منابع انرژی محدودتر خود را حفظ کنند.

دکتر اریک سامرساید (Erik Summerside)، سرپرست تیم تحقیقاتی، که دکترای خود را در زمینه یکپارچه‌سازی دریافت کرده است، می‌گوید: همه ما، چه جوان و چه پیر، ذاتا به دنبال دریافت بیشترین پاداش از محیط خود و در عین حال به حداقل رساندن میزان تلاش برای انجام این کار هستیم.

این مطالعه دو فرضیه را در مورد این که چرا سالمندان کندتر حرکت می‌کنند، بررسی کرد.

اولین مورد نشان می‌دهد که عضلات افراد مسن ممکن است با کارایی کمتری کار کنند و کالری بیشتری بسوزانند در حالی که وظایف مشابه جوانان را انجام می‌دهند. مورد دوم پیشنهاد می‌کند که پیری ممکن است مدار پاداش در مغز انسان را تغییر دهد، زیرا افراد دوپامین کمتری تولید می‌کنند که یک ماده شیمیایی در مغز است که مسئول ایجاد احساس رضایت پس از انجام یک کار به شمار می‌رود.

در طول این آزمایش، شرکت کنندگان از یک بازوی رباتیک برای حرکت مکان‌نما به سمت هدفی روی صفحه رایانه استفاده کردند. اگر موفق می‌شدند، پاداش کوچکی مانند انفجار هدف و پخش صدای «بینگ بینگ» دریافت می‌کردند. هر دو گروه سنی زمانی که فهمیدند این صدا را خواهند شنید زودتر به هدف خود رسیدند، اما به روش‌های مختلف به این هدف رسیدند. بزرگسالان جوان‌تر دست‌های خود را سریع‌تر به سمت پاداش حرکت می‌دهند، در حالی که بزرگسالان مسن‌تر عمدتا زمان واکنش خود را بهبود می‌بخشند.

هنگامی که محققان وزنه‌ای هشت پوندی را به بازوی رباتیک شرکت کنندگان جوان اضافه کردند، تفاوت بین دو گروه سنی ناپدید شد که توجه محققان را برانگیخت.

دکتر رابرت کورتر (Robert Courter)، سرپرست تیم تحقیق، توضیح می‌دهد: به نظر می‌رسد که مغز می‌تواند تغییرات بسیار کوچکی را در میزان انرژی که بدن مصرف می‌کند تشخیص دهد و حرکات ما را بر اساس آن تنظیم می‌کند. حتی زمانی که فقط با چند پوند اضافی حرکت می‌کنید، واکنش سریع‌تر به گزینه‌ای ارزان‌تر برای رسیدن به پاداش تبدیل شد، بنابراین جوانان روشی مشابه افراد مسن را تقلید کردند.

یافته‌ها نشان می‌دهند که به نظر می‌رسد هزینه‌های تلاش برای رسیدن، عامل تعیین‌کننده در کاهش حرکت افراد مسن است. در حالی که این مطالعه نمی‌تواند به طور کامل مراکز پاداش مغز را به عنوان مقصر رد کند، اما اگر دانشمندان بتوانند مکان و نحوه ظهور این تغییرات از بدن را شناسایی کنند، ممکن است بتوانند درمان‌هایی را برای کاهش تلفات پیری و بیماری ایجاد کنند.

احمد می‌گوید: با کنار هم گذاشتن همه این موارد، نتایج ما نشان می‌دهد که هزینه‌های تلاش برای رسیدن به هدف، حرکت افراد مسن‌تر را کُند می‌کند.

این تحقیق به طور بالقوه می‌تواند ابزار‌های جدیدی را برای تشخیص طیف وسیعی از بیماری‌ها از جمله بیماری پارکینسون، ام‌اس، افسردگی و اسکیزوفرنی در اختیار پزشکان قرار دهد. همانطور که ما به کشف راز‌های پیری و حرکت ادامه می‌دهیم، مطالعاتی مانند این ما را یک گام به درک و پرداختن به چالش‌های ناشی از افزایش سن نزدیک‌تر می‌کند.

منبع: ایسنا

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی کلينيک