به نقل از «پارس فوتبال»

تیمی برای آینده؛ با ارزش تر از ۳ طلاو ۳ نقره و یک برنز کشتی آزاد ایران

تاریخ انتشار: ۱۳ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۳۰۳۳۴۷

رکورد ۶۰ ساله ایران پا برجا ماند اما نتیجه ای که در نروژ گرفتیم، با توجه به جوانی تیم اعزامی به اسلو کشتی دوستان را به آینده امیدوار کرد.

به گزارش طرفداری، ۶۰ سال پیش از این، کشتی ایران در جهانی یوکوهاما ۶ فینالیست داشت و ۷ مدال گرفت. امسال هم در جهانی نروژ ۶ فینالیست و ۷ مدال در کارنامه ایران نوشته شد اما با این تفاوت که در ۱۹۶۱ یوکوهاما ایران ۵ طلا، یک نقره و یک برنز برد و این بار در جهانی ۲۰۲۱ نروژ، ۳ طلا و ۳ نقره و یک برنز ثبت کردیم تا رکورد یوکوهاما پابرجا بماند اما آنچه باعث رضایت کشتی دوستان است، تنها مدال های طلای حسن یزدانی، کامران قاسم پور و امیرحسین زارع، نقره های محمد نخودی، علیرضا سرلک و امیرمحمد یزدانی و برنز مجتبی گلیج نیست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پیش به سوی قهرمانی ماندگار

 فراتر از این مدال ها جوانی تیم ایران خوشحال کننده است. این تیم جوان اگر درست حمایت و هدایت شود، می تواند ۲۰۲۲ را روی سکوی دوم و ۲۰۲۳ را روی سکوی اول جهانی به پایان برساند و در المپیک ۲۰۲۴ نتایجی بگیرد که حتی از نتایج فرنگی کاران مان در المپیک ۲۰۱۲ لندن ماندگارتر باشد.

در نروژ پایین تر از روس ها و امریکا سوم شدیم اما جایگاه امریکایی ها را به شدت لرزاندیم. پیروزی های باارزش کامران قاسمپور و حسن یزدانی مقابل تیلور و کاکس که امریکایی ها به آنها می نازند، نشان داد در جهانی بعدی راحت می توانیم از امریکا عبور کنیم و برای دو سال بعد به جایگاه روس ها هجوم ببریم. یادمان نرود مجتبی گلیج هم اسنایدر را برده بود و فقط روی غفلت خودش حریف سرسخت امریکایی را به فینال فرستاد و خودش را از تنه به تنه شدن با تانک روس ها، رشید سعدالله یف محروم کرد. مراقب طلایی ها باشیم، رقابت ادامه دارد

حالا ما باید از هر ۳ طلایی مان بیشتر مراقبت کنیم. حسن یزدانی با غلبه بر تیلور، کامران قاسم پور که الحق و الانصاف ستاره این مسابقات بود، با عبور از جیدن کاکس و امیرحسین زارع با شکست دادن تمام مدعیان سنگین وزن جهان، قهرمان شدند اما رقبا از همین فردا بیکار نمی نشینند و برای تلافی تمرین می کنند. ما هم باید از این ۳ قهرمان مان مراقبت و محافظت کنیم.

امیر محمد یزدانی و محمد نخودی و سرلک هم که نقره گرفتند نیاز به کسب تجربه بیشتر دارند و باور کنید نقره هر ۳ آنها را می توان تا یکی دو سال بعد به طلا تبدیل کرد، برنز گلیج هم در واقع نقره است و او احتمالا هر بار دیگر هر جای دیگر به اسنایدر بخورد، تلافی می کند و فقط می ماند تانک روس که بردنش کار ساده ای نیست و باید تا المپیک بعدی صبر کنیم و ببینیم کامران قاسم پور یا مجتبی کلیج و یا حتی شاید حسن یزدانی در وزن المپیکی ۹۷ با این تانک روس چه می کنند؟ ادامه کار درست درستکار

اما جدا از این ۷ نفر ما رحمان عموزاد را داریم که شک نکنید سال های بعد با درس گرفتن از شکست امسالش، مدال جهانی می گیرد، عرفان الهی را داریم که اگر باورش شود هیچ حریفی ترسناک نیست، می تواند یک مدال از هر رقابتهای جهانی که به آن پا می گذارد، بردارد. حتی یونس امامی هم هنوز می تواند به مدال جهانی فکر کند. پژمان درستکار در اولین تجربه سرمربیگری اش کار درست را انجام داد و علیرضا دبیر، رفیق قدیمی و صمیمی خود را سربلند کرد. هرچند نمی توان از نقش فنی دبیر در این موفقیت به سادگی گذشت اما سرمربی درستکار است و پژمان باید از همین فردا به فکر ارتقای این جوانان آینده دار باشد…

فقط یک نکته را فراموش نکنیم؛ به کشتی به اندازه توقعی که داریم باید توجه شود. نمی شود توقع از کشتی باشد و توجه به کشتی نباشد. آیا مسئولان ورزش ما حق کشتی را بعد از این بزرگی می دهند؟

منبع: پارس فوتبال

کلیدواژه: حسن یزدانی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت parsfootball.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارس فوتبال» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۳۰۳۳۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نحوه اعزام حسن یزدانی به المپیک؛ بحران بزرگ یا یک اتفاق عادی؟!

آفتاب‌‌نیوز :

حسن یزدانی، قهرمان پرآوازه کشتی ایران، تبدیل به سوژه داغی برای فضای ورزشی این روز‌های ایران شده است. دلیلش بازگشت او به تشک کشتی و ارائه فیلمی چندثانیه‌ای از تمرینش با کشتی‌گیری به مراتب سبک‌وزن‌تر از خودش است. او نشان داده بعد از عمل سنگینی که روی کتفش داشته، برگشته و مهیا است تا در المپیک پاریس به میدان برود.

یزدانی پیش از این در تلویزیون وعده‌ای با این مضمون داده بود که در پاریس، هم تیلور را می‌برد و هم طلا می‌گیرد. باوجوداین اتفاقاتی رخ داده که شاید با چنین شفافیتی نتوان درباره ادعای حسن یزدانی صحبت کرد. اولین آن‌ها غیبت دیوید تیلور، رقیب همیشگی یزدانی در پاریس است. او در یک شگفتی بزرگ در مسابقات انتخابی تیم ملی آمریکا، مبارزه‌اش را به آرون بروکس ۲۳ ساله باخت و به همین سادگی از تیم ملی بیرون ماند.

داستان اول برای حسن یزدانی شیرین است. تیلور در سال‌های اخیر به‌خوبی نشان داده بود راه بردن یزدانی را فراگرفته و حتی او را در آخرین جدال، ضربه فنی هم کرد. آمار تقابل‌های این دو هم به‌خوبی گواه برتری تیلور در تقابل‌های رودررو است. حالا که جادوگر آمریکایی در پاریس غایب است، این بهترین فرصت برای حسن یزدانی است تا یک مدال دیگر المپیک به ویترین پررنگ و لعابش اضافه کند؛ ولی این‌ها همگی در گرو محقق‌شدن داستان دوم است که تلخ و دارک نشان می‌دهد.

یزدانی کتفش را به تیغ جراحان سپرده و به‌تازگی به تشک برگشته. او آن‌قدر درگیر فیزیوتراپی و آماده‌سازی است که حتی فرصت حضور در اردوی اول تیم ملی را از دست داده است. از آنجا که کمتر از سه ماه به بازی‌های المپیک مانده، این نگرانی وجود دارد که نکند به لحاظ جسمی و ریکاوری، در موعد مقرر آماده نشود و نتواند در المپیک کاری از پیش ببرد؛ به‌ویژه اینکه پیش‌تر علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی هم ابراز نگرانی کرده و از این گفته که در ایران هر کشتی‌گیری که کتفش را عمل کرده، دیگر آن کشتی‌گیر سابق نشده است. پس، اتفاق بدتر برای حسن یزدانی، تصور این سناریو است که او نه‌تن‌ها شانسی برای گرفتن مدال در المپیک نداشته باشد؛ بلکه اصلا نتواند به این بازی‌ها اعزام شود.

در چنین فضایی است که فدراسیون کشتی تصمیم مهمی گرفته و به این نتیجه رسیده که یزدانی را در فاصله ۵۰ روز مانده به بازی‌های المپیک، به رقابت‌های کشتی مجارستان اعزام کند تا میزان آمادگی او و پاسخ‌دهی کتفش به عمل جراحی را بسنجد. تا به اینجا همه چیز منطقی به نظر می‌رسد؛ ولی در یکی، دو روز گذشته، چنین تصمیمی بخشی از جامعه کشتی را آشفته کرده و فریاد وا اسفا سر داده‌اند که حرمت قهرمان حفظ نشده است.

اینجا روایت‌ها کمی متفاوت است؛ مثلا خبرگزاری‌های نزدیک به دولت از این شایعه نوشته‌اند که یزدانی از مسئولان فدراسیون کشتی درخواست کرده بدون حضور در مسابقه‌ای، به پاریس اعزام شود که با پاسخ منفی اهالی فدراسیون مواجه شده است. پاره‌ای دیگر هم از این می‌گویند که رقابت‌های مجارستان برای حسن یزدانی سنگین است و نباید او را به چنین تورنمنتی اعزام کرد؛ به‌ویژه اینکه ممکن است آرون بروکس هم در مجارستان باشد و کار را برای حسن یزدانی سخت کند.

چنین تحلیل‌هایی باعث دوپاره شدن نظریات علاقه‌مندان به کشتی شده و حالا با حسن یزدانی به گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی قرار است تبدیل به یک بحران ملی شود. در اینکه حسن یزدانی پرافتخارترین کشتی‌گیر ایران است، تردیدی وجود ندارد؛ در اینکه شأن او باید حفظ شود، هم شکی وجود ندارد؛ ولی مشخص نیست اعزام او به یک تورنمنت خارجی چطور می‌تواند موارد بالا را نقض کند. چنین تفکراتی اهمیت بازی‌های المپیک و کسب افتخار را قربانی یک اسم می‌کنند؛ البته اسم حسن یزدانی اعتباری برای کشتی ایران است؛ ولی فرض محال، اگر یزدانی با ناآمادگی و بدون محک‌خوردن به المپیک برود و آنجا حتی قبل از رسیدن به فینال با نتیجه‌ای اسف‌بار به کارش در پاریس پایان دهد، آیا حرمتش حفظ شده است؟

ضمن اینکه چنین جریانی باید پاسخ‌گوی این پرسش مهم هم باشند که چرا حسن یزدانی حاضر نشد کتفش را زودتر عمل کند تا به‌موقع برای پاریس مهیا باشد؟ چرا یزدانی اجازه داد شایعاتی که می‌گفتند او برای رسیدن به پاداش بازی‌های آسیایی، جراحی‌اش را به بعد از هانگژو موکول کرد، شکل بگیرد؟ حالا آن‌ها باید پاسخ دهند که اگر المپیک برای یزدانی و اعتبار کشتی ایران اهمیت وافری داشت، چرا او کتف آسیب‌دیده‌اش را زودتر به تیغ جراحان نسپرد؟

این‌ها البته بخشی از این دوپارگی موجود است؛ چراکه باید آن روی سکه؛ یعنی کادر فنی را هم دید. حسن قرار است در فاصله ۵۰ روز مانده به المپیک به مسابقه‌ای خارجی اعزام شود؛ اگر او بدرخشد که حرف و حدیثی نیست و با شایستگی راهی پاریس می‌شود و بسیاری را امیدوار می‌کند که مدال دیگری برای کاروان ایران بگیرد؛ اما اگر ناآماده باشد، آیا ۵۰ روز، زمان کافی برای مهیاکردن یک کشتی‌گیر دیگر برای اعزام به پاریس خواهد بود؟

بدیهی است که این دوگانگی نیاز به ظرافت خاصی دارد که بدون دخیل‌شدن احساسات باید درباره‌اش تصمیم‌گیری شود. حسن هم تا رقابت‌های مجارستان به قدر کافی فرصت دارد تا توان از دست رفته‌اش را بازیابد و خودش را در غیاب گربه‌سیاه آمریکایی‌اش محکی جدی بزند. محکی که سربلند بیرون‌آمدن از آن می‌تواند تکلیفی جدی برایش قلمداد شود. یزدانی حمایت فدراسیون را دارد؛ ولی بعید است این فدراسیون هم حاضر شود چشم‌بسته روی کتف آسیب‌دیده حسن قمار کند.

منبع: شرق