به نقل از «مشرق»

کتاب‌هایی که زیر و بم زندگی معروف‌ترین کارگردان‌ها را فاش کردند

تاریخ انتشار: ۱۴ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۳۰۸۷۹۸

کتاب‌های سینمایی زیادی هستند که برهه‌های مختلفی از تاریخ سینما را روایت می‌کنند، یکی از مهمترین این آثار زندگی نامه‌های کارگردان‌های مشهور است.

به گزارش مشرق، علاقه‌مندان به هنر هفتم همیشه به دنبال محتوای جدیدی هستند که شور و اشتیاق آن‌ها را بر طرف کند و این مسئله تنها به دیدن فیلم‌های داستانی و سینمایی محدود نمی‌شود، بلکه مستندهایی در مورد بازیگران و کارگردان‌های مطرح سینما و همینطور کتاب‌هایی در مورد تاریخ سینما نیز می‌تواند برای طرفداران سینما جذاب باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کتاب‌های سینمایی زیادی نیز تاکنون نوشته شده که برهه‌های مختلفی از تاریخ سینما، توسعه این هنر و تکنیک‌های آن را روایت می‌کند، اما هیچ چیز به اندازه داستان زندگی کارگردان‌های بین المللی سینما نمی‌تواند توصیف کننده شرایط سینما در عصر آن‌ها باشد، به خصوص اینکه این کتاب به وسیله خود آن‌ها نوشته شده باشد. در اینجا برخی از آثاری را مرور میکنیم که داستان زندگی کارگردان‌های مطرح سینما را روایت می‌کنند.

«داستان زندگی من» از چارلی چاپلین
با وجود اینکه بخش زیادی از آثار چارلی چاپلین برای حدودا یک قرن پیش هستند، اما نام او در بین بزرگان تاریخ سینما قرار دارد و عده زیادی از بزرگسالان و کودکان به کارهای او علاقه دارند. او بیشتر برای آثار کوتاه و کمدی خود شناخته می‌شود. شاید کتاب چارلی چاپلین به نام «داستان زندگی من» که اولین نسخه آن در سال ۱۹۶۴ منتشر شد، یکی از کاملترین کتاب‌هایی باشد که درباره یک کارگردانی مشهور منتشر شده باشد

چاپلین این کتاب را در دورانی که از سینما فاصله گرفته بود در سوئیس نوشته و داستان زندگی اش از کودکی تا پیری را روایتکرده است. می‌توان گفت هر خواننده‌ای با خواندن داستان غم انگیز زندگی او تحت تاثیر قرار می‌گیرد. او دروان کودکی اش را در فقر گذارنده بود و با وجود اینکه پدر و مادرش زنده بودند به دلیل بیماری روانی مادرش و همینطور عدم تمایل پدرش برای بزرگ کردن او، در یتیم خانه بزرگ شد.

داستان مردی که زمانی بامزه‌ترین بازیگر سینما بود بسیار غم انگیز است. این کتاب همچنین سال‌های موفقیت چاپلین و ورودش را به هالیوود تا اخراجش از ایالات متحده به دلیل تفکرات سیاسی اش را روایت می‌کند.

«هیچکاک/ تروفو» از فرانسوا تروفو

این کتاب را نمی‌توان تنها به آلفرد هیچکاک نسبت داد چرا که بدون اقدامات فرانسوا تروفو، کارگردان فرانسوی شاید چنین کتابی نوشته نمی‌شد و بسیاریاز خاطرات هیچکاک ناگفته باقی می‌ماند. در دهه ۱۹۶۰ میلادی تروفو، آلفرد هیچکاک را مجاب می‌کند که با او یک مصاحبه و گفت‌وگوی طولانی داشته باشد. مصاحبه‌ای که در آن هیچکاک از زندگی و فیلم‌های خود صجبت کرد. مدتی بعد تروفو گفت‌وگوی خودش با هیچکاک را در قالب یک کتاب نوشت که برای اولین بار در سال ۱۹۶۷ منتشر شد.

در سال ۲۰۱۵ یک مستند فرانسوی آمریکایی به همین نام ساخته شد که تاثیر هیچکاک بر سینما را مورد بررسی قرار داد. این مستند برای اولین بار در جشنواره فیلم کن به نمایش گذاشته شد.

«چیزی شبیه زندگی نامه» ازآکیرا کوروساوا

کتاب خاطرات آکیرا کوروساوا که یکی از بزرگترین فیلمسازهای آسیایی محسوب می‌شود برای نخستین بار در سال ۱۹۸۱ منتشر شد. کوروساوا در سال ۱۹۹۰ موفق به کسب جایزه اسکار شد و به عنوان یکی از موفقترین و تاثیرگذارترین آسیایی‌های یک قرن اخیر شناخته می‌شود. کوروساوا در کتابش داستان زندگی خودش را به موازات وضعیت سینمای ژاپن روایت می‌کند. با خواندن این کتاب متوجه می‌شویم که کوروساوای جوان به مدرسه سینما نرفته و تنها یک مخاطب بوده که بعدها روی صندلی کارگردانی می‌نشیند.

وقتی یک استودیوی ژاپنی تمایل خود را برای جذب کارگردان‌های جدید ارائه می‌دهد، او مقاله‌ای را در مورد سینمای ژاپن و دیدگاهش برای توسعه آن را ارئه می‌دهد.

«نوشته‌های روی سینما» از مارتین اسکورسیزی
در این کتاب مارتین اسکورسیزی اطلاعاتی از سینما در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی ارائه می‌دهد. درست زمانی که گروهی از کارگردان‌های کهنه کار از جمله استیون اسپیلبرگ، فرانسیس فورد کاپولا، برایان دی پالما و جورج لوکاس در سینما فعالیت می‌کردند. اسکورسیزی در این کتاب سعی نکرده زندگی زیبایی از خود را تعریف کند بلکه بیشتر در مورد زندگی ایتالیایی- آمریکایی خود، اعتیاد به مواد مخدر در دوران جوانی و همینطور عدم اعتماد به خود صحبت کرده است. او معتقد بوده که در توانایی خود در همگام شدن با هالیوود و استانداردهای بازار تجاری سینما شک داشته است.

او سپس از همکاری و رابطه طولانی مدت خود با رابرت دنیرو می‌گوید که تاکنون با یکدیگر در ۹ فیلم مشارکت داشته اند. آخرین همکاری این دو در فیلم «مرد ایرلندی» بود که در سال ۲۰۱۹ منتشر شد. دهمین اثر مشترک این کارگردان و بازیگر نیز به نام «قاتلان ماه کامل» انتظار می‌رود امسال راهی سینماها شود.

منبع: باشگاه خبرنگاران

منبع: مشرق

کلیدواژه: کرونا تحولات افغانستان چارلی چاپلین فیلم مرد ایرلندی داستان زندگی کارگردان ها تاریخ سینما منتشر شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۳۰۸۷۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سه نکته برای آموختن درباره صبر و عدم صبر از غزالی

فرارو-لیز بوکار؛ متخصصی برجسته در حوزه اخلاق دینی و استاد دین در دانشگاه نورث ایسترن در بوستون است. بوکار به دلیل آثارش برنده جایزه نیز شده است. آثار نوشتاری، تدریس و سخنرانی‌های عمومی او طیف گسترده‌ای از موضوعات را پوشش می‌دهند از جراحی تغییر جنسیت گرفته تا سیاست لباس‌های مذهبی، اما عموما بر این تمرکز دارد که چگونه درک عمیق‌تر تفاوت مذهبی می‌تواند حس ما را از درست و خوب بودن تغییر دهد. تازه‌ترین کتاب او تحت عنوان "دزدیدن دین من: نه فقط هر گونه تملک فرهنگی" است. او در آن کتاب معضلات اخلاقی شکل آشفته تصاحب فرهنگی را باز می‌کند: وام گرفتن از آموزه‌های مذهبی، مناسک، و لباس به دلایل سیاسی، اقتصادی و درمانی. او حجاب را یک علاقه فمینیستی و نمادی از اتحاد مسلمانان قلمداد می‌کند. او حجاب را گونه‌ای از انواع لباس‌های فرهنگی قلمداد کرده که حتی می‌تواند تبدیل به مُد شود.

به گزارش فرارو به نقل از کانورسیشن، از کودکی به ما گفته می‌شود که صبر یک فضیلت است و چیز‌های خوبی نصیب افراد صبور خواهد شد. بنابراین، بسیاری از ما روی پرورش صبر کار می‌کنیم. این عمل اغلب با یادگیری منتظر ماندن برای نوبت با یک اسباب بازی مورد علاقه در دوران کودکی آغاز می‌شود. در بزرگسالی تلاش می‌کنیم با صف‌های طولانی در بخش وسایل نقلیه موتوری یا در مورد سرعت کُند تغییرات سیاسی صبور باقی بمانیم.

در روایات دینی صبر بیش از حد انتظار و یا حتی بیش از تحمل سختی است. اما این بیش‌تر بودن صبر چیست و چگونه صبور بودن از ما انسان‌های بهتری می‌سازد؟

نوشته‌های "ابوحامد غزالی" متفکر ایرانی مسلمان دوره قرون وسطی می‌تواند به ما بینشی ارائه دهد یا به ما کمک کند تا بفهمیم چرا باید صبر و شکیبایی را تمرین کرده و هم چنین به ما در زمانی که نیازی نیست صبور باشیم خواهد گفت.

غزالی که بود؟

غزالی که در سال ۱۰۵۸ میلادی در ایران متولد شد به عنوان یک فقیه، فیلسوف و متکلم مورد احترام بود. او برای دفاع از اسلام به نقاطی مانند بغداد و بیت المقدس سفر کرد و استدلال نمود که بین عقل و وحی تضادی وجود ندارد. به طور خاص او به دلیل تطبیق فلسفه ارسطو که احتمالا آن را با ترجمه عربی خوانده بود با الهیات اسلامی شهرت داشت. غزالی نویسنده‌ای پرکار بود و یکی از مهم‌ترین آثار او "احیاء علوم دینی" یا "احیاء العلوم الدین" راهنمای عملی برای داشتن زندگی اخلاقی مسلمان است. این اثر در مجموع از چهل جلد تشکیل شده که در چهار بخش هر کتاب تنظیم شده است. بخش اول به شعائر اسلامی می‌پردازد. بخش دوم به آداب و رسوم محلی بخش سوم به رذائلی که باید از آن‌ها اجتناب ورزید و بخش چهارم به فضائلی می‌پردازد که باید برای آن تلاش کرد. بحث غزالی از صبر در جلد سی و دوم از بخش چهارم "درباره صبر و شُکر" یا گکتاب الصبر والشکر" آمده است.

او صبر را به عنوان یک ویژگی اساسی انسانی توصیف می‌کند که برای دستیابی به اهداف ارزش محور بسیار مهم است و البته هشداری را برای زمانی که نیاز به بی صبری وجود دارد ارائه می‌دهد.

صبر چیست؟

به گفته غزالی انسان‌ها دارای انگیزه‌های رقابتی هستند: انگیزه دین و انگیزه میل و هوی و هوس. زندگی عرصه مبارزه بین این دو انگیزه است که او آن را با استعاره نبرد توصیف می‌کند: "حمایت از انگیزه مذهبی از جانب فرشتگان است که سپاهیان خدا را تقویت می‌کنند در حالی که حمایت از انگیزه میل و هوی و هوس از جانب شیاطین است که دشمنان خداوند را تقویت می‌کنند. میزان صبر ما چیزی است که تعیین می‌کند چه کسی برنده نبرد است".

غزالی می‌گوید: "اگر فردی ثابت قدم بماند تا انگیزه دینی پیروز شود سپاهیان خدا پیروز می‌شوند و او به سپاه صابرین می‌پیوندد، اما اگر سست شود تا هوی و هوس بر او غلبه کند به پیروان شیاطین می‌پیوندد". به عبارت دیگر، برای غزالی صبر عامل تعیین کننده‌ای است که نشان می‌دهد آیا ما از تمامی ظرفیت بالقوه انسانی خود برای زندگی اخلاقی استفاده می‌کنیم یا خیر.

صبر، ارزش‌ها و اهداف

از نظر غزالی برای مسلمان خوب بودن نیز صبر لازم است. اما درک او از چگونگی کارکرد صبر بر یک نظریه اخلاقی استوار است و می‌تواند خارج از جهان بینی صریحا اسلامی آن به کار رود.

همه چیز با تعهد به ارزش‌های اصلی آغاز می‌شود. برای مسلمانی مانند غزالی این ارزش‌ها برآمده از سنت و جامعه اسلامی یا "امت" آگاه است و شامل مواردی مانند عدالت و رحمت می‌شود. این ارزش‌های خاص ممکن است به طور جهانی قابل اجرا باشند یا ممکن است مجموعه دیگری از ارزش‌ها را نیز داشته باشید که برای شما مهم هستند برای مثال، تعهد به عدالت اجتماعی، یا دوست خوب بودن یا دروغ نگفتن.

زیستن به به گونه‌ای که با این ارزش‌های اصلی سازگار باشد چیزی است که زندگی اخلاقی به آن می‌پردازد. صبر به گفته غزالی این است که چگونه ما دائما مطمئن می‌شویم که اقدامات مان در خدمت این هدف است. این بدان معناست که صبر فقط تحمل درد ناشی از عصبانیت یک کودک نوپا نیست.

تحمل آن درد با هدفی صورت می‌گیرد. کاربرد موفقیت آمیز صبر نه با میزان رنجی که تحمل می‌کنیم، بلکه با پیشرفت ما به سمت یک هدف خاص مانند تربیت کودکی سالم و شاد که در نهایت می‌تواند احساسات خود را تنظیم کند سنجیده می‌شود. در درک غزالی از صبر همه ما به آن نیاز داریم تا زمانی که همه چیز بر وفق مراد ما نیست به اصول و ایده‌های اصلی خود متعهد باقی بمانیم.

هنگامی که به بی صبری نیاز است

یکی از انتقادات به ایده صبر آن است که می‌تواند منجر به انفعال شود یا برای خاموش کردن گلایه موجه بکار برده شود. برای مثال، "جولیوس فلمینگ" محقق مطالعات آفریقایی در کتاب خود با عنوان "صبر سیاه" به اهمیت "خودداری رادیکال از صبر کردن" در شرایط نژادپرستی سیستمیک می‌پردازد. مسلما انواعی از بی عدالتی‌ها و رنج‌ها در دنیا وجود دارند که نباید با آرامش آن‌ها را تحمل کنیم. غزالی علیرغم تعهدش به اهمیت صبر در زندگی اخلاقی جایی نیز برای بی تابی و عدم صبر کردن در نظر می‌گیرد. او می‌نویسد:"در مواردی که صبر ضرر به همراه دارد صبر کردن حرام است مانند شاهد بودن بریدن دست یک پسر بدن و ساکت ماندن".

این موارد نمونه‌هایی از آسیب به خود یا عزیزان است، اما آیا می‌توان ضرورت صبر نکردن را به آسیب‌های اجتماعی مانند نژادپرستی سیستماتیک یا فقر نیز تعمیم داد؟ همان گونه که برخی از دانشمندان علوم  قرآنی استدلال کرده اند صبر واقعی گاهی نیاز به عمل دارد. غزالی می‌نویسد:"به خاطر این که صبر نیمی از ایمان است تصور نکنید که همه جا ستودنی است. آن چه مورد نظر است انواع خاصی از صبر است". به طور خلاصه همه نوع صبری خوب نیست تنها صبری که در خدمت اهداف درست باشد کلید زندگی اخلاقی است. این سوال که کدام اهداف درست هستند پرسشی است که همه ما باید برای خود به آن پاسخ دهیم.