به نقل از «خبرگزاری برنا»

نادر طالب‌زاده: هر جا که مهاجرت وجود داشته باشد از «دیپورت» استقبال می‌شود

تاریخ انتشار: ۲۸ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۴۴۱۵۱۲

آیین رونمایی و اکران فیلم داستانی «دیپورت» با موضوع رزمندگان فاطمیون و مهاجرین افغانی روز سه شنبه، ۲۷ شهریورماه در تالار سوره، حوزه هنری با حضور عوامل فیلم، جواد موگویی و نادر طالب‌زاده برگزار شد.

به گزارش خبرنگار برنا، پس از اکران فیلم سینمایی «دیپورت» در سالن سوره حوزه هنری امیرسجاد حسینی کارگردان فیلم، جواد موگویی منتقد و نادر طالب‌زاده منتقد سینما در نشستی درباره فیلم صحبت کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پیش از آغاز نشست با حضور این افراد از خانواده شهید مصطفی صدرزاده تجلیل شد.

در ابتدای این نشست امیرسجاد حسینی اظهار داشت: زمانی که می‌خواستیم این فیلم را بسازیم بحث افغانستان مد نبود، از نظر من این آفت فیلمسازی است که هر زمان موضوعی مد می‌شود و عده‌ای صرفاً به همین دلیل بدون شناخت به سراغ ساخت آن می‌روند. من فکر می‌کردم فیلمی درباره شهدای مدافع حرم بسازم اما قصه را از زاویه دید همسران آن‌ها روایت کنم و در واقع به همسرانشان بپردازم که چگونه راه آن‌ها را ادامه می‌دهند یا پس از آن‌ها چه زندگی دارند یا حتی شاهد برایشان شکی به وجود آمده و به آن شک بپردازم. موضوع یک مهاجر افغانستانی که می‌خواهد از کشور بگریزد نیز برای من موضوع جذابی بود اما نمی‌توانستم قصه‌ام را درباره‌اش پیدا کنم تا به شهید صدرزاده رسیدم و این فیلم را ساختم.

او افزود: من فیلم برادران محمودی را هم قبل از ساخت این فیلم دیده‌ام اما اتفاقاً به خاطر نوع نگاه آن‌ها بود که به فکر ساخت این اثر افتادم چرا که معتقد هستم فیلم آن‌ها علیه نگاهی است که دارند. به هر حال این فیلم با همه سختی‌هایی که داشت ساخته شد و جالب است که بدانید بودجه این فیلم حتی به اندازه یک تیزر هم نمی‌شود و اکثر کسانی که در این اثر با ما همکاری کردند دستمزد نگرفتند. ما ایده‌های بیشتری داشتیم که متأسفانه به دلیل کمبود بودجه نتوانستیم فیلمبرداری کنیم.

نادر طالب‌زاده در ادامه گفت: فیلم خیلی خوب و خوش ساختی است که ساختاری حرفه‌ای با موضوعی بسیار مهم دارد. شاید در بُعد مستند نتوان به برخی مضامین و موضوعات پرداخت اما در بعد دراماتیک این امکان وجود دارد و در این فیلم دیدیم که به شکل درستی پرداخت صورت گرفته است. به نظر من «دیپورت» فیلمی است که می‌توان در کلاس درس هم از آن استفاده کرد. دکوپاژ و زیبایی‌شناسی سینمایی دارد و در استفاده از موسیقی و اجزای درام بسیار خوب کار کرده و ریتم عالی که دارد من فکر می‌کنم می‌تواند مخاطب بین‌المللی داشته باشد.

جواد موگویی نیز در ادامه اظهار داشت: درباره این فیلم چند نکته به ذهنم می‌رسد که باید بگویم. امروز که فیلم را می‌خواستم ببینم، آن را داخل موبایلم پخش کردم و کارم را انجام می‌دادم اما بعد از 5 یا 6 دقیقه به این نتیجه رسیدم که باید فیلم را با جدیت ببینم و کار را رها کرده و فیلم را داخل لب‌تاپ با دقت دیدم و دو حسرت برای من داشت. یک اینکه فیلم بسیار فقیر بود و حدس می‌زنم زیر 60 تا 70 تومان خرج شده و می‌شد این فیلم بالای 60 دقیقه باشد و قصه‌‌هایی چون پدر ابوذر را می‌شد بیشتر دنبال کرد اما به دلیل فقیر بودن فیلم به نظر می‌رسد که قصه ادامه پیدا نکرده است.

حسینی در ادامه این نشست اظهار داشت: واقعا این حسرت هست و ما فیلم را با ۷۰ میلیون تومان ساختیم. چند سکانس نگرفتیم چون پول نداشتیم و سعی ما این بود که تله‌فیلم نشود.

طالب‌زاده: من متوجه فقر هم نشدم. لوکیشن آخر فیلم خیلی خوب بود و به نظر من انتخاب لوکیشن بسیار عالی صورت گرفته بود و زمان‌های فیلمبرداری خیلی خوب انتخاب شده بود. اصلا شبیه تله‌فیلم نبود و ساختاری سینمایی داشت. این فیلم برای هر جا که مهاجر داشته باشد خوب و مفید است و مخاطب خواهد داشت.

حسینی در پاسخ به پرسش طالب‌زاده درباره تحصیلاتش گفت: من ۱۵ تا فیلم کوتاه آماتور و نیمه‌آماتور کار کردم و در مجله فرم و نقد هم نقد مینویسم و سعی کردم سینمای انتلکت و قصه‌گو را با هم تلفیق کنم.

طالب‌زاده اظهار داشت: دکوپاژ میکردید یا صحنه را میچیدید و فیلم میگرفتید؟

حسینی در پاسخ اظهار داشت: ما بخشی را استوری‌برد کردیم و یه جاهایی هم طبق تولید تغییر میکرد و میساختیم. 

طالب‌زاده خاطرنشان کرد: من فکر می‌کردم کارگردان «دیپورت» یک افغانستانی است. یک زمانی ما در باغ فردوس به چند تن از علاقه‌مندان به سینما که افغانستانی بودند فیلمسازی آموزش می‌دادیم و تصور من بر این بود که یکی از همان دوستان این فیلم را ساخته است. بازیگران را چگونه انتخاب کردید؟

حسینی در پاسخ گفت: به یک تئاتری دعوت شدم و آقای فریضه را آنجا دیدم که با نوید محمدزاده در نمایش «پچ پچه‌های پشت جبهه جنگ» بازی می‌کرد و از او پس از نمایش دعوت کردم که در این فیلم حضور داشته باشد.

طالب‌زاده خاطرنشان کرد: این فیلم خیلی خوب در خارج از کشور دیده می‌شود و هیچ چیز از کارگردانهای خوب غربی کم ندارد. حتما برای اکران آن در خارج از کشور برنامه‌ریزی کنید.

در ادامه این نشست موگویی گفت: در چند بخش از فیلم من ارتباط عاطفی خوبی برقرار کردم چرا که پدر من نیز جانباز بود و سال‌ها به عنوان جانباز شناخته نمی‌شد. فیلم در جایی از دفاع مقدس دست گذاشته که خیلی از ما از آن کمتر می‌دانیم. در جنگ هشت ساله ما با عراق ما از 7 یا 8 کشور شهید داریم و یکی از بیشترین شهدای خارجی هم مربوط به کشور افغانستان بود.تصویری که از افغانستان در جنگ داریم مربوط به تیپ فاطمیون است و فیلم جای درستی دست گذاشته که نزدیکی دو ملت را نشان دهد اما مسئله مهاجرت هیچ‌گاه برای کشور میزبان دلچسب و مطلوب نیست، انتظار داشتم در این فیلم نگاهی از سوی میزبان نیز شاهد باشیم که اینگونه نبود.

او در ادامه گفت: نکته دیگر این است که ما مدافع حرم افغانستانی در عراق نداشتیم و مدافعان حرم افغانستانی به سوریه رفته‌اند. از آنجا که فیلم خیلی رئال هست به نظر من این تحریف حساب می‌شود.

فیلم خیلی بد موقعی پخش میشود. همه زحمت فیلم تعمیق دادن به دوستی است و ما در دوره‌ای هستیم که امیدوارم فیلم قربانی وضعیت امروز نشود. دیالوگ مهم صدرزاده در فیلم این است که طالبان عوض شدنی نیست و این جمله که بسیار مهم است باید استناد داشته باشد و من فکر نمیکنم اگر واقعیت نداشته باشد باز هم تحریف صورت گرفته است.

حسینی در ادامه خاطرنشان کرد: با این نکته که فیلم زمان بدی پخش می‌شود. موافق هستم اما من تحریف را قبول ندارم و مصطفی نماینده بچه مسلمان قلدر است و البته طبق تحقیقات من لشکر فاطمیون در عراق هم بوده است. به هر حال فیلمساز نگاه خود را دارد و حتی فیلمی چون «چ» هم اینگونه است و شما نگاه کارگردان را در شخصیت‌پردازی شاهد هستید.

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: فیلم سینمایی خانواده افغانستان مد بودجه دستمزد بودجه موسیقی فقیر پدر فقیر پول فقر بازی پدر دفاع مقدس جنگ عراق افغانستان جنگ مهاجرت عراق سوریه مسلمان دفاع مقدس طالبان فیلم سینمایی مد مهاجرت دیپورت نادر طالب زاده نادر طالب زاده فیلم خیلی خیلی خوب نظر من من فکر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۴۴۱۵۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سلین دیون در مورد بیماری عصبی نادر خود می‌گوید / از لحاظ اخلاقی زندگی کردن روز به روز سخت‌تر می‌شود!

فرارو- "سلین دیون" خواننده در دسامبر ۲۰۲۲ در میان اشک‌ها و در برابر تمام دنیا توضیح داد که از یک بیماری نادر رنج می‌برد، تور کنسرت خود را لغو کرده و دیگر بر روی صحنه اجرا نخواهد کرد بدون آن که بداند این لغو کنسرت موقت یا دائمی خواهد بود. در طول یک سال و نیم اخیر خانواده او اخباری را در مورد وضعیت این خواننده کانادایی منتشر کرده اند. با این وجود، حال و هوای او در این دوره همواره سرد بود و به سختی حتی یک کلمه درباره وضعیت اش صحبت کرد.

به گزارش فرارو به نقل از ال پائیس، دیون هم چنین به جز مهمانی‌هایی که در آن فرزندان اش را همراهی می‌کرد و به جز فوریه گذشته در مراسم اهدای جوایز گرمی هیچ گونه حضور عمومی دیگری نداشته است. با این وجود، این هنرمند اکنون تصمیم گرفته مصاحبه‌ای طولانی با نشریه "وُگ" داشته باشد و عکس‌های قوی را مقابل دوربین عکاس آن نشریه گرفته که در شماره ماه مه آن نشریه منتشر شده و دوباره در کانون توجه قرار گرفته است.

این عکس‌ها در لاس وگاس جایی که این هنرمند سال‌ها زندگی می‌کند گرفته شده، اما مصاحبه با پاریس از طریق تماس ویدئویی انجام شده است.

دیون دیگر کنسرت برگزار نمی‌کند آخرین کنسرت او پنج سال پیش بود و به دلیل بیماری‌ای که به آن سندروم فرد سفت گفته می‌شود به سختی سفر می‌کند. او در مصاحبه با نشریه "وُگ" می‌گوید که یکی از آرزوهایش "دیدن دوباره برج ایفل" است. این خواننده در پاسخ به این سوال که چه احساسی دارد پاسخ می‌دهد:"حالم خوب است، اما کار زیادی دارم". دیون می‌داند که نمی‌تواند با این بیماری مبارزه کند، زیرا به گفته خودش "این بیماری همیشه و برای همیشه در درون من است. من واقعا امیدوارم معجزه‌ای پیدا شود راهی برای درمان آن از طریق تحقیقات علمی، اما باید یاد بگیرم که با آن زندگی کنم. پس این من هستم، با سندرم فرد سفت. پنج روز در هفته درمان ورزشی، فیزیکی و صوتی را دنبال می‌کنم از انگشتان پا گرفته تا  زانو، ساق پا، انگشتان دست، آواز خواندن و صدایم".

دیون هم چنین اعتراف می‌کند که وقتی از تشخیص بیماری اش مطلع شد به ناچار از خود پرسش‌های زیادی را پرسید، اما اکنون که زمان گذشته دیدگاه متفاوتی دارد. او می‌گوید:"من با پرسیدن این پرسش از خود آغاز کردم: چرا من؟ چه شد؟ چه کار کردم؟ آیا من مسئول آن هستم؟ زندگی به شما جواب نمی‌دهد. شما به سادگی باید آن را زندگی کنید! من به دلایل نامعلوم این بیماری را دارم. من دو انتخاب دارم یا مثل یک ورزشکار تمرین می‌کنم و فوق العاده سخت کار می‌کنم یا قطع می‌کنم و تمام می‌شود در خانه می‌مانم، آهنگ هایم را گوش می‌دهم، جلوی آینه می‌ایستم و فقط برای خودم می‌خوانم. انتخاب کرده ام که با تمام جسم و روحم از سر تا پا با یک تیم پزشکی کار کنم. من می‌خواهم بهترین نسخه خودم باشم".

دیون می‌داند که علیرغم همه چیز او یک فرد ممتاز است. او می‌گوید:"افرادی که از این بیماری رنج می‌برند ممکن است شانس یا امکان دسترسی به پزشکان و درمان‌های خوب را نداشته باشند. من، اما آن امکانات را در اختیار دارم این هدیه‌ای برای من است. به علاوه، من این قدرت را در درون خود دارم. می‌دانم که هیچ چیز مانع من نمی‌شود".

این هنرمند هم چنین می‌گوید قدردان محبت خانواده، سه فرزندش و هم چنین طرفداران بسیار وفادار خود و اعضای تیم اش می‌باشد. با این وجود، او می‌گوید که هنوز نمی‌داند ایا می‌تواند به روی صحنه بازگردد یا خیر کاری که برای اولین بار زمانی که یک کودک پنج ساله بود انجام داد. او در خانواده یکی از ۱۴ خواهر و برادری بود که تقریبا می‌توانستند هر سازی را بنوازند و به خوانندگی ادامه داد. او در مورد بازگشت احتمالی به روی صحنه به خبرنگار "وُگ" می‌گوید:" نمی‌دانم... بدن ام به من خواهد گفت. از طرف دیگر، من نمی‌خواهم صرفا منتظر باقی بمانم. از نظر اخلاقی زندگی کردن روز به روز سخت‌تر می‌شود. سخت است من خیلی سخت کار می‌کنم و فردا سخت‌تر خواهد بود. فردا روز دیگری است، اما یک چیز وجود دارد که هرگز تمام نمی‌شود: اراده برای ادامه دادن. این اشتیاق است. این رویا است. این عزم است".

این خواننده بیش از دو دهه است که به همراه سه فرزندش در لاس وگاس زندگی می‌کند. "رنه آنجلیل"  مدیر برنامه‌ها و سپس همسر "سلین دیون" در ژانویه ۲۰۱۶ در سن ۷۳ سالگی پس از سه سال رنج از سرطان درگذشت. علاوه بر بازگشت تحسین برانگیز او در مراسم جوایز گرمی در فوریه گذشته جایی که او جایزه‌ای را اهدا کرد و با انجام این مصاحبه با نشریه "وُگ" دیون قصد دارد تابستان آینده مستندی را درباره حرفه و بیماری خود با عنوان "من سلین دیون هستم" منتشر کند.