تبلیغات نژادپرستانه بعثی‌ها تا غارت خانه‌ها
تاریخ انتشار: ۸ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۵۳۲۳۸۳
در جنگ‌ها، مردم مناطق جنگ‌زده آواره و خانه‌هایی که به امان خدا رها شده، غارت می‌شوند. نه فقط در جنگی که به ما تحمیل شد که تقریبا در همه جنگ‌های تاریخ، روال و رویه چنین بوده است.
«بعثی‌ها خرمشهر را که - با زحمت و تلفات بسیار - گرفتند، چند خبرنگار و فیلم‌بردار از خودشان را به داخل شهر راه دادند تا تسلط شان بر آنجا را گزارش کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
آنها پس از تجاوز به مرزهای کشور ما و نیز در پیشروی در خاک خوزستان، بسیاری از عرب‌های ساکن منطقه را به خاک و خون کشیده و جمعیت بسیار بزرگ‌تری را آواره کرده بودند. به روایت یک شاهد عینی، در مناطق جنگ‌زده یا در آستانه اشغال، مردم را می‌توانستی ببینی که گروه گروه در جاده‌ها پیش می‌رفتند و به امید رسیدن به نقطه‌ای امن، شهر و خانه‌شان را رها کرده بودند. «وضع اسف‌باری داشتند. همه خسته و نزار، پیاده راه می‌رفتند. هرکس هرچه توانسته و قابل حمل بود با خودش آورده بود. بچه‌ها نالان و گریان پیاده می‌آمدند. هر ماشینی که رد می‌شد مردم هجوم می‌آوردند و التماس می‌کردند سوارشان کنند.» [1]
اما بعثی‌ها بی‌اعتنا به این درد و رنج و آوارگی که خودشان باعث و بانی‌اش بودند می‌گفتند ما اعراب آن منطقه را آزاد کردیم و از فارس‌ها انتقام گرفتیم (چه درست می‌گفت اریک هابسبام، مورخ بزرگ عصر ما، که همه روایت‌های قومی و نژادی، فارغ از اینکه به چه هدفی ساخته شده یا به‌کار می‌روند، اغلب اوقات آلوده به دروغ‌اند). خود صدام که مدام شعار می‌داد ارتش عراق در خدمت امت عرب است و از سرزمین و شرف این امت دفاع می‌کند و خطاب به نیروهایش می‌گفت ارزش تاریخی دستاوردهای شما این است که دوران جدیدی را در تاریخ امت عرب شروع کردید [2]. اما این نیروهای «آزادی‌بخش» هرجا که قدم گذاشتند با تأیید یا بی‌اعتنایی فرماندهان‌شان دست به غارت و چپاول زدند و جنایت‌هایی بسیار بیشتر از آنچه خواه‌ناخواه در جنگ‌ها پیش می‌آید مرتکب شدند.
به گفته خود عراقی‌ها «بسیاری از مردمی که خانههایشان را ترک کرده بودند سر در خانه‌شان نوشته بودند: امانه الله و امانه رسوله/ امانت خدا و رسولش، تا خانههایشان را غارت نکنند. اما بسیاری از خانه‌ها به غارت رفت. یخچال، فرش، رادیو و وسایل خانه‌های مردم را به بصره می‌بردند تا بفروشند. با دستور فرمانده، دست‌های 9 پاسداری را که اسیر کرده بودیم، بستند و با بنزین آتش‌شان زدند. خانه‌ها و مغازه‌های شهر به تلی از خاک بدل شده‌اند و حتی در و دیوار خانه‌های ظاهرا سالم هم آثار تیر و ترکش روی خود داشتند. مردم برای حفظ جان‌شان شهر را ترک کرده بودند و بسیاری از عراقی‌ها همچون دیوانگان حریصانه به خانه‌ها هجوم می‌بردند و اموال مردم را غارت می‌کردند. سرمست بودند و قهقهه می‌زدند.»[3]
ارجاعات درون متن:
[1] از کتاب «دا»، خاطرات سیده زهرا حسینی، به اهتمام سیده اعظم حسینی، انتشارات سوره مهر؛ [2] از کتاب «هویزه، آخرین گام‌های اشغال‌گر»، علیرضا لطف‌الله‌زادگان، مرکز تحقیقات و مطالعات جنگ؛ [3] از کتاب «پنج سال در جهنم»، ترجمه حمید محمدی، حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی.
ایبنا/
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: خانه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۵۳۲۳۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
انتقادات عجیب روحانی معروف از سبک زندگی مردم | همه‌تان باید کار کنید | حق ندارید همه چیز را گردن دولت بیاندازید!
سید رضا اکرمی در گفتگو با رویداد ۲۴، تاکید می‌کند نباید از دولت توقع گره گشایی داشته باشیم. او همچنین معتقد است، تک‌تک اعضای خانواده باید به فکر کسب درآمد باشند.
بخش‌های مهم این گفتگو را در زیر می‌خوانید:
*همه می‌دانیم که گرانی وجود دارد و مردم مشکلات زیادی برای تامین هزینه‌های‌شان دارند. به همین دلیل در خانه و خانواده همه افراد باید کار کنند تا همه‌شان درآمدزا باشند. یعنی یک نفر نمی‌تواند مخارج خانواده را اداره کند.
*مساله مشکل‌ساز دیگر این است که امروز بَرج‌مان از خرج‌مان بیشتر است. خرج‌مان فقط صبحانه، نهار، شام، لباس و مسکن است. اما برج‌مان زیاد است که شامل موبایل، سفر و ... می‌شود. چون معیار‌ها و شرایط زندگی تغییر کرده است، مرد خانواده به تنهایی نمی‌تواند یک خانواده را اداره کند. اگر همه افراد خانواده به اندازه خودشان تلاش کنند، قطعاً می‌توانند خانه را اداره کنند.
*اینکه می‌گویند، کار نیست را قبول ندارم. کار را که از آسمان یا خارج نمی‌آورند و باید ایجاد کرد. هر کس که غیرت کاری دارد، امروز برای او کار هست. بیش از ۵ ملیون افغانی در این مملکت کار ساختمانی، کار سنگ‌بری، کار سرای‌داری می‌کنند؟ چطور برای افغان‌ها کار هست، برای خودمان ایرانی کار نیست؟ کار هست و ما باید دنبالش برویم.
*ما از قدیم‌الایام مربایی را که می‌خوریم، بسته‌بندی و آماده نمی‌خریدیم. خانم‌های خانه دوزندگی بلدند، خیاطی بلدند، آرایشگاهی بلدند و اوقات فراوان هم دارد. پس اگر بتواند وقتش را خوب تنظیم کند، می‌تواند در کنار بچه‌داری به کار‌های دیگر هم برسد. خانم من هم ۷ بچه را بزرگ کرده است. هم درس داده و هم سخنرانی کرده و هم کار می‌کند.
*اینکه می‌گویند مستاجرین گرفتار هستند، باید همه ایران را در نظر بگیرید و فقط تهران را نبینید. همچنین سه‌چهارم مردم تهران خانه دارند و یک چهارم مستاجراند. پس برای یک چهارم قیصریه را آتش نزنید.
*درباره اینکه همه از دولت توقع دارند، می‌گویم دولت مسئول همه چیز نیست. اولا هر کسی مسئول کار خودش است و حق ندارد همه کار‌ها را گردن دولت بیاندازد. دولت باید حمایت و نظارت کند. بنا نیست همه کار‌ها را به دوش دولت بگذاریم و از او بخواهیم، سیر و پیاز ما را تهیه کند. ما در اقتصاد هم بخش خصوصی داریم و هم تعاونی داریم و آخرین بخش دولت است.
*اینکه می‌گویند، رفت و آمد در تهران مشکل است، دلیلی برای کار نکردن نیست. بنا نیست همه برای شاغل بودن از خانه بیرون بیایند. الان بسیاری از کار‌ها هستند که در درون خانه می‌توان انجام داد. در واقع حمل و نقل دو ساعته و سه ساعته روزانه برای موارد خاص است.
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود