فواید خوابیدن بدون بالش

علی رغم آنکه بسیاری از ما تصور می کنیم خوابیدن با بالش باعث راحتی ما می شود، اما این کار مضراتی برای سلامتی دارد. ناطقان: به نقل از وب سایت «طور قدراتک»، اولین موارد استفاده از بالش در تاریخ به دوره بین النهرین باستان باز می‌گردد. این بالش‌ها از سنگ ساخته شده بود و فقط ثروتمندان توانایی خرید آن را داشتند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برخلاف بالش‌های سنگی باستانی، بالش‌هایی که امروزه استفاده می‌کنیم نرم و کرکی هستند و بسیاری از مردم نمی‌توانند بدون در آغوش گرفتن یک بالش بزرگ و راحت بخوابند؛ اما در واقعیت، خوابیدن با بالش ممکن است بهترین راه برای استراحت نباشد، زیرا می‌تواند بر بدن و خلق و خوی شما تأثیر بگذارد.

اگر بدون بالش بخوابید چه اتفاقی برای بدن شما می‌افتد؟

ما می‌دانیم که رها کردن بالش مورد علاقه تان ممکن است دشوار باشد، اما خوابیدن بدون آن فواید زیادی برای سلامتی دارد و تحقیقات خود را انجام داده ایم تا شما را با برخی از آن‌ها آشنا کنیم.

۱. از کمردرد جلوگیری می‌کند

بالش‌های زیاد می‌تواند منجر به وضعیت خواب غیرطبیعی شود و تکیه‌گاه آن‌ها برای سر دوام زیادی نداشته باشد. اگرچه خود بالش به کمر شما آسیب نمی‌رساند، اما می‌تواند بسیاری از علائمی را که ممکن است باعث کمردرد شوند تشدید کند. وقتی بدون بالش می‌خوابید، ستون فقرات شما می‌تواند استراحت کند، زیرا بدن شما در وضعیت طبیعی خود قرار می‌گیرد.

۲. به شما در تسکین گردن درد کمک می‌کند

بیشتر بالش‌ها به شما کمک نمی‌کنند در وضعیت صحیح بخوابید و می‌توانند وضعیت خوابیدن را بدتر کنند. گردن خود را به هر طریقی برای مدت طولانی خم کنید باعث درد شما می‌شود و بالش‌های خیلی سفت یا خیلی نرم نیز ممکن است منجر به گردن درد شود.

۳. با سردرد مبارزه می‌کند

اگر با سردرد از خواب بیدار می‌شوید یا در سر خود احساس سبکی می‌کنید، ممکن است بالش شما مقصر باشد. بالش‌هایی که خیلی بلند هستند باعث می‌شوند سر و گردن شما به سمت جلو بچرخد و کشش عضلات گردن را افزایش می‌دهد. این می‌تواند باعث سردرد شما در صبح به محض بلند شدن از رختخواب شود.

۴. استرس را از بین می‌برد

اگر بالش شما را در شب ناراحت می‌کند، ممکن است باعث شود تا در خواب زیاد چرخش کنید. هر چه اختلالات خواب بیشتر باشد، بدن شما زمان کمتری برای بسیاری از عملکرد‌های مهمی که در طول خواب رخ می‌دهد، در اختیار دارد. کم خوابی مداوم می‌تواند بر خلق و خو و مهارت‌های فکری شما تأثیر بگذارد و باعث می‌شود بدن در طول روز هورمون‌های استرس بیشتری ترشح کند.

۵. از آکنه صورت جلوگیری می‌کند

پوست شما از اینکه بالش خود را رها کنید سپاسگزار خواهد بود. صورت شما معمولاً در بیشتر مواقع در طول شب به بالش فشار داده می‌شود. شاید روبالشی را هر روز نشویید، کثیفی، روغن و گرد و غبار خانگی را روی آن جمع می‌کند. همه این‌ها می‌تواند منجر به جوش‌های زودرس، التهاب و چین و چروک شود.

۶. از شکستن مو جلوگیری می‌کند

اگر صبح با مو‌های خشک و درهم از خواب بیدار می‌شوید، ممکن است بخواهید از بالش خود صرف نظر کنید. هنگامی که در شب چرخش می‌کنید و می‌پیچید، مو‌های شما به شدت به روبالشی ساییده می‌شود و باعث شکستن آن می‌شود. روبالشی‌ها همچنین می‌توانند روغن مو‌های شما را جذب کنند و آن‌ها را خشک و شکننده می‌کنند. منبع: باشگاه خبرنگاران برچسب ها: فواید ، بدون بالش ، خوابیدن

منبع: ناطقان

کلیدواژه: فواید بدون بالش خوابیدن بدون بالش بالش ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۰۰۱۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سیاره مشتری ممکن است عامل وجود ماه زمین باشد

در اوایل شکل‌گیری منظومه شمسی، زمانی بین ۶۰ تا ۱۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید، ظاهرا رویدادی موسوم به ناپایداری سیاره‌های بزرگ به هرج و مرج در میان سیاره‌ها منجر و موجب شد تا غول‌های گازی جابه‌جا و در مدارهای فعلی خود ساکن شدند.

به گزارش زومیت، دانشمندان معتقدند سیاره‌های مهاجر به‌ویژه سیاره مشتری احتمالا با از بین بردن ثبات مداری پیش‌سیاره‌ای در ابعاد مریخ موسوم به تیا، زمینه‌ساز شکل‌گیری ماه شده‌اند. این ناپایداری عامل برخورد تیا با زمین بوده است. در نتیجه‌ی این برخورد قطعاتی از زمین به داخل فضا پرتاب شدند و به مرور ماه را تشکیل دادند.

به لطف پژوهش‌های مرتبط با ترکیب و موقعیت انواع مختلف سیارک‌ها و دنباله‌دارها، دانشمندان می‌دانند که رویداد فاجعه‌بار یادشده در اوایل تاریخ منظومه شمسی رخ داده است. با این‌حال هنوز معماهای زیادی درباره‌ی این دوره وجود دارد.

بر اساس نظریه ناپایداری سیاره بزرگ، سیاره‌های غول‌پیکر مثل مشتری در اوایل حیات منظومه شمسی جابه‌جا شدند.

برای مثال دانشمندان می‌دانند اجرام امروزی منظومه‌ی شمسی به‌ویژه زمین، از دیسک گاز و غبار اطراف خورشید شکل گرفته‌اند. با این‌حال، برخی از این مواد مثل سیارک‌ها و دنباله‌دارها از مواد داخل دیسک تشکیل نشده‌‌‌اند. در عوض شکل‌گیری این اجرام در فاصله‌ی نزدیک به خورشید قابل درک‌تر است. اگر مشتری و دیگر سیاره‌های غول‌پیکر از محل شکل‌گیری خود مهاجرت کرده باشند، احتمالا سیارک‌ها و دنباله‌دارها هم قادر به این کار بوده‌اند.

در منظومه‌ی شمسی جوان، چهار سیاره غول گازی یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در فاصله‌ی نزدیکی نسبت به یکدیگر قرار داشتند. به‌مرورزمان، برهم‌کنش‌های گرانشی با خرده‌سیاره‌های آن‌سوی نپتون باعث شد زحل، اورانوس و نپتون به سمت بیرون مهاجرت کنند، در حالی که مشتری به سمت داخل حرکت کرد و به‌این‌ترتیب به ناپایداری اجرام بخش داخلی منظومه‌ی شمسی منجر شد. به گفته‌ی کریسا اودلیدو، دانشمند سیاره‌ای دانشگاه لستر:

فرضیه‌ی ناپایداری مداری امروزه به خوبی در جامعه‌ی سیاره‌ای پذیرفته شده است، با این‌حال زمان رخ دادن این ناپایداری هنوز موضوع بحث است.

دانشمندان نظریه‌ی ناپایداری را «مدل نیس» می‌نامند. نام این مدل برگرفته از نام شهر میزبان رصدخانه‌ی کوت دازور در فرانسه است که برای اولین بار این فرضیه در آنجا مطرح شد. در ابتدا دانشمندان تصور می‌کردند این ناپایداری بین ۵۰۰ میلیون تا ۸۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید رخ داد. در صورتی که این فرضیه حقیقت داشته باشد، همزمان با رویدادی موسوم به بمباران سنگین پسین است که طی آن سیاره‌های داخلی منظومه‌ی شمسی هدف بمباران دنباله‌دارهایی بودند که به لطف مهاجرت غول‌های گازی از مدار خود منحرف شده بودند.

با این‌حال شواهدی خلاف بمباران سنگین پسین وجود دارند و به باور دانشمندان ناپایداری حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از شکل‌گیری منظومه شمسی رخ داد؛ یعنی زمانی که مشتری می‌توانست سیارک‌های تروجانش را در نقاط لاگرانژی L4 و L5 خود تصاحب کند. کوین والش از مؤسسه‌ی پژوهشی بولدر کلرادو می‌گوید:

به نظر می‌رسد این توافق وجود دارد که ناپایداری مشابه مدل نیس کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از شکل‌گیری منظومه‌ی شمسی رخ داده است، اما نظریه‌های متفاوتی در حال ظهور هستند. بر اساس یک نظریه، ناپایداری ممکن است به‌سرعت و تنها در فاصله‌ی چهار میلیون سال از شکل‌گیری منظومه شمسی رخ داده باشد. گروهی دیگر بر این باورند که دیرتر و حدود ۶۰ میلیون سال بعد رخ داده است. آودلیدو به کمک والش و دیگر دانشمندان سیاره‌ای به دنبال پاسخ این معما هستند.

پژوهشگرها بر نوعی شهاب‌سنگ به نام EL کندریت انستاتیت تمرکز کردند که دارای فراوانی اندک آهن است و از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی شباهت زیادی به مواد تشکیل‌دهنده‌ی زمین دارد. آن‌ها با بررسی این شهاب‌سنگ می‌توانند بگویند زمین و کندریت‌های EL احتمالا از بخش یکسانی از دیسک شکل‌گیری ستاره‌ای سرچشمه گرفته‌اند.

با این‌حال بدنه‌ی میزبان کندریت EL دیگر نزدیک به زمین نیست. در واقع بر اساس رصدهای نجومی تلسکوپ‌های زمینی، این شهاب‌سنگ‌ها به خانواده‌ی سیارک‌های آتور تعلق دارند که در فاصله‌ی بسیار دوردست در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارد. خانواده‌ی آتور و کندریت‌های EL زمانی بخشی از یک سیارک بزرگ بودند که در برخورد نزدیک به سه میلیارد سال پیش قطعه قطعه شدند. این رویداد ربطی به ناپایداری بزرگ ندارد.

با این حال قطعا قرار گرفتن جد خانواده‌ی آتور در کمربند سیارکی، دلیل داشته است. به باور دانشمندان این عامل همان آشوبی است که به سرگردانی مشتری انجامید؛ بنابراین کندریت‌های EL زمان‌سنج‌های خوبی برای این رویداد به شمار می‌روند، زیرا سابقه‌ی شفافی از اتفاقات را در خود دارند.

در اوایل حیات منظومه شمسی، جرمی موسوم به تیا با زمین برخورد کرد.

پژوهشگرها با استفاده از شبیه‌سازی‌های متغیر، سناریوهای متعددی را برای مهاجرت سیاره‌ی مشتری مدلسازی کردند. آن‌ها در نهایت به این نتیجه رسیدند که سیاره‌ی مشتری حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی باعث قرار گرفتن جرم میزبان آتور در کمربند سیارکی شد. حالا دانشمندان می‌توانند بگویند ناپایداری بزرگ بین ۶۰ میلیون تا ۱۰۰ میلیون سال رخ داده است. بر اساس توضیحات والش:

آدولیدو متوجه شد مدل نیس که بر اساس آن مدار سیاره‌های غول‌پیکری در بازه‌ای ۱۰ تا ۲۰ میلیون ساله در هم می‌ریزند، بهترین و شاید تنها زمان ارسال سیارک‌ها به منطقه‌ی خانواده‌ی سیارکی آتور بوده است.

از سویی، برخورد بین زمین و تیا که به شکل‌گیری ماه انجامید در همین زمان رخ داده است. به گفته‌ی آودلیدو:

می‌دانیم برخورد بزرگی بین پیش‌سیاره زمین و تیا رخ داده است که دارای ترکیب بسیار مشابه بوده‌اند. تخمین‌های سنی موجود، حاصل نمونه‌های دریافتی از ماه هستند. درحالی‌که دیگر همکاران نشان می‌دهند این برخورد نتیجه‌ی ناپایداری سیاره‌های بزرگ بوده است.

البته راهی برای اثبات دقیق ادعای فوق وجود ندارد زیرا وقتی بحث ۴٫۵ میلیارد سال پیش به میان می‌آید، اثبات یک نظریه کار دشواری خواهد بود. با این‌حال پژوهشگرها بر این مسئله توافق دارند که برخورد تشکیل دهنده‌ی ماه زمین همزمان با ناپایداری سیاره‌ غول‌پیکر رخ داده است. به نوشته آودلیدو:

پژوهش ما این رویدادها را در یک بازه‌ی زمانی منسجم قرار می‌دهد. با اینکه رسیدن به اثباتی جامع برای تأثیر مشتری بر شکل‌گیری ماه زمین ممکن نیست، شواهد کاملا بیانگر هستند.

بنابراین دفعه‌ی بعد که به چهره‌ی نقره‌ای ماه در آسمان شب نگاه می‌کنید، بدانید که ماه زمین میراث شرایط آغازین منظومه شمسی است؛ یعنی زمانی که پای مشتری در میان بود.

یافته‌های پژوهش ۱۶ آوریل در مجله‌ی ساینس منتشر شد.

کانال عصر ایران در تلگرام