1.5 میلیون نفر از بازار کار خارج شدند/ ایرانیان مقیم خارج چقدر ثروت دارند؟

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبائی در کلاب هاوس خبرآنلاین با موضوع وعده اشتغال دو میلیونی واقعیت یا سراب، گفت: بالاترین نرخ اشتغالزایی طی ١۶ سال اخیر در ایران به سال ١٣٩۶ تعلق دارد.
وی با اشاره به اینکه این آمار باید از سوی مخالفان برجام مورد تحلیل قرار گیرد، اضافه کرد: در حقیقت دوستان مخالف برجام باید توضیح دهند در برابر این آمار چه توضیحی دارند چرا که حتی از منظر اشتغالزایی اهمیت برجام روشن است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی با استناد به گزارش رسمی سازمان برنامه و بودجه درباره اشتغال گفت: در گزارشی که تحت عنوان آمار اقتصادی در سال ۱۳۹۸ منتشر شده است، مشخص است بهترین خالص ایجاد اشتغال به سال ١٣٩۶ تعلق دارد .در این سال ۷۶۴ هزار نفر شاغل شدند و این قابل توجه دوستانی است که از برجام می ترسند. وی در توضیح این مطلب ادامه داد: این نشان می دهد برجام به نفع منافع ملی ایران است.
پازوکی با اشاره به اینکه پس از کرونا، حدود یک میلیون و ۱۰ هزار نفر از بازار کار خارج شدند، گفت:  جدا از این ، مجموعا کسانی که به دلیل تحصیل از بازار کار خارج شده‌اند یا زنانی که خانه دار مانده ‌اند ، به ۱.۵ میلیون نفر می‌رسند.

وی با تاکید بر اینکه این اطلاعات تا پایان سال ۱۳۹۹ است، گفت:در پایان آن سال ایران ۲۳ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر شاغل و ۲.۵ میلیون بیکار داشته است که جمع آنها ۲۵.۷ میلیون نفر جمعیت فعال می‌شود.
به گفته وی عرضه نیروی کار نیز ۲۵ میلیون و ۸۰۰ هزار نفر است. وی گفت:اگر نرخ رشد اقتصادی حدود ۳.۵ تا ۴ درصد باشد، باید حدود ۵۰۰ هزار شغل در سال ایجاد شود و برای اینکه اشتغال یک میلیونی داشته باشیم به حداقل نرخ رشد هشت درصدی نیاز داریم و من معتقدم این بسیار بعید است.

بدنه کارشناسی ایران تضعیف شد

استاد اقتصاد دانشگاه با اشاره به اینکه در سال آینده رشد بالای اقتصادی ممکن نیست، گفت: اگر سلامت اقتصادی را به اقتصاد برنگردانیم و به این شکل انتسابات  در بدنه مدیریت ادامه دهیم ، اتفاق خوبی رخ نمی دهد.
پازوکی گفت: متاسفانه بدنه کارشناسی کشور افت پیدا کرده و بعید است با این مدیریت بسته اشتغال موجود را حفظ شود.
او گفت: سئوال این است در سالهایی که درآمدهای نجومی نفتی داشتیم یعنی سال ۸۴ تا ۹۰ چرا شغل ایجاد نشد.

او با اشاره به کاهش شدید سرمایه گذاری در شرایط موجود، گفت:سرمایه گذاری در سال ۱۳۹۹ به قیمتهای ثابت به اندازه ۵۰ درصد سرمایه گذاری در سال ۹۰ است. وقتی میزان سرمایه گذاری به قیمتهای واقعی کاهش می یابد، عینا بازار کار تاثیر  می‌گیرد.

او گفت: این نکته قابل توجه کسانی است که تحریم را نعمت می‌دانندو از اقتصاد بسته دفاع می کنند و کشور را عقب می دانند.
به گفته وی با این فرمان امکان ندارد بتوانیم شاگرد اول منطقه شویم.

پازوکی افزود: بالاترین درآمد ارزی در تاریخ ایران متعلق به دولت محمود احمدی نژاد است. از قرارداد دارسی تا سال ۱۳۲۰، ۵۰۰ میلیون دلار نفت فروختیم و از شهریور ۲۰ تا انقلاب ایران ۱۳۶ میلیارد دلار نفت فروخته شده است اما از ابتدای انقلاب ۵۷ تا پایان دولت احمدی نژاد ۱۱۰۰ میلیارد دلار نفت فروختیم که ۶۰۰ میلیارد دلارش مربوط به دولت آقای احمدی نژاد است.
این استاد اقتصاد ادامه داد: درآمد ارزی دولت روحانی یک سوم درآمد احمدی نژاد بود.

وی گفت:اگر تا دیروز برخی عدم هماهنگی را مانع کار می دانستند امروز همه ارکان ها از دولت تا مجلس و  قوه قضاییه همه همسو هستند.
او به ضرورت حل مشکل تحریم اشاره کرد و گفت:ماذبا  این وضعیت نمی توانیم  کاری کنیم. اقتصاد در گرو سیاست خارجی است و سیاست خارجی باید در خدمت توسعه و پیشرفت کشور شود.
او گفت:برآوردها نشان می‌دهد ایرانیان مقیم خارج بین ۴٠٠ تا ٨٠٠ میلیارد دلار ثروت دارند و ۱۰ درصد این عدد می تواند اقتصاد ایران را متحول کند.

223223

کد خبر 1572146

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: اشتغال اشتغال زنان بیکاری اقتصاد ایران تحریم میلیارد دلار سرمایه گذاری احمدی نژاد بازار کار هزار نفر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۵۷۶۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«سیزیف» به مردم ایران چه می آموزد؟ / ورود ایرانیان به دالان باریک آزادی / مهمترین پروژه توسعه ایران توانمندسازی جامعه

گروه اندیشه: در یادداشتی که امیر ناظمی در کانال خود منتشر کرده، که خود برگرفته از کتاب تازه منتشرشده «ضربه سخت انتشارات شرق» است، مردم ایران را از سرنوشت شوم سیزیف برحذر می دارد که سیزیف استعاره ای است از تکرار کشنده و تلاشی نافرجام. ناظمی که خود از زمره نو نهادگرایان محسوب می شود، در یادداشت زیر معتقد است که تنها با حکومت قوی و جامعه قوی است که می توان از مدار ملال آور تکرار، رهایی جست، و بدون جامعه قوی، امکان عبور از مدار توسعه نیافتگی و ورود به دالان باریک آزادی محال می شود. این یادداشت در زیر از نظرتان می گذرد.

ما و تکرار بیهوده تاریخ:
ناظمی در مطلب خود یادآور می شود که «سیزیف راز خدایان را فاش کرده و به همین دلیل، محکوم شده بود تا سنگی بزرگ را بر بالای قله‌ای ببرد. اما سنگ هر بار از بالای قله به پایین می‌غلتید و سیزیف دوباره آن را به بالا می‌برد، اما سنگ دوباره به پایین می‌غلتید و دوباره و دوباره و دوباره...»

از نظر ناظمی «سیزیف استعاره‌ای است از تکرارِ کشنده‌ی تلاشی نافرجام.» او در ادامه به نگاه آلبر کامو برای رهایی سیزیف از بن بست اشاره می کند می نویسند: « او محکوم به تکرار چرخه‌ای پایان‌ناپذیر و بی‌حاصل بود. با وجود این‌که تاریخ، رویدادهای شکل‌دهنده به امروز ماست، ناآگاهی ما از آن می‌تواند تاریخ را به الگوهایی تکرارپذیر از تلاش‌های نافرجام تبدیل کند؛ الگوهایی تکرارپذیر که تا زمانی که اسیر آن‌ها باشیم، توان خروج از چرخه‌های تکراری‌شان را نداریم و گویی در اسطوره‌ی سیزیف زندگی می‌کنیم. آلبر کامو پیروزی او را در آگاهی می‌داند، به همان شیوه‌ای که رهایی از چرخه‌های تکرارپذیر تاریخ فقط با خودآگاهی جمعی است که پایان می‌یابد؛ در غیر این صورت، ما نیز محکوم می‌شویم به تکرار چرخه‌ای پایان‌ناپذیر و بی‌حاصل.»

پاندولی میان استبداد و هرج‌ومرج:
این پژوهشگر حوزه عمومی سپس با اشاره به نحوه تعامل جامعه و دولت در ایران اشاره کرده می نویسد: «وقتی حکومت‌ها فشارها را از حد گذرانده و از آستانه‌ی تحمل جامعه (یا همان حدِ نهایی قدرت حکومت) عبور می‌کنند، یک ضربه‌ی سخت دریافت می‌کنند. ضربه‌ی سخت است که حکومت‌ها را از ادامه دادن به قدرت بازمی‌دارد. در حقیقت ضربه‌ی سخت به حکومت است که منجر به تغییر حکمرانان در ایران می‌شود. به دنبال این ضربه‌ی سخت است که جامعه‌ی ایرانی به دنبال سهم خود از قدرت حرکت می‌کند، اما به دلیل آن‌که ظرفیت‌های نهادی لازم برای حکمرانی و مدیریت این قدرت را ندارد به سرعت در دام یک هرج‌ومرج دست‌وپا می‌زند.این هرج و مرج نیز به سرعت منجر به مقاومت حکومت شده و به این ترتیب، جامعه از آستانه‌ی تحمل حکومت رد می‌شود و حکومت (فارغ از آن‌که در دست چه کسی باشد)، در واکنشی طبیعی، به دنبال بازپس‌گیری قدرت انحصاری خود برمی‌آید. بنابراین ضربه‌ی سختِ بعدی از دل این رد شدن از آستانه‌ی تحمل حکومت رنگ می‌گیرد.»

او در ادامه می نویسند: «ضربه‌های سخت پی‌درپی و گیجی‌های بامداد خمارِ پس از آن‌ها الگوی تکرارشونده‌ی تاریخ ایران در ۲۵۰ سال اخیر بوده است. جامعه‌ی ایرانی با هر ضربه‌ی سخت بخشی از توانمندی‌های خود را از دست داده و پس از هر ضربه‌ی سخت مجبور شده است زمان و انرژی‌اش را صرف بازسازی توانمندیِ ازدست‌رفته کند. محکومیت تکرار بیهوده‌ی گذشته فقط با یک خودآگاهی جمعی می‌تواند پایان یابد؛ جایی که خودآگاهی جمعی به ما یاد می‌دهد از دالان باریک به سرعت به بیرون پرتاب نشویم و بتوانیم با کنترل خود، توازن میان قدرت حکومت و قدرت جامعه را حفظ کنیم و در دالان باریک به حرکت ادامه دهیم.»

الگوی این رفتار تکرارشونده در نمودار زیر به نمایش درآمده است.

جامعه آونگی
ناظمی ادامه «حرکت‌های زیگزاگی در میانه‌ی دو دیواره‌ی صخره‌ای» را «تکرار اصلی در تاریخ ایران می داند و به ویژگی ایجاد شده در آن یعنی ویژگی آونگی اشاره می کند: «دوره‌های متعددی از هرج‌ومرج و استبداد ایران را تبدیل به جامعه‌ای آونگی (پاندول‌وار) کرده است. این تکرارها فرصت حرکت آرام در میان دالان باریک را از ما ربوده‌اند و با ضربه‌های متناوب سخت، ما را در میانه‌ی دو دیواره‌ گروگان گرفته‌اند. در این الگوی تکراری، حکومت‌ها آنچنان به سرعت به سمت بیشترین حد قدرت حکومت حرکت می‌کنند و از تمامی سازوکارهای استبدادی برای تمرکز قدرت بهره می‌برند که سرنوشت محتوم ایران ضربه‌های سختِ مکرر می‌شود.»

شاید حکومت مغ های زرتشتی در زمان ساسانیان الگوی نظری ناظمی باشد که می نویسد: « حکومت‌های شیفته‌ی استبداد، بی‌توجه به آستانه‌ی تحمل جامعه، چنان بر جامعه سخت می‌گیرند که عصیان جامعه در قالب انقلاب‌ها و درگیری‌های نظامی و گاهی نیز توسل به قدرت‌های خارجی تنها راه بازگشت قدرت به جامعه دانسته می‌شود. حکومت‌های استبدادی به صورت هم‌زمان ظرفیت‌های حکمرانی جامعه را نیز کاهش می‌دهند؛ ظرفیت‌هایی که می‌توانند نظام حکمرانی را از طریق مشارکت‌ورزی جامعه توانمندتر کنند.به این ترتیب، حکومت استبدادی هم توانمندی حکومت و هم توانمندی جامعه را هم‌زمان کاهش می‌دهد؛ در نتیجه، از یک سو، با یک ضربه‌ی سخت، حکومت تغییرات شدید می‌کند و ثبات جامعه تضعیف می‌شود و از سوی دیگر، زمانی که جامعه‌ی ایرانی پس از آن ضربه‌ی سخت به حکومت، قدرت جامعه را بازپس می‌گیرد، فاقد توانمندی لازم برای حکمرانی می‌شود و به سرعت به سوی هرج‌ومرج می‌رود.»

تحلیل و تجویز راهبردی

در آخر ناظمی سه راهبرد اصلی برای برون از این وضعیت که به پایداری دولت و جامعه منتهی می شود، به شرح زیر ارائه می دهد:
۱-مهم‌ترین پروژه توسعه در ایران ایجاد ظرفیت‌های نهادی برای توانمندسازی جامعه است.
۲-هر سازوکاری که بتواند جامعه را توانمند کند، بر هر پروژه‌ای که قدرت دولت را افزایش دهد اولویت دارد.
۳-تلاش برای کاهش قدرت حکومت، تا مادامی که همراه با ایجاد ظرفیت‌هایی برای توانمندسازی جامعه نباشد، در بهترین حالت منجر به هرج‌ومرج می‌شود و چیزی جز تکرار یک تاریخ بیهوده نیست.

*پژوهشگر سیاستگذاری عمومی و معاون سابق وزیر ارتباطات

بیشتر بخوانید:

که شب می گذرد! نوروز به مثابه نهاد توسعه
سایه‌روشن یک شاه یا یک ملت؟
درسی که باید از جنبش‌های زنان آموخت (به مناسبت ۸مارس)
انتخابات در جامعه فحش‌زده
مهندسان عاشق‌پیشه و مهندسان قاتل‌پیشه

216216

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902758