ماجرای چمدانهای تیم ملی چه بود؟
تاریخ انتشار: ۲۱ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۶۶۵۷۰۲
این روزها تصاویر منتشرشده از تیم ملی در لبنان و چمدانهای آنها حواشی عجیبی ایجاد کرده است.
به گزارش ایسنا، «خبرآنلاین» در ادامه نوشت: از آنجا که در روزهای اخیر داستانهای هیجانانگیزی در مورد تعداد چمدانهای تیم ملی در رسانهها و کانالهای خبری درج شده دلیل این تعداد چمدان همراه بازیکنان را در مطلب زیر نگارش میکنم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
تیم ملی دو بازی پشت سر هم در بیروت پایتخت لبنان و امان پایتخت اردن با تیمهای ملی لبنان و سوریه دارد. در نتیجه امکان بازگشت به تهران و سفر مجدد به مقصد جدید میسر نبود در نتیجه باید وسایل برای دو مسابقه تدارک دیده شود.
الف) وسایل تمرینی
در مجموع ۴ جلسه تمرین در لبنان و اردن باید برگزار شود. از آنجا که میزبانان هیچ تعهدی برای ارائه وسایل ندارند، مهمان میبایست کلیه تجهیزات تمرینی را با خود برای دو مسابقه همراه داشته باشد. پس بسیاری از چمدانها مملو از توپ و تجهیزات تمرین از قبیل نیزه، کونز، مانع و ... است.
ب) گرمکن، البسه تمرین و مسابقه
به دلیل دو مسابقه پیاپی خارج از خانه، باید برای ۴ جلسه تمرین لباس، شورت و ساق کافی همراه داشت. زیرا ممکن است هتل محل اقامت به هر دلیلی حتی شستوشوی البسه را انجام ندهد پس باید تمامی موارد را پیشبینی کرد. در نتیجه برای ۴ جلسه تمرین حداقل ۱۲۰ دست، ست کامل تمرین نیاز است.
به جهت برابری البسه مسابقهای ایران با لبنان و سوریه (سفید، قرمز) باید هر دو رنگ را همراه برد. هر رنگ ۳ دست و ۳۰ عدد میشود ۹۰ دست سفید، ۹۰ دست قرمز و مجموعا ۱۸۰ عدد لباس مسابقه! حال چرا سه دست؟ یک دست برای نیمه اول و یک دست برای نیمه دوم و یک دست رزرو که اگر لباس پاره یا دچار مشکل شد بازیکن در مسابقه به مشکل بر نخورد. به موارد بالا چمدان و وسایل شخصی کاروان را هم اضافه باید کرد.
بازیکنان جوانتر معمولاً هنگام ورود تیمها در فرودگاه به تدارکات برای جابجایی چمدانها کمک میکنند که امری اخلاقی و قابل تحسین است.
گفتنی است کاروان کره جنوبی در تهران یک کامیون باری کامل وسایل و چمدان داشت.
منبع: الف
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۶۵۷۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آمدهایم که بمانیم!
اسرائیل پیشتر در غزه بود. تا سال ۲۰۰۵ اسرائیل در همین غزه کوچک چندده شهرک صهیونیستنشین داشت اما زیر ضربات آتش و بعد از ناکامی در جنگ سال ۲۰۰۴ علیه مقاومت غزه، مجبور شد از آنجا بیرون برود.
به گزارش ایسنا، کانال تلگرامی «تنهایی دسته جمعی» با انتشار تصویری از یک دیوار نوشته در طول جنگ تحمیلی نوشت:
این دیوارنوشتۀ نظامیان اشغالگر بعثی در خرمشهر است. نوشتهاند: «آمدهایم که بمانیم.»
نتوانستند که بمانند. غیرت مدافعان ارتشی و سپاهی و بسیجی نگذاشت که بمانند. یک لحظه از فکر بیرون کردن آنها بیرون نیامدند، تا آنکه دست آخر در عملیات بیتالمقدس در سوم خرداد ۱۳۶۱ آنها را بیرون کردند.
اسرائیلیها چند روز بعد از این واقعه، به لبنان لشکر کشیدند. بر خلاف تمامی پیشبینیها، تا بیروت پیشروی کردند. اولین پایتخت عربی اشغال شد. آمده بودند که بمانند. اما غیرت گروههای مختلف مقاومت لبنان، و در رأسشان حزبالله که در مقابل این اشغالگری تأسیس شد، نگذاشت که بمانند. دست آخر در ۲۵ می ۲۰۰۰ اسرائیلیها را زیر ضربات آتش، و بدون هیچ قید و شرطی، از لبنان بیرون کردند.
اسرائیل، آمده تا در فلسطین بماند. همین روزها هم در فکر آن است که دستکم در بخشی از غزه بماند. اما اسرائیل پیشتر در غزه بوده است. تا سال ۲۰۰۵ اسرائیل در همین غزۀ کوچک چندده شهرک صهیونیستنشین داشت. اما زیر ضربات آتش، و بعد از ناکامی در جنگ سال ۲۰۰۴ علیه مقاومت غزه، مجبور شد از آنجا بیرون برود.
همانطور که نیروهای صدام وحشی نتوانستند در خرمشهر بمانند، همانطور که نیروهای وحشی اسرائیلی نتوانستند در لبنان بمانند، همانطور که وحشیهای شارون پیشتر نتوانستند در غزه بمانند، این بار هم اشغالگران نخواهند توانست. نه فقط در غزه، که در کل فلسطین.
إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَلَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ
البته وعده گاه (عذاب) آنها صبح است، آیا صبح نزدیک نیست؟
انتهای پیام