کشف الماس بزرگ از دل بزرگ ترین معدن الماس جهان

به گزارش صدای ایران و به نقل از نیچر، "اولیور تشونر"(Oliver Tschauner)، ژئوشیمی‌دان دانشگاه نوادا در لاس‌وگاس می‌گوید: این ماده معدنی نادری است که به طور معمول در سطح زمین یافت نمی‌شود و نقشی اساسی در انتقال دما درون سیاره ما دارد.

"تشونر" رهبر گروهی است که در روز ۱۱ نوامبر خبر از این کشف در مجله‌ی "ساینس"(Science) دادند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او این ماده معدنی را "داومائوئیت"(davemaoite) نامیده است. این اسم از روی دانشمندی به نام "هو کوانگ دیو مائو"(Ho-kwang ‘Dave’ Mao) انتخاب شده است. او اکتشافات پیشگامانه‌ای در ژئوشیمی و ژئوفیزیک انجام داده است.

"داومائوئیت" به طور عمده از کلسیم سیلیکات تشکیل شده است اما می‌تواند ایزوتوپ‌های رادیواکتیو اورانیوم، توریوم و پتاسیم در خود داشته باشد.

این ایزوتوپ‌ها در گوشته زیرین زمین گرمای زیادی ایجاد می‌کنند. همین موضوع باعث شده که "داومائوئیت" نقشی اساسی در انتقال گرما در اعماق زمین داشته باشد و چرخه‌ی گرمایی میان گوشته و پوسته که باعث ایجاد فرآیند زمین‌ساخت صفحه‌ای می‌شود را هدایت کند.

این ماده معدنی تنها در فشار و دمای بالا که در ۶۶۰ تا دو هزار و ۷۰۰ کیلومتری سطح زمین وجود دارد، یافت می‌شود اما این نقاط کوچک درون یک الماس گیر کرده‌اند. "تشونر" می‌گوید: استحکام الماس این ذرات را در فشار بالا حفظ کرده است.

این الماس هشت‌وجهی سبز رنگ دهه‌ها قبل در بوتسوانا از معدن اوراپا که بزرگ‌ترین معدن الماس روباز جهان است، استخراج شد.

در سال ۱۹۸۷ یک فروشنده مواد معدنی آن را به "جورج روزمن"(George Rossman) که یک کانی‌شناس از مؤسسه فناوری کالیفرنیا است، فروخت.

"تشونر" و "روزمن" و همکارانشان چندین سال قبل طی پروژه "اکتشاف مواد معدنی درون الماس‌های اعماق زمین" به بررسی این الماس پرداختند.

دانشمندان از اشعه‌ایکس برای بررسی این الماس استفاده کردند و دریافتند عناصر درون آن غنی از کلسیم معدنی است. مطالعات بیشتر اثبات کرد که این ماده کلسیم سیلیکات است که بسته به دما و فشاری که در آن تشکیل شده می‌تواند اشکال متفاوتی به خود بگیرد. کلسیم سیلیکاتی که درون این الماس است از نوع بلور پروسکایت است که تنها در فشار و دمای عمق ۶۶۰ تا ۹۰۰ کیلومتری زمین تشکیل می‌شود. دانشمندان این نوع از کلسیم سیلیکات را در آزمایشگاه تولید کرده‌ بودند و این نظریه مطرح بود که این ماده در گوشته پایینی زمین وجود دارد اما تاکنون هیچ‌گاه در یک نمونه‌ زمین‌شناسی دیده نشده بود.

این الماس حدود چهار میلی‌متر پهنا دارد و وزن‌ آن حدود ۸۱ میلی‌گرم است.

انجمن کانی شناسی بین‌المللی سال گذشته نام "داومائوئیت" را برای این ماده تایید کرد. این دومین باری است که نام مائو روی یک ماده معدنی قرار می‌گیرد.

"تشونر" می‌گوید: "داومائوئیت" یکی از مواد معدنی اصلی گوشته پایینی زمین است و حدود پنج تا هفت درصد ماده تشکیل‌دهنده گوشته را تشکیل می‌دهد. این ماده یکی از سه ماده‌ی دارای اورانیوم و توریوم است. ساختار کریستالی این ماده معدنی به آن امکان جایگزینی آسان کلسیم با این عناصر رادیواکتیو را می‌دهد."

یینگ وی فی(Yingwei Fei)، ژئوشیمی‌دان از موسسه علمی کارنگی می‌گوید: احتمال وجود "داومائوئیت" در سایر الماس‌ها نیز وجود دارد. الماسی که در معدن اوراپا یافت شد سرشار از پتاسیم بود بنابراین یک راه برای یافتن  داومائوئیت جستجوی مناطق غنی از پتاسیم برای یافتن الماس‌های اعماق زمین است.

منبع: صدای ایران

کلیدواژه: کشف الماس ماده معدنی ماده معدنی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت sedayiran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «صدای ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۸۴۹۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اطلاعاتی جالب درباره جفت‌گیری عجیب‌ترین موجود جهان!

راز بقا: برای اولین بار، دانشمندان متوجه شدند که چگونه «خرس‌های آبی» از جمله سرسخت‌ترین موجودات روی کره زمین چگونه جفت خود را پیدا می‌کنند. نر و ماده این موجودات ریز و مقاوم تفاوت‌های آشکار اندکی دارند و همین امر باعث می‌شود نر‌ها جفت خود را نتوانند فقط از دیدن دیدن پیدا کنند. محققان دریافتند که ماده‌ها ممکن است یک ماده شیمیایی آزاد کنند که نر‌ها را اغوا کند. 

به گزارش راز بقا؛ نر‌ها به این ماده آزاد شده به شدت پاسخ دادند و به سمت ماده‌ها در محیط‌های آبی حرکت کردند. محققان در شماره نوامبر «مجله زیست شناسی تجربی» گزارش دادند که به نظر می‌رسد ماده‌ها اجبار مشابهی ندارند.

خرس‌های آبی که به دلیل ظاهر چاقشان به عنوان «خرس‌های آبی» نیز شناخته می‌شوند می‌توانند شرایط سخت را تحمل کنند. به عنوان مثال، آن‌ها می‌توانند از قرار گرفتن در معرض ترکیبی از موقعیت‌ها مانند خلاء فضایی، تشعشعات کیهانی و اشعه فرابنفش جان سالم به در ببرند. بر خلاف برخی از حیوانات، «تاردیگریدهای» نر و ماده به سختی قابل تشخیص هستند. تفاوت اندازه وجود دارد، اما هیچ ویژگی ثانویه آشکاری وجود ندارد.

 

 

به همین دلیل مشخص نبود که بیش از ۱۳۰۰ گونه «خرس آبی» چگونه جفت خود را پیدا می‌کردند. یک نظریه این است که این حیوانات میکروسکوپی سیگنال شیمیایی برای یافتن جفت آزاد می‌کنند. برای آزمایش این نظریه، «جاستین چارترین»، محقق دکترا در دانشگاه ییواسکیلا در فنلاند، و همکارانش مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را با گونه‌ای از خرس‌های آبی تحت عنوان «ماکروبیوتوس پولونیکوس» انجام دادند تا ببینند وقتی این گونه‌ها در معرض جنس مخالف قرار می‌گیرند، چگونه واکنش نشان می‌دهند.

آن‌ها از سه «خرس آبی» دو نر و یک ماده استفاده کردند. خرس آبی ماده را در یک «موقعیت» مهر و موم شده و یک نر را در موقعیت مشابه دیگری قرار دادند و یک خرس آبی دیگر را در وسط. سپس رفتار خرس آبی وسطی را ثبت کردند.

«چارترین» سپس گفت: «در محیط آبی، نر‌ها زمان بیشتری را در کنار ماده‌ها می‌گذرانند تا در کنار نرها». این نشان می‌دهد که نر‌ها بوی ماده‌ها را در اتاق خود می‌بویند و توسط آن اغوا می‌شوند. بر اساس این نتایج، محققان به این فکر افتادند که آیا خرس‌های آبی می‌توانند مسیری شیمیایی را دنبال کنند که در محیطی غیر از آب کار می‌کند؛ بنابراین آن‌ها این موجودات چاق را در ماده‌ای ژله‌مانند به نام «آگار» آزمایش کردند. یک خرس آبی در این ماده رها شد و او را قبل از اینکه یک خرس آبی دیگر را رها کنند کاملا سرگردان کردند. «چارترین» گفت: «ما می‌خواستیم بدانیم که آیا خرس‌های آبی می‌توانند نشانه‌های شیمیایی را روی آگار بگذارند و این مسیر را دنبال کنند». 

این محقق گفت، هیچ یک از دو جنس مسیری را دنبال نکردند که توسط خرس آبی دیگر ایجاد شده بود، اما در آگار، «ما دیدیم که گاهی اوقات نر‌ها پس از برخورد تصادفی با زنان آن‌ها را دنبال می‌کردند». ماده‌ها اساساً نر‌ها را نادیده می‌گرفتند، در حالی که نر‌ها اغلب مسیر خود را تغییر می‌دادند تا در کنار ماده‌ها حرکت کنند.

این مطالعه نشان می‌دهد که خرس‌های آبی فقط می‌توانند جفت‌های جنس مخالف را در محیط‌های آبی پیدا کنند و فقط نر‌ها به طور فعال به دنبال ماده‌ها برای جفت‌گیری هستند.

سایر اخبار (تصاویر) این گوسفند غول‌پیکر چینی از پورشه هم گران‌تر است! قارچ‌های زامبیِ سریال آخرین بازمانده (The Last Of Us) واقعی هستند! (تصاویر) عجیب و باورنکردنی؛ اجساد در این شهر خود به خود مومیایی می‌شوند آخرین حسی که افراد در حال مرگ از دست می‌دهند، چه حسی است؟