وقتی رسالت خبری در کنار وظیفه مادری یک خبرنگار سوژه رسانه‌ها می‌شود

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، به تازگی تصویری از یک خانم خبرنگار، کاربران فضای مجازی را تحت تاثیر قرار داده است. تصویری که در آن، مادر به همراه فرزندش در یک نشست رسانه‌ای شرکت کرده و مشغول نگارش خبر می‌باشد.

این تصویر متعلق به آزاده لرستانی خبرنگار گروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس است. او بار‌ها مجبور شده که برای تهیه گزارش، پسرانش یعنی محمدمهدی و محمدحسین را هم با خود همراه کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

البته این اتفاق شاید گوشه‌ای از مسائلی باشد که جامعه خبرنگاران در مسیر حرفه‌ای خود با آن روبه رو هستند، اما از آنجایی که همواره پشت صحنه فعالیت می‌کنند، کمتر کسی از سختی‌های کاری اهالی رسانه مطلع است.

به همین بهانه گفت‌وگویی با آزاده لرستانی داشتیم.

خانم لرستانی چند سال است که در حوزه رسانه کار می‌کنید؟
دانشجوی دکتری علوم سیاسی هستم و کار رسانه را از نیمه دوم سال ۱۳۸۸ آغاز کردم.

علاقه مندی شما به رسانه چطور شگل گرفت؟
بنده فعالیت‌هایی مانند روابط عمومی، ارائه طرح و برنامه و جانشینی فرماندهی پایگاه در بسیج انجام می‌دادم و از این طریق متوجه شدم که باشگاه خبری توانا خبرگزاری فارس دوره آموزش خبرنگاری برگزار می‌کند. آن زمان دانشجوی روابط بین‌الملل با گرایش سیاست بین‌الملل بودم و بر حسب علاقه در این دوره شرکت کردم.

بیشتر در چه حوزه‌هایی کار کردید؟
حدود ۱۲ سالی می‌شود که در گروه فرهنگ و ادب و در حوزه‌های مختلف دین و اندیشه، فرهنگ عمومی و حماسه و مقاومت مشغول به کار رسانه هستم.

به تازگی تصویری از شما و فرزندتان در یک برنامه منتشر شده، چطور این اتفاق افتاد؟
آن روز نمی‌توانستم محمدمهدی و محمدحسین را جایی بگذارم، چون خانواده همسرم درگیر کرونا بودند و منزل مادرم نیز کار تعمیراتی داشت. به ناچار محمدمهدی با همسرم به محل کار پدرش رفت و محمدحسین را هم با خودم به نشست خبری بردم. البته این را بگویم محمدحسین کلاً بچه بسیار آرامی است (یک سال و چهار ماهه بود)، در طول نشست خبری هم سعی کردم با وسایل بازی اش او را پیش خودم نگه دارم، البته اواخر نشست هوس کرد کمی قدم بزند که پس از اینکه آقای قاضی‌زاده سؤال ما را پاسخ دادند، نشست را ترک کردیم.

قبلا هم چنین اتفاقی برای شما پیش آمده بود؟
قبلاً هم محمدمهدی را با خودم به محل کار برده بودم که به او بسیار خوش گذشته بود.

مادر بودن و خبرنگار بودن چقدر سخت است؟
بدیهی است که کار خبر، خانواده را تحث تأثیر قرار می‌دهد، حتی در مرخصی یا تفریحات و دورهمی خانوادگی هم گاهی شده درگیر کار خبر می‌شویم. جا دارد از همسرم «حسین فاتح» هم تشکر کنم که در کارم همراه و یار من است. بار‌ها شده که مرا به برنامه‌ها و جلسات برده و یا گاهی بچه‌ها را در خیابان خبرگزاری نگه داشته تا من به کارهایم برسم؛ بنابراین کار خبر برای یک مادر و همسر بدون همراهی و صبر خانواده‌اش میسر نمی‌شود.

همراهی فرزندانتان در کار با شما چگونه است؟
یکی از تمهیداتی که خبرگزاری فارس برای خبرنگارانش در دوران کرونا در نظر گرفته بود، «دورکاری» بود. این دورکاری برای مادرانی که فرزندان زیر ۶ سال دارند همچنان ادامه دارد که در اینجا باید از همکاری و مساعدت آقای تیرانداز مدیرعامل خبرگزاری فارس و آقای محمدی مدیرکل فرهنگ و ادب تشکر کنم. این دورکاری باعث شده که در کنار فرزندانم به کار خبر بپردازم که بعضاً صحنه‌های جالبی را ایجاد کرده است؛ به طور مثال وسط مصاحبه صدای مامان مامان گفتن محمدحسین می‌آید یا محمدمهدی درگیر بازی‌اش است که صدای هیجان بازی اش باعث می‌شود رشته کلام از دستم خارج شود و از مصاحبه‌شونده عذرخواهی کنم و از او بپرسم کجای بحث بودیم! یا وقتی یک کار اشتباهی انجام می‌دهد، کارم را بهانه می‌کند و می‌گوید: مامان نمی‌خواهی خبر بزنی؟! یا محمدحسین پشت لبتاپ می‌آید و می‌خواهد مثل من، تایپ کند و تا کارش را انجام ندهد، بی‌خیال نمی‌شود. البته امان از روزی که بفهمند خبر فوری دارم و با چالش‌های مختلف من را درگیر می‌کنند. آن وقت من در نقش مادر عصبانی ظاهر می‌شوم.

به نظر شما رسالت خبرنگار چیست؟
به عنوان خبرنگار مسلمان ایرانی، باید بگویم، چون قلم مقدس است، باید حرمت و احترام آن در کار خبرنگاری نیز حفظ شود. یعنی هم رضای خدا و هم نگاه به مردم در نظر گرفته شود. خبرنگار با قلم و سخنانش تریبون صدای مردم است تا بتواند ضمن تزریق امید و نشاط به جامعه‌اش، از تگنا‌ها و مشکلات مردم سخن به میان بیاورد تا در اعتلای نیاز‌های جامعه در زمینه‌های مختلف اعم از فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مثمر ثمر باشد.

از مشکلات خبرنگار‌ها برایمان بگویید، علاوه بر بحث حق و حقوق و بی احترامی‌ها، دیگر چه مسائلی آن‌ها را اذیت می‌کند؟
در گروه شغلی ما مشکلاتی هم وجود دارد که بعضاً تحت عنوان اندر مصایب خبرنگاری مطرح می‌شود. گاهی برای پیگیری یک سوژه شاید ساعت‌ها، روز‌ها و هفته‌ها زمان ببرد. از عدم همراهی مسئول مربوطه گرفته تا موانعی که برای یک گزارش پیش می‌آید. شغل ما ۲۴ ساعته است و خبرنگار همیشه باید آماده باشد تا اطلاع‌رسانی سریع و دقیق به مردم انجام شود. این کار بسیار استرس آور است و بعضاً همکاران رسانه‌ای هم به خاطر این عامل به بیماری‌های مختلف دچار شده‌اند. البته هیچ عاملی سد کار رسانه‌ای نمی‌شود و نخواهد شد، چون خبرنگار احساس دِین به دین و کشورش می‌کند. در این میان وقتی برای برخی افراد درباره شغل خبرنگاری توضیح می‌دهیم فکر می‌کنند که این شغل از حقوق و مزایای بالایی برخوردار است که این گونه نیست.

 به نظر شما وضعیت رسانه‌های امروزی در جامعه چطور است؟ آیا خبرنگاران در انعکاس درست اخبار موفق هستند؟
رسانه‌های امروز سعی کردند با توجه به نیاز‌های مخاطب و سلایق آن‌ها با گسترش روزافزون شبکه‌های اجتماعی و اطلاع‌رسانی پیش روند و به روز باشند. بالاخره خبرنگاران هم با توجه به سلایق و عقایدی که دارند تلاش خود را می‌کنند که در انعکاس خبر درست عمل کنند. البته گاهی و شاید بیش‌تر شاهد هستیم که اخلاق رسانه‌ای رعایت نمی‌شود و متوجه حق‌الناس نیستند و برخی تنها به کلیک و بازدید به هر نحوی فکر می‌کنند. چه خوب است که بحث «اخلاق رسانه» به عنوان یک منشور واجب الاجرا همیشه نقشه راه همکاران رسانه‌ای باشد تا با بدخلاقی‌ها آبروی شخصی، نهادی یا سازمانی را به راحتی نبریم. البته به نظر می‌رسد برای اطلاع‌رسانی‌ای مطلوب راه‌های بسیاری پیش‌رو داریم که در این چند سال گام‌های خوبی برداشته شده است.

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: خبرنگاری خبرنگاران خبرگزاری فارس رسانه ای کار خبر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۷۸۳۳۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مادری که عمرش را پای معلم شدن دختر ناشنوایش گذاشته است

ایسنا/آذربایجان شرقی مانند تمام مادران ایرانی با اصالت و وقار بر روی صندلی نشسته و از آن روزهای نه چندان دور می‌گوید، از روزگاری که امکانات در شهرستان به قدری کم بود که او مجبور بود سوسن را برای ادامه تحصیل به تهران بفرستد و قطار، آخر هر هفته چشم به راه او بود تا مادر را برای دیدن فرزند به تهران ببرد.

تا مقصد چشم به راه بود و دل نگران سوسن، اما حسی از درون، این اطمینان را به او می داد که آن‌ها می‌توانند از پس این همه سختی بربیایند. پشت معلم ناشنوای مدرسه استثنائی شهرستان میانه، مادری با اراده پولادین و فداکار است که الان گرد سپیدی بر موهایش نشسته و با لبخندی از سر رضایت، دخترش را در لباس حرفه مقدس معلمی به تماشا نشسته است.

خانم شهین سرچمی، هر چند خود معلمی نیست که بر سر کلاس درس تدریس کند؛ اما از این جهت به سوژه خبری گزارش ما تبدیل شده است که مادری را در حق سوسن، تمام کرده و درسی از جنس ایثار داده تا دخترش بتواند امروز در مدرسه استثنائی ایثار میانه، تدریس کند، مدرسه‌ای که سوسن، زمانی پشت نیمکت‌هایش نشسته و درس خوانده بود، امروز محل کار او است.

خانم سرچمی از امکانات محدود آن زمان می‌گوید که سبب شده تا سوسن نتواند بیشتر از کلاس پنجم درس بخواند و مادر بعد از آن، تصمیم گرفته تا به هر زحمتی که شده دختر ناشنوایش را به مدرسه‌ای شبانه روزی در تهران بفرستد و رنج دوری را به جان بخرد، او می‌گوید: هر هفته دست پر و با چیزهایی که لازم داشت و خریده بودم، به دیدنش می‌رفتم و در کنارش بودم، صبح سوار قطار می‌شدم و می‌رفتم تا احساس تنهایی نکند و عصر به میانه برمی‌گشتم. در تمامی جلسات شرکت می‌کردم تا با کمک هم جلو برویم.

نباید در برابر ناشنوایی زانو می‌زدیم، نترسیدم، حتی یک لحظه هم به ذهنم خطور نکرد که سوسن از بقیه بچه‌ها چیزی کم دارد و از ته قلبم باور داشتم که معلولیت و نشنیدن، دلیلی بر محدودیت نیست و دختر من هم می‌تواند مثل بچه‌های دیگر موفق شود و هر کاری که آن‌ها انجام می‌دهند را انجام دهد.

در ادامه سوسن رضالو روی صندلی مصاحبه می‌نشیند و حرف می‌زند و با لب‌خوانی و کمی دقت تا حدودی متوجه صحبت‌هایش می‌شویم، اما همکارش حرف‌هایش را به طور کامل ترجمه می‌کند و می‌گوید: به شغلش خیلی علاقه‌مند است و از اینکه توانسته به اینجا برسد، احساس خوشحالی می‌کند. او هم مانند اغلب معلمان دیگر به ویژه در مقطع ابتدائی، اهل نشستن و در جا زدن نیست و تمام ساعت درسی را سر پا در ایستاده و در حال تدریس مفهوم ضرب و رفع اشکال از دانش‌آموزان است.

شاید تصادفی نیست که دانش‌آموز دیروز با مادری فداکار و پشتکاری مثال‌زدنی، امروز در مدرسه‌ای تدریس می‌کند که ویژه دانش‌آموزان استثنائی بوده و به نام مدرسه "ایثار" نامگذاری شده است و شاید این اولین باری باشد که عنوان یک مدرسه با جنس کار یک معلم انقدر به هم بیایند.

همکاران خانم رضالو از او و محاسن اخلاقی و دوستی صمیمانه او با بچه‌ها می‌گویند: این همکارمان نه تنها معلم که دوست و مشاور بچه‌هه هم بوده و بسیار با مسئولیت و وظیفه‌شناس است.

آقای نجفی، مدیر مدرسه استثنائی ایثار میانه هم با ابراز رضایت از خانم رضالو در طول ۲۰ سال خدمتش در مدرسه می‌گوید: پشتکار و اراده ایشان، زبانزد است و خانم رضالو الگوی خوبی برای کسانی است که با برخی نقص‌ها زندگی می‌کنند و آن را محدودیت می‌شمارند.

در ادامه دانش‌آموزان نیز از تلاش‌ها و زحمات خانم سوسن رضالو قدردانی می‌کنند؛ خانم رضالو علاوه بر تدریس، دیوارهای مدرسه و سالن و کلاس‌ها را نیز با طرح‌هایی جالب و کودکانه رنگ‌آمیزی کرده و جذابیت دو چندانی به محیط مدرسه بخشیده‌ است که از همان بدو ورود به حیاط مدرسه توجه مخاطب را به خود جلب می‌کند و جمله‌ای بر سر در مدرسه نوشته شده است که می‌تواند حسن ختام گزارش و جمله‌ای انگیزه‌بخش به تمام کسانی باشد که با معلولیت زندگی می‌کنند: معلولیت، ناتوانی نیست.

انتهای پیام