4 درسی که فرزندانم به من آموختند!

خانواده پنج نفره من، که شامل سه فرزند من - 11، 9 و 7 ساله است - در یک پارک دولتی محلی بودند. آنها می خواستند در پایان بازدید ما از فروشگاه هدیه دیدن کنند. پسر 7 ساله ام گفت: "مامان، این ورودی قابل دسترسی نیست." "شما باید از کسی بپرسید کجا بروید." پسر 9 ساله ام معلول است و از ویلچر استفاده می کند. ورودی قابل دسترسی قفل بود به ورودی اصلی که پله داشت رفتیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای بچه های من مهم است که همه ما بتوانیم به جایی برسیم، نه فقط ما که می توانیم از پله ها استفاده کنیم. آنها همچنین می دانند که چگونه کمک بخواهند. وکالت برای آنها به ماهیت دوم تبدیل شده است.

به گزارش برنا؛ این چیزی نیست که من آگاهانه به آنها یاد دادم که چگونه انجام دهند. آنها از طریق مشاهده من و همسرم یاد گرفتند و با افتخار می‌گویند که برای نیازهای خانواده ما صحبت می‌کنند. این یک مهارت مهم زندگی است که نمی‌دانستم آن‌ها یاد گرفته‌اند تا اینکه آن را در مقابل من نشان دادند.   قبل از اینکه پدر و مادر شوم، می‌دانستم که از فرزندانم حمایت می‌کنم و به آن‌ها یاد می‌دهم که چگونه از خود مراقبت کنند و چگونه در جهان حرکت کنند. چیزی که انتظارش را نداشتم این بود که چقدر از آنها یاد خواهم گرفت. در اینجا برخی از درس های مورد علاقه من است. 1-حمایت ضروری است وقتی یاد گرفتم از پسرم که معلول است دفاع کنم، متوجه نشدم که بچه‌هایم فقط وقتی به آنها آموزش می‌دهم تماشا نمی‌کنند. آنها همچنین همیشه در حال مشاهده هستند.   فرزندان من به سرعت به این نکته اشاره می کنند که یک فعالیت فراگیر نیست و آن را با نیازهای خود تطبیق می دهند. هنگامی که آنها در هالووین حقه بازی می کنند، دو نفر از آنها به سمت در می دوند، زنگ را به صدا در می آورند و از ساکنین می خواهند که از پله ها پایین برود تا به برادرشان آب نبات بدهد. این یک استراتژی است که آنها به تنهایی از طریق آزمون و خطا کشف کردند. برادرشان را بسیار خوشحال می‌کند که او را شامل می‌شوند و به دیگران نیز فراگیر بودن را آموزش می‌دهند.   آنها همچنین نحوه دفاع از من را تقلید می کنند. به جای اینکه وقتی رستورانی به راحتی به میز دسترسی ندارد ناامید شوم، تمام تلاشم را می کنم تا نیازهایمان را توضیح دهم و درخواست اقامت بدهم. نحوه برخورد من با چالش، با آموزش افرادی که می توانند به ما کمک کنند، تقریباً به اندازه رسیدن به هدفم مهم است.   هدر واتسون-پرز، روانشناس بالینی در بخش خصوصی در نیوجرسی، گفت: "مهم است که نیازهای خود را به طور مستقیم، واضح و با اطمینان بیان کنیم و در عین حال به حقوق دیگران نیز احترام بگذاریم." "مدل سازی قاطعیت به کودکان کمک می کند تا یاد بگیرند که چگونه نیازهای خود را به درستی بیان کنند و از خود دفاع کنند."   در نتیجه، دیده‌ام که فرزندانم وقتی تکلیف را نمی‌فهمند، از خودشان دفاع می‌کنند. آنها از صحبت با بزرگسالانی که دارای اقتدار هستند نمی ترسند. و آنها درک می کنند که اگر شما نیازهای خود را بیان کنید یا درخواست مسکن کنید، گاهی اوقات می توان وضعیت را به طور منطقی تغییر داد. 2-تمام وقت خانواده مهم است من تک فرزندی را در یک خانه تک والدی بزرگ کردم و وقتی خودم پدر و مادر شدم، هیجان زده بودم که به عنوان عضوی از خانواده بزرگتر به ماجراجویی بپردازم. با این حال، جاذبه‌های مناسب برای کودکان، مانند پارک‌های تفریحی، خانه‌های پرنور و حتی زمین‌های بازی، همیشه برای ما آسان نیست که بتوانیم با نیازهای پسرم حرکت کنیم . بسته به جایی که می‌رویم، ممکن است لازم باشد از هم جدا شویم تا هر یک از فرزندانم بتوانند در آن شرکت کنند، که همیشه به خوبی برای وقت خانوادگی باکیفیت مناسب نیست.   لحظات دیگری مانند رانندگی به درخت‌خانه محلی برای پیک نیک، کاوش در کتابخانه شهر یا شب فیلم خانوادگی در خانه پیدا می‌کنیم. ما متوجه شده‌ایم که چگونه می‌توانیم فعالیت‌هایی مانند کایاک سواری و لوله‌کشی برفی را تطبیق دهیم، و سواحل به راحتی در دسترس را پیدا کرده‌ایم که همه ما می‌توانیم در آن شنا و بازی کنیم. ما سعی می کنیم از خانه دور شویم تا در خانه حواسمان پرت نشود. بچه ها از با هم بودن و توجه کامل والدینشان هیجان زده می شوند.   Jo-Ann Finkelstein، روانشناس بالینی در بخش خصوصی در شیکاگو، می گوید: «کودکان به توجه متمرکز نیاز دارند. "نه هر لحظه، بلکه بیشتر اوقات، و این در این دنیای چندوظیفه ای ما سخت است. گذراندن زمان با کیفیت با کودکان تاثیرات قابل توجهی بر رفاه آنها دارد، از جمله نمرات بهتر، سلامت روانی و شایستگی اجتماعی." پیدا کردن ماجراهایی که همه ما دوست داریم و می توانیم به راحتی از آن لذت ببریم، کلیدی است. 3-زمان فردی نیز مهم است کودک 9 ساله من پزشکان و جلسات فیزیوتراپی زیادی دارد که برای سلامتی او ضروری است. اما او همچنین به زمان نیاز دارد تا فقط یک بچه باشد و کارهایی را انجام دهد که از آنها لذت می برد - مانند بازی کردن بسکتبال در دسترس و شنا.   همینطور دو فرزند دیگرم. پرورش هر یک از علایق آنها، مانند انجام ورزش های گروهی و شرکت در جلسات دختران پیشاهنگ، به آنها کمک می کند تا احساس استقلال، ارتباط با همسالان خود و رضایت داشته باشند. ایوان هانسن، روانشناس بالینی در مطب خصوصی در نیوجرسی، گفت: «احساس تعلق واقعاً برای رشد سالم کودکان، چه از نظر جسمی و چه از نظر عاطفی، اساسی است.   زمانی که کودکان احساس می کنند به آنها تعلق دارند، به احتمال زیاد با انگیزه، درگیر، توجه و مایل به ریسک هستند." در صورت امکان، هربار یکی از آنها را در یک سفر جاده ای یا یک شبه می برم که منعکس کننده علایق آنها باشد و به من امکان می دهد که به آنها توجه بی دریغ کنم.   بچه ها همچنین دوست دارند در فعالیت های جداگانه خود از یکدیگر حمایت کنند. به دلیل محدودیت زمانی، آنها به طور ناخواسته در تمرینات یا جلسات فیزیوتراپی یکدیگر قرار گرفته اند. بچه‌های عصبی من در درمان اسب‌سواری برادرشان را تشویق می‌کنند و پسر معلولم عاشق تماشای بازی‌های فوتبال و دریبل زدن توپ در کنار زمین است. 4-ما همیشه در حال رشد و تغییر هستیم فرزندان من همیشه ورزش‌ها و باشگاه‌های جدید را امتحان می‌کنند، تصمیم می‌گیرند که چه چیزی مناسب است، و سپس نظرشان را در فصل بعد تغییر می‌دهند. آنها در حال کشف این هستند که چه کسانی هستند و چه کسانی می خواهند باشند.   آنها به خوبی می دانند که همه افراد به روش های مختلف و با سرعت متفاوتی رشد می کنند. و آنها دستاوردهای مربوط به توانایی های فردی خود را بدست می آورند که همه ما آن را تشویق می کنیم. سال گذشته، زمانی که دخترم در نمایشی که می‌خواست، بازی کرد، جشن گرفتیم. ما همچنین جشن گرفتیم که کودک 9 ساله من برای اولین بار مستقل ایستاد. برای خبرنامه استرس، اما کمتر CNN ثبت نام کنید. من هم در حال رشد هستم من مایلم در مورد چیزهایی که قبلاً هرگز جالب نبود یاد بگیرم تا بتوانم با فرزندانم وقت بگذرانم. من نسبت به دوران جوانی صبر بیشتری دارم. من همچنین با تغییر مداوم نیازهای زندگیمان انعطاف پذیرتر هستم.   می دانم آنچه را که قبلاً می دانم به فرزندانم آموزش خواهم داد. اما وقتی با هم زندگی می کنیم، من هم یاد خواهم گرفت.

جاکلین گرینبرگ در مورد تجربیات خود در تربیت سه فرزند خردسالش می نویسد. او برای نیویورک تایمز، هاف پست، وایرد، والدین و جاهای دیگر نوشته است.

منبع: cnn

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: خانواده پدر و مادر جهان بازی بخش خصوصی حقوق کودکان مسکن پدر سلامت بسکتبال رشد جاده درمان فوتبال زمین نیویورک والدین فرزند نیازهای خود همه ما بچه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۹۷۹۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جای خالی «عیسی قلی‌پور» همیشه احساس می‌شود/ تشییع «بخشی» در زیر باران و درسی که مردم به مدیران فرهنگی دادند

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، عیسی قلی‌پور از بخشی‌های نامدار موسیقی مقامی شمال خراسان، روز جمعه چهاردهم اردیبهشت ماه در ۸۲ سالگی در بجنورد درگذشت.

زنده‌یاد قلی‌پور که نزد علاقه‌مندان موسیقی شمال خراسان به «عیسی بخشی» معروف بود، نوازندگی را از پدر و پدربزرگش که آنها نیز «بخشی» بودند آموخت. این هنرمند فقید، در بسیاری از جشنواره‌های داخلی و خارجی شرکت کرده بود و علاوه بر نوازندگی دوتار، صدای پرطنین و دلنشینی نیز داشت و نشان درجه یک هنری را نیز از وزارت فرهنگ و اراشد اسلامی دریافت کرده بود.

در همین ارتباط، سید حسن قدرتی هنرمند نوازنده دوتار در گفت‌وگو با خبرنگار آنا عنوان کرد: فوت زنده‌یاد «عیسی بخشی» اتفاقی تلخ و خلاء بزرگی برای اهالی موسیقی بود. در این دو دهه تعداد زیادی از بخشی‌های شمال خراسان را ازدست دادیم که شاید شاخص‌ترین آنها زنده‌یادان حاج قربان سلیمانی، رمضان بردری، علی غلامرضایی آلماجوقی و سهراب محمدی بودند. حالا با رفتن عیسی بخشی جای خالی این بزرگان هم بیش از پیش احساس می‌شود.

تفاوت «بخشی» و نوازنده

وی اظهار کرد: در فرهنگ خراسان جایگاه «بخشی» با نوازنده دوتار متفاوت است. نوازنده دوتار آن کسی است که صرفاً دوتار می‌نوازد، اما «بخشی» جایگاهی فراتر از یک نوازنده یا آهنگساز دارد و یک استاد یا مرشد محسوب می‌شود. در قدیم مردم معتقد بودند که خداوند به بخشی‌ها عنایت ویژه‌ای داشته و مقامی خاص اهدا کرده؛ یعنی نوعی معنویت در شخصیت آنها وجود داشت و مورد احترام مردم منطقه خود بودند.

این فرهنگی بازنشسته که از سال ۱۳۶۸ دوتارنوازی را به شکل حرفه‌ای آغاز کرده افزود: در قدیم، آموختن دوتار کار هرکسی نبود و یادگیری آن یک رابطه استاد ـ شاگردی سال‌ها طول می‌کشید. این شکل از موسیقی برپایه نت‌خوانی و نت‌نویسی نبود، بلکه با دیدن و شنیدن رقم می‌خورد. یعنی فردی که استعداد داشت باید به دست بخشی‌ها نگاه می‌کرد و خوب گوش می‌کرد تا بتواند ردراین مسیر قدم بردارد. طبیعی است که سختی‌های فراوانی را هم تحمل می‌کرد. عنوان «بخشی» اغلب اوقات مثل یک میراث به فرزندان منتقل می‌شد.

قدرتی عنوان کرد: بخشی‌ها علاوه بر تبحر در نوازندگی دوتار، خودشان شعر می‌سرودند و می‌خواندند؛ در ساختن و تعمیر دوتار مهارت داشتند؛ از نظر اخلاقی هم مورد قبول اهالی منطقه بودند و به صفات نیکو شناخته می‌شدند. برای همین در کنار حماسه‌سرایی و در کنار نقل داستان‌ها، پند و اندرز هم به مخاطبان خودشان عرضه می‌کردند. حافظه قوی و لحن گرم وگیرایی داشتند و به قول امروزی‌ها در فن بیان هم توانا بودند.

دانلود فیلم اصلی کد ویدیو

این نوازنده دوتار گفت: معمولاً به آن دسته از بخشی‌هایی که این هنر‌ها و مهارت‌ها را در حد اعلای خود داشتند «بخشی خودبند» می‌گفتند. مجموعه این مهارت‌ها بود که یک «بخشی» را از دوتار نواز جدا می‌‍‌کرد. بیشتر بخشی‌ها داستان‌ها و نقل‌ها و اشعار مختص به خودشان را داشتند که اغلب در جزوه‌های قدیمی و دستنویس نگهداری می‌کردند و برایشان بسیار ارزشمند بود. اگر یک «بخشی» نَقل، اشعار و حکایت‌های منحصر به فردی داشت برایش مزیت و افتخار بود.

وی افزود: در خراسان سه دسته نوازنده وجود داشت. یک گروه همین بخشی‌ها بودند که در کنار دوتارنوازی و روایت‌گری و داستان‌سرایی هم می‌کردند. گروه دیگرعاشیق‌ها بودند که صرفاً در مجالس شادی وعروسی نوازندگی می‌کردند. دسته سوم هم نوازندگان دوره‌گرد یا لوطی‌ها بودند که در یک زندگی کولی‌وار، منطقه به منطقه سفر می‌کردند و در کنار نوازندگی، وقایع هرمنطقه را هم به گوش اهالی منطقه دیگر می‌رساندند.

قدرتی عنوان کرد: البته این دسته سوم یعنی لوطی‌ها، دیگر منقرض شده‌اند. از بخشی‌های شمال خراسان چه ترک زبان و چه کرمانج و چه ترکمن هم کمتر از انگشتان یک دست باقی مانده‌اند.

مردی از تبار بخشی‌های خراسان قدیم 

وی افزود: مرحوم عیسی بخشی در نواختن دو تار تبحر فراوانی داشت و در روایتگری و داستان‌سرایی به سه زبان ترکی، کرمانجی و فارسی هم بسیار مسلط بود. با صدای گرمی هم که داشت این روایت‌ها را شیرین و جذاب ارائه می‌کرد. در جشنواره‌های متعددی شرکت کرده بود و توانست در کنار سایر بخشی‌ها، موسیقی شمال خراسان را پرآوازه کند. در این مسیر زحمات زیادی کشید تا بتواند فرهنگی را که از پدرانش گرفته بود به دیگران منتقل کند.

این دوتارنواز اهل شهرستان قوچان عنوان کرد: همه آثار مرحوم قلی‌پور شنیدنی بودند، اما خودِ من از شنیدن مقام‌های «نوایی» و «شاختایی» با زخمه دوتار و نوای او لذت بیشتری می‌بردم. باید بگویم جای خالی این استاد فقید به راحتی پرنخواهد شد.

قدرتی گفت: مردم قدر هنر و هنرمند را می‌دانند و به آنها احترام می‌گذارند. مراسم تشییع پیکر مرحوم عیسی بخشی در بجنورد زیر بارش شدید باران برگزار شد و نماز هم زیر باران خوانده شد. با این حال خیل عظیم همشهریان و طرفداران ایشان از چند ساعت پیش در این مراسم حاضر بودند.

وی افزود: امیدوارم مدیران فرهنگی ما از این قدرشناسی درس بگیرند و اقدامات بیشتر و موثرتری برای پیشکسوتان موسیقی مقامی انجام دهند.

قدرتی عنوان کرد: الان استاد محمد یگانه که از همان تعداد انگشت شمار بخشی‌های باقیمانده در خراسان است و به گردن من هم حق استادی دارد، با هفتاد و سه سال سن هنوز بیمه نیست و منبع درآمد ثابتی هم ندارد. این بخشی موسیقی شمال خراسان فرزند خلف استاد محمدحسین یگانه است که ایشان هم از بزرگان موسیقی خراسان بود و در سال ۷۱ درگذشت. با این حال و با همه این مشکلات، هنوز هم به فکر ساختن ساز و آموزش هنر به هنرجویان موسیقی مقامی است که جای تقدیر فراوان دارد.

انتهای پیام/