به نقل از «خبرگزاری برنا»

ماجرای سپیدپوشانی که سنگ تمام گذاشتند

تاریخ انتشار: ۱۹ آذر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۸۹۱۱۹۵

سپید جامگان این روزها در صف مقدم مبارزه با کرونا بر اساس وظیفه انسانی خود تنها به نجات جان مردم فکر می‌کنند و می‌کوشند تا درد و رنجی از تن رنجور بیماران کم کنند و نعمت سلامتی را به آنان بازگردانند.

به گزارش خبرنگار برنا؛ روزی خبرآمد که بیماری ناشناخته کرونا به همه جای دنیا سر زده است، و ایران هم از این قاعده مستثنی نیست، عده‌ای فکر می‌کردند از همان شنبه‌ای که پیش رو است اوضاع به شرایط عادی بر می‌گردد؛ اما خیلی‌ها مثل پزشکان، پرستاران و کادر بهداشت و درمان می‌دانستند اوضاع واقعا اینطور نیست و زنگ‌های خطری را به صدا در می‌آوردند که هر روز صدای بلند‌تری داشت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هر روز که می‌گذشت این باور در ما زنده می‌شد که باید خودمان را برای یک جنگ تمام عیار آماده کنیم. روزها که نه؛ ماه‌ها می‌گذشت و ما واقعا وارد جنگ شده بودیم. جنگ دستکش‌ها و جنگ ماسک‌ها که همه و همه‌اش به جنگ با کرونا ختم می‌شد. اگر یادتان باشد همان روزهای اسفند 98 و فروردین 99 اولین سوژه‌های خبری که خیلی سر و صدا به پا کرد، لباس‌های کادر درمان و پرستاران بود.

این فرم لباس پوشیدن پرستاران و پزشکان ما را با واژه‌هایی چون گان پزشکی و تجهیزاتی آشنا کرد که به عمر پدر بزرگ‌هایمان هم تا به حال اسم آن‌ها را نشنیده بودیم. ما در آن زمان در خانه پنهان می‌شدیم و اسلحه‌هایی چون ماسک و دستکش می‌پوشیدیم که مبادا کرونا ما در ما نفوذ کند؛ اما این پرستاران در خط مقدم مبارزه با کرونا و قشنگ در دل کرونا به نوعی بسته‌بندی می‌شدند تا چشم در چشم کرونا بجنگند. دیگر از قابلیت‌های لباس‌های‌شان نمی گویم که خودتان کاملا یادتان است. همان لباس‌هایی که مجبور بودند چندین ساعت را با آن سپری کنند و نفس‌های‌شان حتی اگر درگیر با کرونا هم نبودند در آن مضیقه به تنگ آمده بود. خانواده‌های‌شان را چندین ماه بود که ندیده بودند و هر جای شهر حرف از دلتنگی این افراد با خانواده‌های‌شان بود که خبر رسید برخی از افراد کادر درمان هم مانند بسیاری از مردم، تسلیم کرونا شدند و به شهادت رسیدند. «شهید مدافع سلامت» نامشان شد.

از همه این‌ها بگذریم، خیلی از پرستاران در بخش‌های مختلف بیمارستان‌های کشور لباس رزم بر تن کرده بودند و می جنگیدند. شهروز  و فرشته هم یکی از زوج‌هایی هستند که با آمدن کرونا به هم قول دادند بایستند تا جان مردم را نجات دهند. بیمارستان فیاض بخش تهران محل کارشان است و آن‌ها تایم‌های زیادی را برای مقابله با کرونا و کمک به بیماران در بیمارستان می‌گذرانند.

چند هفته‌ای بیشتر از جنگ نگذشته بود که شهروز 6 اسفند 99 متوجه شد به کرونا مبتلا شده است و قرار شد مانند بسیاری از مردم خود را قرنطینه کند تا هم از انتقال بیماری جلوگیری شود و هم حال خودش زودتر خوب شود. چند روزی به همین منوال گذشت تا اینکه به بیمارستان منتقل شد.

به گفته فرشته، شهروز ابتدا در بخش و با وخیم‌تر شدن حال جسمانی در ICU بستری شد. دوران بیماری بسیار دشوار می‌گذشت اما شهروز دائما هوشیار و بیدار بود. تا اینکه او بعد از چند روز در روز  ۲۲ اسفند ۹۹ آسمانی و شهید شد.

 فرشته سلمانیان، همسر شهروز کریمیان شهید مدافع سلامت، اما همچنان ایستاد و پرستار ماند اما در جریان مبارزه با کرونا و مراقبت از همسر شهیدش به این بیماری مبتلا شد، اما پس از بهبودی مجدداً به جرگه مراقبت از بیماران در بیمارستان شهید فیاض‌بخش تهران بازگشت.

فرشته سلمانیان این روزها از حال و هوای خودش و دخترش به ما می‌گوید. به بهانه روز پرستار به سراغ‌اش رفتیم و با او به گفت‌وگو نشستیم.

این روزها زندگی برای شما و دخترتان چگونه است؟

فرشته سلمانیان:  در این دو سال بعد از شهادت همسرم زندگی ما خراب شد. من و همسرم خیلی همدیگر را دوست داشتیم و با عشق ازدواج کردیم. دخترم 13 سال دارد و این روزها حال خوبی نداریم.

چند وقت شما و همسرتان در بخش کرونا فعال بودید؟

فرشته سلمانیان: من از ابتدا در آی سی یو کرونا بیماستان فیاض بخش بودم و همسرم مسئول درمانگاه بود اما بعد از شهادت همسرم دیگر نتوانستم آن جا بمانم. زمانی که همسرم به شهادت رسید خبری از واکسن کرونا نبود و حتی هیچ کس ماسک نمی‌زد و پروتکلی مطرح نبود.

بعد از شهادت همسرم همکاران درمانگاه گفتند فردی دنبال عمل جراحی بوده و همسرم دنبال کارهای آن بود که البته آن بیمار اعلام نکرده بود که چند روزی است از کشور چین برگشته و ممکن است ناقل بیماری کرونا باشد. در نهایت چندین نفر از همکاران آلوده شدند و حتی یکی از همکاران ما دو روز قبل از شهادت همسرم به شهادت رسید.

زمانی که در کوچه و خیابان می‌بینید مردم ماسک نمی‌زنند و رعایت نمی‌کنند؛ به چه چیزی فکر می‌کنید؟

فرشته سلمانیان: خیابان که هیچ؛ مردم حتی در بیمارستان ها هم بسیاری از موارد را رعایت نمی‌کنند و زمانی که به آن‌ها تذکر و توضیحی هم داده می‌شود، طوری برخورد می‌کنند که فردی که به آن‌ها تذکر داده پشیمان می‌شود. خود را محق می‌دانند و برایشان اهمیت هم ندارد و در جواب می‌گویند: این موضوعات را ول کنید. دلیل آن هم این است که خودشان گرفتار این موضوع نشدند و نمی‌دانند چه دردی ممکن است برای‌شان ایجاد شود.

کم و کاستی‌های این روزهای‌تان چیست؟

فرشته سلمانیان: در این روزها کادر درمان بسیاری از اتفاقات بد را تجربه کرده‌اند. من همسرم را از دست دادم و بسیاری از همکاران‌مان را از دست دادیم. حتی بسیاری از همکاران ما بر اثر ابتلا به کرونا تا دم مرگ رفتند و برگشتند. چنین مواردی استرس زیادی به ما وارد می کند و فرسوده شدیم. درخواست داریم اجازه دهند پرستاران با 20 سال سابقه بازنشسته شوند چرا که این بیماری باعث شد کادر درمان بیشتر از اقشار دیگر با این بیماری مواجه شوند.

اگر روزی دخترتان بخواهد پرستار شود، شما این اجازه را به او می‌دهید؟

فرشته سلمانیان: به هیچ وجه به او اجازه نمی‌دهم. چرا که ما بسیار زیاد آن جا زحمت کشیدیم و دوست ندارم دخترم بخواهد تمام سختی‌های ما را تحمل کند.

کمبود پرستار چقدر روی کار شما تأثیر می‌گذارد؟

فشار کاری در وضعیت کرونایی بسیار سنگین‌تر شده است، تعداد بیماران افزایش یافته، اما همان نیرو‌های قبلی و پرستارانی خدمت ارائه می‌دهند که قبل از کرونا در بیمارستان‌ها به مراقبت از بیماران می‌پرداختند. در این وضعیت بسیاری از پرستاران خود به بیماری مبتلا شده و به مرخصی استعلاجی می‌روند. کسی نیست که در شرایط مرخصی جای آن‌ها را پر کند. در نتیجه همان تعداد نیرویی که از قبل وجود داشت باید با شیفت‌های اضافه، کار همکار خود را نیز انجام دهند.

 بیماران مبتلا به کرونا نیاز به مراقبت بیشتری نسبت به سایر بیماران دارند و هر لحظه ممکن است یک اتفاق غیرقابل پیش‌بینی برای آن‌ها رخ دهد. از آنجا که این بیماری ناشناخته است نیاز به نیروی بیشتری برای کنترل کردن دارد.

سخن پایانی؟

در آخر از مردم می‌خواهم ما را بیشتر درک کنند.

به طور قطع در این شرایط حساس، انسان‌هایی در خط مقدم نبرد با این ویروس منحوس به عنوان کادر پزشکی، سینه سپر کرده‌اند و با تعهدی که از قسم پزشکی‌شان سرچشمه گرفته و قدرتی که ریشه در فطرت بیدارشان دارد در راستای بهبود حال مبتلایان تلاش می‌کنند.

بی‌شک این جهاد و از خود گذشتگی مدافعان سلامت همچون مدال زرینی بر سینه جامعه پزشکی در تاریخ این مرز و بوم خواهد ماند و یادآور خاطره حضور مجاهدان جامعه پزشکی در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل و کمک‌رسانی به رزمندگان دفاع مقدس است.

سپید جامگان این روزها در صف مقدم مبارزه با کرونا بر اساس وظیفه انسانی خود تنها به نجات جان مردم فکر می‌کنند و می‌کوشند تا درد و رنجی از تن رنجور بیماران کم کنند و نعمت سلامتی را به آنان بازگردانند.

بی‌شک این جهاد و از خود گذشتگی مدافعان سلامت همچون مدال زرینی بر سینه کادر درمان در تاریخ این مرز و بوم خواهد ماند و یادآور خاطره حضور مجاهدان جامعه پزشکی در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل و کمک‌رسانی به رزمندگان دفاع مقدس است.

انتهای پیام/

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: ایران بهداشت و درمان جنگ ماسک سر و صدا درمان پدر خانواده بیمارستان پرستار روز پرستار ازدواج چین مرگ استرس ویروس سلامت جامعه جامعه پزشکی دفاع مقدس پرستار شهدای مدافع سلامت روزپرستار مبارزه با کرونا شهادت همسرم کادر درمان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۸۹۱۱۹۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بیماران«ای‌ال‌اس» با امانت دادن تجهیزات به یکدیگر زنده‌اند

خبرگزاری مهر – گروه استان‌ها: بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) شایع‌ترین بیماری نورون‌های حرکتی و عصبی (MND) پیش رونده که به بیماری خواب اندام معروف است، منجر به از دست رفتن تدریجی عملکرد اعضای بدن به ویژه عضلات می‌شود و با تضعیف ماهیچه‌ها به تدریج فرد به فلج عمومی مبتلا می‌شود؛ این بیماری در نوع پیشرفته توان تکلم را از مبتلایان می‌گیرد به طوری که فرد بیمار تنها دو تا سه ساعت در روز می‌تواند، صحبت کند، این بیماری همانند بیماری ام‌اس از نوع ضایعات مغز و اعصاب است، اما در نحوه عملکرد بسیار متفاوت است به طوری که در این بیماری مغز مانع ارسال پیام عصبی به ماهیچه‌های بدن به ویژه زبان می‌شود.

هرچند استیون ویلیام هاوکینگ فیزیکدان و کیهان شناسان برجسته جهان از مبتلایان به بیماری ای‌ال‌اس بود که از هرگونه تحرک عاجز بود؛ نه می‌توانست بنشیند، نه برخیزد، و نه راه برود، حتی قادر نبود دست و پایش را تکان بدهد یا بدنش را خم و راست کند، به رغم وخامت و پیشرفت شدید بیماری در سن ۲۱ سالگی، توانست با اتکا به هوش و استعداد سرشار خود و با صرف هزنه‌های بالایی تا سن ۷۶ سالگی طی بیش از چهل سال با نگارش کتاب‌هایی ارزشمند شناخته شد.

بر اساس گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) حدود ۱۴ هزار و ۵۰۰ تا ۱۵ هزار نفر در ایالات متحده در سال ۲۰۱۶ به این بیماری مبتلا بودند و این بیماری سالانه به طور حدودی در پنج هزار نفر، تشخیص داده می‌شود که در سراسر جهان از هر ۱۰۰ هزار نفر دو تا پنج نفر به این بیماری مبتلا شوند. علائم اولیه بیماری ALS شامل ضعف یا گرفتگی عضلات است و تمام عضلات به تدریج تحت‌تأثیر این بیماری قرار می‌گیرند.

بیماران ALS با امانت دادن تجهیزات به یکدیگر زنده‌اند

در فرآیند این بیماری با وجود هشیاری کامل، رفته رفته دشواری در گفتار خود را نشان می‌دهد و با اختلال در تارهای صوتی و خاموشی کلام دیگر افراد بیمار نمی‌تواند نیازهای خودشان را به اطرافیان بفهماند، ضعف و ناتوانی ناشی از این بیماری، راه رفتن و استفاده از دست‌ها برای انجام فعالیت‌های روزانه مانند شستن دست و صورت و لباس پوشیدن را ناممکن می‌سازد، اختلال و دشواری در تنفس، بلعیدن غذا، مشکل با برق و مخاط (پریدن بزاق در گلو)، تحلیل ماهیچه‌های تنفسی، گلو و گردن، اجابت مزاج و ایجاد مشکلات حرکتی و برهم خوردن تعادل در هنگام راه رفتن، علائمی است که دیر یا زود به سراغ بیمار مبتلا به ای ال اس خواهد آمد، این‌ها توضیحات حجت‌الاسلام دکتر محمد زارعان، مدیرعامل جمعیت حمایت از بیماران ای‌ال‌اس و نوروپاتی اصفهان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا است، آن طور که توضیح می‌دهد؛ این بیماری پیش رونده می‌تواند بیمار را در بازه‌ای بین شش ماه تا پنج سال مغلوب کند و جانش را بگیرد.

از او درباره روند درمانی بیماران مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک می‌پرسیم و با این پاسخ که تا امروز خبری از درمان قطعی نیست و داروهای پرهزینه و وارداتی این بیماری نیز در بهترین حالت می‌تواند پیشرفت بیماری را به تعویق بیندازد، مواجه می‌شویم، که در حال حاضر درمان قطعی برای بیماری ALS در دنیا وجود ندارد، داروهای ریلوزول و آمپول اداراوون (نسخه داخلی الساوا) که از طرف سازمان )FDAاداره موادغذایی و دارویی ایالات متحده آمریکا) تأیید شده‌اند، تنها برای توقف کردن سرعت بیماری در اختیار آنها قرار می‌گیرد و تاکنون بیماری از این طریق درمان نشده است.

به گفته مدیرعامل جمعیت حمایت از بیماران ای‌ال‌اس و نوروپاتی اصفهان؛ ای ال اس ممکن است از دهه چهارم و پنجم زندگی افراد بالغ بروز کند و بیشتر افراد سن ۴۰ تا ۶۰ سال دچار آن می‌شوند، طبق شواهد پزشکی درصد کمی، حدود ۱۰ درصد، از ابتلای به ای ال اس ارثی است و جنبه موروثی در ابتلاء به این بیماری بسیار نادر است. افراد مبتلا به این بیماری، نیازمند خدمات همانند دیگر بیماری‌های خاص هستند، اما به دلیل نبود شناخت درست از بیماری کمتر به شرایط خاص این بیماران توجه شده است.

۲۸۰ بیمار مبتلا به «ای‌ال‌اس» در اصفهان

از او درباره جمعیت افراد مبتلا به این بیماری می‌پرسیم و با برآورد حدود چهار هزار نفر روبه‌رو می‌شویم، با این توضیح که برای نخستین بار در کشور، جمعیت حمایت از بیماران «ای‌ال‌اس» و نوروپاتی از آبان ۹۷ شکل گرفته است که تاکنون بالغ بر ۹۵۰ نفر از سراسر کشور در این جمعیت دارای پرونده و ۳۵۰ نفر نیز در قید حیات هستند، نکته قابل توجه اینکه تا دی ۱۴۰۱ از تعداد ۷۵۰پ رونده تشکیل شده در ارتباط با این بیماری، ۲۸۰ مورد مربوط به اصفهان بوده است.

زارعان شناخت این بیماری را توسط مردم و مسؤولان ضروری دانست و گفت: با این اقدام خیران در راستای حمایت از این بیماران تلاش لازم را انجام خواهند داد، زیرا قرار نگرفتن این بیماری در خانواده بیماری‌های خاص به عنوان اصلی‌ترین معضل بیماران درگیر و خانواده‌های آنها است که هزینه‌های هنگفت و میلیونی را ناگزیر می‌کند که دارایی خود را حتی برای خرید دارو بفروشند؛ ضرب‌المثل «یه کفش آهنی می‌خواد و یه عصای فولادی» را در ذهنم تداعی کرد.

او پیرامون سوالی مبنی بر دلایل بروز بیماری‌ای ال اس گفت: علائم اصلی این بیماری روشن نیست، اما آلودگی‌های زیستی همچون سرب، مراودات کشاورز با کودهای شیمیایی، سموم، آلودگی‌های صنعتی و استرس‌های شدید می‌تواند در بروز آن تأثیرگذار باشد، فرد مبتلا پس از مطلع شدن از نوع بیماری، ابتدا دچار ترس می‌شود و در پاره‌ای موارد، تشخیص پزشکان را انکار می‌کند، اما کم کم، بیماری خود را می‌پذیرد و با از کار افتادن ماهیچه‌ها علائم افسردگی در او بروز می‌کند.

مدیرعامل جمعیت حمایت از بیماران ای‌ال‌اس و نوروپاتی اصفهان در ادامه صحبت‌ها، نقش مؤثر حمایتی اطرافیان در فعال ماندن سیستم‌های ایمنی این بیماران برای کاهش استرس، اضطراب و علائم افسردگی لازم می‌داند، زیرا تا مسائل روانی فرد و روحیه آن، برای پذیرش و مقابله با بیماری تقویت شود، چنانچه اطرافیان بیمار، ترس و نگرانی خودشان را به بیمار منتقل کنند، علائم افسردگی بیمار شدت بیشتری می‌گیرد، فرد مبتلا به دلیل این‌که فرآیند از کار افتادن ماهیچه‌های خود را می‌بیند، حساس‌تر شده و آستانه تحمل او کاهش می‌یابد و به دلیل وابستگی جسمی به اطرافیانش، احساس یاس و حقارت در آن افزایش می‌یابد.

او با یادآوری این مباحث که نه سن ابتلاء به «اِی ال اس» مشخص است، نه دلیل و نه راه درمان؛ در حین پخش کلیپ هفت دقیقه‌ای افراد بیمار سال‌های گذشته از مرحوم غلامرضا قربانی که خود یکی از بیماران اسکلروز جانبی آمیوتروفیک بوده و در سال ۱۳۹۷ با هدف حمایت مادی و معنوی، جمعیت حمایت از بیماران ال‌ای‌اس و نوروپاتی را با مجوز رسمی از وزارت کشور تأسیس می‌کند به نکته‌ای مهم اشاره دارد که این افراد هم اکنون نیازمند تجهیزاتی مانند تشک مواج، تخت بیمارستانی، ویلچر حمام و دستشویی، بالابر، پالس اکسی‌متر، بایپپ، اکسیژن‌ساز، ونتیلاتور، ساکشن و دو پرستار در طول شبانه‌روز هستند که هزینه‌های بسیار زیادی را به خانواده بیماران تحمیل می‌کند، البته انجام مستمر فیزیوتراپی، کاردرمانی، تنفس درمانی، بلع درمانی، گفتار درمانی و ماساژ درمانی در بهبود شرایط بیمار مؤثر است.

زارعان در ادامه ضمن معرفی مبتلایان با رده سنی و مدت طول عمر، پس از مبتلا به بیماری ای‌ال‌اس به هم‌قطاران، دوستان و خانواده‌های اصفهانی و دیگر استان‌ها از شمال تا جنوب، غرب تا شرق که تمام تجهیزات مورد نیاز آنها توسط پویش مردمی و خیران انجمن جمعیت از بیماران ای‌ال‌اس اصفهان تأمین می‌شود، گفت: مشکل اینجاست که با وجود شرایط سخت دوران این بیماری برای مبتلایان، بسیاری از بروکراسی اداری، همکاری و حمایت‌های برخی از ارگان‌ها و نهادها به منظور تهیه تجهیزات با وجود نامه‌نگاری مکرر و تأیید مسؤولان استانی با تأخیرات چنید ماهه اجرا می‌شود.

بیماران مبتلا به «ای‌ال‌اس» باید بیماری خود را بپذیرند

از او درباره اینکه چه توصیه‌ای برای مبتلایان به این بیماری دارید تا بتوانند بیماری خود را بهتر مدیریت کنند، افزود: نمی‌خواهم بگویم که طی دوره این بیماری راحت است. دوره، دوره سختی است و قدم اول قبول کردن این مساله است. این‌که قبول کنیم این اتفاق در زندگی ما رخ داده است. من همیشه از این مثال استفاده می‌کنم، فکر کنید مشغول زندگی هستید و ناگهان زلزله می‌شود و خانه‌ای که در آن هستید ویران می‌شود و زیر آوار می‌مانید و نمی‌دانید که زنده از زیر آن بیرون می‌آیید یا نه؟ اما تمام تلاشتان را می‌کنید و خودتان را امیدوار نگه می‌دارید تا آن نیروی کمکی برسد و دست شما را بگیرد و از زیر آوار بیرون بیاورد، بنابراین حضور همراه و حمایت کننده برای فردی که با بیماری ای‌ال‌اس دست و پنجه نرم می‌کند بسیار مؤثر و با اهمیت است.

مدیرعامل جمعیت حمایت از بیماران ای‌ال‌اس و نوروپاتی اصفهان در ادامه صحبت‌ها اظهار کرد: بیماران زیادی که می‌خواهند درمان را شروع کنند به ما مراجعه می‌کنند و از عوارض و مشکلاتی که در طی درمان به وجود می‌آید می‌پرسند، ما سعی می‌کنیم روی این نکته تاکید کنیم که: «فکر نکنید تنها هستید! همه در کنار شما هستند و کمک می‌کنند تا شما بهبود پیدا کنید.» این نگاه امیدوارانه و روشنی که فرد بیمار به آینده پیدا می‌کند، همان امید به زندگی است.

هرچند جمعیت حمایت از بیماران‌ای ال اس و نوروپاتی با هدف کاستن از بار جسمی و روانی این بیماری، فعالیت‌های بسیاری را از تعامل و همکاری با مراکز درمانی و پژوهشی برای پیشگیری و درمان این بیماری گرفته تا برپایی کلاس‌های آموزشی و ورزش درمانی، امانت سپاری رایگان تجهیزات پزشکی وسایل مورد نیاز بیماران به ویژه صندلی چرخ دار، تخت بیمارستانی، تشک مواج و ساکشن، ارائه خدمات مشاوره و توانبخشی مورد نیاز این افراد را با کمک خیران و هزینه‌های مردمی ارائه می‌دهد، اما پروسه این بیمار ناشناخته و بدون درمان، حمایت و همراهی مسؤولان را می‌طلبد.

لازم به یادآوری است که این یک قصه واقعی است؛ همه می‌دانیم که هیچ کسی برای همیشه در این دنیا نمی‌ماند و به زندگی خود ادامه نمی‌دهد، بلکه روزی جهان را ترک می‌کند، پس چه بهتر که با دلی شاد و روحی آرام از این جهان برود. این تنها روز خوشبختی ماست. زندگی فقط یک فرصت است که به ما داده شده و مرگ هم فرصتی دیگر، هرچند غم و شادی تار و پود زندگی هستند و هر دو گذرا، اما شخص امیدوار به خوبی می‌داند که آنچه به سرعت بخشیدن گذر از سختی کمک می‌کند؛ امید است. ‌

کد خبر 6089647