به نقل از «خبرگزاری برنا»

ورود فرزند قذافی به انتخابات، چه تاثیری بر فوتبال لیبی می‌گذارد؟

تاریخ انتشار: ۲۰ آذر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۹۰۴۲۵۲

دیکتاتوریِ قذافی، هنوز از جامعه لیبی رخت بر نبسته و بعید نیست با ورود سیف الاسلام به کارزار انتخابات، فوتبال این کشور رشد دوباره‌ای را تجربه کند!

به گزارش برنا به نقل از میدان، انتخابات لیبی روز 24 دسامبر برگزار خواهد شد که این رقابت علاوه بر خلیفه حفتر، عقیله صالح عیسی و علی زیدان، یک نام دیگر را نیز به خود می‌بیند: سیف الاسلام قذافی، فرزند دیکتاتور سابق این کشور.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اعلام کاندیداتوری سیف الاسلام قذافی، واکنش‌های مثبت و منفیِ بسیاری را در پی داشته است اما آنچه که برای طرفداران فوتبال جذاب به نظر می‌رسد، سابقه فوتبال لیبی در دوران دیکتاتوری معمر قذافی است. خاندان قذافی نیز همچون سایر دیکتاتورهای تاریخ، اهمیت ورزش و به خصوص فوتبال را در شناساندن حکومتشان به جهانیان درک کرده‌اند. کاری که بنیتو موسولینی با به ارمغان آوردن جام‌های جهانی، فرانکو با تکیه زدن بر تخت پادشاهی اروپا و آدولف هیتلر با برگزاری المپیک برلین، به خوبی از عهده‌اش بر آمدند.

سیف الاسلام پس از محمد، دومین فرزند از میان 12 فرزند خاندان قذافی است و برادر کوچک‌ترش ساعدی، یکی از جالب توجه ترین داستان‌ها در دنیای فوتبال را دارد. او که پس از انجام 88 بازی و به ثمر رساندن 27 گل در فوتبال لیبی، با تکیه بر ثروت بی‌پایان پدر راهی فوتبال ایتالیا شد، به توفیقی در مستطیل سبز از منظر فوتبالی نرسید اما دوران حضورش در کشور چکمه، پر است از اقدامات پوپولیستی.

او هرگز به تیم بزرگی در فوتبال ایتالیا نرفت و در کمال تعجب، رابطه خوب او و خاندانش با باشگاه‌های بزرگ حفظ شد. پروجا، اودینزه و سمپدوریا، سه باشگاهی بودند که الساعدی در تمریناتشان حاضر می‌شد؛ اما مجموع بازی‌های فرزند قذافی در لیگ ایتالیا از 2 تجاوز نمی‌کند. یک بازی با پیراهن پروجا و یک بازی با پیراهن اودینزه. اما آنچه که مهم است، تنها بازی او مقابل "یوونتوس" به نظر می‌رسد. درحالی که فرزند دیکتاتور هرگز در ترکیب تیم جدیدش به میدان نرفته، در دیدار برابر قهرمان لیگ، باید به میدان برود. سال 2005، با پیراهن پروجا و درست همان سالی که ماجرای کالچوپولی پیش آمد. بنابراین، ارتباط دو ماجرا با یکدیگر را خودتان حدس بزنید؛ حدس زدنش کار سختی نیست!

سال 2002، پیش از آنکه ساعدی وارد فوتبال ایتالیا شود، فینال سوپر کاپ فوتبال این کشور در طرابلس، پایتخت لیبی برگزار شد و عکس یادگاریِ الساعدی با تیم قهرمان، پرده از بسیاری رازها کنار می‌کشید. او پیش از این در سال 2002 که در پیراهن الاهلی طرابلس به میدان می‌رفت، مدیریت فدراسیون فوتبال کشور را نیز بر عهده داشت. هم نام الاهلی از بنغازی، با توجه به سابقه مدیریتی خاندان قذافی، همواره به داوری‌ها معترض بود و در نهایت پس از دیدار مهمی که سرنوشت تیم سقوط کننده را مشخص می‌کرد، تظاهرات‌ اعتراضی در بنغازی شروع شد. یکی از حاضرین، خری به همراه داشت که پیراهن ساعدی را بر تن کرده بود و این اتفاق با واکنش شدید قذافی‌ها همراه بود که تخریبی وحشیانه را آغاز کردند. ساختمان مرکزی و مجموعه تمرینی الاهلی ویران شد، بچه‌ها را وادار کردند که در حین این تخریب دست به تشویق و خوشحالی بزنند و این یک جنایت به تمام معنا بود.

به زمان حال بازگردیم. جایی که پس از گذشت 10 سال از بهار عربی و قیام مردم لیبی، سال 2021 می‌تواند نقطه عطفی برای لیبی باشد. دولت موقت - تحت حمایت روسیه و ترکیه - بعضی قوانین را تغییر داده، تیم ملی مردان می‌تواند در خانه بازی کند، مسابقات انتخابی جام جهانی به خوبی آغاز شده و شرایط در لیگ داخلی نیز رو به بهبود رفته است.

این لیگ در 10 سال گذشته و به دلیل شرایط سیاسی تنها چهار بار برگزار شده بود؛ هرچند امسال و با دولتی متفاوت، شرایط در کشور بسیار بهتر شده است. انتخابات لیبی قرار است در تاریخ 24 دسامبر برگزار شود و نامی جالب نیز در میان نامزدهای انتخاباتی به چشم می‌خورد: سیف ‌الاسلام قذافی که برادر ساعدی است. او زمانی در لندن درس خوانده و نقاشی کاملاً آماتور اما مشتاق به نظر می‌رسد.

بنابراین، اگر سال آینده در گالری هنر اروپایی بودید و در 15 دقیقه پایانی، نقاشی آبرنگ بسیار غیر قابل تحسینی به نمایش گذاشته شد، متوجه می‌شوید که چه اتفاقی در انتخابات لیبی افتاده است!

انتهای پیام/

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: قذافی سیف الاسلام قذافی فوتبال لیبی سیف الاسلام

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۹۰۴۲۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مریم خمینی نوه امام در خارج از کشور چه کاره است؟

به گزارش تابناک به نقل از عصر ایران، خانم معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی و دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳ خورشیدی در تهران درگذشت.

وی مادر سید حسین و مریم خمینی بود. حجت‌الاسلام سید حسین خمینی از اوایل دهه ۶۰ عملا از عرصه های رسمی و رسانه‌ای کنار است و خواهر او (نوه امام خمینی) هم در خارج از کشور زندگی می‌کند و به طبابت و کارهای علمی اشتغال دارد و خانواده برای دفن مادر منتظر بازگشت اوست. (دو فرزند دیگر در کودکی درگذشته بودند).

 
 

از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.

او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.

با این که عروس ارشد امام اهل مصاحبه با رسانه‌ها نبود اما برای اولین بار اول آبان ۱۴۰۰ و به مناسبت چهل‌وچهارمین سالگرد درگذشت مشکوک سید مصطفی خمینی گفت‌وگویی با او منتشر شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت خصوصا جاهایی که حکایت از نگاه امروزین آقا مصطفی خمینی داشت و تصویر متفاوتی از فرزند فقید امام ترسیم می‌کرد.

درباره فرزندان چنین گفته بود: «خدا چهار فرزند به من داد که دو تا از آن‌ها از دنیا رفتند و الان تنها حسین و مریم برای من باقی مانده‌اند. هر دو دختر بودند و یکی در ایران و یکی در نجف از دنیا رفت. اولی چند روز بعد از به دنیا آمدن از دنیا رفت و علتش هم این که اوضاع ما در آن ایام به خاطر مسائل انقلاب خیلی ناجور و نامناسب و دگرگون بود و در همان ایامی که تازه این دختر به دنیا آمده بود، نیروهای دولتی وارد منزل ما ‌شدند و هول و هراس ایجاد ‌کردند و حال خود من خیلی بد و خراب بود و شاید این بچه بر اثر همان مسائل مُرد و از دنیا رفت.

دومی هم بلافاصله بعد از تولد و بر اثر یک بیماری کشنده از دست رفت؛ البته برخی به من می‌گفتند که این فرزندم، پسر بوده ...»