کار ستودنی پایگاه ریاست جمهوری؛ احیا و دست‌رسی به اخبار و تصاویر 3 رییس جمهوری پیشین

 عصر ایران؛ مهرداد خدیر- اقدام تیم رسانه‌ای ریاست جمهوری در احیا و امکان دست‌رسی به تمام اخبار و تصاویر 3 رییس جمهوری قبلی ایران (حسن روحانی، محمود احمدی‌نژاد و سید محمد خاتمی از 1378 تا کنون)، کار‌ی درخور ستایش است چرا که با روی کار آمدن محمود احمدی‌نژاد در سال 1384 تلقی همراهان رسانه‌ای او این بود که پایگاه ریاست جمهوری آرشیو اخبار و مواضع رییس جمهوری سابق (خاتمی) نیست خاصه این که در غالب و شاید تمام موارد دیدگاه‌های مغایر هم داشتند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  

  این رویه اما دامان خود او را هم گرفت چرا که از سال 1392 و با آغاز ریاست جمهوری حسن روحانی تکرار شد.  دورۀ 8 سالۀ روحانی با دو روی متفاوت دو دوره 4 ساله هم تمام شد و گمان می‌رفت اخبار و اتفاقات و تصاویر او نیز با شروع به کار سید ابراهیم رییسی غیر قابل دست‌رس شود و یک چند هم چنین بود اما دیروز مدیر کل روابط عمومی دفتر رییس جمهوری از احیا و دست‌رسی به تمام اخبار و تصاویر 3 رییس جمهوری قبلی خبر داده و بدین ترتیب می توان به تارنمای «پرزیدنت» به نشانی www. president. ir مراجعه و روی «بایگانی» کلیک کرد. کانال تلگرامی روزنامۀ ایران هم ظاهراً این امکان را فراهم آورده است.

   این اتفاق اگرچه از نگاه یک ناظر بیرونی و بی‌خبر از آنچه در این عرصه رخ داده عادی به نظر می‌رسد اما بر پایۀ شرحی که در بالا آمد نه تنها دفتر خاتمی را گرفتند که اخبار او را هم برداشتند و در دورۀ روحانی نیز اطلاعات مربوط به 84 تا 92 روی سایت ریاست جمهوری نبود و عملا به یک رویه تبدیل شد و دیگر کسی تعجب نکرد که امکان دست‌رسی به اخبار و تصاویر رییسان جمهوری پیشین فراهم نباشد.

   بی هیچ مجامله و بی آن که فرد یا گروه خاصی مد نظر باشد این اقدام، ستودنی است نه به خاطر شخص خاتمی و احمدی‌نژاد و روحانی که به دلایلی که به برخی اشاره می‌کنم:

نخست: توقف یک رویۀ نادرست که تصور می‌شد هر بار که انتخابات برگزار می‌شود و دولت تغییر می‌کند انگار انقلاب شده است. خاصه این دوره که ا اصطلاح «انقلابی» استفاده می شود و انگار 3 رییس جمهوری قبلی ضد انقلاب بوده‌اند!

   دوم از این رو که وقتی پایگاه رسمی ریاست جمهوری مشخصاً اخبار و تصاویر خاتمی را از حصر قبلی به درآورده یعنی محدودیت – دست‌کم در اشارات تاریخی- مرتفع شده است.

   سوم به این خاطر که اینها تاریخ است و همین دیروز در مطلب «نوشیروان» نوشتم حذف نام پیشینیان، جنگ با تاریخ است.

   خالی از لطف نیست اشاره شود در سومین سالگرد پیروزی انقلاب، روزنامۀ اطلاعات به صرافت انتشار ضمیمه‌ای افتاد که روزنامه‌های زمان انقلاب باشد. منتها توضیح دادند چون کل روزنامه‌ها را نمی‌توانند به پیوست منتشر کنند گزیده‌ها را می آورند اما فرمت اصلی حفظ می‌شود. اتفاقی که افتاد اما این بود که مثلا در نسخۀ اصلی 12 بهمن 1357 یک چهارم پایین صفحه به همراهان امام – بنی‌صدر و قطب‌زاده و یزدی- اختصاص داشت اما در شمارۀ 12 بهمن 60 تغییر داده بودند! بقیه مطالب هم به همین ترتیب و در سال‌های بعد همین روزنامه‌ها به عنوان روزنامه‌های سال 57 در جشن‌های دهۀ فجر پیش چشم مخاطبان قرار می گرفت و شدند سند!

   البته باز خدا رحم کرد که بعد تکرار نشد چون اگر قرار بود همین رویه را در سال های بعد ادامه دهند مدام باید حذف می کردند و مثلا حالا باید علی لاریجانی با 12 سال سابقۀ ریاست مجلس را هم حذف می‌کردند.

   وجه اهمیت دیگر این اتفاق این است که هر سه رییس جمهوری سابق زنده‌اند و با دولت کنونی زاویه دارند و رییس جمهوری کنونی برآمدۀ انتخاباتی است که خود یا نزدیکان و متحدان اسلاف او به خاطر منع شورای نگهبان پیشاپیش از رقابت حذف شدند.

   شاید گفته شود قرار دادن آرشیو 3 رییس جمهوری سابق - که برای خیلی ها دیگر جذابیت ندارد و تنها به کار پژوهش گران و مستند سازان و روزنامه نگاران می‌آید- این همه طول و تفصیل و اهمیت ندارد. اما چرا، دارد! اتفاقا هر چه زمان می گذرد داوری میسرتر می‌شود.

   مثالی بیاورم خارج از این متن: این شب‌ها شبکۀ تلویزیونی آی‌فیلم در حال باز پخش مجموعۀ «بچه مهندس» است. حالا به فصل سوم رسیده ولی دو سه هفته پیش که فصل دوم را پخش می‌کرد سه‌شنبه شبی دیدم بازیگر نوجوان گردن بهایی به قیمت 200 هزار تومان خریده و مدیر پرورشگاه می‌پرسد: چگونه می خواهی طی 5 سال یعنی تا سال 87 اقساط آن را بپردازی؟ پول دو تا سکه است و این یعنی بهای سکه در سال 82 صدهزار تومان بوده است و وقتی با حداقل دستمزد کارگر در ان زمان مقایسه شود اکنون بهتر در می یابیم که دور از دست‌رس نبوده و تریبون های رسمی که با سکۀ 100 هزار تومانی و دلار 900 تومانی و پراید 6 میلیون تومانی هم دولت را شماتت می کردند چقدر منصف بودند و اصلا به فکر این نبودند که خودشان بر کرسی‌ها بنشینند!

   گاه باید از دوره‌ای فاصله گرفت تا دریافت چه اتفاق افتاده است. مثلا بد نیست در همین آرشیو به تیر 87 سری بزنیم که آقای احمدی‌نژاد پیش‌بینی کرد قیمت نفت زیر 100 دلار سقوط نمی‌کند یا اجازه نمی‌دهند یک رنگین‌پوست به کاخ سفید راه یابد و دیدیم چند ماه بعد، هم قیمت نفت سقوط کرد و هم باراک اوباما رییس جمهوری شد.

   اگر آرشیو اهمیت نداشت روزنامۀ کیهان آرشیو ماه‌های قبل انتخابات 88 را برنمی‌داشت که بارها در صفحات اول از مهدی کروبی نقل قول‌هایی منتشر کرده بود با این امید که اختلافات اردوگاه مقابل پررنگ شود.

   می توان سراغ سال‌های 82 و 83 رفت؛ توافق سعدآباد و بعد به 94 و در پی هفت قطعنامه و تحریم و تهدید جنگ تا ببینیم بهتر نبود همان راه را ادامه می دادیم تا در سال 94 همان مذاکره کننده در مقام رییس جمهوری درصدد احیا برآید؟

آرشیو، مجال مقایسه و داوری می‌دهد و یادآوری می کند همه به بایگانی می پیوندند.

   حذف شخصیت‌های تاریخی برای آن است که مردم فراموش کنند و کسانی دیگر بیشتر در چشم باشند و احیا و دست‌رسی یعنی قرار نیست آدم ها را به طاق نسیان بکوبیم.

   مشهورترین حذف تاریخی مربوط به تصویری از لنین در حال سخنرانی برای سربازان ارتش سرخ است که در سال 1920 به لهستان اعزام می‌شدند و پایین سکو، تروتسکی و کامنوف یا یوویسویچ ایستاده‌اند وبعدها که از چشم استالین افتادند عکس‌ها را دست کاری و آنان را حذف کردند در روزگاری که فتوشاپ اختراع نشده بود.

   آمریکایی‌ها در دادگاه‌ها از شاهدان می‌خواهند «واقعیت را بگویند»، «تمام واقعیت را بگویند» و «جز واقعیت را نگویند».

   ممکن است در خیابان شاهد نزاعی باشید و ببینید فردی به دیگری حمله کرد و داشت دست به چاقو می‌بُرد که شخص مقابل در دفاع پاره آجری برداشت و به سر او اصابت کرد و حمله کنندۀ اولیه جان داد. اگر داستان را از آجر، شروع کنید نیز واقعیت را گفته‌اید اما نه همۀ واقعیت را و اگر بگویید پرتاب کننده شروع کننده هم بوده جز واقعیت هم گفته شده است.

    تاریخ معاصر ایران هم گرفتار صفر کردن‌های مدام است و اصرار شگفت آوری که از نو شروع شود و هم انتخاب گزینشی. پیش‌تر نوشته ام که صدا‌و‌سیما علاقۀ وافری دارد به امام خمینیِ بهار 1360 و جماران و نه امام خمینیِ پاییز 1357 و نوفل لوشاتو چون کلام اول به اقتضای وضعیت بحرانی ناشی از جنگ و اختلاف شدید سران پر عتاب و خطاب است و دل صدا وسیما هم لک می‌زد یک بنی‌صدر دیگر بسازد و دومی که به لحاظ تاریخی مقدم است با آرمان‌های طبقۀ متوسط سازگارتر به نظر می‌رسید.

   صدا و سیما آن قدر در استفاده از آرشیو خساست به خرج داد که چشم باز کرد و دید سر از شبکۀ «من وتو‌» در آورده و معلوم هم نشد این سرمایۀ گران‌بها چگونه خارج شده است.

  آرشیو پایگاه ریاست جمهوری نیز اگر به جای اصلی خود بازنمی‌گشت سراز سایت و جایی درمی‌آورد و چه خوب در جایی هست که باید باشد و بود.

   یگانه نقد هم این است که آرشیوها مربوط به «رییسان جمهوری پیشین ایران» است و تعابیر «دولت‌های هفتم و هشتم» به جای سید محمد خاتمی، «دولت‌های نهم و دهم» به جای محمود احمدی‌نژاد و «دولت‌یازدهم و دوازدهم» به جای حسن روحانی کامل نیست و اگر از نام این سه ابا دارند می‌توانند بنویسند پنجمین، ششمین و هفتمین رییس جمهوری ایران.

 

منبع: عصر ایران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۹۴۶۷۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پوتین برای پنجمین بار رئیس‌جمهور روسیه شد+ فیلم

به گزارش گروه سیاست خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از رسانه‌های روسیه، آیین تحلیف ریاست جمهوری یک روش تشریفاتی برای تصدی پست ریاست دولت است.

پوتین پیش از این، چهار بار در آیین تحلیف، برای دفاع از قانون اساسی روسیه سوگند خورده بود.

در سال ۲۰۰۰ میلادی، ۵۲.۹۴ درصد از روس‌ها به نامزد ۴۷ ساله آن زمان رای دادند، در سال ۲۰۰۴ میلادی، ۷۱.۳۱ درصد واجدان شرایط شرکت در انتخابات، در سال ۲۰۱۲ میلادی ۶۳.۶ درصد و در انتخابات سال ۲۰۱۸ میلادی ۷۶.۷ درصد به وی رأی دادند.

در هشتمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری روسیه که مارس ۲۰۲۴ (۲۵ تا ۲۷ اسفند ۱۴۰۲) برگزار شد، پوتین با رکورد رأی ۸۷.۲۸ در انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور باری دیگر به عنوان رئیس‌جمهوری، عهده‌دار این مسئولیت شد.

 

تصاویری از لحظه ورود ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به مراسم تحلیف ریاست جمهوری در کاخ کرملین

درباره تاریخچه آیین تحلیف در روسیه

مراسم تحلیف رئیس‌جمهوری در روسیه در سال ۱۹۹۶ میلادی ایجاد شد، زمانی که اولین رئیس جمهور، بوریس یلتسین، برای دومین بار در بالاترین پست دولتی شروع به کار کرد. از آن زمان، این آیین دستخوش تغییرات جزئی شده است، اما نکات اصلی آن ثابت مانده است.

 

ولادیمیر پوتین پس از مراسم تحلیف در رژه هنگ ریاست جمهوری روسیه حضور یافت

جزئیات آیین سوگند رئیس‌جمهوری روسیه

رئیس جمهوری روسیه از دفتر کار خود در ساختمان اول مجموعه کرملین به سالن بزرگ این کاخ رفت و در آنجا سوگند یاد کرد. پس از آن سرود ملی فدراسیون روسیه پخش شد.

بخش اداری کاخ کرملین، در طبقه اول چند بخش شامل دفتر کار، کتابخانه و مکان دیدار‌ها و طبقه دوم، سالن‌های برگزاری مراسم‌های رسمی را شامل می‌شود.

پوتین پس از ادای سوگند، از ایوان سرخ کاخ کرملین به میدان کلیسای جامع رفت، جایی که که هنگ ریاست‌جمهوری از مقابل فرمانده کل قوای روسیه رژه رفت.

مقامات و شخصیت‌های روسیه اعم از نمایندگان قوه مجریه، مقننه، قوه قضاییه، دولت فدراسیون روسیه، شورای فدراسیون، دومای ایالتی، اداره ریاست جمهوری و فرمانداران نمایندگان ادیان اصلی، دارندگان نشان‌های ملی، قهرمانان روسیه و همچنین روسای نمایندگی‌های دیپلماتیک، برخی نمایندگان سازمان‌های عمومی، محافل تجاری، فرماند‌های نظامی، شخصیت‌های علم، فرهنگ، ورزش و روزنامه نگاران نیز به کرملین دعوت شده بودند.

 

ولادیمیر پوتین پس از ادای سوگند در مراسم تحلیف، به طور رسمی برای پنجمین بار ریاست جمهور فدراسیون روسیه را عهده دار شد

 

درباره پوتین

پوتین متولد ۷ اکتبر ۱۹۵۲ در لنینگراد، فارغ التحصیل دانشکده حقوق دانشگاه دولتی لنینگراد (دانشگاه دولتی سن پترزبورگ کنونی) و موسسه پرچم قرمز KGB اتحاد جماهیر شوروی (آکادمی اطلاعات خارجی کنونی) است.

او در سازمان‌های امنیتی دولتی خدمت کرد، در دفتر شهردار سن پترزبورگ کار کرد و در سال ۱۹۹۶ به مسکو رفت و به سمت معاون مدیر امور رئیس جمهور فدراسیون روسیه رفت. سپس در اداره رئیس جمهور فدراسیون روسیه سمت‌های بالایی داشت، ریاست سرویس امنیت فدرال و دبیر شورای امنیت را بر عهده داشت. او دو بار (در نیمه دوم سال ۱۹۹۹ و در سال ۲۰۰۸ - ۲۰۱۲) به عنوان نخست وزیر روسیه خدمت کرد.

زمانی که پوتین برای اولین بار در سال ۲۰۰۰ مسئولیت کشور را بر عهده گرفت، قول داد که دستور یلتسین برای «مراقبت از روسیه» اولویت اصلی او خواهد بود. رئیس‌جمهوری روسیه بار‌ها تکرار کرده است که برنامه کلیدی وی، بهبود شرایط زندگی و افزایش درآمد روس‌ها است.

در طول این سال ها، وضعیت چچن، مبارزه با تروریسم، کاهش سربازی اجباری در ارتش، المپیک سوچی، جام جهانی، معرفی آزمون دولتی واحد، پروژه‌های ملی و ایجاد کمک هزینه زایمان و همچنین سخنرانی معروف مونیخ، عملیات در سوریه، ایجاد گروه بریکس و اتحادیه اقتصادی اوراسیا، پیوستن شبه جزیره کریمه، دونباس، نووروسیا و آغاز عملیات نظامی ویژه از نکات محوری در کارنامه پوتین بوده است.

 

تصاویری از ادای سوگند ولادیمیر پوتین در مراسم تحلیف ریاست جمهوری در کاخ کرملین

اختیارات رئیس‌جمهوری روسیه

پوتین با ادای سوگند به عنوان رئیس‌جمهوری روسیه، باری دیگر مسئولیت ضمانت اجرای قانون اساسی، حقوق و آزادی‌های انسان و شهروندی را در این کشور برعهده می‌گیرد.

بر اساس قانون اساسی روسیه، صیانت از حاکمیت، استقلال و تمامیت دولتی کشور، اطمینان از عملکرد هماهنگ و تعامل مقامات دولتی در چارچوب قانون از مسئولیت‌های رئیس‌جمهوری این کشور است.

پوتین به عنوان رئیس دولت جهت‌های اصلی سیاست داخلی و خارجی را تعیین می‌کند، مسائل مربوط به حقوق شهروندی را حل می‌کند. او همچنین فرماندهی کل نیرو‌های مسلح روسیه را برعهده دارد.

قانون اساسی به رئیس جمهوری روسیه، اختیارات گسترده‌ای برای طراحی و اجرای سیاست خارجی این کشور می‌دهد. این رئیس دولت است که موقعیت روسیه را در عرصه بین المللی تعیین می‌کند.

۶ سال پیش، پوتین در مراسم قبلی تحلیف خود به عنوان رئیس جمهور گفت که روسیه باید مدرن و پویا باشد، چالش‌های زمانه را جسورانه بپذیرد، زیرا تاریخ آرامش را نمی‌بخشد. به عقیده وی، کشور باید به طور مداوم رهبری خود را در بسیاری از زمینه‌ها افزایش دهد، با اطمینان، با زحمت، اراده‌ای برای کار در جایی که هنوز به نتایجی دست نیافته است، جلب کند.

بدین ترتیب، پوتین تا ۶ سال آینده سکاندار ریاست‌جمهوری روسیه خواهد بود.

انتهای پیام/