به نقل از «مهر»

ماجرای محاصره حاج‌قاسم توسط امریکایی‌ها در منطقه سبز بغداد

تاریخ انتشار: ۱۱ دی ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۰۴۳۸۷۲

خبرگزاری مهر فرهنگ و اندیشه- رضا شاعری: در خاطرات او از این دست روایات زیاد است. آقای دکتر این روزها، که در دهه‎ های گذشته و سال های جنگ پزشک بوده، تعاملی نزدیک و رفاقتی از جنس پزشکی و درمانی با شهید سلیمانی داشته او خود را شاهد و ناظر بر اتفاق هایی می داند که از دریای مهر و توجه شهید سلیمانی نسبت به هم رزمان و مدافعان و رزمندگان اسلام در بخش پیگیری و درمان برگرفته شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اسم مصاحبه شونده بنا به ملاحظلا امنیتی حذف شده است.

تکیه در قَد دیوار

در بین انسان هایی که تاکنون من شناخته ام، حاج قاسم صدها برابر بهتر از بهترین های ما بود. به خاطر شناخت عمیقی که از شخصیت حاج قاسم داشتم، می‎دانستم به دلیل روح و قلب رئوفش، بسیار شکننده است، یعنی اگر می شنید اتفاقی برای کسی رخ داده، متالم و متاثر می شد. یکی از دوستان که در زمان جنگ از فرمانده گردان های ما بودند، در یکی از جاده ها تصادف کرد و فوت شد، من از این حادثه خبردار شدم و رفتم تا به آقای سلیمانی اطلاع بدهم. بعد از اینکه کمی خوش و بش کردیم، اسم همان دوست مشترک مان که مرحوم شده بود را بردم و در ادامه صحبتم به حاجی گفتم آقا جواد تصادف کرده است. حاجی ناگهان بلند شد و گفت تصادف کرده؟ چطور تصادفی بوده؟ تند تند شروع کرد با تلفنش تماس هایی گرفت و من گفتم حاجی ایشان تصادف سختی کرده است، بلند شد، از پشت میزش ایستاده به دیوار تکیه داد، معلوم بود توان ایستادن ندارد. گفتم برادر عزیزمان آقا جواد فوت شدند، همین جور در قد دیوار، حاج قاسم شل شد، تکیه داد و نشست. دستش را روی پیشانی اش گذاشت، بسیار ناراحت شد، دقیقاً مثل کسی که به او خبر بدهند پدر یا فرزندش فوت شده است. خیلی احساسات عجیب و عمیقی داشت.

لندکروز در راه اصفهان

برادر عزیز دیگری به نام آقای رنجبر داشتیم که از همکاران مان بود، ایشان بعدها به خاطر سرطان فوت شدند. آقای رنجبر در تصادف شدیدی، شکستگی های سنگینی در بدن شان ایجاد شده بود از جمله تمام ستون فقرات شان خورد شده بود و او را به یکی از بیمارستان های اصفهان منتقل کرده بودند. شب در مطب مشغول ویزیت بیمار بودم که حاج قاسم وارد مطب شد، کمی صبر کرد تا مریض برود، بلافاصله با حالت عجیب و برآشفته ای وارد اتاق شد، گفتم چه شده حاجی؟ گفت: دکتر دستم به دامنت! محمدعلی رنجبر تصادف شدیدی کرده و الان در یکی از بیمارستان های اصفهان بستری است. خب ما کرمان بودیم، گفت من خیلی نگرانم، یک وقت محمد علی طوری نشود. آنجا آشنایی نداریم از شما می خواهم که بروی اصفهان و امورات او را پیگیری کنی. سپاه یک ماشین لندکروز به حاج قاسم داده بود تا برای جاده های دور دست و خاکی و کوهستانی مثل زاهدان و ایرانشهر از آن استفاده کند. باید بگویم ایشان در شهر و اطراف کرمان از خودروی پیکان برای تردد استفاده می کرد.

گفتم برادر عزیزمان آقا جواد فوت شدند، همین جور در قد دیوار، حاج قاسم شل شد، تکیه داد و نشست. دستش را روی پیشانی اش گذاشت، بسیار ناراحت شد، دقیقاً مثل کسی که به او خبر بدهند پدر یا فرزندش فوت شده است. خیلی احساسات عجیب و عمیقی داشت

ماشین لنکروز را به همراه دو راننده در اختیارم قرار داد و با حالتی مستاصل درست مثل کسی که فرزند یا برادرش طوری شده باشد، گفت: خواهش می کنم به هر قیمتی شده امشب پس از اتمام کارت به اصفهان برو. حتماً خسته ای انتهای ماشین بخواب و استراحت کن و ما همان شب به سمت اصفهان حرکت کردیم.

دکتر این بچه طوری نشود!

از این دست خاطرات خیلی زیاد هست، چون پیشه ام پزشکی بودم، شاهد اتفاقاتی از این دست بوده ام، مثلاً اگر یکی از بچه ها بچه ها تب می کرد با نگرانی زنگ می زد می گفت: دکتر این بچه طوری نشود! می گفتم حاجی! این فقط سرما خورده، مشکلی ندارد. اما او غصه رفقا را می خورد اگر بچه ها تب می کردند مداوم پیگیر حال شان می شد.

کربلای پنج مدیون این آدم است

یکی از عزیزان و رزمندگان لشکر که در سال های دفاع مقدس بسیار شجاع و دلیر بود پس از جنگ از مجموعه جدا شد و به خاطر فشارهای موج انفجار آسیب هایی دیده بود، بدجور معتاد شده بود. حاج قاسم بیش از پنج بار او را ترک داد. آن هم در موقعیتی که شهید سلیمانی در نیرو قدس فرمانده بود و سفرهای خارجی می رفت. می خواهم بگویم این نیرو به لحاظ سازمانی ارتباط با مجموعه نداشت، دوم اینکه حاجی می گفت این نیرو در یکی از عملیات های مهم دفاع مقدس برای کشور و در لشکر ما جان فشانی کرده است. آن عملیات مدیون این آدم است، حاجی دائم از من پیگیر بود که برای ترک دادنش چه باید کنم؟ پنج بار او را ترک داد. هر بار می رفت سراغ اعتیاد دوباره ترکش می داد. حاجی رهایش نمی کرد. می گفت: «این مرد دورانی برای ما بزرگ ترین کارها را انجام داده باید کمکش کنیم.» آن برادرمان هم بسیار انسان شریفی بود، به خاطر عوارض جنگ سراغ این مسائل رفت.

شهید سلیمانی می گفت فلانی خجالت می کشد برای مسئله ترک اعتیاد شما پیگیری کنی، به من بگو کجا ببرم او را، من خودم پیگیری می کنم. من هم می گفتم در فلان نقطه شهر فلان دکتر کلینیک ترک اعتیاد دارد و کارش خوب است. خودشان و یکی از دوستان دیگر که رابط حاجی بود کارهایش را پیگیری می کرد.

شهید سلیمانی به شکل عجیبی از آدم هایی که در دوره ای از زندگی شان با رشادت های شان برای انقلاب و دفاع مقدس کاری کرده بودند، حمایت می کرد. البته گاهی از این حمایت ها خودش آسیب می دید، گاهی ما می شنیدیم که برخی از دوستان می گفتند چرا حاج قاسم از آن آقا حمایت می کند و معترض بودند، اینکه چند بار او را ترک داده و باز هم کار اشتباهش را رها نمی کند. چرا او را رها نمی کند.

تکیه‌گاهی برای نیروها

حاجی خیلی مرد و قابل اتکا بود. برخی از این خاطرات گفتنی نیست.گاهی به برخی از دوستان درجه شان را به خاطر مسائل تحصیلی نمی دادند، خب آن اشخاص در هشت سال دفاع مقدس در لبه جلویی میدان نبرد در حال رزم بوده اند. حاجی اصرار داشت که درجه بالاتری برای شان بگیرد. اما در کانال های ستادی با اعطای درجه موافقت نمی کردند. گاهی با ساعت ها مذاکره و تضمین و تعهد، موافقت دریافت درجه بالاتر را برای نیروهایش می گرفت.

من در منطقه سبز عراق در محاصره آمریکایی ها افتادم. این رزمنده عراقی در تاریکی شب مرا با قایق از دجله عبور داد. آن هم در موقعیتی که آمریکایی ها به طور دائم تیراندازی می‌کردند. من خیلی او را نمی شناختم ولی او این کار را در حق من انجام داده است. من از آن روز به طور مستمر با او ارتباط داشتم، تا اینکه متوجه شدم او مریض شده است.» آقای دکتر می گوید با اینکه رفاقت قدیمی نداشتند ولی حاجی خودش را مدیون او می دانست. در ادامه گفت: خب حالا فکر می کنید حاج قاسمی که خودش را مدیون می دانستمن کوهنورد حرفه ای هستم!

یک بار حاجی گفت می آیی برویم کوه پیمایی؟ خب من هم می دانستم که او پاهای قوی و تنومندی دارد، واقعاً ورزیده بود. به شوخی گفتم من کوهنورد حرفه‌ای هستم. شما با ما نمی کشی کوهنوردی کنی. گفت خب حالا برویم ببینیم چه می شود. آمد دنبالم و به کوه های دارآباد رفتیم. با اینکه خیلی خودم را ورزشکار و فعال نشان داده بودم بیشتر از نیم ساعت دوام نیاوردم. نیم ساعتی از کوه بالا رفتم اما یک دفعه از درد، پاهایم سست شد و روی زمین افتادم. حاجی شوخی کرد و گفت: «قهرمان، ژست می گیری» و از این قبیل مزاح ها، خلاصه رفت نوک کوه و برگشت. من دو سه روزی برای درد بدن توی خانه افتاده بودم. برای احوالپرسی با من تماس می گرفت و دوباره می گفت: «قهرمان هنوز افتادی؟ نمی خواهی راه بیفتی؟»

محب برادر بودیم

می خواهم بگویم این مرام حاج قاسم بسیار متفاوت بود، باور داشتیم مثل برادر ما را دوست می دارد. در بین رفیق های مان این مشهور بود، هر شخصی تصور می کرد که حاج قاسم او را از دیگری بیشتر دوست می دارد، یعنی من تصور می کردم من را بیشتر از بقیه دوست می دارد. از بس توجه و رسیدگی داشت و دوست دیگر فکر می کرد او محب برادر است. چند سالی در یکی از مراکز درمانی مسئولیتی داشتم، شهید سلیمانی هر دو سه باری که به آن شهری که ما در آن سکونت داشتیم، سفر می کرد، حتماً یک بار به منزل ما می آمد و به خانواده من سر می زد. از درس بچه های ما می پرسید، از نمره و ویژگی مدرسه ای که دخترم در آن درس می خواند، سوال می کرد. در جزییات کارها با دغدغه مندی ورود می کرد، با همه رفقایش همین شکلی بود.

اگر خوب نمی شود، او را عوض کنم!

یک وقتی در بیمارستانی کار می کردم با ذهنیتی که از حاج قاسم داشتم، تصور می کردم که همه مدیران و فرماندهان همین جور عاطفی هستند. یکی از مسئولین، معاونش در منطقه ما تصادف کرده بود، آن معاون را برای درمان به بیمارستان ما آوردند. با ذهنتی که از روحیات حاج قاسم داشتم، با رئیس این بیمار تماس گرفتم تا گزارشی از وضعیت درمان و بیماری اش بدهم. حاج قاسم در این وضعیت ها اگر می شنید که یکی از معاونین اش تصادف کرده طاقت شنیدن نداشت، به پشت می افتاد.

من با همین ذهنیت با آن مسئول بالادستی تماس گرفتم. حالا این بنده خدا از چند ناحیه به شدت بدنش از جمله مچ پا و لگن و… دچار شکستگی شدید شده بود. به آن مسئول عرض کردم، فلان معاون شما در بیمارستان مان بستری شده، مختصر تصادفی کرده، کمی مچ پایش شکسته، آقای مسئول اصرار کرد و پرسید مشکلی دیگری هم دارد؟ من هم جرات نمی کردم بگویم که شکستگی های معاونش زیاد است و مرحله به مرحله در خصوص آسیب های جسمانی اش توضیح دادم. در نهایت آن مسئول جمله ای به من گفت، آن وقت تازه فهمیدم حاج قاسم چه قدر قیمتی است. آقای مسئول پس از توضیحات من گفت: ببین آقای دکتر! اگر این آقا به این زودی ها خوب نمی شود، او را عوض کنم یکی را به جایش منصوب کنم. من بعد از شنیدن این جمله می خواستم توی سرم بزنم. با خودم گفتم ببین با چه حاج قاسمی کار می کردی. حالا مرام این آقا را ببین. من هم رک به آن آقای مسئول عین داستان و ذهنیتم را بیان کردم. فکر می کردم مثل حاج قاسم سلیمانی فرمانده اسبق ام هستید، حقیقتاً جرات نمی کردم همان دفعه اول به شما ماجرای تصادف را بگویم. معاون شما در تصادف دچار چنین آسیبی جدی ای شده است. معاون شما له شده، شما به دنبال جایگزین برای او می گردی؟ اول برای عیادتش به بیمارستان نمی آیی؟ دقیقاً عکس رفتارهای حاج قاسم را در آن روز دیدم. من شخصاً وقتی حاج قاسم را شناختم که با افراد دیگر کار کردم. تازه فهمیدم، چقدر حاج قاسم با بقیه فرق داشت. تفاوت از زمین تا آسمان بود. هنوز باور نمی کنم حاج قاسم اینطور از میان مان رفته باشد، حاجی خیلی مرد بود.

نه مسئول بود و نه فرمانده!

یک روز مریضی سرطانی به بیمارستان آوردند، دیدم حاج قاسم هر روز سه بار صبح و ظهر و شب به او سر می زد. فاصله بیمارستان ما تا دفتر حاج قاسم زیاد بود، گفتم حاجی من بیماری نداشتم که شما روزی یک بار بیشتر به او سر بزنید. خب من اغلب فرماندهان حشدالشعبی را می شناختم، می گفتم این بنده خدا مسئول هم نیست و از فرماندهان رده پایین حشد الشعبی است. اوایل طفره می رفت، تا اینکه یک روز برای من، داستان و دلیل این همه توجه اش به آن رزمنده حشدالشعبی را گفت. داستان را حاجی اینگونه روایت کرد: «من در منطقه سبز عراق در محاصره آمریکایی ها افتادم. این رزمنده عراقی در تاریکی شب مرا با قایق از دجله عبور داد. آن هم در موقعیتی که آمریکایی ها به طور دائم تیراندازی می کردند. من خیلی او را نمی شناختم ولی او این کار را در حق من انجام داده است. من از آن روز به طور مستمر با او ارتباط داشتم، تا اینکه متوجه شدم او مریض شده است.» آقای دکتر می گوید با اینکه رفاقت قدیمی نداشتند ولی حاجی خودش را مدیون او می دانست. در ادامه گفت: خب حالا فکر می کنید حاج قاسمی که خودش را مدیون می دانست چه کاری برای او می کرد!

وقتی حاج قاسم به بیمارستان می آمد خودم را در کنار مریض می رساندم، حاجی با دست خودش پرتقال آب می گرفت به این رزمنده ۵۵ ساله عراقی می داد. چایی در نعلبکی می ریخت به او می خوراند. نان و پنیر لقمه می گرفت و به دهان این مرد عراقی می گذاشت. رفتار هایی این مرد انجام می داد، من در عمرم ندیدم. برخی شاید یک لقمه ای را تعارف کنند، اما وقتی منزل حاج قاسم می رفتم، نمی گذاشت حتی میوه پوست بگیرم، این کارها را برای همه بچه هایی که به منزلش می رفتند هم انجام می داد. یک وقت هایی حتی پَر پرتقال را هم اجازه نمی داد از دستش بگیریم، می گفت دهنت را باز کن، و خودش میوه را در دهانم می گذاشت. بالاترین مقام معرفتی و مرامی که در زندگی ام دیده ام، به نظرم حاج قاسم صد برابر از او بالاتر بود. بی شک در دریایی غرق بودیم، که ناگهان بیرون آمدیم و خشک مان زد.

بدترین لحظات سید حسن نصرالله در جنگ ۳۳ روزه

یک بار در مسیر پروازی ایران، از کشوری به تهران می آمدیم. سر پاسپورت دچار مشکل شدیم، شهید سلیمانی که به دنبال مان آمده بود، حاجی چندباری برای اشتباهی که رخ داده بود از خانواده من عذرخواهی کرد. این افتادگی حاج قاسم بود. یا حتی حتی فراموش نمی کنم که سید حسن نصرالله می گفت بدترین لحظاتم در جنگ ۳۳ روزه آن چند ساعتی بود که حاج قاسم برای کسب تکلیف و ارائه گزارش به محضر حضرت آقا رفته بودند. لحظه به لحظه منتظر بئدم تا به لبنان برگردد. شما ببینید این شهید عزیز و ای شخصیت بزرگ چه قوت قلبی برای آدم ها بوده...

اگر دوست دارد؛ خودش باید تصمیم بگیرد

در یکی از کشورها دوست پزشکی داشتیم که از برادران اهل سنت بود، گاهی با هم بحث های شیعه و سنی می کردیم، بحث داغی هم نبود و بیشتر رفیق صمیمی بودیم. بحث اعتقادی مان جدای از رفاقت مان است. در یکی از این جلسات، یک مرتبه به من گفت می خواهم شیعه شوم. من حسابی متحیر شدم. گفتم من تاکنون دنبال این بحث ها نبودم، دوستی دارم که تجربه اش در این مسائل خوب است، اجازه دهید از او بپرسم، حاجی را در همان شهر دیدم و به او گفتم: دوست پزشک و با سوادی دارم که به من گفته است می خواهم شیعه شوم، من چه باید بگویم؟ حاج قاسم بلافاصله و با تاکید گفت: به هیچ وجه. شدیداً رد کرد و گفت: برخی می خواهند این را القا کنند که ایران دنبال این مسئله اعتقادی در منطقه است. در حالی که اینچنین نیست. شما به هیچ وجه تایید نکنید، این یک مسئله شخصی است، اگر دوست می دارد خودش باید تصمیم بگیرد. این هم ابعاد سیاسی حاج قاسم بود. می گفت بسیاری از همین برادران اهل سنت خودشان مردانه در مقابل داعشی ها ایستاده اند و مبارزه کرده اند.

کد خبر 5385230 مصطفی وثوق کیا

منبع: مهر

کلیدواژه: قاسم سلیمانی حشد شعبی الحشد الشعبی منطقه سبز بغداد الی الحبیب تازه های نشر معرفی کتاب قاسم سلیمانی تجدید چاپ دومین سالگرد شهید قاسم سلیمانی موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران برنامه سوره ادبیات داستانی محمد مهدی اسماعیلی رضا داوری اردکانی عملیات کربلای ۴ رایزنی فرهنگی سقیفه خودش را مدیون شهید سلیمانی آمریکایی ها تصادف کرده آقای دکتر دفاع مقدس حاج قاسم من گفت فوت شد بچه ها یک بار

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۰۴۳۸۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشجوی دانشگاه سوربن: پلیس ما را محاصره کرد و کتک زد

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ الئا، فعال سیاسی و دانشجوی دانشگاه سوربن پاریس پایتخت فرانسه در گفتگو با خبرنگار شبکه تلویزیونی ب. اف. ام گفت: ما داخل دانشگاه حبس شده بودیم. دو ساعت بعد از برپایی چادرها، ده‌ها تن از نیرو‌های امنیتی وارد دانشگاه شدند، ما را محاصره کردند و کتک زدند. آنها دانشجویانی را که در چادر‌ها نشسته بودند، با خشونت بیرون آوردند و روی زمین کشیدند.

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی کد ویدیو دانلود فیلم اصلی

پیوستن دانشجویان سوربون به جنبش جهانی اعتراض به نسل کشی در غزه

حزب «فرانسه تسلیم ناپذیر» در صفحه کاربری خود در شبکه اجتماعی ایکس به نام «تسلیم ناپذیری» تصاویری از جنبش اعتراضی دانشجویان دانشگاه سوربن منتشر کرد و نوشت: سوربن به جنبش گسترده دانشجویانی پیوست که در جهان علیه نسل کشی کنونی در غزه به پا خاسته اند. بعد از دانشگاه کلمبیا، سیانس پوُ و صد‌ها دانشگاه دیگر در فرانسه و دنیا، دانشگاه سوربن به جنبش همبستگی دانشجویان با مردم فلسطین و توقف نسل کشی در غزه پیوست.

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی