عطاالله امیدوار مثل هیچ کس نبود/ وقتی دوربین دستش بود، جان تازه میگرفت
تاریخ انتشار: ۲۱ دی ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۱۰۰۰۱۸
مراسم یادمان و بزرگداشت عطاالله امیدوار، روز گذشته در سالن استاد شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ عصر دوشنبه ۲۰ دیماه، مراسم یادمان و بزرگداشت عطاالله امیدوار در سالن استاد شهناز این مجموعه برگزار شد.
در ابتدای این مراسم هوشنگ مهراردلان در سخنانی به حاضران خوشآمد گفت و پس از آن ویدئویی از صحبتهای داراب دیبا، معمار، درباره زندهیاد عطاالله امیدوار پخش شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی افزود: ویژگی ممتاز از دید من این است که او صد درصد ضد گیشه است. اینکه می گوید من دانشگاه بودم و چیزی یاد نگرفتم، یک آدمی که خودش فکر میکند و به میراث فرهنگی کشورش احترام میگذارد قبول نمیکند. یک استاد اول باید نور درونی داشته باشد. هر چیزی وسیله تحقیق و پر از تجربه و شکاندن کلیشهها ست.
دیبا با بیان خاطرهای اظهار کرد: ورود آدمی مثل او در هر موسسهای یعنی آوردن شهر در آن موسسه. خیلی فرد با بلند نظر و هنرمند باشد که چنین افرادی را بپذیرد. علاقه او به آواز، موسیقی، فرش، نقاشی، سرامیک، معمار درجه یک بودن، آشنایی با تکنولوژی و …، چگونه کسی میتواند همه اینها را با هم مخلوط کرده و کاری کند؟ در هیچ موسسه و ارگانی، جایی نیست که فردی بتواند اینگونه رشد کند.
وی افزود: حرف، خوب میزنند ولی کسی که هنرمند است حرف اساسی را میزند و او هنرمند است. در دنیای بزرگ امروز چنین افرادی ارجح هستند.
سپس هوشنگ مهراردلان، متنی نوشته سید حسن مهدیان را خواند و در ادامه ویدئویی از صحبتهای زندهیاد عطاالله امیدوار درباره مرحوم هرمزی از اساتید سهتار و مرحوم امیرقاسمی از اساتید آواز پخش شد.
بیژن بیژنی نیز در این مراسم بزرگداشت درباره ویژگیهای شخصیتی عطاالله امیدوار، غزلی از هوشنگ ابتهاج را خواند: شب آمد و دل تنگم، هوای خانه گرفت / دوباره گریه بیطاقتم بهانه گرفت/ شکیب درد خموشانهام، دوباره شکست/ دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت / …
در ادامه این برنامه ویدئویی از صحبتهای زندهیاد اکبرعالمی درباره مرحوم عطاالله امیدوار پخش شد. زندهیاد عالمی در این ویدئو گفته بود: او به نظر من قبل از اینکه یک معمار باشد، یک موسیقیدان، نوازنده و نقاش است. او در هنر سینما و عکاسی نوآوری دارد و خلاق است و به مرتبه ساختارشکنی دستیافته است. علاوه بر تمامی اینها، به معنی واقعی یک عارف و انسانی پاک، درست، با صفا و راستگو است. او علاوه بر آشنایی با فرهنگ، هنر و دانش غرب، وجب به وجب سرزمین مادری را دوست دارد و میشناسد. او خستگیناپذیر است.
سپس لیلی امیدوار، فرزند زندهیاد عطالله امیدوار با قدردانی از حاضران درباره پدرش بیان کرد: او عارف، عاشق و شیدا بود ولی از همه بیشتر عاشق مادرم بود و همیشه میگفت آدم باید عاشق باشد. تحصیل در دانشگده هنرهای زیبا از بهترین خاطرات او بود و از دوستانش برای ما یاد میکرد.
وی افزود: ارتباطی صمیمی با ما داشت. سلیقه و ایدههایش همیشه مورد قبول ما بود. با او بودن به ما خوش میگذشت. خانه ما یک مدرسه هنری و یک موزه کوچک بود. من عاشق پدرم بودم و الآن با نگاه به قله دماوند، گوش دادن به موسیقی ایرانی، سهتار نوازی، رفتن به موزه و دیدن آثار هنری و شنیدن صدای آواز دخترم، همیشه وجود پدرم را حس خواهم کرد.
در بخش دیگری از این برنامه هوشنگ مهرادلان از دکتر منصور فلامکی، استاد دانشگاه، دعوت کرد.
فلامکی گفت: عطاالله امیدوار از آغازگران تحول دانشکده هنرهای زیبا بود و آن را ادامه داد و این مسئله در پایاننامه او دیده میشد. او اولین دانشآموخته و شاید تنها دانشآموخته دانشکده هنرهای زیبا در رشته معماری بود که به خاطر پایاننامهاش پای استادان دیگر از دانشکدههای فنی را به دانشکده ما باز کرد.
وی افزود: مهری پاک، رفتاری ارجمند و سخاوتمندانه داشت. هر بار او را به هر مناسبت علمی و آکادمیک میدیدم، اولین و بهترین سخن را داشت.
در ادامه این مراسم کوشا وحدتی، قطعهای با ساز تار اجرا کرد و پس از آن فیلمی از گفتگوی زندهیادان عطاالله امیدوار و دکتر عهد پخش شد.
پس از آن سید محمد حسن مهدیان، معمار، در سخنانی بیان کرد: اعتقادات عطا که حول محور الهی قرار میگرفت. در چنین مجالسی اولین سخنی که او ایراد میکرد خواندن این بیت از کاتبی ترشیزی بود: ما جمله کاروانیانیم و جهان کاروانسرا/ در کاروانسرا، نکند کاروان سرا. این شعر را با تمام وجود و با اعتقاد کامل بیان میکرد.
وی گفت: بسیار خوش زندگی میکرد ولی اسیر تعلقات نمیشد. دلبسته مطلق به چیزی نمیشد.
در بخش دیگری از این برنامه امین امیدوار، فرزند زندهیاد عطاالله امیدوار بیان کرد: کارهای پدر همیشه با تکنولوژیهای روز دنیا همراه بود و گاهی نیز از آن پیشی میگرفت. او درک عمیقی از تکنولوژی داشت و با تکیه به فرهنگ ایرانی، آثار نو و تکرارناپذیر خلق میکرد. از ۱۳ سالگی به عنوان دستیار همراه او بودم.
وی ادامه داد: کارهای معماری پدرم همواره با بازیهای نور همراه بود. وقتی دوربین دست او بود، جان تازه میگرفت و دقت زیادی در چاپ عکسها داشت. وقتی تکنیکی به پدرم معرفی میشد، تا هفته در تجربه و خلق اثر غرق میشد و تا صبح کار میکرد. روند رشد هنر با ابزار دیجیتال برای او روشن بود.
امین امیدوار گفت: فیلمهای زیادی در حوزه فرهنگی و اجتماعی ساختند. همیشه در حال رقابت با زمان بود و نمیخواست خود را از زمان، عقبتر ببیند.
در بخش دیگری از مراسم احسان لیوانی، نینوازی کرد.
در پایان این مراسم هوشنگ مهراردلان با نقلی از استاد کابلی گفت: عطا مثل هیچ کس نبود، مثل خودش بود.
انتهای پیام//
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: فرهنگ و هنر جهان آداب و رسوم ایران و جهان میراث فرهنگی رشد گریه مدرسه موسیقی موزه معماری شعر پدر دوربین فرهنگی و اجتماعی رقابت آداب و رسوم ایران دوربین فرش موزه زنده یاد پخش شد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۱۰۰۰۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
زباله فضایی در دام دوربین ماهواره ژاپنی افتاد
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از بی بی سی، این زباله فضایی در حقیقت بخشی از موشکی است که ۱۵ سال قبل در فضا رها شده است.
ابعاد قطعه موشک حدود ۱۱ در ۴ متر با وزن ۳تن است. این نخستین باری است که با یک زباله فضایی به این بزرگی در فضا قرار ملاقات گذاشته می شود. شرکت آسترواسکیل مشغول توسعه کسب وکاری است تا سخت افزارهای زائد و اضافی در مدار زمین را از بین ببرد.
البته این بار زباله فضایی را از بین نمی برد زیرا ماموریت فعلی برای آزمایش حسگرها و نرم افزارهای مورد نیاز برای عملیات های ایمن نزدیک شدن به زباله انجام شده است. اما تلاش برای جذب یک زباله فضایی بزرگ در فضا در چند سال آینده انجام می شود. چالش زباله های فضایی و استفاده متناسب از فضا اخیرا به یک موضوع مهم تبدیل شده است.
از زمان آغاز عصر سفرهای فضایی در سال ۱۹۵۷ میلادی تاکنون انبوهی از زباله ها از پوسته رنگ تا بوسترهای رها شده موشک، در مدار زمین پراکنده شده اند. در این میان قطعات موشک به دلیل حجم شان بسیار خطرناک هستند. بخشی از موشک در تصویر دیده می شود مربوط به وسیله پرتاب H-IIA ژاپن است که یک فضاپیمای سنجش دی اکسید کربن را در ۲۰۰۹ میلادی به مدار زمین برد. بوستر بالایی موشک فضاپیما را به ارتفاع ۶۰۰ کیلومتری زمین رساند. اما در حالیکه برخی از موشک های مدرن تضمین می کنند تمام قطعات آنها پس از پرتاب به زمین بازگردد، این بوستر H-IIA در مدار زمین ماند.
آسترواسکیل ماموریت ملاقات با این زباله را Adras-J نام گذاری کرده است. این ماموریت به وسیله یک فضاپیمای هوشمند انجام می شود که در ۱۸ فوریه ۲۰۲۴ میلادی به فضا ارسال شد.از آن زمان تاکنون ماهواره مذکور به H-IIA نزدیک تر شده است. ماهواره از دوربین ها و الگوریتم های مختلف برای فرایند نهایی نزدیک شدن به زباله استفاده کرده است. البته این عملیات باید با دقت زیادی انجام شود تا ماهواره با بوستر موشک برخورد نکند. کارمندان انگلیسی آسترواسکیل بخش زمینی ماموریت را ساخته اند که در حقیقت همان سیستم های برقراری ارتباط با Adras-J است.
از سوی دیگر مقرهای کنترل پرواز روی زمین در توکیو و آکسفورد شایر انگلیس به طور مداوم ماموریت را رصد می کنند. قرار است در هفته های آینده تصاویری از این زباله ثبت و اطلاعات بیشتری درباره آن مانند شرایط ساختار، نرخ چرخ آن در فضا و محورهای چرخش آن، جمع آوری شود. در این میان ماهواره سعی می کند دور زباله فضایی پرواز کند. در ماموریت های آینده فضاپیمای آسترواسکیل با کمک بازوهای رباتیک زباله را کنترل می کند.
طبق تخمین سازمان فضایی اروپا هم اکنون ۲۲۲۰ قطعه از موشک های مختلف در مدار زمین قرار دارد.
کد خبر 6090551 شیوا سعیدی قوی اندام