تجلی دانش بشر در پرواز ماشین‌های فضایی
تاریخ انتشار: ۲۷ دی ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۱۵۷۸۴۱
باشگاه خبرنگاران جوان - بلند شدن یک فضاپیما از زمین اصلاً آسان نیست و این ماشین پیش از رسیدن به فضا چند مرحله را طی می‌کند. اولین گام برای درک فرایند‌های پرواز یک فضاپیما این است که بدانیم فضا از کجا آغاز می‌شود؟
چندی پیش گروهی از دانشمندان نقطه‌ای فرضی برای شروع فضا در نظر گرفتند و این نقطه را به وسیله یک خط فرضی به نام «خط کارمن» (Kármán line) نشانه‌گذاری کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سفر به فضا با هواپیما امکان‌پذیر نیست
دلایل متعددی برای ناتوانی هواپیما‌ها برای سفر به فضا وجود دارد. هرچه در آسمان به سمت بالا حرکت می‌کنیم هوا رقیق‌تر شده و اکسیژن کمتری وجود دارد. یکی از عناصر ضروری برای احتراق در موتور هواپیما اکسیژن است و به همین دلیل این ماشین‌های پرنده در محلی که اکسیژن وجود نداشته باشد عملاً نمی‌توانند پرواز کنند. هوایی که انسان‌ها روی زمین تنفس و موتور اتومبیل‌ها و انواع وسایل نقلیه به وسیله آن کار می‌کنند از ۲۱ درصد اکسیژن تشکیل شده است.
فن‌های بزرگ موجود در موتور هواپیما اکسیژن هوا را به داخل موتور می‌کشند و پس از مخلوط کردن آن با سوخت جت، ترکیبی مناسب برای احتراق در موتور را مهیا می‌کنند. پس از انجام این فرایند هوای گرم با شدت و سرعت بسیار زیادی از انتهای موتور خارج شده و هواپیما به وسیله انرژی تولید شده از انفجار سوخت به سمت جلو حرکت می‌کند. در نتیجه حرکت هواپیمای در جایی که اکسیژن وجود ندارد مثل ادامه حیات یک جاندار در اتاقی خالی از هوا امکان‌ناپذیر است.
تفاوت موتور جت و موشک
موتور‌های موشک برای تأمین انرژی فضاپیما‌ها نیازی به دریافت اکسیژن از فضا ندارند، ولی موتور‌های جت که در هواپیما‌ها استفاده می‌شوند اکسیژن مورد نیاز خود را از هوا تأمین می‌کنند. سازمان‌های فضایی برای فراهم کردن شرایط پرواز موشک‌ها مخزن مخصوص اکسیژن را در بدنه فضاپیما تعبیه می‌کنند؛ بنابراین اکسیژن ضروری به منظور احتراق در موشک از طریق محفظه مخصوص به موتور ارسال می‌شود. در این شرایط موشک به‌راحتی از مدار زمین خارج شده و به سمت مقصد مورد نظر حرکت می‌کند.
اگرچه حمل مخزن اکسیژن برای موشک‌ها ضروری است، ولی امکان خروج از سیاره آبی را مهیا می‌سازد. البته چنین ویژگی‌ای بدون عیب نیست، زیرا تعبیه این مخزن فضای قابل توجهی از فضاپیما را اشغال کرده می‌کند. قطعاً یکی از دلایل ظرفیت بالای هواپیما‌ها برای حمل مسافر عدم وجود مخزن اکسیژن در این ماشین‌های پرنده است.
موتور موشک دقیقاً چگونه کار می‌کند؟
موتور‌های موشک با پرتاب گاز بسیار داغ پشت فضاپیما بر جاذبه زمین غلبه کرده و موشک را به سمت بالا هدایت می‌کنند. یعنی همانطور که موتور موشک گاز را به عقب می‌راند فضاپیما رو به بالا حرکت می‌کند. این فرایند نمونه‌ای از قانون سوم حرکت است. این قانون اولین بار توسط اسحاق نیوتن کشف شد و اکثر مردم آن را با نام قاعده عمل و عکس‌العمل می‌شناسند. نمونه بسیار ساده و قابل درک قانون سوم حرکت با ساخت موشکی دست‌ساز در خانه امکان‌پذیر است. برای این کار کافی است یک بادکنک را باد کرده و به وسیله یک جسم تیز آن را بترکانید. در مدت زمانی کوتاه بادکنک بدون وجود هیچ گونه سوختی پرواز کرده و دلیل این پرواز خروج شدید هوا از محل سوراخ شده است.
با توجه بدون به مطالب بیان شده اکنون بهتر و بیشتر از گذشته می‌توانیم فرایند پرواز موشک‌ها و هواپیما‌ها را درک کنیم. شاید در آینده‌ای نزدیک فناوری‌ای طراحی شود که روش تأمین اکسیژن در فضاپیما‌ها را به طور کلی تغییر داده و با حذف مخزن اکسیژن در موشک‌ها فضای بیشتری را برای اعزام انسان و تجهیزات تحقیقاتی به جهان خارج از کره زمین فراهم سازد.
منبع: آنا
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: فضاپیما تحقیقات فضایی هواپیما ها موشک ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۱۵۷۸۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کدام پرنده رکورد جهانی بالاترین ارتفاع پرواز را در اختیار دارد؟ | برخورد کرکس روپل با یک هواپیما در ارتفاع ۱۱ هزار و ۳۰۰ متری
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از یورونیوز، وقتی به پرنده‌ای نگاه می‌کنید که در دوردست در حال پرواز است، به این فکر کرده‌اید که تا چه ارتفاعی می‌تواند بالا برود؟
گونه‌ای که رکورد بالاترین ارتفاع پرواز را در بین تمامی پرندگان در اختیار دارد، کرکس دال روپل (Gyps rueppellii) است. در سال ۱۹۷۳ میلادی یک کرکس روپل با یک هواپیمای تجاری در ارتفاع ۱۱ هزار و ۳۰۰ متری بر فراز ساحل عاج در غرب آفریقا برخورد کرد.
هواپیما علیرغم اینکه یکی از موتورهایش را از دست داد، موفق به فرود شد. اما پرنده چندان خوش‌شانس نبود و جان سالم به در نبرد. تنها چیزی که از این پرنده باقی مانده بود ۵ پر کامل و ۱۵تکه پر کوچک‌تر بود که البته همین‌ها هم برای شناسایی گونه و تأیید اوج‌گیری باورنکردنی این پرنده کافی بودند.
این پرنده، بومی منطقه ساحل صحرا در آفریقا است و در چندین کشور از جمله زیمبابوه، سنگال و اتیوپی یافت می‌شود. طول بال‌های قدرتمند این پرندگان به بیش از ۲ متر می‌رسد، با این وجود این کرکس‌های روپل به ندرت در پرواز از آنها استفاده می‌کنند.
در واقع این کرکس‌ها در صعود پیوسته خود به ارتفاعات بالا و برای اوج‌گیری و جستجوی طعمه، غالبا روی ستون‌های گرمایی و بالارونده جو سوار می‌شوند.
دانشمندان می‌گویند کاملاً محتمل است که رویداد ۱۹۷۳ و برخورد یک کرکس روپل با هواپیمای تجاری یک استثنا بوده باشد. در واقع دلایلی وجود دارد که چرا معمولاً پرندگان در کنار هواپیماهای مسافربری در ارتفاع بالا دیده نمی‌شوند. یکی از عمده‌ترین این دلایل به اکسیژن مربوط می‌شود.
از دیگر رقبای کرکس روپل در ارتفاعات، می‌توان به درنای خاکستری اشاره کرد. محققان یکی از این درناها را در ارتفاع ۱۰ هزار متری به هنگام فرار از یک عقاب در کوه‌های هیمالیا ثبت کرده‌اند. یک غاز سرنواری نیز در ارتفاع ۷۳۰۰ متری در این ناحیه مشاهده شده است.
از زمان ثبت این موارد و حتی با وجود فناوری‌های مدرن ردیابی، تا کنون هیچ سابقه‌ای از نزدیک شدن یک پرنده دیگر به رکورد کرکس روپل به دست نیامده و به همین خاطر حدنصاب اوج‌گیری در آسمان همچنان در اختیار این پرنده است.
این در شرایطی است که اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت، کرکس روپل را در فهرست پرندگان در معرض خطر جدی طبقه‌بندی کرده است.
این گونه از کرکس‌ها، مانند بسیاری از پرندگان مشابه آفریقایی، با خطر از دست دادن زیستگاه، شکار و کاهش دسترسی به تنها منبع غذایی خود یعنی لاشه‌ها تهدید می‌شوند.
مسمومیت حاصل از آفت‌کش‌هایی نظیر «کربوفوران» همینطور داروی دیکلوفناک نیز در کاهش جمعیت این پرندگان موثر بوده است.
دیکلوفناک معمولا به عنوان ضد التهاب در درمان‌های دامپزشکی استفاده می‌شود، اما اگر کرکس‌های روپل لاشه حیواناتی را که چنین دارویی را مصرف کرده‌اند بخورند، ممکن است تلف شوند.
این موضوع زمانی تعجب‌آور می‌شود که بدانیم کرکس‌های روپل می‌توانند بدون هیچ مشکلی گوشت آلوده به سیاه‌زخم و بوتولیسم را بخورند و هضم کنند.
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور