۸ باور غلط تاریخی که به واسطه فیلم‌های سینمایی شکل گرفتند
تاریخ انتشار: ۴ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۲۱۳۹۸۸
باشگاه خبرنگاران جوان ـ اغلب ما با این انتظار به تماشای فیلم‌های تاریخی می‌نشینیم که چیزی درباره‌ی زندگی در گذشته به ما یاد دهند اما این فیلم‌ها ممکن است دقیقاً برعکس عمل کنند؛ اغلب فیلم‌ها و سریال‌ها برای ایجاد جذابیت، درباره‌ی گذشته اغراق می‌کنند. در ادامه از برخی باور‌های غلطی خواهیم گفت که به واسطه‌ی فیلم‌های سینمایی شکل گرفته اند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
۱- زن‌ها موهایشان را باز می‌گذاشتند
احتمالاً فیلم‌هایی مربوط به دوران ویکتوریا یا قرون وسطی دیده اید که در آن‌ها زن‌ها مو‌های بلند و باز داشتند، اما در واقعیت اینگونه نبود. در حقیقت، زن‌ها مو‌های خود را یا می‌پوشاندند یا می‌بافتند و با سنجاق جمع می‌کردند، چون در آن زمان به نمایش گذاشتن مو‌ها را بی حیایی و اغواگری و یک گناه می‌دانستند.
این مسأله به ویژه در مورد زنان متأهل صدق می‌کرد. زنان مجرد و دختران می‌توانستند مو‌های خود را کامل جمع نکنند، اما حتی تا دوره ویکتوریا هم این کار را شرم آور می‌دانستند.
۲- دایناسور‌ها پَر نداشتند
در دهه‌ی ۱۹۹۰ فسیل‌هایی از دایناسور‌ها در چین کشف شد که نشان داد این موجودات در حقیقت پَر داشتند. به عقیده‌ی دانشمندان این پَرها در ابتدا صرفاً جنبه‌ی زیبایی داشتند تا اینکه بعد‌ها با به وجود آمدن توانایی پرواز برای این کار مورد استفاده قرار گرفتند. پرنده‌های نر امروزی را به خاطر آورید که از پَرهای رنگارنگ خود برای جلب توجه پرندگان ماده استفاده می‌کنند.
به اعتقاد دانشمندان، دایناسور‌ها از ۱۸۰ میلیون سال قبل از پَر برخوردار شدند، که مدت زمان زیادی پس از پدیدار شدن این موجودات بر روی کره زمین بوده است.
۳- نبرد‌ها بسیار حماسی بودند
همه‌ی ما فیلمی دیده ایم که در آن رهبر جنگجویان پیش از شروع نبرد برای آن‌ها به سخنرانی می‌پردازد، اما در واقع اینگونه نبود. در چنین موقعیتی با حضور ده‌ها هزار مرد چطور ممکن بود صدای او به گوش کسی رسد؟
سخنرانی‌های جنگی برای لشکر‌هایی با جمعیت کمتر انجام می‌شدند، اما وقتی جمعیت بیشتر بود ژنرال‌ها به صورت دسته دسته با سربازان خود صحبت می‌کردند یا با ارسال پیام این کار را انجام می‌دادند. اما به این شکل حماسی که در فیلم‌ها می‌بینیم نبود.
۴- زره جنگجویان مقاوم نبود
گاهی در فیلم‌ها می‌بینیم که زره‌های جنگی به قدری نفوذپذیر بودند که این سؤال برایمان مطرح می‌شود که اصلاً چرا زحمت به تن کردن این زره‌ها را به خود می‌دادند. با این حال، اینگونه نبود و زره‌های فلزی در حقیقت بسیار مقاوم بودند و به خوبی جلوی ضربات وارده را می‌گرفتند.
برخلاف چیزی که در برخی فیلم‌ها دیده ایم، جنگجو‌ها می‌توانستند با این زره‌ها به راحتی حرکت کنند. زره‌های زنجیری هم به خوبی جلوی ضربات شمشیر را می‌گرفتند، اما در برابر تیر و نیزه چندان کارساز نبودند.
۵- در دوران قرون وسطی وضعیت بهداشت بسیار بد بود
احتمالاً فیلمی مربوط به دوران قرون وسطی دیده اید که در آن یک فرد عامی سر تا پا چرک و سیاهی بوده است. درست است که وضعیت بهداشت در آن زمان اصلاً به خوبی حالا نبود، اما فیلم‌های هالیوودی هم آن را بسیار بدتر از واقعیت امر به تصویر می‌کشند.
در آن زمان یک نگرانی ویژه مسأله‌ی شپش و کک بود، به همین دلیل مردم را به استحمام تشویق می‌کردند. از صابون و محلول‌ها برای شستشوی مو‌ها استفاده می‌شد. مردم همچنین از شاخه‌های نازک و پارچه‌های پشمی برای تمیز کردن دندان‌های خود استفاده می‌کردند. در حقیقت ممکن است داشتن یک ظاهر فقیر و کثیف تاکتیکی بود که برخی افراد فقیرتر، از آن برای فرار از پرداخت خراج استفاده می‌کردند.
۶- جنگجویان اسپارتی زره به تن نمی‌کردند
به لطف فیلم‌ها این تصور به وجود آمده که جنگجویان اسپارتی شنل و لُنگ به تن می‌کردند. شاید آن‌ها در نهایت زره هایشان را کنار گذاشتند، اما به طور قطع در ابتدا اینگونه نبود.
جنگجویان اسپارتی یک زره نیم تنه می‌پوشیدند که بالاتنه‌ی آن‌ها را می‌پوشاند. آن‌ها برای پوشاندن پا‌های خود هم از زره ساق استفاده می‌کردند و کلاه‌خود هم داشتند.
۷- پوکاهونتس وقتی با استعمارگر‌ها آشنا شد زنی بزرگسال بود
به لطف انیمیشن پوکاهونتس دیزنی، تصور می‌کنیم شخصیت اصلی این قصه زنی بالغ بود. اما پوکاهونتس وقتی اولین بار استعمارگر‌ها و جان اسمیت آشنا شد بین ۱۰ تا ۱۲ سال داشت. حتی بر سر اینکه آیا او بود که جان اسمیت را نجات داد هم بحث هست.
۸- مردان اسکاتلندی لباس دامن دار به تن می‌کردند
اگر فیلم «شجاع دل» (Braveheart) را دیده باشید تصور می‌کنید که مردان اسکاتلندی لباس دامن داری به نام کلیت به تن می‌کردند. اما ۳۰۰ سال هم از ورود کیلت به پوشش مردان اسکاتلندی نمی‌گذرد.
فیلم «شجاع دل» مملوء از اشتباهات تاریخی است. مثل نبرد پل استرلینگ که جزء اساسی آن یعنی خود پل در آن اصلاً وجود نداشت.
منبع: روزیاتو
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: فیلم باور غلط کلیشه اینگونه نبود فیلم ها زره ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۲۱۳۹۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
عهد کردیم خودسانسوری نکنیم
به گزارش قدس آنلاین، این برنامه در هر قسمت، یکی از پرونده‌های مهم و چالشی کشور را بدون واسطه بررسی می‌کند. فصل اول بی‌واسطه در ۲۶قسمت از شبکه یک سیما پخش شد. این برنامه محصول سازمان هنری رسانه‌ای اوج است که روی آنتن شبکه یک سیما می‌رود. درباره جزئیات بیشتر این برنامه با «محمدعلی صدری‌نیا» کارگردان و تهیه‌کننده «بی‌واسطه» گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید.
در این فصل سراغ فضاهایی رفتید که پیش از این کمتر دوربینی به آنجا رفته بود، مثل کارخانه اسلحه‌سازی یا مراکز هسته‌ای. تمایز و ویژگی فصل دوم «بی‌واسطه» را نسبت به فصل اول چه می‌دانید؟ تلاش ما در فصل دوم این است فضای رنگارنگی از سوژه‌ها، موضوعات و لوکیشن‌ها را داشته باشیم و مانند فصل اول به دنبال این بودیم دوربین «بی‌واسطه» سراغ روایت‌هایی برود که مخاطب، کمتر تصویر و تصوری از آن‌ها دارد. در فصل دوم سراغ موضوعاتی رفتیم که مردم امکان حضور در آن فضاها را ندارند؛ مثلاً در قسمت اول به کارخانه اسلحه‌سازی پارچین رفتیم که یک مجموعه نظامی با حساسیت‌های بالای امنیتی است یا قسمتی دیگر سراغ رئیس سازمان انرژی اتمی رفتیم و به موضوع صنعت هسته‌ای پرداختیم. وارد فضاهایی مثل رآکتورها و خط تولید رادیوداروها شدیم که کمتر دوربینی به آنجا رفته است. همچنین در این فصل سراغ برخی معضلات و مشکلات اجتماعی رفتیم که روایت‌های کمتر دیده‌شده‌ای در قاب تلویزیون داشتند؛ مثلاً به بعضی از مناطق محروم سیستان و بلوچستان و یا حاشیه شهر تهران رفتیم که تاکنون روایت‌های کمی از آن‌ها روی آنتن دیده‌ایم.
موضوعاتی مثل صنعت هسته‌ای و توان نظامی، موضوعاتی حساس هستند که کمتر برنامه‌سازی سراغشان رفته است و به دلیل کمبود روایت‌های داخلی در این باره، مردم برای یافتن پاسخ پرسش‌هایشان به روایت‌های غیررسمی و رسانه‌های خارجی هم رجوع می‌کردند، چه شد که این ضرورت روایتگری، امروز احساس شد؟ اهمیت و ضرورت این موضوع از سال‌ها پیش مشخص بود اما بستگی داشت که تیم‌های برنامه‌ساز با چه نگاهی سراغ این موضوعات بروند و اینکه دستگاه‌ها و بخش‌هایی که باید پاسخگو باشند چقدر همراهی و همکاری کنند. ما از فصل اول در «بی‌واسطه» با خودمان عهد کردیم خودسانسوری نداشته باشیم. وقتی سراغ موضوعی می‌رویم، تا جایی که ممکن است پرسش‌های مردم را در آن حوزه بپرسیم. در قسمت اول این فصل که سراغ کارخانه اسلحه‌سازی و مرکز صادرات دفاعی رفتیم درباره مباحث مرتبط با موشک، پهپاد، توان نظامی و اهمیت آن سؤالات صریحی پرسیدیم. در قسمتی که مرتبط با موضوع هسته‌ای بود مسئله اصلی ما، پرداختن به این پرسش مهم در اذهان عمومی بود که با وجود تحریم‌های جدی کشورمان به‌خاطر انرژی هسته‌ای، منافع این صنعت چیست و چرا اثراتش را نمی‌بینیم؟ ما تلاش کردیم سراغ این پرسش برویم و به آن پاسخ بدهیم. ولی ماجرا، سمت دیگری هم دارد که نهادها و مسئولان هستند و بستگی به همراهی و همکاری آن‌ها دارد. خوشبختانه وزارت دفاع و سازمان انرژی اتمی با روی خوش ما را همراهی کردند ولی در مسیر تولید برنامه با دستگاه‌هایی مواجه شدیم که همچنان نگاه سنتی دارند و زمانی‌که می‌فهمند مجری برنامه، محمد دلاوری است یا ممکن است سؤالاتی بپرسد که ضعف‌ها و کم‌کاریشان عیان شود تمایلی به مشارکت ندارند و ترجیح می‌دهند با حضور در یک برنامه تلویزیونی خنثی، گزارش عملکرد بدهند، به جای اینکه پاسخگو باشند.
ساخت چنین برنامه‌هایی می‌تواند مسیر برنامه‌سازی سیاسی را در رسانه ملی هموار کند؟
امید و تلاش ما همین است. تولید برنامه در استودیو برای ما راحت‌تر و بی‌دردسرتر است، چرا که هماهنگی لوکیشن‌هایی خارج از تهران برای تیم تولید، فرسایشی و سخت است اما فکر می‌کنیم این شکل از پرداخت به سوژه‌ها و مطالبه‌گری سبب می‌شود برنامه‌سازی سیاسی را یک گام به جلو ببریم.
اگر رسانه‌های رسمی از زیر بار برنامه‌سازی سیاسی شانه خالی کنند، رسانه‌های خارجی و غیررسمی وارد این حوزه می‌شوند و میدان روایت‌ها از سوی راویان داخلی خالی می‌شود. همین‌طور است. معمولاً رسانه ملی تمایل به ساخت برنامه‌های سیاسی دارد تا مرجعیت رسانه‌ای داشته باشد ولی بخشی از ماجرا به نهادها و دستگاه‌های مختلف برمی‌گردد که آن‌ها هم باید این نگاه را داشته باشند. ما در مسیر تولید فصل دوم «بی‌واسطه» دستگاه‌ها و وزارتخانه‌هایی را داشتیم که با آغوش باز پذیرای ما بودند و ضعف‌ها و قوت‌هایشان را صادقانه میگفتند اما گارد برخی از دستگاه‌ها و نهادها به روی ما بسته بود و حتی به صورت غیررسمی میگفتند سمت ما نیایید. این ناشی از ضعف عملکردی آن دستگاه یا نگاه دهه شصتی روابط عمومی‌هایشان به رسانه است. حتی این نگاه وجود دارد که اگر دیده نشوند یا فراموش شوند بهتر از این است که در معرض توجهات رسانه‌ای قرار گیرند.
مرز استقلال رأی در روایت‌های «بی‌واسطه» که سفارش‌دهنده آن، سازمان اوج و پخش‌کننده‌اش رسانه ملی است تا کجاست؟ «بی‌واسطه» وقتی موفق خواهد بود که واقعیت ایران امروز را به مخاطبان نشان دهد. این واقعیت، اجزای مختلفی دارد که شامل پیشرفت‌ها، ضعف‌ها، قوت‌ها و کمبودها در حوزه‌های مختلف می‌شود. آنجایی مخاطب، ما را باور خواهد کرد که بفهمد واقعیت را به او می‌گوییم، یعنی هم نیمه پر لیوان را به او نشان می‌دهیم و هم نیمه خالی را. ما سعی نکردیم دوربین «بی‌واسطه» را به دوربین تبلیغاتی یک‌طرفه تبدیل کنیم. هم سراغ پیشرفت‌ها می‌رویم و هم ضعف‌ها. تلاش ما این است روایتی واقعی از اتفاقات و ماجراها داشته باشیم، چون نقطه مطلوب ما و مخاطبان، همین‌جاست. ما در عصری زندگی می‌کنیم که روایت‌ها یک‌سویه نیستند و اگر درباره موضوعی روایتی داشته باشیم که درست نباشد، روایت دیگری از آن در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود؛ پس اعتماد مخاطب برایمان مهم است.
گاهی هزینه‌های اجتماعی که تلویزیون پس از پخش برنامه‌های سیاسی داده آنچنان سنگین بوده که ترجیح می‌دهد سراغ اینگونه از برنامه‌سازی نرود، اما نپرداختن به موضوعات روز در رسانه ملی چه هزینه‌هایی برای جامعه پرسشگر امروز دارد؟ به‌نظرم رسانه ملی باید برندهای ماندگار در برنامه‌سازی سیاسی داشته باشد و این برندها، مقطعی نباشند. اگر قرار است روی افکار عمومی اثرگذار باشد باید تحملش را بالا ببرد تا بتواند برندهایی از برنامه‌های تلویزیونی سیاسی جدی را خلق کند که مجری معتبر و دارای کاراکتر ویژه داشته باشد. در گام اول، تلویزیون باید در حوزه برنامه‌سازی سیاسی، برندسازی کرده و سپس آن برند را حفظ کند. ما با موضوعات مختلفی در جامعه مواجه هستیم که در مقاطع مختلف درباره آن، برنامه‌ای ساخته و هر بار برند جدیدی خلق می‌شود. مثلاً در مقطع انتخابات، یک‌سری برنامه‌ها روی آنتن می‌رود که با گاردهای بازتری به موضوعات روز جامعه می‌پردازد و پس از پایان انتخابات، آن برنامه و پرداخت به آن موضوعات، تمام می‌شود. مثلاً مسئله حجاب در مقطعی حساسیت بیشتری دارد و در یک بازه زمانی کوتاه، برنامه‌های گفت‌وگو محور با رویکردی باز در این باره روی آنتن می‌رود اما بعد تعطیل می‌شود. رسانه ملی بابت این برنامه‌ها، هزینه‌های اجتماعی می‌دهد در حالی‌که اگر برندهایی ثابت با رویکردی مشخص طی سال‌ها ساخته شود و همیشه روی آنتن برود، اعتبار و مخاطب پیدا می‌کند. در چنین وضعیتی، آن برنامه سیاسی و اجتماعی برند می‌تواند در موقعیت‌های مختلف، موضوعاتش را متناسب با شرایط روز به آن مباحث اختصاص دهد ولی وقتی نگاه‌ها مقطعی شود سبب می‌شود هر دفعه، برند جدیدی خلق شود و برای جا افتادن و اعتباربخشی آن، هزینه و تلاش مضاعفی صورت گیرد ولی زمانی‌که بناست اثرگذار باشد، آن ماجرا تمام شده و برنامه هم تعطیل می‌شود. این رویکرد، اشتباه است و در این سال‌ها ضربه‌اش را در مدیریت افکار عمومی خوردیم. کاش برندهای ماندگار برنامه سیاسی را در تلویزیون داشته باشیم و مدیران سازمان، فشارهای بیرونی که به صدا و سیما می‌آید را تحمل کنند تا این برنامه‌ها استمرار یابند. امیدوارم برنامه «بی‌واسطه» در یک بازه زمانی طولانی روی آنتن بماند و به یک برنامه مقطعی تبدیل نشود. اگر قرار باشد «بی‌واسطه» به برنامه‌ای مطالبه‌گر تبدیل شود که هر بار سراغ پرونده‌های جدید و جنجالی می‌رود، مماشات نمی‌کند و بررسی دقیق و موشکافانه دارد، باید به برندی ثابت تبدیل شود. در صورت استمرار در ساخت و پخش چنین برنامه‌هایی می‌توان به اثرگذاری آن‌ها در طولانی مدت امیدوار بود.
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است