عبارتی که با آن پهلویها را دست میانداختند/ «فشاری»های محبوب سر کوچه شهریها+تصاویر
تاریخ انتشار: ۱۴ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۲۹۲۹۱۹
گروه تاریخ خبرگزاری فارس ـ امین رحیمی: برای هزاران سال، آب مصرفی ایرانیان از قناتها و چاهها و آبانبارها و چشمهها و نهرها و جویبارها تأمین میشد. از حدود ۵۰۰ سال پیش هم آبانبارهای بزرگ توسط افراد نیکوکار برای شهرها و آبادیها ساخته و وقف میشد که برخی از این آبانبارها هنوز در سراسر ایران هستند و معروفند و جزو آثار باستانی و میراث فرهنگی ایران شدهاند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
آبانبارها را زیرِ زمین میساختند تا زمستانها از آب برف و باران پر شود و سایر فصول سال نیز آبهای سطحی به این آبانبارها میرسید و پُر میشد و کُر میشد. برای جلوگیری از فساد و بو گرفتن آب نیز ایرانیان کارهای زیادی بلد بودند از جمله افزودن مقداری آهک و نمک برای میکروبکشی و گندزدایی و انداختن کیسه حاوی زغال برای بوزدایی و قرار دادن خشت گِلی داخل آب برای رسوبزدایی. بالای آبانبارها نیز بادگیرهایی با دیوارههای کاهگلی یا کاهاندود میساختند که موجب گردش هوا و تصفیه طبیعی آب بود و لایروبی آب انبارها نیز حداقل سالی یکبار انجام میشد. برخی ثروتمندان نیز در خانههایشان آبانبار اختصاصی داشتند که آبش معمولا از همان آبانبارهای عمومی تأمین میشد. خانههایی که تا همین ۶۰ سال پیش در شهرهای ایران ساخته میشد نیز آبانبار داشتند.
تا دوره قاجار آب مصرفی تهرانیها از ۲۶ رشته قنات تأمین میشد و البته از آبانبارهای معروفی که گاهی آب یک یا چند محله را تأمین میکردند؛ از جمله سیداسماعیل، صاحبایوان، چهلتن، بابا نوذر، سیدولی، امامزاده یحیی، رضاقلیخان و کوچه غریبان.
اصطلاح «لولهکشیه» از کجا آمد؟
وضعیت آب تهران در دوره قاجار اینطوری بود که «ژاک موریه» منشی سفارت انگلیس درباره آن نوشته است: «آب تهران تعریفی ندارد. اتباع سفارت ما اغلب به امراض مختلف مبتلا شدند» و در روزنامه «وقایع اتفاقیه» نوشته بودند: «آلودگی آب تهران با آن روش انتقال از طریق جویهای روباز بسیار مشکلآفرین بود و بهلحاظ بهداشتی مردم تهران همیشه از بروز بیماریهای مهلک در رنج و عذاب بودند».
در سال ۱۳۰۱ شمسی تازه دولت قاجار به این فکر افتاد که آب را لولهکشی کند و بخشهای کوچکی از آبادان و مشهد و بیرجند لولهکشی شدند. لولهکشی آب تهران نیز طرحی قدیمی بود که از اواسط دوره قاجار حرفش را میزدند، ولی اجرایش آنقدر دشوار بود و هزینه داشت که هیچی! سال ۱۳۰۶ شمسی بالاخره کار با عملیات انتقال بخشی از آب رودخانه کرج به تهران آغاز شد، ولی از لولهکشی خبری نبود. سال ۱۳۱۸ نیز شرکت «رژی فرانسه» که خط راهآهن میکشید، پروژه لولهکشی تهران را آغاز کرد که خورد به جنگ جهانی دوم و کار پیش نرفت.
در آن دوره لولهکشی آب دیگر به یک رؤیای دور تبدیل شده بود و مردم وقتی میخواستند بگویند که کسی وعده بیخودی و سرِ کاری میدهد، میگفتند: «لولهکشیه»! سال ۱۳۲۴ نیز عدهای از بازرگانان ایرانی شرکت سهامی آب تهران را تأسیس کردند تا آب را برای تهران لولهکشی کنند و البته دولت وقت همکاری نکرد.
سال ۱۳۲۵ بالاخره یک مناقصه با حضور شرکتهای خارجی برگزار شد و یکسال بعد کلنگ لولهکشی آب در تهران در میدان سنگلج به زمین خورد و قرار شد تصفیهخانه و تعدادی سد هم در اطراف تهران ساخته شود و تا سال ۱۳۳۳ بالاخره در کوی کارمندان محله باغشاه ۵۰ انشعاب آب بهطور آزمایشی واگذار شد.
«فشاریها» نوستالژی شدند
از دهه ۳۰ کار تأمین زیرساختها برای لولهکشی آب در شهرهای ایران بهتدریج شروع شد و البته لولهکشی چند دهه طول کشید تا به اغلب خانهها برسد. بهجایش فشاریها آمدند که شیرهای بزرگی برای استفاده عمومی از آب بهداشتی بودند. فشاریها که در واقع اجداد شیرهای آب امروزی بودند یک دستگیره یا یک دکمه فلزی بزرگ داشتند که باید فشار داده میشد تا آب بیرون بیاید و به همیندلیل به «فشاری» مشهور شدند.
این سازههای جدید شهری مردم را از زحمت تأمین آب از آبانبارها و نهرها خلاص کردند و زندگی روزمره را راحتتر کردند و آب بهداشتی داشتند و محبوب بودند و شدند نوستالژی چند نسل که از این شیرها آب میبردند به خانهها و رخت میشستند کنار فشاریها و کودکانی که تابستانها آبتنی هم میکردند پای فشاریها. البته رختشویی در کنار فشاریها «نوبتی» بود در دهههای ۳۰ و ۴۰ و ۵۰ شمسی؛ «محلههای مرکزی و اصلی شهر تهران مانند بازار، عودلاجان، دروازهغار و سنگلج نخستین محلههایی بودند که صاحب شیرهای فشاری شدند و بهتدریج بر تعداد آنها در سراسر شهر افزوده شد. براساس آمارهای موجود، حد فاصل سالهای ۱۳۳۴ تا ۱۳۴۷ بیش از ۴۷۰ شیر فشاری در شهر تهران نصب شد».
هرجا مردم به شیر فشاری دسترسی نداشتند، همچنان در جویها و نهرها رخت میشستند که البته آبشان معمولا آلوده بود. حمل بشکههای بزرگ آب با گاری و فروش آب شرب به ساکنان شهرها نیز خودش شغلی بود. تا اواخر دهه ۵۰ شمسی آب لولهکشی در روستاهای ایران کمیاب بود و در شهرها میزان لولهکشی به ۷۵ درصد رسیده بود.
داستانی که ادامه دارد
تأمین زیرساختها برای لولهکشی آب در سراسر ایران همچنان ادامه دارد و البته حالا میزان لولهکشی در شهرها به ۱۰۰ درصد رسیده و بیش از ۸۰ درصد روستاها نیز به آب سالم و پایدار دسترسی دارند. برای مقایسه بدانیم که بنا به آمارهای جهانی میزان متوسط دسترسی جامعه شهری در دنیا به آب لولهکشی حدود ۸۵ درصد و دسترسی جامعه روستایی حدود ۵۳ درصد است. با وجود این دستاوردها، بهدلیل خشکسالی و تغییرات اقلیمی، تأمین آب سالم و پایدار نه در ایران دشوار است که داستان آب در جهان هم ادامه دارد و اینطور که میگویند تأمین آب سالم و کافی یکی از مهمترین چالشهای آینده جهان خواهد بود.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: تاریخ معاصر یادش بخیر نوستالژی تاریخ پهلوی لوله کشی آب آب انبارها آب تهران فشاری ها خانه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۲۹۲۹۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اقامتگاه ییلاقی پادشاهان قاجار و پهلوی اینجاست
همشهری: مجموعه سعدآباد که در گذشته اقامتگاه ییلاقی شاهان قاجار و پهلوی بوده، با سبکهای معماری متفاوت از سنتی تا مدرن اروپایی و موزههای متنوع، در شمالیترین قسمت شهر و در جوار کوهپایههای توچال و طبیعت سرسبز دربند قرار دارد. بجز تماشای موزهها، کاخ ها و کوشکهای تاریخی که در این مجموعه است، قدم زدن در میان باغی پردار و درخت و طبیعت زیبای سعدآباد هم خالی از لطف نیست.
جذابیتها
- بهدلیل همجواری با کوههای البرز و گلابدره حتی در فصل گرم سال هم هوای خنک و مطبوعی دارد.
- مجموعه سعدآباد شامل ۱۸ کاخ کوچک و بزرگ است که در میان باغی پردرخت و سرسبز قرار دارند.
- کاخ احمدشاهی، کاخ شهوند، کاخ شمس، کاخ اسود، کاخ سفید و...چند تا از کاخهای مجموعه هستند.
- چندین موزه تخصصی ازجمله موزه برادران امیدوار (کالسکه خانه سلطنتی سابق)، موزه آب، موزه اتومبیلهای سلطنتی و موزه آلبومها و اسناد سلطنتی در این مجموعه دایر هستند.
نشانی: میدان تجریش، خیابان شهید جعفری، ضلع جنوبی میدان دربند
موقعیت: شمال تهران
نزدیکترین ایستگاه مترو: تجریش
نزدیکترین ایستگاه اتوبوس: تجریش
روزها و ساعت فعالیت: هر روز از ساعت ۹ تا ۱۹
ورودی: ۳۰ هزار تومان (بلیت بازدید از کاخهای سبز و ملت هر کدام ۳۰ هزار تومان و موزههای برادران امیدوار، نظامی، استاد فرشچیان، هنرهای زیبا، سلاحهای دربار و ... هر کدام ۲۰ هزار تومان)
قدمت: دوره قاجار
مدت بازدید: بازدید از هر موزه مجموعه سعدآباد به طور متوسط بین ۴۵ تا ۶۰ دقیقه زمان نیاز دارد.
کد خبر 843794 منبع: روزنامه همشهری برچسبها پهلوی سفر - گردشگری خبر مهم موزه تهران