رفتارهای ناهنجار چهارشنبه آخر سال نتیجه بی‌مبالاتی به‌بهانه سنت‌گرایی است

فرمانده انتظامی کاشان رفتارهای نابه‌هنجار شب چهارشنبه‌ آخر سال را از مصادیق اخلال در نظم و امنیت عمومی دانست و گفت: آسیب‌دیدگی‌های شب چهارشنبه آخر سال نتیجه بی‌مبالاتی به‌بهانه سنت‌گرایی است. شادی‌ها و هیجان‌های مغایر با اصول، زمینه‌ساز آزار دیگران است و فرهنگ عمومی جامعه را نیز خدشه‌دار می‌کند.

به گزارش خبرنگار ایمنا، سرهنگ حسین بساطی امروز شنبه _بیست‌ویکم اسفندماه_ در جمع خبرنگاران اظهار کرد: آسیب‌های جسمی و روحی شب چهارشنبه آخر سال، محصول شادی‌های دروغین آمیخته با غفلت است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی افزود: خرید وسایل پرخطر، استقبال از رفتارهای مخاطره‌آمیزی است که آرامش و آسایش بسیاری از هموطنان‌مان را به حراج می‌گذارد و این موارد جرم محسوب می‌شود. از خانواده‌ها می‌خواهیم با کنترل فرزندان خود از میزان این آسیب‌ها بکاهند و تا حد امکان در معابری که ترقه منفجر می‌کنند، حاضر نشوند.

فرمانده انتظامی کاشان با تاکید بر اینکه خرید وسایل پرخطر، آرامش و آسایش بسیاری از هموطنان را به حراج می‌گذارد، ادامه داد: صاحبان فروشگاه‌های مواد شیمیایی و رنگ‌فروشی‌ها از فروش هرگونه مواد آتش‌زا و مواد شیمیایی به کودکان و نوجوانان جداً خودداری کنند و والدین هم فرزندان خود را قبل از هر گونه حادثه‌ای، از خطرات آتش‌بازی و مواد محترقه آگاه سازند.

وی با بیان اینکه لازم است خانواده‌ها از نگه‌داری مواد محترقه، تهیه و ساخت وسایل آتش‌بازی دستی توسط فرزندان جلوگیری کنند و نظارت بر موضوع را جدی بگیرند، تصریح کرد: در شب چهارشنبه آخر سال، در کنار فرزندان خود باشید و برایشان محیطی صمیمی آماده کنید تا رغبتی به بیرون رفتن نداشته باشند.

سرهنگ بساطی درخصوص لزوم حفظ ایمنی خانواده‌ها گفت: جوانان و نوجوانان از پرتاب مواد آتش‌زا مانند فشفشه و موشک روی درخت‌ها، بام و بالکن منازل خودداری کنند؛ چراکه این موارد از عوامل عمده بروز آتش‌سوزی است و باید از نگه‌داری مواد محترقه و وسایل آتش بازی (حتی وسایل و مواد استاندارد) در نزدیکی وسایل حرارتی و برقی خودداری شود.

وی اضافه کرد: افراد از آتش زدن لاستیک، هیزم، کارتن خالی و امثال آن، چه در واحدهای مسکونی و چه در معابر، کوچه و خیابان یا سوزاندن وسایل یا مواد غیرمتعارف مانند کپسول گاز، لاستیک، آمپول و استفاده از مواد آتش‌زا نظیر بنزین، الکل، کاربیت و مانند آن جدا خودداری کنند.

به گفته وی ضروری است که با رعایت حقوق شهروندی از پرتاب نارنجک و مواد محترقه به ساختمان‌ها که موجب آسیب رساندن و بد منظر کردن آن‌ها و سیمای شهر می‌شود، خودداری کنند؛ زیرا قطع عضو، ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر است که در این موضوع می‌توان با احتیاط و پرهیز از رفتارهای پرخطر زندگی را برای خود و دیگران تلخ نکرد.

فرمانده انتظامی کاشان آسیب‌دیدگی‌های شب چهارشنبه آخر سال را نتیجه غفلت و بی‌مبالاتی به بهانه سنت‌گرایی دانست و افزود: شادی‌ها و هیجان‌های مغایر با اصول جوانمردی، زمینه‌ساز آزار دیگران است و نه تنها به نشاط اجتماعی منجر نمی‌شود، بلکه فرهنگ عمومی جامعه را نیز خدشه‌دار می‌کند.

وی با تاکید بر اینکه باید مراقب رفتارهای خطرناک و ناهنجار بود، گفت: در هنگام برپایی آتش در خارج از ساختمان از دسترسی به کپسول اطفای حریق و جعبه کمک‌های اولیه اطمینان حاصل کنید.

کد خبر 561240

منبع: ایمنا

کلیدواژه: نیروی انتظامی چهارشنبه سوری اطفاء حريق کاشان مدیریت شهری فرمانده انتظامی کاشان مصدومان چهارشنبه سوری حوادث چهارشنبه سوری آداب و رسوم چهارشنبه سوری چهارشنبه سوری 1400 چهارشنبه سوری در کاشان شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق شب چهارشنبه آخر سال خودداری کنند مواد محترقه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۵۷۰۲۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نگاهی به پدیدهٔ جدید اجتماعی: بِلایند دِیت یا ملاقات کور/ میل سوزان به تجمل خواهی بیمارگونه

     عصر ایران؛ مهدی مالمیر- چند روز پیش که به قصد رفع ملال در جهان بی در و پیکر اینترنت چرخ و واچرخ می زدم، با ماجرای جالبی مواجه شدم.  پدیده ای با نام« بِلایند دِیت» یا قرار ملاقات کور! 

   ماجرای بلایند دیت ها از این قرار است که دو زن و مرد در شُرُف ازدواج به لطف شخص ثالثی - که عموما از آشنایان دو طرف ماجرا است- قراری به قصد آشنایی ترتیب می دهند در حالی که پیش از این هیچ گونه ملاقاتی با یکدیگر نداشته اند و نسبت به علایق همدیگر از جمله عادات غذایی، تفریحات دل پسند و سلیقه موسیقایی و هنری و نظایر اینها کاملا بی خبرند و مراد از کوری در اینجا خمین بی خبری و بی اطلاعی است و حاوی جسارتی به دارندگان این ویژگی به صورت جسمانی نیست.

 در ورژن ایرانی این قرار ملاقات پرده ای میان دو طرف کشیده بودند و شرکت کنندگان حتی قادر به دیدن چهره یکدیگر نبودند و در آخر پس از رد و بدل کردن انتظارات و توقعات و سلیقه ها از هر دو طرف می خواستند بگویند آیا مایل به ارتباط با یکدیگر هستند یا نه وپس از شنیدن پاسخ  پرده کنار می رفت و دو طرف قادر به دیدن همدیگر می‌شدند و اتفاقات نمکینی که در اطراف این ماجرا می افتاد و...

این که تا چه اندازه این ملاقات ها جنبه تفریح و سرگرمی جوانانه دارد و تا چه میزان می تواند به روند ازدواج کمک رساند، موضوع این نوشته نیست . آنچه در این قرارها به چشم می آمد، توقعات مالی کهکشانی و تجملاتی بود که طرفین انتظار برآورده کردن آنها را از یکدیگر داشتند.

 توقعاتی که اگر نیک بنگریم، دیگر در دایره تجمل خواهی و تجمل گرایی نمی گنجد و بیشتر به مفهوم مصرف‌گرایی خودنمایانه یا مصرف‌گرایی به قصد تمایز ( Conspicuous consumption نزدیک است. 

برخی از جوانان حاضر در قرار ملاقات به شدت بر روی برند لباس طرف مقابل تاکید می گذاشتند و اینکه لباس وکفشِ شریک آینده ام حتما باید از نوع مارک های معتبر باشد. نوع ماشین طرف مقابل حتما باید از بهترین مدل ها باشد و عطری که در ملاقات ها  و قرارها استفاده می کند باید از بهترین برندها و مارک ها باشد و مسائلی از این دست!

تجمل اما چیست؟ آیا ما همگی به درجاتی تجمل خواه نیستیم؟

 ضروری است ابتدا تکلیف مان را با تعریف تجمل روشن سازیم و بعد این مدعا را ورز بدهیم که چرا توقعات جوانان ما در بلایند دیت ها از نوع تجمل گرایی معمول نیست.

 بهترین تعریف از تجمل گرایی را فیلسوف لهستانی به دست داده است. «لشک کولاکوفسکی» تجمل را  چیزی می داند که مردم در طلب آن هستند، بی آنکه کوچکترین نیازی بدان داشته باشند. در واقع تجمل چیزی است که می شود بدون آن هم به خوبی از عهده گذران زندگی برآمد.

با این تعریف همگی ما انسان ها به درجاتی تجمل خواه هستیم. مثلا کیست که تا به حال وسوسه نشده باشد  از یک صفحه موسیقی بهترین اش را داشته باشد یا هر از چند سال در یک رستوران شیک و گران قیمت ناهاری صرف نکند و یا کتابی با جلد نفیس نخرد؟! اینها همه دل خواسته هایی است که بی آن هم می شود زندگی کرد و در ردیف تجملاتی قرار می گیرد که با تعریف کولاکوفسکی با آن آشنا شدیم و انصاف که همه ما با این تعریف بیش و کم اهل تجمل هستیم!
مصرف گرایی به قصد تمایر اقتصادی چیست؟

مصرف گرایی را می شود شاخه ای از تجمل خواهی دانست که به قصد به رخ کشیدن توان اقتصادی، طبقه اقتصادی و در نهایت فاصله گذاری میان خود و انسان های دیگر صورت می پذیرد.

 به عبارت خودمانی تر: مصرف گرایی که به نیت فرو کردن قدرت اقتصادی اش در چشم و چار همسایه و همکار و دوست و رهگذر چهار راه، دست به خرید تجملاتی می زد که نه تنها می شود بی آنها زندگی کرد، بلکه تجملات برای او ابزاری می شوند برای نمایش دارایی ها و برخورداری هایش!

نکته نگرانی آور اما در بلایند دیت های جوانان ما این بود که بیشتر ازدواج و ارتباط را همان کالای مصرفی می دانستند که باید تمایز اقتصادی زوجین و قدرت مالی شان را با زبان قال و حال به دیگران اعلام دارد!
 
در مصرف گرایی به قصد نمایش اقتصادی چند نکته چه از نظر فردی و چه از نظر اجتماعی قابل بررسی و شاید سزاوار اندیشیدن باشد:

 نخست اینکه در این نوع به رخ کشیدن لباس های گران قیمت و برند لباس و کفش به قصد نشان  دادن دست به جیب بودن، ظرایف زیادی از کف می روند: شخصی که فلان لباس را از بهمان فروشگاه صاحب نام تهیه می بیند دیگر خیلی در بند مطالعه در رنگ ها  وچگونگی هماهنگی میان آنها و جنس لباس ها نیست! همان برند لباس اش کافی است تا از شر همه این ظرایف و اندیشیدن به همه اینها خلاص شود. دقیقا همان چیزی که کولاکوفسکی از  آن با عنوان از دست رفتن مفهوم « برازندگی» یاد می کند.

 برازندگی به معنای حذف همه اضافات غیر ضروری و آراستگی در عین دوری از خودنمایی است. برازندگی یی که در دیگران احساس هماهنگی میان صورت و معنا را تداعی کند. همانند نویسنده ای که باز به تعبیر فیلسوف لهستانی نوشته اش را از هرگونه لغت بازی و حشو و سوادفروشی خالی کرده است و در ذهن مخاطب نوشته اش همچون متنی یکپارچه و آراسته تداعی می شود.

با این همه این میل سوزان به تجمل خواهی بیمار گونه؛ می تواند برآمده از نوعی زمینه اجتماعی هم باشد: در دوران کهن حاکمان میل به پول و هدف های مادی را در جامعه گسترش می دادند تا فضیلت را در جامعه کمرنگ سازند و جامعه را با آسودگی بیشتری در کنترل بگیرند فضیلتی که سنگ بنای همه جوامع انسانی سالم به شمار می رود. جامعه با فضیلت، جامعه ای است که هر شهروندی را در نقش خود مهربانانه پذیرفته باشد، برای هر شهروندی چه آن کارگر بسیار محترم شهرداری و چه آن جراح زحمتکش کارکردی بشناسد و خوبی یا بدی آنها را در صداقت در انجام وظیفه و رذالت را در کم فروشی در اجرای صادقانه نقش شان بداند. وقتی ملاک همه پول و مصرف به قصد نمایش قدرت اقتصادی شد، همه متر و معیارها ذیل قدرت اقتصادی گرد می آیند و ملاک خوبی یا بدی و شهروند قابلِ احترام بودن و شهروند نازل، مخدوش و در نهایت از میان برمی خیزد! 

در اخر اینکه: «بلایند دیت» های رایج شده در کشور ما و توقعات مطرح شده در اینگونه ملاقات ها اگر چه خوشبختانه پدیده ای فراگیر نیست اما نمایشگر تب و تابی است که در لایه زیرین جامعه ما در جریان است. تب و تاب دگردیسه شدن تجمل خواهی کم ضرر یا بی ضررِ آشنا با طبیعت زندگی به سوی مصرف گرایی به قصد نمایش برخورداری ها، بی اعتنا به ضربات بی اغراق هولناکی که این پدیده به روح و روان انسان  و در مرحله نهایی به میزان همبستگی اجتماعی وارد می آورد.
 

کانال عصر ایران در تلگرام