«پرتره‌نگاری»؛ هنرِ تاریخی و تاریخ‌نگاری هنری
تاریخ انتشار: ۲۳ اسفند ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۵۹۰۶۱۲
به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، نقاشی از قدیمی ترین انواع هنر است که شاید بتوان آغاز آن را از نخستین نگاره های غارنشینی برشمرد، در طول سالیان بسیار، سبک های مختلفی در این نوع هنری خود را معرفی کرده اند و هنرمندان بسیاری مبتکرانه به تاریخ نقاشی جهان غنا بخشیدند.
از اوایل قرن ۱۵ میلادی تغییرات بسیار بزرگی در تمام زمینه‌های فرهنگی به خصوص در هنر غرب به وجود آمد؛ انسان در نقاشی غرب با بینش جدیدی که در این دوره تاریخی به عنوان انسان گرایی مطرح شده بود تجسمی دوباره پیدا کرد، پرتره نگاری نیز بخشی از هنرهای تجسمی محسوب می شد که روایتگر و نشان دهنده چهره انسان‌ها در طول سال‌ها تحول فرهنگ بشری بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نقاشی پرتره نگاری (Portrait painting) یکی از انواع نقاشی است که هدف آن تجسم بصری موضوع است، پرتره نگاری در قدیم بسیار شبیه به عکس‌های خانوادگی امروزی بوده است.
پرتره به نوعی تاریخ عمومی زندگی فردی را نه تنها به کسی که آن تاریخ را می‌داند، بلکه به بسیاری از افراد دیگر نمایش می‌دهد. پرتره نگاری تا به امروز بعضی از ویژگی‌های اساسی خود را حفظ کرده و بسیاری از کارکردهایش نیز دچار تغییر شده است، با این وجود تا اواخر قرن بیستم پرتره نگاری اصولاً یک پدیده غربی و بازتاب دهنده ویژگی‌های شخصی بود به طوری که در بسیاری از دیگر فرهنگ‌ها این یک خصوصیت نامتعارف بوده است. با جهانی شدن فرهنگ غربی، پرتره نگاری دیگر محدود به دنیای غرب نمی‌شود و با گسترش جغرافیایی این فرهنگ ،پرتره نگاری نیز دچار تغییرات در زمینه‌های متفاوت شده است؛ به گونه‌ای که امروزه پرتره‌ها در رسانه‌های گوناگونی ایجاد می‌شوند و اهداف متفاوتی دارند.
کتاب پرتره نگاری، نوشته شیرر وست، یکی از مهمترین آثار در این حوزه است که به تازگی به فارسی برگردانده است.
این اثر در ۸ فصل با نگاهی دقیق به بررسی هنر پرتره نگاری پرداخته و در آن دقیق شده است، پرتره چیست؟ کارکردهای پرتره نگاری، قدرت و جایگاه، پرتره نگاری گروهی، مراحل زندگی، جنست و پرتره نگاری، سلف پرتره نگاری، پرتره نگاری و مدرنیسم و هویت ها عناوین این کتاب را شکل می دهند که هر کدام زیرعنوان های مختلفی را شامل می شوند.
این کتاب در کنار متن، ۱۳۸ اثر هنری پرتره نگاری که نکات هنری مهمی در خود داشته اند را نیز تحلیل و در مواردی هنرمند صاحب اثر را نیز معرفی می کند، در بررسی نگاره های هنری این نکته نیز اهمیت دارد که می توان آثاری از از سال های نخست میلادی تا سال ۲۰۰۴ را در آن دید و این گونه تاریخ نگاری دقیقی از این گونه هنری به دست می دهد.
شیرر کارول وست، نویسنده این کتاب مورخ هنر، استاد دانشگاه بریتانیایی-آمریکایی است وی قبلاً معاون معاون دانشگاه شفیلد بوده و از اکتبر ۲۰۱۷ معاون دانشگاه ناتینگهام است. وست در مراسم اهدای افتخارات سال نو ۲۰۲۱ به دلیل خدمات آموزشی اش نشان امپراتوری بریتانیا (فرمانده والا مقام امپراتوری بریتانیا (CBE)) را دریافت کرد، این نشان به بریتانیایی ها و هر کسی که موفقیتی برای بریتانیا کسب کرده باشد، اهدا می شود.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
«روش رایج دیگری که به وسیله آن رهبری و قدرت در پرتره نگاری مورد دلالت قرار می گرفت، ترکیب پرتره نگاری با نقاشی تاریخی بود. نقاشی تاریخی - آنچه نظریه پرداز رنسانس لئون باتیستا آلبرتی «istoria» می نامد، به طور سنتی خدایان و قهرمانان را در حال انجام کردار نیک یا نمایش دلاوری های جسمانی و فضیلت های اخلاقی بازنمایی می کند. از آنجا که نقاشی تاریخی معمولا درباره افرادی در گذشته است، بنابراین بازنمایی این افراد نیز ناگزیر فرضی است و شباهت رئال پرتره نگاری اصولا در تضاد با رسالت نقاشی تاریخی قرار می گیرد.
با این حال هنرمندان از ترکیب این دو ژانر راضی بودند و افراد زنده را در میان کاراکترهای تاریخی و حماسی به تصویر می کشیدند. بنابراین مرز میان افراد معاصر و قهرمانان جاودان یا قدیسها تیره و تار می شد. این امر شیوهای رایج در هنر رنسانس ایتالیایی بود که در آن چهره زنان و مردان اصیل به جای چهره قدیسان و شهیدان قرار می گرفت و یا به شکل شاهدان لحظات مهم تاریخ مسیحیت ظاهر می شدند. نمونه ای برجسته از این دست فرسکوی گیرلاندایو از زندگی سنت فرانسیس در کلیسای کوچک ساستی در سانتا ترینتیا، فلورانس، است.
در این اثر زندگی سنت فرانسیس به شکل مجموعه شمایل نگارانه پیچیده ای روایت شده است، اعضای شناخته شده خانواده تورنابونی، حامیان کلیسا، نیز در آن حضور دارند که شاهد و درگیر در زندگی و معجزات فرانسیس هستند. آندرئا مانتینا از تکنیک تقریبا متفاوتی استفاده کرده است و بازنمایی شبه - تاریخی از خانواده گونزاگا را در فرسکواش که برای اتاق خواب اختصاصی شان در قصرشان در مانتوآ تهیه دیده بود، به نمایش گذاشته است.» (ص۷۳)
کتاب پرتره نگاری، در ۲۲۲ صفحه، با ترجمه مائده میرزایی عطاآبادی، توسط انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شده است.
برچسب‌ها هنرهای تجسمی نقاشی نقاشیمنبع: ایرنا
کلیدواژه: هنرهای تجسمی نقاشی نقاشی هنرهای تجسمی نقاشی نقاشی نقاشی تاریخی پرتره نگاری
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۵۹۰۶۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
انتقاد از سریال «حشاشین» به رسانه‌های عرب زبان رسید
به گزارش «تابناک» به نقل از هنر آنلاین، این سریال روایتی حول محور یکی از مرموزترین افراد تاریخ بشر تحت عنوان حسن صباح که شاید بتوان او را پایه‌گذار نخستین سازمان اطلاعاتی تاریخ به شمار آورد را روایت می‌کند که پایگاه اصلی و نمادین آنها در قلعه الموت قرار داشت و اقداماتی انجام داد که برای قرن‌ها منطقه خاورمیانه را تحت تاثیر قرار داده است. با این حال، اما رسانه‌های عرب زبان بر این سریال تاریخی نقد وارد کرده‌اند.
در سریال «الحشاشین» که ماه رمضان منتشر شد، گویش محاوره‌ای که شخصیت‌های سریال به آن صحبت می‌کردند، انتقاد‌های بسیاری را برانگیخت؛ چراکه سریال تاریخی بوده و زبان شخصیت‌ها باید عربی فصیح و کلاسیک می‌بود. در این راستا، تعدادی از بازیگران جامعه هنری مصر نیز این اثر را مورد انتقاد قرار دادند.
سمیحه ایوب، هنرمند و بازیگر، در همین زمینه گفت: عربی کلاسیک بهترین زبان در آثار تاریخی است تا نسل‌های کنونی آن زبان را درک کنند.
او همچنین به جای خالی عربی فصیح اشاره کرده و گفته است در آثار هنری نزدیک به ۱۵ سال است که از این زبان استفاده نمی‌شود و مردم دیگر به آن عادت ندارند.
مجدی احمدعلی، کارگردان مصری نیز عنوان کرد: انتقاد برخی از افراد به استفاده نکردن از عربی فصیح با توجه به تاریخی بودن این سریال طبیعی است و به نظر من ممکن است تکیه بر زبان عربی، عمدی از سوی سازندگان اثر باشد تا بیشترین مخاطب را همراه کنند.
محمد فاضل، کارگردان دیگری با اشاره به سریال الحشاشین، اظهار کرد: این اولین اثر تاریخی نیست که به گویش محاوره‌ای تکیه می‌کند، چراکه پیش از آن سریال‌های زیادی ساخته شده است، اما مهمترین نکته این است که کار به خوبی ارائه و اطمینان حاصل شود که پیام آن بر مخاطبان تأثیر می‌گذارد.
طارق الشناوی، منتقد سینما نیز گفت: ما از دهه ۱۹۶۰ قوانینی را به ارث برده‌ایم که آثار تاریخی و مذهبی به زبان عربی فصیح یا کلاسیک ارائه می‌شود که این منطقی نیست. البته این در حالی است که «ریدلی اسکات ناپلئون را به انگلیسی ارائه کرد، هرچند او یک شخصیت فرانسوی است».
پدیده جعل تاریخ در درام تاریخی عرب
رسانه‌های عرب زبان مسئله دیگری که در مورد نمایش ماه رمضان مطرح شد را میزان دقت و اعتبار تاریخی و نقض برخی آثار با حقایق رخ داده خواند.
وجیهه عبدالرحمن، بازیگر، در رابطه با این موضوع گفته است که درام تاریخی متأسفانه ذهن بینندگان را با ابطال‌هایی که آزارش می‌دهد، آشفته کرده است و اگر فیلمنامه‌نویس حق داشته باشد با رمان اجتماعی، پلیسی یا عاشقانه بازی کند، حق دستکاری تاریخ و وقایع شناخته شده را ندارد، به خصوص اگر درام به شخصیتی تاریخی بپردازد که در یک دوره زمانی خاص نقش فعالی داشته است، همانطور که این امر در سریال الحشاشین (قاتلان) واکنش‌های بسیاری را برانگیخت.
پدیده جعل تاریخ در درام تاریخی عرب و ترکیه بسیار وجود دارد، چراکه آنها فیلم‌نامه‌ها را از بین رویداد‌هایی برمی‌گزینند که مواضع قهرمانانه را تقویت و افتخارات و پیشینیان‌شان را ستایش می‌کند و این قطعاً به نفع درام نیست.
بدون تاریخ، بدون تفسیر
او معتقد است عوامل این فیلم تمایلی به پایبندی به حقایق و آنچه کتاب‌های تاریخی روایت می‌کنند، ندارند؛ چراکه برخورد نمایشی با آثار ادبی و تاریخی، فیلمنامه نویس و کارگردان را مجبور می‌کند تا جزئیات زیادی را به آن اضافه کند و این امر ممکن است برتر از اثر ادبی باشد.
همچنین رسانه دیگری عنوان کرده است: سریال «الحشاشین» در ابتدا و انتها ماحصل خیال بوده که از تاریخ الهام گرفته شده است، همچنین در این سریال تلاش چندانی برای تفسیر تاریخ نشده است.
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت