به نقل از «عصر ایران»

تعجب شرکت‌کننده «عصر جدید» از بازدید ۱۵ میلیونی از صفحه اینستاگرامش

تاریخ انتشار: ۱۵ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۷۰۷۲۳۹

فرهیختگان نوشت: سیدوحید موسوی از استان لرستان، شهر خرم‌آباد یکی از شرکت‌کنندگان در مسابقه استعدادیابی «عصر جدید» بود که توانست با قطعه‌ای که خواند چهار رای سفید داوران این برنامه را به دست بیاورد، او می‌گوید آخرین پستش در صفحه اینستاگرامش بعد از آن اجرا حدود پنج‌ونیم میلیون بازدید داشته و همچنین چیزی حدود ۱۵ میلیون نفر از صفحه‌اش بازدید کرده‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

«عصر جدید» به‌عنوان بستری برای استعدادیابی، از فصل اول تاکنون زمینه‌ای را برای خوانندگان با گویش‌های مختلف فراهم کرد. افرادی که بعد از اجرا دیده شدند و با شرایط سنی مختلف پیشنهادهای کاری متعددی دریافت کردند. پارسا خائف یکی از این نمونه‌ها بود که با وجود سن کمی که داشت خوانندگی را از «عصر جدید» شروع و به‌مرور پیشنهادهایی برای تیتراژخوانی دریافت کرد و تیتراژ مسابقه «میدون» با صدای او شنیده شد و روی آنتن رفت.

این خواننده در ۱۳سالگی از استان اردبیل به این مسابقه آمد و در نهایت با ۵ میلیون و ۷۱۷ هزار رای، ستاره سوم سری اول «عصر جدید» شد.

نمونه دیگری که می‌توان به آن اشاره کرد، عرفان طهماسبی بود که بعد از اجرا در فصل دوم این مسابقه در «عصر جدید» به‌عنوان مربی مشغول به کار شد. درنهایت و در فصل سوم سیدوحید موسوی، با گویش لری و از شهرستان خرم‌آباد روی استیج «عصر جدید» آمد و مورد استقبال عموم مردم قرار گرفت. 

موسوی درباره نحوه حضورش در این برنامه گفت: «تصمیم اول را من نگرفتم و قصد شرکت در برنامه را نداشتم، یکی از دوستانم از من فیلم گرفت و برای «عصر جدید» ارسال کرد. بعد از آن آقای تهرانی با من تماس گرفتند و روزی را مشخص کردند تا برای راستی‌آزمایی به آن‌جا بروم. من مسابقه را دوست دارم و برنده شدن برایم مهم است. از طرف دیگر هم دیدم برنامه برای شبکه ملی است و من هم خوانندگی را دوست دارم و به‌عنوان یک شهروند که سهمی از شبکه ملی دارم، تصمیم گرفتم در مسابقه شرکت کنم.»  

او در ادامه درباره واکنش‌هایی که بعد از اجرا از جانب مردم دریافت کرده بود، گفت: «من کارم تاسیسات ساختمان است و در کنارش هم خوانندگی می‌کنم. بعد از اجرا در این برنامه نسبت به قبل بیشتر شناخته شدم و به‌اصطلاح بولد شدم و تماس‌های کاری با من گرفته شد که تاکنون به سرانجام خاصی نرسیده است.»

موسوی در پاسخ به این که آیا بعد از اجرایی که داشت، کسانی بودند که او را الگو قرار دهند و بخواهند در فصل بعد شرکت کنند یا خیر، گفت: «دوستانی بودند که به من گفتند ما دوست داریم مثل شما به این مسابقه برویم و از شهرستان‌های مختلف با من تماس گرفتند و من هم تجربیاتی که کسب کرده بودم در اختیار آن‌ها قرار دادم.»

او در ادامه در رابطه با این که از فصل‌های قبل «عصر جدید» الگویی گرفته یا خیر، گفت: «این‌که به‌طور مشخص از کسی الگو گرفته باشم، وجود نداشت اما ما همواره از اطراف خود تجربه کسب می‌کنیم. من کارهای استاد فرهاد مهراد و استاد بنان را دوست دارم و سعی می‌کنم اگر قرار باشد کسی را الگوی خود قرار دهم این عزیزان باشند.» 

موسوی درباره تحولی که در فضای مجازی و بعد از اجرا در «عصر جدید» برایش رخ داد، گفت: «من بسیار مورد محبت هموطنانم قرار گرفتم و پیج شخصی من در اینستاگرام رشد چشمگیری داشت و تعداد دنبال‌کنندگانم به‌شدت افزایش پیدا کرد. آخرین پست من تا امروز که فقط چند روز از اجرایم گذشته، حدود پنج و نیم میلیون نفر بازدید خورده است و چیزی حدود ۱۵ میلیون نفر از صفحه من بازدید کرده‌اند. این تعداد تحول چشمگیری برای من بوده و نتیجه دیده شدن در «عصر جدید» است.»

او در پایان درباره تاثیر این مسابقه و حضور استعدادهای مختلف در آن گفت: «من فکر می‌کنم یک برنامه «عصر جدید» برای ایران کم است و عده زیادی دوست دارند هنرشان را به نمایش بگذارند و بهتر است برنامه‌هایی با دسته‌بندی جداگانه تولید شود. به نظرم اگر استعدادها تفکیک شود، مثلا یک برنامه برای ورزشکاران، یک برنامه برای خوانندگان و... شرایط رای‌دهی برای داوران بهتر می‌شود و دوستان شرکت‌کننده هم تخصصی‌تر محک می‌خورند.» 

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: بعد از اجرا عصر جدید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۷۰۷۲۳۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«کودک شو» : تلاش بودجه‌سوز برای استمرار یک تجربه‌ی تمام‌شده

«کودک شو» همان بار اولی که بازغی از برنامه جدا شد، یک تجربه‌ی به پایان رسیده بود، فقط معلوم نیست که اصرار مدیران شبکه‌ی نسیم برای ادامه دادن بیهوده این مسیر برای چیست.

سرویس فرهنگ و هنر مشرق- در اوایل آذرماه سال گذشته، پژمان بازغی، بازیگر محجوب و کم‌حاشیه‌ی کشورمان، اعلام کرد که بعد از تقریبا ۵ فصل تجربه‌ی مجری‌گری در مسابقه‌ی «کودک شو» از این برنامه کنار گذاشته شد. یک روز بعد از مصاحبه‌ی بازغی، رضا نصیری کارگردان فصل‌های قبلی این برنامه از کنارگذاشته شدن تیم قبلی ساخت «کودک شو» خبر داد.

حقیقت ماجرا این است که از قضاء آقایان بازغی و نصیری بسیار خوب موقعی از برنامه کنار رفتند و در واقع یک توفیق اجباری برای ایشان دست داد!

«کودک شو» بعد از سه فصل، یعنی همان زمانی که حمید گودرزی به عنوان مجری جایگزین پژمان بازغی شد، روند افول خود را شروع کرد و بازگشت دوباره بازغی هم نتوانست به لحاظ کیفی برنامه را بالا بکشد.

به بیان دیگر، «کودک شو» همان بار اولی که بازغی از برنامه جدا شد(آبان ۹۹) یک تجربه‌ی به پایان رسیده بود که دیگر چیز دندان‌گیری برای عرضه نداشت. فقط معلوم نیست که اصرار مدیران شبکه‌ی نسیم برای ادامه دادن به این تجربه‌ی به ته دیگ خورده، آن هم با تغییر عوامل اصلی، برای چیست.

در حقیقت سوخت اصلی و تنها کارمایه‌ی باقی‌مانده از فصل چهارم به بعد مسابقه‌ی «کودک شو»، میل طبیعی و غریزی پدر و مادرها برای جلوی دوربین رفتن فرزندان دلبندشان و ثبت ان روی آنتن تلویزیون ملی است. از همین رو، کف استقبالی که به طور ثابت والدین، چه در شکل شرکت‌کننده و چه در شکل ببینده، حتی تا فصل n ام از چنین برنامه‌ای خواهند داشت، نباید موجب اشتباه محاسبه شود که این برنامه چون حدی از «بیننده» دارد، باید به هر قیمت ادامه پیدا کند.

چنین مسابقه‌هایی یک تیم قوی ایده پرداز، طراح و اجراکننده فنی نیاز دارد، چیزی که در «کودک شو» دیده نمی شود. ایده‌ها بسیار پیش‌پاافتاده و اجرای آن‌ها آماتوری است. این که عوامل برنامه برای پر کردن خلاهای برنامه بیش از حد روی پرسیدن سوالات تکراری از آنان و ظرفیت شیرین‌زبانی کودکان جلوی دوربین حساب باز کرده‌اند، نشان از ساده‌انگاری و سهل‌پنداری بیش از حد ذهنیت دوستان درباره برنامه‌ی «کودکانه» دارد. در شرایط کنونی، برنامه از هر نوع ارزش افزوده هنری و فنی خالی است و هیچ خلاقیتی در طراحی و اجرا ندارد.

برای مثال، جای یک شخصیت کودکانه، در قالب عروسک یا عروسک قدی یا همکار/دستیار مجری با ظاهر و ادبیات کودکان در برنامه خالی است، شخصیتی که معمولا به نماد چنین برنامه‌هایی تبدیل می شود. چنین شخصیتی می تواند فاصله میان شرکت‌کنندگان کودک و مجری را پر کند و شور و شعف کودکانه برنامه را بالا ببرد. به ویژه چون ملیکا شریفی نیا تجربه‌ای در اجرا ندارد و به طریق اولی، ابدا کار تخصصی اجرا برای کودکان را پیش از این تجربه نکرده، وجود یک شخصیت میانجی کاملا ضروری به نظر می رسید.

ملیکا شریفی نیا مسلط بر اجرا نیست به نحوی که همه دست اندازها و تپه‌چاله‌های اجرای خود را با قربان‌صدقه رفتن کودکان جبران می کند.

به عبارت دیگر، او در حال بازی کردن نقش «گرمی» و «صمیمیت» با مهمانان و کودکان است و متاسفانه این نقش بازی کردن زیادی به چشم می آید. مجری برنامه اصطلاحا "زیادی شلوغش می کند" و با انرژی بالای کاذب و ساختگی و بعضا داد و فریاد می خواهد چیزی را بر آن تسلط ندارد، در چشم مخاطب فرو کند.

البته این که مجری دارای یک صدای شفاف و رسا باشد، جزو اصول اولیه‌ی فیزیولوژی یک مجری است و متاسفانه صدای خانم شریفی‌نیا به واسطه‌ی دورگه و خشدار بودن، ابدا مناسب اجرا نیست.

جدای از این، مجری جدای از این که باید بتواند ایده‌ها و گفتارهای از پیش تعیین‌ و نوشته‌شده را به درستی اجرا کند، به لحاظ شخصیتی باید واجد گونه‌ای حاضرجوابی، بداهه‌پردازی و شوخ‌طبعی غریزی باشد.

در واقع، مجری باید برای اجرای برنامه‌ با تم خاص(در این‌جا کودکانه) یک شخصیت‌پردازی متناسب با آن انجام دهد، در حالی که خانم شریفی‌نیا علی‌رغم سابقه‌ی بازیگری، چنین طراحی برای حضور جلوی دوربین «کودک شو» ندارد. ظاهرا هم ایشان و هم عوامل برنامه زیادی کار اجرا مسابقه‌ی کودک‌محور را سهل و ساده فرض کرده‌اند.

بی‌انصافی است که بگوییم «کودک شو»، در کلیت خود پروژه‌ی شکست‌خورده و ناموفقی بود. بله در دو سه فصل ابتدایی، «کودک شو» به واسطه‌ی ایده‌ی جدید خود(در مقیاس تلویزیون ایران، وگرنه انواع شوها و برنامه‌های موفق و پرطرفدار با حضور کودکان و نوجوانان در دنیا ساخته شده است)، جذابیت پژمان بازغی به عنوان یک ستاره سینمایی و داشتن کف استعداد لازم برای اجرا و البته عطش شدید جامعه به حضور نمایشی کودکان خود، آن هم در صفحه‌ی سیمای ملی، توانست در جذب مخاطب موفق باشد. اما «کودک شو» هر پتانسیل و ظرفیت و طراوتی اگر داشت، در نهایت تا همان فصل سوم عرضه کرد و پس از آن، چیزی جز تکرار مکررات و صرف هزینه با هدف پرکردن آنتن نبود.

معضل اصلی «کودک شو» این است که نه در کلیت خود و نه دست‌کم در هر فصل خود، فاقد یک «ایده» کانونی است که هم جنبه‌ی نوآوری داشته باشد و هم کلیت برنامه را منسجم و باکیفیت نگه دارد.

برای روشن شدن موضوع لازم است اشاره کنیم که تقریبا هر شو یا برنامه یا مسابقه‌ی تلویزیونی مشهور با محوریت کودک و نوجوان در شبکه‌های بزرگ دنیا، دارای یک ایده‌ی مرکزی است. برای مثال رقابت «آشپزی» بین کودکان یا نوجوانان محمل ساخت شماری از معروف‌ترین برنامه‌ها چون «MasterChef Junior»، «Kids Baking Championship»، «Food Network Star Kids» و «Disney's Magic Bake-Off» و... بوده است.

یا آمادگی جسمانی و مانورپذیری کودکان و نوجوانان در شوی محبوب «American Ninja Warrior Junior» محور کار بود. مسابقه‌ی «Genius Junior» صحنه‌ای برای معرفی و جلوه‌گری کودکان بااستعداد و نابغه در زمینه ریاضیات، هجی و املای کلمات و اطلاعات عمومی است که در قالب یک مسابقه‌ی بسیار جذاب و هیجان‌آور به تصویر کشیده می شود.

شوی «Shark Tank Young Entrepreneur Special» ایده‌های ناب کارآفرینی از سوی کودکان خلاق و هوشمند را توسط تیمی از کارآفرینان مشهور و موفق قضاوت می کند. مسابقه‌ی «Endurance» قدرت، تحمل، خلاقیت و کار تیمی کودکان را در شرایط سخت شبیه‌سازی شده در محیط‌هایی چون جنگل به سنجش می گذارد.

در « Mythbusters Jr» تیمی از کودکان با بهره‌گیری از قدرت تحلیل و منطق خود و ابزارهای در اختیار علمی، افسانه‌های معروف محلی در نقاط مختلف آمریکا را مورد بررسی قرار می دهند تا نسبت آن‌ها را با دروغ یا واقعیت تعیین کنند.

ملاحظه می شود که انواع ایده‌های مرکزی جذاب و بعضا بسیار خاص در محور طراحی مسابقات کودکان و نوجوانان قرار می گیرد. اما «کودک شو»، علی‌رغم این که به فصل ششم رسیده، فاقد چنین ایده‌ی منسجم‌کننده و خلاقیت‌سازی است، از همین رو، فصل ششم آن کاملا به لحاظ ایده و اجرا، ولنگار و باری به هر جهت است. نه بازی‌های طراحی‌شده بدیع و سرگرم‌کننده هستند، نه نکات آموزشی خاصی در کلیت برنامه دیده می شود و تجربه‌ی خاصی از این حضور در آنتن سیمای ملی برای «والدین» شرکت‌کننده رقم زده می شود.

ظاهرا تلاشی بی‌وقفه در جریان است که به هر قیمتی بودجه‌های عمومی که در اختیار سازمان است، از طریق تیم‌های برنامه‌سازی(دقیق‌تر: برنامه پر کُن)، با بسیط‌ترین ایده‌ها، تکراری‌ترین شیوه‌ها و البته کشدارترین زمان‌ها تلف شود. این سطح از کیفیت‌ستیزی برنامه‌سازان از یک سو، و نظارت‌گریزی از سوی مدیران میانی چه در مرحله تصویب طرح و چه در حین ساخت و پخش از سوی دیگر، واقعا نوبر است و نشان از بحران در ساختار تولید و برنامه‌سازی در شبکه‌های سیما دارد.