به نقل از «طرفداری»

زمان کم را بهانه پرهیز از تغییرات مثبت در تیم ملی نکنیم؛ ایران مدل 2022 باید جاه طلب تر باشد

تاریخ انتشار: ۲۰ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۷۴۸۳۶۹

حالا که از فضای احساسی جام جهانی فاصله گرفته ایم بد نیست کمی منطقی به نیمکت تیم ملی و فرصت باقی مانده پیش روی تیم تا جام جهانی توجه کنیم...

هفته گذشته قرعه کشی رقابت های جام جهانی 2022 قطر انجام شد و همگروهی های ایران در این رقابت ها مشخص شده اند.

به گزارش طرفداری، حالا که از تب و تاب قرعه کشی و هیجان همگروهی با انگلیس و آمریکا گذر کرده ایم، بد نیست کمی واقع گرایانه تر و به دور از احساسات به قضیه نیمکت تیم ملی ایران در جام جهانی توجه کنیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از همین امروز تا روز بازی با انگلیس چیزی حدود 226 روز فرصت داریم که این مدت برابر چیزی حدود 7 ماه و نیم است. در این بین یک طرز تفکر وجود دارد که تیم ملی فرصت چندانی برای آماده سازی ندارد و تیم ما اگر روی نیمکت تغییراتی را تجربه کند، به دلیل زمان کم تیم متضرر می شود. اما این هفت ماه و نیم به هیچ عنوان زمان کمی برای آماده سازی تیم ملی برای رقابت های جام جهانی نیست و در این بین مسئولان باید پیش از هر چیزی تکلیف خود را با کادر فنی مشخص کنند و پس از این که با قضیه نیمکت تیم ملی کنار آمدیم و اعتماد مناسبی از سوی کادر فنی به جامعه فوتبال منتقل شد، وقت آماده سازی با چند بازی تدارکاتی و اردوی آماده سازی می رسد و در این میان مهم ترین امر طرز تفکر و برنامه های مرد اول کادر فنی است. یکی از مشکلاتی که این روزها در فضای فوتبال به چشم می خورد این است که انگار خود مسئولان فوتبال هم چندان تکلیف شان با سرمربی فعلی مشخص نیست و هستند کسانی که به نوعی با همین بهانه فرصت کم به دنبال ابقای این سرمربی برای رقابت های جام جهانی هستند اما فارغ از تصمیم گیری در مورد این که با اسکوچیچ ادامه بدهیم یا نه نباید این فرصت باقی مانده را از دست بدهیم و گذشته را فاکتور اصلی تصمیم گیری ها برای آینده قرار بدهیم. در جام جهانی ضعیف ترین تیمی ک در تورنمنت حضور دارد در سطح فنی ای مشابه کره جنوبی قرار دارد و این در حالی است که ما در رقابت های مقدماتی در بهترین روزهای نتیجه گیری مان با اسکوچیچ هم در بازی ای پر استرس و به هم ریخته در استادیوم آزادی یک تک امتیاز از کره گرفتیم حالا از این زاویه نگاه کنید که در گروه ما یکی از بهترین تیم های قاره آمریکای شمالی و دو کشور اروپایی هم حضور دارند.

شرایط امروز تیم ملی و این 7 ماه باقی مانده ناخودآگاه شاید ما را به یاد آماده سازی تیم ملی در جام جهانی 1998 می اندازد روزهایی که نیمکت تیم ملی پس از صعود به جام جهانی دستخوش تغییر شد و تومیسلاو ایویچ روی نیمکت تیم ملی نشست. عمر سرمربیگری ایویچ به دلیل سومدیریت و انتخاب های عجولانه به جام جهانی نرسید اما ما به وضوح در جام جهانی شاهد پیشرفت عملکرد فردی و تیمی ایران نسبت به رقابت های مقدمانی بودیم و این در حالی بود که نه خود ایویچ در جام جهانی روی نیمکت حضور داشت و نه فرصت زیادی در اختیار این سرمربی گذاشته بودیم و تنها چیزی حدود  7 ماه این سرمربی روی نیمکت تیم ملی حضور داشت و با روش های خاص خود در آماده سازی تیم، پتانسیل تیم ملی را تا مرحله صعود از مرحله گروهی هم بالا برد اما در آن مقطع حضور سرمربی ایرانی روی نیمکت تیم و طرز تفکر «آمریکا را ببریم و به خانه برگردیم» باعث شد خبری از جاه طلبی نباشد و مقابل یکی از ضعیف ترین آلمان های تاریخ شکست بخوریم و همانطور که ایویچ پیش بینی می کرد با ضربه کاشته میهایلوویچ و گلزنی کلینزمن فرانسه را با 3 امتیاز ترک کنیم.

با توجه به این شرایط باید نسبت به دقیقه به دقیقه بازی در جام جهانی حریص باشیم و مهم تر از هر چیزی با یک تک امتیاز یا پیروزی مقابل یکی از تیم های انگلیس یا آمریکا بسنده نکنیم و این قضیه هم ارتباط مستقیمی با تفکرات کادرفنی تیم ملی دارد.

البته باید به این نکته هم اشاره کنیم این روزها تکلیف خود فدراسیون هم مشخص نیست و همه منتظر برگزاری مجمع فدراسیون هستند تا تکلیف نفر اول مشخص شود. در این شرایط کمی سخت است اگر توقع داشته باشیم فدراسیون به دنبال اعمال تغییر یا برنامه ریزی مدون و دقیق با سرمربی فعلی تیم ملی باشد. از سویی ظاهرا هیچ اتفاق نظری هم روی ابقای اسکوچیچ در تیم ملی وجود ندارد و بسیاری هم تنها به سبب درخشش تیم اسکوچیچ در رقابت های مقدماتی مقابل تیم هایی مثل لبنان، امارات و عراق اعتقاد دارند این سرمربی باید روی نیمکت تیم ملی حضور داشته باشد. انگار دو سرنوشت مشابه از لحاظ کادر فنی پیش روی تیم ملی در جام جهانی 2022 است یا مثل سال 1998 پیش از بازی ها سرمربی را عوض می کنیم و دوران آماده سازی خوبی را پشت سر می گذاریم و یا مثل سال 2006 سرمربی فعلی ای که در مقدماتی جام جهانی عملکرد خوبی داشته را  به دلیل نتایج خوبش مقابل تیم های آسیایی نگه می داریم و به احتمال بسیار زیاد هم به نتیجه ای مشابه 2006 می رسیم. در این بین هم اگر قرار است اسکوچیچ را عوض کنیم، باید بدانیم در حال از دست دادن فرصت طلایی هستیم و قرار گرفتن در این دو راهی و انتخاب نکردن هیچ کمکی به فوتبال ما نمی کند ما و مسئولان مان یا باید به اسکوچیچ و تیم فنی اش اعتماد کامل داشته باشند و با برنامه ریزی دقیق کار را پیش ببرند و یا اگر این اعتماد وجود ندارد محترمانه از این سرمربی خداحافظی کنند چرا که ایران جام جهانی 2022 و 7 ماه فرصت گزینه جذابی برای برخی مربیان بزرگ تر از فوتبال ما است که می توانند حداقل به اندازه یک تورنمنت چیزهایی برای ارائه کردن به ما و فوتبالمان داشته باشد.

این نسل از تیم ملی در حال پیر شدن است و شاید جام جهانی و جام ملت های آینده تنها فرصتی است که این نسل از فوتبال ما می تواند کار نیمه تمامش را تمام کند....

 

 

اخبار داغ 

اولین واکنش علی دایی به ماجرای باز کردن کرواتش در قطر جزئیات بیماری سردار آزمون از زبان رسانه آلمانی برانکو: زمان فتح الله زاده از استقلال پیشنهاد داشتم؛ نمی‌ شود از قرمز به آبی رفت! افزایش عجیب حجم عضلات لوریس کاریوس در دوران سکونشینی آلفونسو دیویس: تصور کنید رونالدو باشید آن وقت مگوایر کاپیتان تیم باشد!

منبع: طرفداری

کلیدواژه: نیمکت تیم ملی روی نیمکت تیم جام جهانی آماده سازی کادر فنی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۷۴۸۳۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«دریای پارس» یادگاری برای ایران به بهانه روز خلیج فارس

محمد زکی‌زاده، مستند «دریای پارس» به کارگردانی منوچهر طیاب که در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تولید شده است؛ موقعیت جغرافیایی، تاریخ تمدن و فرهنگ‌های گوناگون منطقه خلیج فارس و دریای عمان را به تصویر می‌کشد.

در «دریای پارس» موقعیت جغرافیایی و ژئوپلتیک خلیج فارس و دریای عمان بر اساس تاریخ تمدن عیلام، اکد، سومر، کلده، آشور، بابل، ایران و فرهنگ‌های گوناگون منطقه، مراکز تمدن‌های کهن ایرانی در کرانه خلیج فارس بررسی می‌شود.

این مستند با نام «خلیج فارس» آغاز می‌شود و با نمایش پی در پی نقشه‌های کهنی که از دیرباز از جغرافی‌دانان غربی و مسلمان مانده‌اند بر اصالت این نام صحه می‌گذارد. سپس سفر خود را از جلگه خوزستان آغاز می‌کند و به گشت و گذاری گسترده در جزیره‌های ایران می‌پردازد.

مراسم عاشورای بوشهر، لنج سازی، معابد پالمیری خارک، فجایعی که اروپاییان، دزدان دریایی انگلیس و ... در این مناطق به بار آورده‌اند، چگونگی باز پس گیری هرمز از پرتغالی‌ها از جمله مواردی است که در این فیلم نمایش داده می‌شود.

سابقه تاریخی جزیره خارک، داستان سفر واسکودوگاما پرتغالی و آمدن آلبر کرک به خلیج فارس و آغاز دوران استعمار تا دوران جنگ جهانی اول، مبارزات مردم جنوب علیه استعمار، موقعیت جزایر قشم، کیش، تنب بزرگ، تنب کوچک دیگر سرفصل‌های این فیلم را تشکیل داده است.

منوچهر طیاب مستندساز، نویسنده و منتقد که یکی از چهره‌های تاثیرگذار دنیای مستند به شمار می‌رود، در سال ۱۳۱۶ در تهران به دنیا آمد. او دانش‌آموخته رشته معماری از دانشگاه فنی وین و تحصیل‌کرده رشته کارگردانی سینما و تلویزیون و طراحی صحنه از دانشکده سینمایی آکادمی دولتی موسیقی و هنر‌های نمایشی وین بود.

او از سال ۱۳۴۲ با ساخت فیلمی درباره سفال‌های قدیمی ایران به مستندسازی روی آورد و نزدیک به ۱۰۰ فیلم ارزشمند میراث فرهنگی و تاریخی را کارگردانی کرده است. طیاب استاد رشته سینما در دانشکده هنر‌های دراماتیک و تلویزیون، سرپرست رشته سینماتوگرافی و عکاسی دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی تهران و عضو هیئت داوران یونسکو در جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه لهستان بود و از جمله آثار مستند او می‌توان به «البرز»، «زاگرس گهواره تمدنی کهن»، «نقاشی ایران»، «دروازه ملکوت»، «وانگه روان جهان گله کرد» و ... اشاره کرد.

همچنین همزمان با برگزاری سیزدهمین دوره جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت، ضمن نکوداشت منوچهر طیاب و نمایش آثار منتخب وی، از این پیشکسوت سینمای مستند با اهدای نشان فیروزه حقیقت تقدیر شد. طیاب غیر از مستندسازی و عکاسی به عنوان شاخه‌های اصلی فعالیت خود، در حوزه ایرانشناسی نیز نامی آشناست و در زندگی خود به طور پیوسته برای معرفی ایران با ابزار فیلم و مستند تلاش کرد.

بسیاری از مستندسازان طیاب را به عنوان یک ایرانشناس عاشق می‌شناسند که مسیر صادقانه‌ای را در زندگی پیش گرفته و او به همراه ایرج افشار، خسرو سینایی و منوچهر ستوده را از کسانی عنوان می‌کنند که گویی جهان هستی آنها را به عنوان پیامبران فرهنگ برگزیده است.

از جمله آثار منوچهر طیاب که در جشنواره‌های مختلف مورد تقدیر واقع شده‌اند، می‌توان به فیلم‌های «سفال/ سرامیک» (۱۳۴۲) - برنده دلفان نقره، «ریتم» (۱۳۴۳) - فیلم منتخب یونسکو برای تدریس در مدارس سینمایی- دیپلم افتخار از جشنواره وین، «خوزستان» (۱۳۴۳)، «دزفول/ شوشتر» (۱۳۴۴)، «کران تا کران» (۱۳۴۴)، «قالی» (۱۳۴۵)، «جزیره قشم» (۱۳۴۶)، «سپاهی دانش» (۱۳۴۷)، «مسجد جامع اصفهان» (۱۳۴۸) - دیپلم افتخار جشنواره فیلم برلین، «دریای پارس» (۱۳۴۸)، «ایران سرزمین ادیان» (۱۳۴۹) - دیپلم افتخار جشنواره وین، «سیر خط در ایران» (۱۳۴۹)، «سوی شهر خاموش- دزفول» (۱۳۴۹)، «آبادان» (۱۳۵۰)، «سوزنبان» (۱۳۵۰)، «کاریکاتوریست» (۱۳۵۰)، «جنگ خروس» (۱۳۵۰)، «شب‌های تهران- ۷ قسمت» (۱۳۵۰)، «زن‌ها و حرفه‌ها» (۱۳۵۰)، «خیمه شب‌بازی» (۱۳۵۱)، «تیاتر رو حوضی» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه نقاش امپرسیونیست‌ها» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه جواهرات» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه شیشه و سفال» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه نقاشی کودکان» (۱۳۵۲)، «کاخ چهل‌ستون» (۱۳۵۲)، «کاخ هشت‌بهشت» (۱۳۵۲)، «کاخ عالی‌قاپو» (۱۳۵۲)، «مسجد شیخ لطف‌الله» (۱۳۵۳)، «معماری دوران صفوی» (۱۳۵۴) - برنده دلفان طلایی، «معماری دوران سلجوقی» (۱۳۵۴)، «معماری دوران ایلخانی» (۱۳۵۴)، «معماری دوران تیموری» (۱۳۵۴)، «معماری آستان قدس رضوی» (۱۳۵۵)، «اصفهان هندسه‌ای بر مقیاس انسانی» (۱۳۵۵) - دیپلم افتخار جشنواره سینمایی مسکو، «ساخت کاشی معرق» (۱۳۵۵) و «تعمیر نقاشی‌های دیواری» (۱۳۵۵) اشاره کرد.

منوچهر طیاب کارگردان نام‌آشنای سینمای مستند ایران بامداد روز سه‌شنبه ۴ شهریور سال ۱۳۹۹ در سن هشتاد و سه سالگی در بیمارستانی در وین از دنیا رفت.

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر