امنیت ساختمان‌ها قربانی طمع بساز و بفروش‌ها
تاریخ انتشار: ۲۷ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۸۰۱۸۶۷
خبرنگاربیش از دو هفته از تعطیلات نوروزی می‌گذرد. ما به‌عنوان ساکنان کلانشهر چند میلیونی تهران حالا تقریباً به شرایط عادی زندگی بعد از تعطیلات برگشته‌ایم، اما خیلی‌هایمان هنوز با استرس و نگرانی دست‌وپنجه نرم می‌کنیم که پیش از شروع سفرهای نوروزی کشیده‌ایم.
روزنامه ایران: برخی‌هایمان به هر ترفندی متوسل شده‌ایم تا با کمترین دغدغه، خانه‌هایمان را ترک کنیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در واقع اگر بخواهیم وظایف ذاتی پلیس را در تأمین امنیت و ایجاد حس امنیت کنار بگذاریم و واقع بینانه و با یک نگاه فنی و تخصصی به موضوع امنیت ساختمان‌ها بپردازیم، باید ببینیم که ساختمان‌های ما جدا از بحث ایمنی در مقابل خطرات و سوانح، تا چه اندازه در برابر سرقت امنیت دارند. شهروندان کلانشهرها حالا دربرابر این سؤال جدی قرار گرفته‌اند که چطور می‌توان از امنیت ساختمانی مطلع شد و آیا سازندگان در برابر افزایش امنیت ساختمان‌ها هم مسئول‌اند؟ در این گزارش سعی شده است از زوایای مختلف و از زبان دو طرف ماجرا یعنی خریدار و سازنده به موضوع امنیت ساختمان‌ها پرداخته شود؛ موضوع مهمی که اگرچه تا چند سال اخیر چندان مهم به نظر نمی‌رسید اما حالا با افزایش تصاعدی نرخ مسکن و کالاهای اساسی منازل و لزوم نگهداشت سرمایه‌های زندگی، این انتظار را ایجاد کرده است که ساکنان دربرابر پولی که برای خرید یک واحد مسکونی پرداخت می‌کنند، خدمات بهتر و بیشتری را هم نسبت به گذشته دریافت کنند. شهروندی که در کلانشهر میلیونی تهران برای یک واحد کوچک در یکی از مناطق جنوبی شهر باید حداقل یک میلیارد تومان بپردازد، چرا نباید انتظار حداقل تجهیزات ممکن مثل نرده حفاظ و درب ضد سرقت را داشته باشد؟! یا چرا سازندگان در طراحی و معماری بنا تنها به استفاده حداکثری از فضای ممکن فکر می‌کنند و اهمیتی به امنیت واحدها نمی‌دهند؟ چرا اغلب ساختمان‌های جدید دسترسی سارقین را به داخل ساختمان راحت‌تر کرده است و اساساً چرا موضوع امنیت یک ساختمان تنها به گردن گشت‌های پلیس انداخته می‌شود؟ ما در این گزارش می‌خواهیم به این سؤالات پاسخ دهیم.
ساختمان‌ها و سارقین
بسیاری از خریداران اعتماد چندانی به تعهد سازنده‌ها برای افزایش ضریب امنیت ساختمان ندارند. برای همین معمولاً اولین کاری که از سوی اغلب خریداران یا حتی مستأجران انجام می‌شود، نصب نرده‌های محافظ بویژه در طبقات اول است. اگرچه اغلب مالکان معتقدند که بیشتر این کارها نمایشی است و اگر امنیت محله و ساختمان از سوی پلیس تضمین نشود، هیچ ترفندی نمی‌تواند جلوی ورود سارقین را به ساختمان بگیرد. علی‌اصغر امیری ساکن یکی از مناطق مرکزی تهران است. او حدوداً ٣٠سال است که در محدوده امیرآباد زندگی می‌کند؛ جایی که به گفته او دوربین‌های امنیتی زیادی دارد و حتی خالی از گشت‌های پلیس هم نیست، اما آیا سارقی وجود ندارد؟! او می‌گوید که در ساختمان‌شان از درب ضدسرقت استفاده شده و دورتا دور ساختمان هم نرده محافظ نصب شده است، اما این موارد خارج از تعهد سازنده بوده و برای هر کدام مبالغ جداگانه‌ای پرداخت شده است. او اما از کیفیت ساخت‌وسازها و نوع معماری خانه‌ها گلایه دارد، چراکه به گفته او طراحی بنا کاملاً باز است و هیچ محافظی برای ورودی و خروجی پارکینگ‌ها وجود ندارد و سارقین به‌راحتی می‌توانند وارد پارکینگ شده و از آنجا به طبقات بیایند. حتی نمای شیشه‌ای پارکینگ‌های طبقات بالا اگرچه زیبا است اما باعث شده سارقین به آسانی ورود و خروج ساکنین را رصد کنند و با باز شدن درب‌ها وارد شده و دست به سرقت بزنند. امیری معتقد است طراحی‌های جدید ساختمان‌ها از امنیت آنها کاسته است، چراکه سازندگان فقط به زیبایی ظاهری اهمیت می‌دهند و برایشان مهم نیست که دسترسی سارقین به ساختمان را سهل می‌کنند.
اما چرا خریداران به این موارد مهم و امنیت‌ساز توجه نمی‌کنند؟
سوسن کارگر ساکن یک ساختمان ٨ساله در یکی از محلات جنوبی تهران می‌گوید: نرخ بالای ساختمان موجب شده تنها مسأله مهم و موردتوجه، بضاعت مالی خریدار باشد نه امنیت و ایمنی ساختمان! درباره مستأجران هم دقیقاً همین موضوع مطرح است. آنها با این نرخ‌های تصاعدی و لحظه‌ای نمی‌توانند به مسأله دیگری توجه کنند و هر جا که از نظر مالی زورشان برسد، همان‌جا خانه رؤیایی آنها است و فرقی نمی‌کند که درب ضد سرقت داشته باشد یا درب معمولی!
خانم کارگر البته دل پری از سازنده‌ها دارد. او می‌گوید فقط حدود ١٥میلیون تومان به بهانه خرید درب ضد سرقت و طبق قرارداد به جیب سازنده ریخته، درحالی‌که سارق به‌راحتی درب ضد سرقت را باز کرده و وارد خانه شده است.
برخی مالکان هم معتقدند هیچ راهکاری نمی‌تواند مانع ورود سارقین به ساختمان شود، چراکه دانش سارقین به روز است و آنها همیشه یک قدم جلوتر از سازنده‌ها حرکت می‌کنند،آن‌هم سازنده‌هایی که سودشان بر هر چیزی حتی امنیت ساختمان اولویت دارد!
آقای کرمی ساکن یکی از ساختمان‌های لوکس مناطق شمالی تهران است. او ماهیانه حدوداً ٣میلیون تومان فقط حق شارژ می‌پردازد و خیالش از بابت جلوگیری از ورود سارقین راحت است، چراکه ساختمان مجهز به کد امنیتی، دوربین مداربسته و دزدگیر است. از طرفی علاوه بر نگهبان که ورود و خروج ساکنین و میهمانان را چک می‌کند، همه ساکنان دارای کد ورودی حتی برای استفاده از آسانسور هستند. او به قول خودش هیچ هزینه اضافه‌ای بابت هیچ کدام از گزینه‌های امنیتی ساختمان نداده است اما هر متر همین ساختمان برایش حدوداً ٩٠میلیون تومان آب خورده است! خانم رستمی در یکی از محلات مشهور شرق تهران زندگی می‌کند. او معتقد است در حال حاضرشکل سرقت‌ها تغییر کرده و با گذشته متفاوت شده است. او گلایه‌هایش از ورود غریبه‌ها به ساختمان است.
رستمی می‌گوید: طی سه سال فقط دو بار دوربین جلوی درب ساختمان‌شان سرقت شده و دیگر از نصب دوربین ناامید شده‌اند. از طرفی حالا بیشتر سرقت‌ها از کفش‌ها و وسایل انباری است که معمولاً از طریق ورود غریبه‌ها تحت‌عنوان پیک غذا انجام می‌شود و امکان شناسایی هم وجود ندارد و نمی‌توان به‌راحتی به کسی برچسب دزدی زد. به پلیس هم که مراجعه می‌کنید برایتان پرونده تشکیل می‌دهند و دیگر خبری از شناسایی و دستگیری سارقین نمی‌شود!
او البته تجربه‌ای هم از سرقت فرش‌هایشان با عنوان قالی‌شویی مشهور داشته است که هم بخشی از هزینه حمل را پرداخته و هم با همسرش در جمع‌آوری فرش‌ها به سارقین کمک کرده است!
البته دل‌نگرانی مالکان و مستأجران به همین موارد ختم نمی‌شود. برخی بویژه ساکنان املاک کوچک مقیاس، معتقدند هیچ حریم امنیتی بین واحدهای ساختمان وجود ندارد و سازنده برای اینکه از نهایت فضا استفاده کند واحدها را بدون فاصله و در دل هم می‌سازد، به‌طوری‌که با باز شدن درب خانه می‌توان از همه چیز مطلع شد و البته مکان مجزایی هم برای جاکفشی تعبیه نشده و ساکنین به اجبار کفش‌ها را جلوی درب می‌گذارند که به‌راحتی به سرقت می‌رود و ارزش شکایت و دنبال کردن هم ندارد! درب انباری‌ها هم بسیار بی‌کیفیت ساخته شده و سازنده‌ها هم اساساً هزینه‌ای بابت این موارد نمی‌پردازند و این موجب شده تا اغلب خریداران بعد از خرید و گاهاً اجاره، هزینه‌های زیادی را بابت افزایش ضریب امنیت بپردازند و از نظر قانونی هم نمی‌دانند که چه مسئولیت‌هایی متوجه سازنده و چه وظایفی بر عهده بهره‌بردار است.
از امنیت ساختمان‌ها غفلت کرده‌ایم
آیا الزام قانونی برای سازندگان و بهره‌برداران درباره افزایش ضریب امنیت ساختمان‌ها وجود دارد؟ این سؤال مهمی است که برخی از شهروندان قبل از خرید یک ساختمان از خود می‌پرسند. آنها درواقع می‌خواهند بدانند که سازنده شخصی‌ساز یا بسازو‌بفروش‌ها تا چه اندازه به امنیت یک ساختمان با استفاده از مصالح با کیفیت اهمیت می‌دهند! سؤال بزرگی که البته جواب ناامید‌کننده‌ای دارد. ناصر امانی، عضو شورای شهر تهران در پاسخ به این سؤال به «ایران» این‌طور توضیح می‌دهد: بحث ایمنی که در مدیریت شهری دنبال می‌شود به بحث مقررات ملی ساختمان برمی‌گردد و بیشتر شامل بحث ایمنی در مقابل حوادثی همچون سیل و زلزله و آتش‌سوزی است. بنابراین در بحث مقررات ملی ساختمان موضوعی با عنوان سرقت از ساختمان‌ها پیش‌بینی نشده است. اگرچه این موضوع بیشتر به مالکان ساختمان‌ها برمی‌گردد که باید شخصاً مسئولیت امنیت را برعهده بگیرند و پیش‌بینی‌های لازم مثل نصب نرده محافظ، استفاده از قفل‌های الکترونیک و درب‌های ضد سرقت را در ساختمان‌ها برای افزایش ضریب امنیت پیش‌بینی کنند. اینها اختیاراتی است که برعهده بهره‌بردار اعم از مستأجر و مالک گذاشته شده است و مقررات جدی و الزامات قانونی در این زمینه وجود ندارد و قانونگذار بند و ماده‌ای را با این عنوان در قانون پیش‌بینی نکرده است که مثلاً مالک یا سازنده مجبور شود حتماً از درب ضد سرقت یا دوربین مداربسته در ساختمان استفاده کند. او ادامه می‌دهد: بر این اساس مسئولیتی متوجه مهندس ناظر یا مجری و عوامل شهرداری نیست و نمی‌توان در این مورد خاص انتظاری از مدیریت شهری داشت که با الزامات قانونی موجبات افزایش ضریب امنیت را در ساختمان‌ها به‌وجود آورد.
مصالح گران شده زورمان به امنیت ساختمان نمی‌رسد
از آن طرف اما سازنده‌ها نظر متفاوتی با مالکان و خریداران دارند آنها معتقدند که افزایش نرخ مصالح ساختمانی بیش از کشش بازار موجب شده تا نتوانند از مصالح باکیفیت و استاندارد استفاده کنند، اگرچه استفاده از مصالح استاندارد هم اکنون الزام قانونی دارد اما ترفندهای زیادی وجود دارد که یک سازنده می‌تواند برای دور زدن قوانین استفاده کند. هم اکنون فاصله زیادی بین کیفیت ساختمان‌ها در نقاط مختلف کلانشهرها وجود دارد که بسته به نرخ منطقه ضریب امنیت هم در ساختمان‌ها تغییر می‌کند!
علی هاشمی یکی از سازندگان صاحب‌نام شرق تهران است که تاکنون افراد زیادی را خانه‌دار کرده است. او اما صادقانه از خلأ قانونی می‌گوید که هیچ الزام و اجباری برای سازنده در رابطه با افزایش ضریب امنیت ساختمان ایجاد نمی‌کند! بنابراین به گفته او همه چیز به وجدان و اسم و رسم سازنده‌ای بستگی دارد که یا به‌دنبال کسب روزی حلال یا حفظ شهرت خود در منطقه است و به همین دو دلیل از مصالح باکیفیت استفاده می‌کند. او البته تاکید می‌کند که به‌عنوان یک سازنده نمی‌توانند تمهیدات خاصی برای افزایش امنیت ساختمان‌ها بکار بگیرند، چون در ایران این پیش فرض وجود دارد که اغلب سازنده‌ها تنها به کسب سود بیشتر توجه دارند و علاقه‌ای به افزایش ضریب امنیت ساختمان ندارند و اگر قرار باشد که به امنیت موضوع ساختمان هم اهمیت بدهند این ایمنی ساختمان از نظر آتش‌سوزی است که در اولویت آنها قرار می‌گیرد.
هاشمی به «ایران» می‌گوید: ما به‌عنوان یک سازنده نهایت کاری که می‌توانیم برای امنیت یک ساختمان انجام دهیم آن هم البته در ملک‌های شمالی، نصب نرده‌های حفاظ است. در ملک‌های جنوبی هم اگر سازنده با وجدان باشد می‌تواند برای بالکن‌های طبقه اول نرده بگذارد و جلوی رفت و آمد از بیرون را محدود کند. در غیر این صورت اغلب سازنده‌ها سعی می‌کنند تا خرید و نصب نرده‌ها، حفاظ و دوربین‌های امنیتی را بر عهده ساکنین بگذارند، چراکه اغلب سازنده‌ها تمایلی به هزینه کردن در این حوزه ندارند و خود را متعهد و ملزم به ایمن کردن ساختمان نمی‌دانند و ترجیح می‌دهند که کار امنیت را به گردن خود خریدار بیندازند. این موضوع اگرچه الزام و اجبار قانونی ندارد اما به‌راحتی در قراردادها قید می‌شود و برای مردم هم جا افتاده که سازنده در این زمینه وظیفه‌ای بر عهده ندارد، حتی اگر این‌طور نباشد هم قانونی وجود ندارد که خریدار بتواند شکایت کند و درخواست مثلاً نصب نرده حفاظتی از سوی پیمانکاران داشته باشد.
بنابراین باید پرسید چرا در شرایطی که خریدار به ناچار باید هزینه زیادی بابت بالا بردن سطح امنیت ساختمان بکند، سازندگان زیر بار بعضی تعهدها نمی‌روند و ترجیح می‌دهند که در این زمینه عقب‌نشینی کنند؟ هاشمی هزینه‌های بالای ایمن‌سازی ساختمان را بهترین جواب برای این پرسش می‌داند. به گفته او افزایش نرخ آهن و استیل موجب شده تا حتی برخی از سازندگان از خیر میله راه‌پله‌ها بگذرند و این کار را بر عهده مالکان بگذارند، زیرا به گفته او هم اکنون نصب یک حفاظ معمولی حدوداً ٦ میلیون تومان هزینه روی دست سازنده می‌گذارد و البته نرخ‌ها روزانه افزایش می‌یابد و نمی‌توان عدد دقیقی را در قرارداد ذکر کرد. با وجود این همچنان این نگرانی وجود دارد که آیا هیچ الزام قانونی برای مکلف کردن سازنده به ایمن کردن ساختمان از نظر سرقت وجود ندارد؟!
مهرداد کیانی، سازنده دیگری در این خصوص به مبحثی در قانون اشاره می‌کند که با عنوان «جان‌پناه» ذکر شده است. براساس این قانون، سازنده مکلف است به ارتفاع یک متر و ١٠ سانتیمتر حصار نصب کند، اما برای نقاط دیگر ساختمان مثل ورودی‌ها که می‌تواند مانع از ورود سارقین شود، هیچ الزام قانونی وجود ندارد. به گفته او برخی سازنده‌ها از خرده ضایعات آهن باقیمانده بعد از اتمام کار ساختمان، برای نصب حفاظ استفاده می‌کنند که همین کار هم برای خریداران کم‌هزینه تمام نمی‌شود! یعنی سازنده از باقیمانده مصالح ساختمان استفاده کرده اما همین کار را لطف تلقی کرده و در نهایت از جیب مشتری هزینه اضافه‌تری را با عنوان «امنیت ساختمان» برداشت می‌کند. کار معمولی که برخی از سازنده‌ها انجام می‌دهند و از چشم اغلب مشتری‌ها پنهان می‌ماند.
آقای گویا، صاحب یک بنگاه ملکی در منطقه گیشا است. او معتقد است که خریداران نباید فریب تبلیغات بی‌اساس سازندگان را درخصوص امنیت ساختمان بخورند و هزینه‌های گزاف بپردازند، چراکه امنیت ساختمان موضوعی چندوجهی است و این‌طور نیست که اگر ساختمانی دوربین یا حفاظ داشت دیگر هیچ سارقی نمی‌تواند وارد شود. حتی ساختمان‌هایی که نگهبان دارند هم با چالش امنیت دست و پنجه نرم می‌کنند و کدهای امنیتی بیشتر شبیه کارهای تجملاتی است که در نهایت به ضرر ساکنین تمام می‌شود، چرا که برای مثال شما به اجبار باید کد را به پیک موتوری بدهید که بتواند غذای‌تان را در منزل تحویل دهد یا میهمانان همه باید کد امنیتی را بدانند خب در نهایت این کد دست به دست می‌شود البته می‌توان تغییراتی داد اما درهرصورت تضمین‌کننده نهایی امنیت نیست در حالی که سازنده با همین یک گزینه تبلیغات زیادی برای امنیت ساختمان کرده و پول زیادی بابت آن گرفته است. یا درخصوص دوربین‌ها هم همینطور؛ اغلب به جای اینکه جلوی ورود سارقین را بگیرد به وسیله‌ای برای کنجکاوی ساکنین بدل شده که از کار هم سر در بیاورند و رفت و آمد هم را کنترل کنند که معمولاً اختلافات زیادی سر این مسائل در ساختمان‌ها بروز می‌کند. در نهایت هم می‌بینیم که مثلاً در ایام تعطیلات همان توصیه‌ها و راهکارهای قدیمی مثل روشن گذاشتن یک چراغ یا تلویزیون و چیدن کفش پشت در واحدمسکونی تبلیغ می‌شود که جزو کمترین و ارزان‌ترین ترفندها است.
البته این به معنای نادیده گرفتن اقدامات فیزیکی مثل درهای باکیفیت و قفل‌های محکم نیست که سازندگان را ملزم می‌کند تا از مصالح بی‌کیفیت استفاده نکنند! بویژه در بالکن‌ها و پشت‌بام و حتی محفظه آسانسور که چون جزو بخش عمومی ساختمان است هم اکنون بیشتر سرقت‌ها در همین بخش اتفاق می‌افتد و اگر سرایدار یا مدیر ساختمان متوجه نشوند تا مدت‌ها کسی از این سرقت‌های خرد اطلاع پیدا نمی‌کند تا زمانی که مثلاً برای آسانسور اتفاقی می‌افتد که ساکنین متوجه می‌شوند. مثل سرقت وزنه‌های بتنی در آسانسورهای قدیمی که بسیار معمول شده است اما سازنده می‌تواند با جوش دادن نبشی آهنی جلوی سرقت را تا حد زیادی بگیرد، چون در این صورت سارق به اجبار باید از دستگاه فریز استفاده کند که به‌راحتی امکانپذیر نیست.
انتهای پیام/
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: امنیت ساختمان ها ساختمان ها الزام قانونی وجود ندارد ورود سارقین درب ضد سرقت یک ساختمان گفته او سازنده ها موجب شده پیش بینی هم اکنون نصب نرده بر عهده سرقت ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۸۰۱۸۶۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پیروزی مهم یاران قربانی قبل از پایان فصل
به گزارش "ورزش سه"، در چارچوب بازی‌ها هفته بیست و هفتم لیگ برتر روسیه، تیم فوتبال اورنبورگ در حالی که برای سومین مسابقه پیاپی محمد قربانی را در ترکیب و خط میانی داشت، از ساعت 17:30 امروز (به وقت ایران) در استادیوم گازوویک به مصاف کریلیا سووتوف سامارا رده ششمی رفت.
یاران قربانی که در چهار دیدار اخیرشان ضعیف کار کردند و یک شکست در روسیه کاپ و سه باخت متوالی در لیگ برتر داشتند، امروز توانستند به این ناکامی‌ها پایان بدهند و در ورزشگاه اختصاصی خود سه امتیاز از تیم کریلیا سووتوف سامارا بگیرند.
تیم فوتبال اورنبورگ در دیدار امروز که از حمایت تماشاگرانش بهره می‌برد، به برتری دو بر یک مقابل کریلیا سووتوف سامارا رسید تا 29 امتیازی شود و با صعود سه پله‌ای در جدول لیگ برتر روسیه، موقتا در جایگاه یازدهم قرار بگیرد و موقتا از منطقه سقوط دور شود.
محمد قربانی، هافبک ایرانی اورنبورگ در مسابقه امروز مقابل کریلیا سووتوف سامارا حضور 62 دقیقه‌ای در زمین داشت و هشتمین بازی در لیگ برتر روسیه را انجام داد و برای سومین بار در این مدت کارت زرد گرفت.
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلالهای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت